Weven

Vandaag kwam per post het ingezonden weefsel terug, na beoordeling en "te licht bevonden".
Wat wel tegenviel, geen commentaar, geen begeleidend briefje, niets.

Ik blijf wel benieuwd naar de prijswinnende werken.

 Zoals ik al schreef, tussen alle andere bezigheden door zit ik ook nog regelmatig aan het getouw om verder te komen met de poleerdoeken. Gisteren werd nummer vijf voltooid. De zelfkant sluit de doek af, dan draai ik een stukje door en kan dan de zoom voor de volgende weven. Wat nu volgt is het hele programma afwerken. De twee buitenste kettingdraden heb ik verzwaard, een methode om ze strak te houden. Het oog wil ook wat!

Zoals verteld, ik had meegedaan met de wedstrijd van Weefnetwerk.
Een weefsel op vier schachten, met het garen dat we kregen van Weefnetwerk.
Gisteren kwam een bericht. De foto's waren klaar. De fotograaf had erg zijn best gedaan.
Binnenkort werden de werken teruggestuurd.
De winnaars hadden al bericht gekregen.
Een subtiele manier om te zeggen dat je buiten de prijzen gevallen was.
Zoals ik al verwacht had. Maar meedoen was ook heel leuk.
 Ik heb mijn inzending dus gebruikt om er postzegels van te laten drukken en te gebruiken.

Nu ik eenmaal op gang ben gaat het heel "lekker" met het weven van de doeken. Ik ben al met de tweede bezig.
De eerste doek die ik afknipte om fouten te kunnen herstellen is al in de witte was mee gewassen. Het extra geweven stuk, proeflap zogezegd, is na het wassen in de droogtrommel verder behandeld. De theedoek heb ik te drogen gehangen op het rek.
En dat is een geweldig verschil. De trommelgedroogde is heel soepel, de luchtgedroogde kan nog wel wat hebben om soepeler te gebruiken. Duidelijk is dat  de  doeken een paar keer in de kookwas mee mogen. Zo worden ze steeds beter en functioneler.
 Zoals steeds weer opnieuw, na de was- en droogbeurt, gaat mijn betere helft aan de slag met de stoomstrijkijzer om alle droogplooien uit de lap te strijken. Dan ziet het resultaat weer zó veel beter uit! Pas na enkele wasbeurten zal de doek optimaal soepel zijn en gebruiksvriendelijker.

Het is moederdag. de dag gaat voor ons zonder extraatjes voorbij. Het warme weer hebben we volop benut. We maakten een wandeling van bijna drie uur. En weer zo veel mogelijk veld- en holle wegen. Het was druk, vooral fietsers in allerlei soorten en kwaliteiten. Renners, mountainbikers, e-bikers, scooters, maar ook wel wat wandelaars. Om twaalf uur gingen de terrassen open, we waren ter hoogte van PEIL 5, in Schinnen. Helaas geen plek meer te krijgen, wat wel kon, een coffe-to-go. Dat hebben we niet genomen, we mochten gelukkig wel een sanitaire stop maken. Dat lucht op!

Vier, vijf dagen verder. Niet stilgezeten, binnen niet, buiten niet. We hebben stil gestaan en herdacht, we hebben de vrijheid gevierd, en ik heb hard gewerkt.
Na het gepietepeuter met de draden die verkeerd geregen waren ben ik aan de slag gegaan. En vanmiddag heb ik de eerste theedoek ten einde geweven.
Het resultaat ziet er goed uit. 
Dat geeft een mens de moed om verder te gaan.
Vanmorgen hebben we in het kader van fysiotherapie een hele tijd op de apparatuur getraind. De therapeut begeleidt diverse patiënten die een eigen programma volgen.
Een gevoel van er-gebeurt-iets-met-mijn-stijve-spieren-en-gewrichten.
En dat doet goed.

Gitzwarte ogen, blik op onweer, kwaadgetrokken mond, eerste klas basisschool, ergens in de tachtiger jaren van de vorige eeuw.
Miesj was beledigd, ik had hem tot de orde geroepen. Nu weet ik niet meer waarom, wel dat het nodig was. Zo'n leerling waar je niet echt kwaad op kon zijn. Om zijn ongenoegen kracht bij te zetten kreeg ik deze toevoeging naar mijn hoofd. "Voor jou nog niet streng genoeg!", was mijn antwoord. En dat ontlokte hem dan nog meer gegrom.
Een leuke lummel, je kon er een klas van vol hebben. En als het moest werkten ze hard, en als het nodig was moest je ze tot de orde roepen.
Tegenwoordig is hij mede-directeur van een chocolade- en praline-atelier. Vanuit zijn opleiding zet hij hier mensen met een beperkte afstand tot de arbeidsmarkt aan het werk. En dat doen ze met enorme toewijding. Vanuit de winkel heb je een doorkijk naar de productieruimte.

Maar nu, vandaag, moest de meester streng zijn voor zichzelf!
Toen de eerste inslagen geweven waren ontdekte ik een misser in de doorhaling door het riet. Een hiaat van 1mm! Maar wevend werd die mm steeds meer zichtbaar.
Je kunt doorgaan en je sussen met de gedachte:" Dat ziet geen mens!", maar je weet wel dat die fout er zit. Het geweven stuk nog eens controlerend zag ik op een andere plek een verdikking in het weefsel. Wat is er aan de hand? Twee draden door één opening, twee draden delen een ruimte van 1mm! 
Deze misser zit aan de andere kant van de ketting.
De oplossing is duidelijk.
"Strenge Meester!", niet lang treuzelen. De geweven lap ter grootte van een handdoek knip ik af, Mijn andere helft heeft al zig gezagd en ik ben bezig met het opnieuw doorhalen van de kettingdraden vanaf de plek waar de fouten zitten. Aan een kant ben ik al klaar, aan de andere kant schiet het aardig op.
Opnieuw aanbinden, en "aon de geng!"

Ondanks het mooie weer, morgen zal het anders worden, kon ik niet stoppen met de proefjes voor de poleerdoeken.
 Na wat experimenten, in het echt en op papier, heb ik vanmiddag de definitieve keuze gemaakt. Vanaf de onderbreking zijn de patroonblokjes te zien. Voordat ik aan dit middenstuk van de doek begin, weef ik eerst een rand in afwisselende smallere en bredere banen. Diezelfde afwisseling komt terug aan het begin en het einde van de doek. Het geheel start en sluit met een strook linnenbinding, bedoeld om de zoom te naaien. 

Een eerste proefweefsel lijkt op het eerste gezicht geslaagd te zijn. Maar helaas, in de ontwerptekening heb ik een fout gemaakt, of ik heb de tekening niet goed overgebracht op het getouw. Daar ga ik misschien vandaag wat aan verbeteren. 
Misschien, het is koningsdag, WillemAlexander heeft verjaardag, dat betekent zoveel als uitbundige pret! 
Vanavond kunnen we in het journaal horen en zien hoe zien en horen de feestgangers, al of niet illegaal, verging. Handhaven, regels die zijn bedoeld om ertegenin te gaan. 
Voor ons zal het wel weer het buitengebied worden, als we naar buiten gaan. Gisteren brachten we onze wandelschoenen naar de schoenmaker om gezoold te worden. En die zijn nog niet terug.
We zien wel. Tot zo lang kijken we naar wat foto's.
 Deze aaneenschakeling van vakwerkhuizen is een oude verzameling die Gen Brandt heette. Natuurlijk een landweg, niet verhard, maar wel steeds bewoond. In het voorste huis, met de luiken, woonden de dames Antje en Berta Snackers, waarvan Berta de contacten met de buitenwereld onderhield. 's Zondags naar de kerk, waarbij ze hard moest lopen om op tijd aanwezig te zijn. Er waren altijd wel mensen die voor een praatje te vinden waren. Berta ging op haar best gekleed naar de kerk. Altijd met hoed en handtasje. Hun keuken was bezienswaardig, een lemen vloer die op zaterdag, na de poets, versierd werd met fijn strooizand. "Sjuus e kerpet!" Het verhaal gaat dat vader Snackers een keer zo ziek was dat hij het bed moest houden. En dat de dochters hun kans zagen. Snel werden tegels gekocht en een tegelzetter legde een nieuwe vloer! Vanaf toen konden ze wekelijks schrobben.

Alle draden zijn door de hevels gehaald, door de rietopeningen getrokken, aangebonden
en een eerste proef in linnenbinding geweven.
Helaas, op één plek heb ik een verkeerde doorhaling door de hevels gemaakt.
Dat betekent dat ik een stuk moet uithalen en opnieuw moet "hevelen" om zonder weeffout te kunnen werken.
Een paar hevels bijknopen is meestal een goede oplossing van het probleem.
En als dat niet lukt, ja dan wordt het vanaf de fout uithalen en opnieuw aan het werk!

We hebben twee lampjes gekocht die gevoed worden met zonlicht, voorzien van een verklikker als je in het donker voorbij loopt. De hoek waar de vuilnisbakken staan is zo'n donkere hoek. Na het opladen ga ik op zoek naar de mogelijkheden om licht in de duisternis te krijgen. Dat valt nog niet mee.
Tiny gaat op tijd naar de pianoles. Ik maak gebruik van de tijd om de linnen ketting verder door de hevels te halen. Dat gaat redelijk snel en zonder problemen van in elkaar verstrikte draden. Ik maak dan ook nog maar een begin met het doorhalen door het riet. Na twintig draden is het genoeg, ik ga naar beneden om de krant verder te lezen en het cryptogram op te lossen. Deze keer lukt dat niet. 

Als mijn muzikale andere helft terug is wordt de tafel gedekt voor de lunch. Achter in de tuin haal ik een aardenwerken pot tevoorschijn om daar wat zaaigoed in te strooien. Werk voor mijn tuinvrouw. Gewapend met een kleine schop loop ik door de tuin en steek opkomende paardenbloemen uit, om zodoende de eerste bloei te verhinderen. Er wacht nog zo'n klusje. De oprit van de buren loopt langs onze voortuin. In de helling liggen een paar stapstenen, dat maakt het werken iets makkelijker. Maar de eerste steen ligt op dezelfde hoogte als de onderkant van het autoportier. Beschadiging is niet denkbeeldig. Daarom diep ik het gat uit, verruim de doorsnede en leg de tegel weer terug, nu wel een cm of vijf lager. Weer iemand gelukkig gemaakt.
En omdat ik de werkkleding draag ga ik verder met het vervangen van houten paaltjes die hun beste tijd al lang gehad hebben. Deze keer komen er geen paaltjes terug, ik gebruik betonnen tegels, dat gaat weliswaar sneller, maar is ook zwaarder om te doen. De resten van de paaltjes wurm ik uit de grond, nivelleer zo veel mogelijk en zet twee tegels rechtop om de border af te bakenen. Alles opruimen, dan is het tijd om een verjaarsvisite te doen. We hebben geluk, er is verder niemand, we kunnen buiten zitten. Heel gezellig, koffie, thee, vla een praatje, een grapje, alweer een jaar ouder. 

Weer thuis wordt het stilaan tijd om voor het eten te zorgen. Een nieuw recept, gevonden op internet. Vegetarisch, aardappel, wortel, witte kool. De hele handel raspen, mengen, olie erbij, geklopte eieren en paneermeel eronder kneden. De hele massa op een bakblik verdelen, op een bakpapier en dan 25 minuten in de voorverwarmde oven. 200 graden Celsius. Het resultaat was alleszins smakelijk en voedzaam.

Na het acht uur journaal is het donker genoeg om de geprogrammeerde lampen te testen. Het blijken nogal eigenwijze en eigenzinnige exemplaren te zijn. Op goed geluk een verblindende lichtflits, duisternis!
En tenslotte heb ik nog tachtig draden door het riet gehaald om daarna dit verhaal neer te pennen.