12 maart 2025 "stolpersturz"

Het was weer een keer goed raak, of eigenlijk, goed mis. Met de "Luistervilla-club" waren we een aantal dagen in München. Daar bezochten we concerten met uitvoerende muzikanten en zangers die in het hoge segment van kunnen thuis zijn.
Daar komt dan nog bij dat München een fascinerende stad is. We hebben maar een klein gedeelte kunnen zien van deze metropool, maar dat smaakt naar meer.
We bezochten de Alte Pinakothek, een duizelingwekkende verzameling van kunstwerken, we zagen alleen schilderijen. Na een uur of twee waren we alledrie zo moe en verzadigd dat het genoeg was. Daarom zochten we
een mooie Konditorei op om ons zelf te tracteren op koffie, thee en gebak. Heerlijk.
   
Na deze onderbreking wilden we naar de Dom, niet zo ver verwijderd, heel goed te voet te doen. 
En toen ging het mis.
Ik struikelde bij het opstappen van de stoep, bleef haken en werd gelanceerd richting "Pflaster"! 
Een bijna exacte copie van de val van enige maanden geleden in de Nuther beemde. Helaas stond nu een betonnen bloembak in mijn baan, ontwijken was niet mogelijk. Met een stevige klap landde ik tegen de bak en rolde verder naar de grond. Meteen bloeden als een rund! Direct waren er twee jonge mensen die me hielpen met opstaan en me stevig steunden. "Sofort Ambulanz anrufen, Sie müssen ins Krankenhaus." Tiny en Cecile waren ondertussen teruggekomen, ze liepen wat vooruit. Met zakdoekjes en servetten probeerden ze het bloeden zoveel mogelijk te stelpen, maar bloedverdunners....
"Daar is de ambulance!", hoorde ik zeggen. En geen 3 minuten later lag ik al op de brancard in de wagen. De brancardier begon heel deskundig mijn gezicht schoon te maken en stelde vast dat hier opname nodig was.
Het ging allemaal zo vlug dat ik het maar liet gebeuren. Het hele vraag- en antwoordspel werd afgewerkt. Medicamenten, ik wist ze zo te noemen, het verzekeringspasje had ik onder handbereik, alle vragen kon ik beantwoorden en 
ik kon zelf dingen vragen.
"Wir bringen Sie ins Krankenhaus in Schwabing, da ist eine gute Chirurgie-abteilung. Die Wunden müssen unbedingt geheftet werden."
En dat bleek dan ook al gauw. Een jonge arts, Chirurg, ging meteen aan het werk. Vooral de spuiten in het voorhoofd, om te verdoven, deden behoorlijk pijn.
"Ja, ich weiss, das ist nicht angenehm, aber Sie sind nicht zimperlich." Nou, dankjewel!
Na de hechtactie werd ik naar de Roentgen- und CT SCAN Abteilung gebracht. Een eindeloze rit door ik weet niet hoeveel gangen, hoeken om, klapdeuren om gestald te worden op een lange gang waar al enige patiënten wachtten op behandeling. Twee uur verder(!) was ik eindelijk aan de beurt. Iets van een paar minuten. Weer een andere broeder bracht me terug naar de wachtkamer waar de rest van het kleine reisgezelschap nog steeds zat te wachten.
En we bleven wachten, anderhalf uur later kwam de uitslag van de scan. Geen wegdruppelend bloed in de schedel, geen barsten of scheuren. 
Maar, Deutsche Gründlichkeit!. In het onderhavige geval is het Protokoll zodanig dat een opname van 1 of 2 nachten/dagen normaal is.
Ik leg de dienstdoende arts uit dat dat wel een probleem zal zijn. Want de volgende morgen gaan we terug naar huis. Gezien mijn toestand en de manier hoe ik functioneer en spreek acht hij het verantwoord dat ik mee kan reizen, maar dan moet ik wel een verklaring tekenen dat ik zelf gekozen heb voor niet blijven en dat het Krankenhaus het wel heeft aangeboden. Dat doe ik zonder morren.
We laten een taxi komen, die ons naar een restaurant in de buurt van het hotel brengt, Café am Beethovenplatz.
We hebben alledrie honger en het bestelde smaakte heel goed. Het is een zelfs gezellige afsluiting van deze bewogen dag.
Terug in het hotel is de rest van ons gezelschap net terug van het  laatste concert, Camerata Salzburg, top-uitvoeringen, die we helaas misten.

's Anderendaags merk ik dat er geen symptomen van het vallen zijn, geen hoofdpijn, geen duizeligheid, geen braakneiging, we gaan on-the-road again.
Om 19.00 uur staan we op de parkeerplaats van Glanerbrook, Geleen.