26 juni 2025 gedenkwaardig

Een gewone donderdag, niet echt voor ons. Vier en vijftig jaar geleden beloofden we elkaar trouw, elkaar te steunen "for better and for worse", lief en leed te delen, 
kortom,
26 juni is onze trouwdag. 
En in die tijd was je trouwdag de dag dat je "voor de kerk" beloofde samen te zijn en te blijven, dat je beloofde de ander trouw te blijven.
Dat gebeurde dan in de kerk onder het toeziend oog van de dienstdoende priester, tegen wie jouw antwoord luidde: " Dat beloof ik."
Wat die belofte inhield was onmogelijk te overzien of er een idee van te hebben.
Het was wel het moment dat je vanaf die dag het bed mocht delen.
Een volkse zegswijze was: "Eerst voor de wet, dan voor het bed."
Welnu, vandaag 54 jaar geleden was dan de kerkelijke inzegening van onze verbinding, de wettelijke was al een half jaar eerder gebeurd.
Dat was een formele handeling, die nauwelijks aandacht kreeg. Het was vooral belasting-technisch interessant, je kon dan, als getrouwd gedurende het hele jaar, belasting terugvragen. 
En dat hielp financieel enorm als je je gezamenlijke nest ging inrichten.
Wij verdienden allebei al een paar jaar, hadden dus ook aardig kunnen sparen en konden ons navenant inrichten. 
Bovendien hadden we de gelegenheid om een nog te bouwen huis te kopen, waarbij wat steun van onze ouders heel welkom was.

Onze bruiloft was op onze eigen wens bescheiden. Geen feestavond, geen orkest, geen onnozele spelletjes tijdens het dansen, geen koud buffet voor 160 man!
De beide gezinnen en de getuigen, meer was het gezelschap niet waarmee we op kasteel Hoensbroek de bruiloft vierden met een meer of minder gezellig diner.
Om even voor elf in de avond zwaaiden we de gasten uit, ja, en toen stonden we er alleen voor.
Nu mocht "het", geen bezorgde ouders die streng er op letten of we niet over de schreef gingen.
Pas een dag of twee, drie later gingen we op bruidsreis, per vliegtuig, naar Lanzarote, één van de Canarische eilanden.