Weven

Bij alle werkzaamheden van de laatste weken zou je bijna vergeten dat er een gerepareerd weefgetouw staat te wachten totdat het weer aan de gang kan.
Vanmorgen was het dan zo ver. Op de ketting die ik voor de klus had opgespannen en waar ik al aan werkte, ben ik nu verder gegaan.
Een oude ketting, geschonken materiaal, alle 24 schachten in bedrijf, een aardig motief, gaat dit een shawl-omslagdoek worden voor de schenkster van het garen.
Ze weet van niets, het moet echt een verrassing worden.

Vandaag was het zover.
Het oude, grote weefgetouw, dat ruim 40 jaar dienst gedaan heeft in de veranda, op een slaapkamer en ten laatste op zolder heeft vanaf vandaag een nieuw onderkomen. Het is verhuisd naar Heerlen. De blije nieuwe eigenaar is de dochter van een helaas overleden weefvriendin die net vóór de corona toestanden contact had gezocht via internet. Het klikte bij haar eerste bezoek meteen al. Zij is beginnend weefster, maar dan wel van een uitzonderlijk talent. Verft haar garens zelf, zoekt mooie ontwerpen, mijn betere helft zegt bij herhaling: "Die heeft het echt in de vingers!" En dat klopt helemaal.
 En nu zit ik met een flinke ruimte op de zolder. Hier moet de komende dagen en weken flink opgeruimd worden. Proberen er niet te veel weg te stouwen van wat in andere kamers gestapeld staat. Een aantal verhuisdozen met spul dat op de rekken in mijn werkkamer stond en dat zeer gering terug gezet zal worden. Wat gebeurt er met de postzegelverzamelingen, albums vol? We hopen dat één rek niet meer opgebouwd gaat worden. Dat scheelt dan heel wat plaats, heb ik minder kans om me te stoten aan het uitstekend stuk van de schietspoellade van het getouw, waar ik in de toekomst aan blijf werken.
We gaan het zien!

Ja, eindelijk weer eens een stukje over waar deze blog ooit om begonnen was, het weven.
 Bij het opruimen op zolder vond ik een ketting van wit katoen, nogal dik van draad, maar gebruiksklaar. Die ketting had ik al gedeeltelijk opgeboomd op het getouw op zolder. Maar de werkzaamheden aan dat apparaat liggen helemaal stil, dit getouw gaat verhuizen, maar wacht op een geschikte datum. Toen ik verder ging met opruimen vond ik in een plastic zak een grote voorraad katoenen perlgaren, in wit, ecru en beige. Voor de fotograaf hier in Grijzegrubben wilde ik een weefsel op het getouw zetten waarbij alle 24 schachten gebruikt konden worden. Het éen combineren met het ander, een binding gezocht, de ketting opgeboomd, doorgehaald, aangebonden en beginnen met weven. De inslag wordt gevormd door twee soorten katoen, een dikkere pluizige en een dunnere, gemerceriseerde kwaliteit. De dunnere is een cadeau van een kennis die er niets mee kan. Ik wel dus. Ondertussen heb ik al ruim 75cm geweven.
  
En nu staat dit getouw goed ingepakt te wachten op de dingen die komen gaan. Morgen beginnen de dakdekkers aan de dakkapel. Nog steeds de uitloper van de wateroverlast, ergens in oktober van vorig jaar. Ik hoop dat het werk voorspoedig zal lopen. Er is goed winterweer voorspeld, dus het zou moeten lukken.

De kerstdagen zijn weer voorbij. We hebben het heel rustig gehouden, geen bezoek, op een flitsvisite na van de lampindraaier. 
Een beetje een druilerige kerstmis, alleen gisteren hebben we een stevige wandeling gemaakt. Zo'n kleine twee uur waren we onderweg.
We hadden de route zó gepland dat we in de kerk naar de stal konden, traditie!, en ook zo dat we een brievenbus passeerden om wat achterstallige kerstkaarten te versturen.
Het wensspektakel is goed op gang. 
Leuk is dat sommige stuurders achterop nog een extra bericht schrijven.
Zo schreef één ontvanger dat zij, nu 36 jaar later, het dekentje gebruikt, dat ik destijds weefde voor hun oudste, voor het vijfde kleinkind!
"Sterk spul, wat die Hans maakt!"
Dat is een compliment waar ik helemaal blij van wordt. 

Vrijdagavond, veel vroeger dan aangekondigd, was onze man uit Oosterzele al present. Alle andere herstellingen waren zó vlot verlopen dat hij nu ruim tijd had om naar het mankement te kijken.
Na de hartelijke begroeting, "met of zonder mondkapje?", wilde hij meteen aan de slag. 
    
Na een gedeeltelijke demontage van de kettingboom kon het asje losgemaakt worden uit de kettingboom. Dit is het onderdeel waarmee je de hele boom kunt laten draaien. Om een gebroken onderdeel te vervangen moest de hele achterkant gedemonteerd worden. Dan zag je waar het gebroken onderdeel in de boom zat. Op de plek van zijn vinger zit een gat waar dit asje in past. Door de spanning op de ketting, vooral bij het doordraaien, is dit pennetje gebroken, in drie stukken. Onze man had reservemateriaal bij zich, kon de pennen vervangen, terugplaatsen in de boom en met hulp de hele kettingboom weer vastzetten in het frame.
"Een dingetje van niks!", zou Toon Hermans gezegd hebben. Maar wel essentieel. En nu functioneert dit deel van het getouw als vanouds. Dan speelt de vraag op: "Stoppen of toch nog wat doen?". Ik vrees het laatste.

En vanmorgen, op de afgesproken tijd stonden drie "houthakkers" in de tuin. Gewapend met zagen, touwen, klimijzers, ladders trokken ze na een korte goeie morgen de tuin in. 
Gelukkig was het droog, het zag er zelfs veelbelovend uit. Binnen de kortste keren hing de specialist al aan wat touwen in de eerste boom. Met kunst- en vliegwerk balanceert hij van tak naar tak, zet de zaag in de gekozen tak en met een zacht zoemend zuchtje valt die tak naar beneden. Daar staat één van de twee collega's gereed om die tak af te voeren naar de wei, naar de natuurlijke afzetting. 
Zoals alle werklui die doorwerken hebben deze mannen ook het belangrijkste materiaal opgeborgen in de koelbox! Maar verse koffie met wat lekkers, dat is niet te versmaden.
De zager werkt met een zaag, gevoed door een accu, fluisterzacht. Hij noemt het zelf een genot. Het overleg met z'n drieën gaat per microfoon en luidspreker in de oorbescherming. 
Dat levert minimaal geschreeuw op om iets aan te wijzen of een waarschuwing te geven als takken vallen.
   

Ze waren al aangekondigd, ze werden geleverd met een dag vertraging, maar nu stonden ze dan toch te pronken in de fitnessruimte: de nieuwe apparatuur van Technogym! Zes fonkelnieuwe martelwerktuigen! Uit een roman van Heinrich Böll is me een zin bijgebleven: "Es zittern die morschen Knochen!", een vrolijk stukje over ouder worden. Behalve "Gezitter" zal er ook veel gekraak, gesteun, gezucht te horen zijn en naar adem gehapt worden.
 Dit zijn twee nieuwe loopbanden. Vol snufjes, uitgerust met allerlei digitaal geweld, mogelijkheden om gegevens op te slaan, keuzemenu's te over. Behalve deze loopbanden staat er een apparaat dat traplopen mogelijk maakt zonder dat je ook maar één stap verder komt. Of een etage hoger. Je kunt alleen maar naar boven. Daarom hebben we deze machine gedoopt "Scala de Monte Silvia degli Giteki". Dit naar aanleiding van de trap over de Wilhelminaberg in Landgraaf, een trap die ook bijna eindeloos lijkt. Het is nu nog allemaal oogverblindend schoon, werkt zonder haperen en we hopen maar dat we er snel weer gewoon op werken kunnen. Nu zijn nog beperkende maatregels van toepassing. 

Vanmorgen, in alle vroegte raadpleegde ik de mailbox. Wat schetst mijn verbazing? Een mail van Thomas uit Gent. Morgen moest hij voor herstellingen in Luik zijn, en dan was hij toch in de buurt. Of hij dan,'s avonds, nog kan komen kijken naar het vervelend mankement? Van mij mag dat. En dat betekent dan eigenlijk dat ik het stoppen even zal opschuiven. Of ik dan heel blij ben? Ja en nee. Dubbel gevoel. We zien wel hoe het loopt.
Een andere mail was een bericht van de dakdekker die zaterdag zou komen werken. Vanwege de vele regen was hun hele schema in de war, we schuiven door naar 2022! 

Vanmiddag was een fotografe op bezoek die wat foto's kwam maken om te plaatsen bij het artikel dat in het weekblad van Schinveld e.o. wordt geplaatst! Wat slechts een halfuurtje zou duren, groeide uit tot een sessie van bijna anderhalf uur. Heel wat opnames, uit allerlei onverwachte hoeken, het gesprek ging ook over de beelden die ik wel eens maak en heel veel over de weverij. Ik ben heel benieuwd naar het resultaat. Komende dinsdag wordt het blad bezorgd.
Het was een aangenaam gesprek.
En vanmorgen kreeg ik de ruwe versie van het filmpje dat ook dinsdag gelanceerd gaat worden.
Ik hou u op de hoogte.

Nadat een hevige regenbui, gepaard gaand met zuid-westerstorm zó veel water onder de pannen had gejaagd dat daardoor de vloer van de werkkamer/weefgetouw deels blank stond, moest de expert er aan te pas komen om de ontstane schade te bepalen. Plafond en muren vertonen watervlekken, de vloerbedekking was voor een deel omhooggekomen, er was nogal wat gevolgschade. Gisteren kregen we de bevestiging dat de ingediende offertes gehonoreerd worden. 
  
Dat betekent dat in december gewerkt wordt. Voordat herstel binnen plaatsvindt, moet eerst de buitenkant meer waterbestendig gemaakt worden. Werk voor de dakdekker. Pas daarna komen achtereenvolgens de schilder en de woninginrichters hun kunsten vertonen. Dan zal het wel 2022 zijn.
En al die werkzaamheden betekenen dat de kamer helemaal leeg moet worden gemaakt. Vooral mijn betere helft is daar al volop mee bezig. Verhuisdozen stapelen zich op, zolders raken verstopt, alles wordt gerubriceerd en soort bij soort in dozen gelegd. 
Stilaan zie je dat er ruimte komt. Ruimte die elders dan wel weer ingenomen wordt.

In 1992, bijna 30 jaar geleden, werd mijn broer directeur van het bedrijf waar hij jarenlang werkte.
  
Bij die gelegenheid boden wij, mijn zus en ik en onze andere helften, hem een beeldje aan. Passend bij de gelegenheid. Room at the top. Een volledig leeg bureaublad, enigszins uitgesleten waar de hand van de baas ligt. En verder...? Niets! Mijn werkwijze en uitvoering volgend leunt de bazin achterover, zorgvuldig haar kapsel verzorgend. Een lachje, "dat heb ik goed geregeld!". Het aanbieden van het "kunstwerk" gebeurde tijdens een eten in kleine kring, in Geleenhof in Heerlen. Omdat het hem allemaal totaal onverwacht overviel, was de feestelijke overdracht en onthulling een heel geslaagde gebeurtenis. 
Nu heeft het beeldje een volgende betekenis gekregen...

Mijn besluit om te stoppen met weven, na een periode van pakweg bijna 50 jaar, werd abrupt teniet gedaan.
Wat is het geval?
Een regionaal huis-aan-huis-weekblad heeft een mooi idee om krant en digitaal te koppelen. Bijzondere onderwerpen, hobby's, verzamelingen wil het blad in het zonnetje zetten. Met een artikel/interview in de krant en dat wordt dan gesteund of geïllustreerd met een film op youtube! Via vrienden werd ik benaderd met de vraag of ik daar aan mee wilde werken. Het bloed dat kruipt... ik had niet lang nodig om mijn besluit terug te draaien. Reclame voor mijn ambacht, anderen misschien inspireren om ook te weven, hoe mooi kan het lopen?
Welnu, verleden zaterdag was het zover. "Moeder en zoon" belden om elf uur aan met de vraag of ze naar het weefgetouw van mevrouw mochten komen kijken, want ze hadden gehoord dat......
Grote verbazing dat mevrouw niet de aangewezen persoon is, maar de dienstdoende portier!

Dat was het begin van een opnamesessie van enkele uren. De cameraman had gaandeweg steeds nog betere ideeën om te filmen. Ingewikkelde lenzen werden tevoorschijn gehaald om weer een speciaal shot te maken. 
En omdat het bezoek heel graag een getouw in werking wilde zien had ik in de voorgaande week een ketting geschoren, op het getouw gezet, doorgehaald door hevels en riet, aangebonden, twee patronen ingevoerd en een stuk geweven om het spontaan te doen lijken!
  
En dit armbandje moest "zoon" wat enthousiaster maken, hij had geen zin om met mam mee te komen. Maar met dit bandje wilde hij scoren bij zijn vriendinnetje! Hopelijk heeft hij succes.
Maar...
omdat nu een ketting van drie meter op het getouw staat, moet ik weer aan de slag, want ik gooi dat mooie materiaal echt niet weg. Houdt mijn andere helft een leuke shawl over.