Weven

De lap die ik afgeknipt heb is gewassen en vanmiddag heeft Tiny gestreken. 
Er is wel wat krimp, maar niet onrustbarend. Tijdens het wassen was er geen kleurverlies, het water bleef helder.
Het werk aan de rest van de lap vordert gestaag. Ik heb al twee meter geweven.
Het is een geweldig mooi en sterk garen.
Het zal een fraai resultaat opleveren.

Dinsdag was steeds een van de vaste sportschoolmorgens. Door de maatregelen rond het coronavirus was dat een tijd lang niet mogelijk. Daarom hadden we die ochtend al vaker benut om een stuk te lopen, meestal in de buurt, veld- en holle wegen kiezend. En bijna elke keer was er weer een nieuwe of onbekende weg te ontdekken. Vandaag was het weer zo'n wandeldag. Om kwart over tien vertrokken we, Tiny had een vaag idee waar we heen zouden, het liep volledig anders. Stukken waar we nog nooit eerder waren, dwarswegen met onduidelijke bestemming en dan, plotseling, sta je op een weg waar een oud-collega woont! 
We kwamen om kwart over een weer in Grijzegrubben aan. Zonder pauze 13,5 km.
 

De meubelstof schoot goed op, ik had al een meter geweven. Maar, op één plek zat een duidelijke bruine baan. Geen weeffout. Onder het lopen dacht ik opeens aan een mogelijkheid hoe dat kan. De enige optie is te dicht op elkaar doorgehaalde kettingdraden. Drie draden door één rietopening, in plaats van maar twee draden. Tijdens de werklunch met de directie en het voltallig personeel, de OR, de MR, de personeelsvereniging en een afvaardiging van de Raad van Bestuur alsmede alle commissarissen kwamen we, na brainstorming, tot de eensluidende conclusie dat de genoemde optie de enige juiste moet zijn.
Direct na de lunch werd een controle-onderzoek gedaan, en jawel!, de genoemde dichtheid werd door te enge doorhaling veroorzaakt.
Twee mogelijkheden: doorgaan met een zichtbaar donkere baan aan de rechterzijde, of de geweven lap afknippen, de doorhaling vanaf de fout opnieuw doen, weer aanknopen en zien of het dan wel goed zit. De directie loofde een bonus uit voor het personeelslid dat deze extra-uren wilde besteden aan het herstel!
Met spanning werd uitgekeken naar het moment dat zichtbaar werd of het weefsel nu foutloos is. En dat is het geval.
  
De afgeknipte lap werd meteen door de meisjes van het naai-atelier voorzien van twee zigzagstiksels zodat het stof niet gaat rafelen.
En dan wil de stoffeerster graag even kijken hoe het oogt. Zij is tevreden, zelfs nu, met enkele handgrepen in de stoel geplooid.
Deze lap gaat nu naar de wasserij, wordt zo heet mogelijk gewassen, gedroogd en gemangeld. 
In elk deel van het werk wordt opgemeten hoe de maten veranderen door de behandeling.
En zo had dit nadeel een duidelijk "foordeel"!

De eerste spoel is verwerkt!
Een sterk linnen, 8 draden per cm, geweven in een gelijkzijdige keper 2/2.
Deze eenvoudige binding zal als stoelbekleding zeker goed tot zijn recht komen. Al naargelang de kijkrichting oogt het doek meer bruin of blauw. 
Dat maakt het levendig.
Omdat linnen nogal stug werkt zal deze lap gewassen en "wreed" gestreken moeten worden. Dat komt de uiteindelijke glans ten goede.

De dag zal niet anders verlopen dan alle andere dagen in deze tijden van virus en warmte.
Wat verschilt is dat we vanavond ergens een hap gaan eten, ik hoef niet zelf aan de kookpotten te staan,
in de pannen te roeren, in schalen te kloppen, op planken te snijden, uit bussen te strooien.
Met andere woorden: dit is onze trouwdag! 49 Jaar geleden beloofden we elkaar trouw tot in de dood of zelfs verder...
Zo ver is het nog niet en dat mag nog wel even duren. 

Geen speciale zaken vandaag. Koffie bij de vijver, een kleine lunch en nu zit ik geschoren, gesjtievelt en gesjpourd nog wat klein werk te doen.
Bijvoorbeeld: de helft van de ketting is al door het riet gehaald.

Het was een warme dag, de zoveelste dit jaar. Toch ben ik niet meteen de kast ingedoken om een korte broek op te vissen uit de voorraad. Ik word niet koud, noch warm van de warmte. Onbegrijpelijk vindt mijn betere helft dat. 
Winkelen in campingdress, niet voor mij.
Na de wekelijkse inkoopmorgen bij de grootgrutter, we hoefden verder niets meer, toch maar de zomerkledij aangetrokken.
Tussendoor kwam de klusjesman, na een telefoontje met een vraag om hulp.
De dakgoot van de serre lekt "ergens"! Een lek-detectie leverde een duidelijk beeld van waar het regenwater vandaan komt, eenmaal neergedruppeld in de dakgoot.
Een of ander wondermiddel kan in de open naden gespoten worden. Werk voor de bekende.
Toen ben ik verder gegaan met het doorhalen van de ketting door de hevels. Nog 30 cm, dan volgt het doorhalen door het riet.
In afwisseling heb ik een patroontje bedacht dat meer past bij de stoel dan een keper.
Er moest daarna een warme hap op tafel getoverd worden, pasta met groenten.
Om de dag af te sluiten heb ik de te repareren goot schoongemaakt en alle verzamelde bladeren opgeruimd.
Morgen komt de vakman.

Omdat ik de ketting kan scheren uit één klos linnen en dan 8 draden per cm, schiet dit deel van het werk lekker op. Totdat het einde in zicht kwam. Te weinig garen! Ik kon niet meer naar de winkel, het was kwart voor tien, avond, dus...morgen verder. Nieuw garen halen was dan ook het eerste dat ik deed, na het ontbijt. En toen vlug doorgewerkt. De routinehandelingen volgen elkaar snel op, nu zit alle garen op de kettingboom. Dankzij de onmisbare hulp.
  
Het blauwe plastic "dekentje" is bedoeld om eventuele waterschade te voorkomen. Daarom had ik de kruislatten helemaal naar achteren geschoven. Om 468 draden door 468 heveloogjes te rijgen schuif ik de kruislatten naar voren. Meer werk doe ik vandaag niet aan het getouw. 
Er komt bezoek om te eten! Dat betekent voorwerken zodat ik niet extra lang in de keuken moet staan. Misschien kunnen we buiten eten, we zien wel.

Enige uren later...
Het werd binnen eten. Coronaproof! Ieder op een hoek van de eettafel, 200 cm lang, toch voldoende "samen-eten-idee", was het gewoon lekker en leuk.
Bovendien was de reden van bezoek ook reeds uitgevoerd. Een lampje in de keukenverlichting moest vervangen worden. En onze gast doet dat handig en graag.

Had ik laatst niet het 45-jarig jubileum te vieren?
Enkele oud-leerlingen maakten me wakker om te feliciteren.
Ik heb het wel gewaardeerd.
In al die jaren zijn er heel wat kilometers garen door mijn handen gegaan.
En heel wat "producten" naar elders verhuisd.
Nu kan ik melding maken van een nieuwe opdracht, binnenshuis weliswaar, maar toch.
We hebben al heel lang twee kleine, gemakkelijke stoeltjes in de bibliotheek staan.
Tiny gebruikt ze regelmatig. De bekleding is versleten. Er moet een nieuwe komen.
Het overleg duurde niet lang. 
Voor het eerst in mijn carriere ga ik meubelstof weven! Een lap in twee kleuren linnen,
gelijkzijdige keper. 
 Eén van de twee...   Het begin...

De omslagdoek hangt te drogen.
Een wasje op de hand met zacht wasmiddel in lauw water leverde een mooi resultaat op.
 
Het resultaat, met etiket!

En vandaag heb ik de laatste centimeters van de ketting geweven. Verder ging niet meer. De spanning op de garens is zó sterk dat de draden breken.
Dat is niet de bedoeling.
Losgeknipt en van het getouw gekomen is de omslagdoek precies wat ik in gedachten had: een transparante lap in veel kleuren, zonder schreeuwerig te zijn.
  
De middelste foto toont de grens tussen donker- en lichtblauwe inslag. Links het restant van de ketting, wollen inslag.

Het loopt nu snel af, de laatste centimeters staan onder spanning, in afwachting van het moment dat de inslagdraad hen zal verbinden.
Klinkt plechtig, ik weef door tot het bittere einde. Zoals al aangegeven, dit lapje wordt voorraad in de restendoos.
   
Mijn betere helft is meer van het ordenen dan dat ik dat ben. Dat kan soms wel wat heftig toegaan dan.
Zoals nu, de groene kist ging niet meer dicht, ik zei terloops dat ik nieuw moest inruimen, "als ik tijd heb".
En omdat ze even iets meer wilde dan lezen of tuinwerk heeft ze de box van Pandora opengetrokken!
Ongekende schatten komen te voorschijn, juwelen van weefkunst lichten op in het zonlicht, aankopen op 
exotische markten stralen al nooit tevoren.
De andere kant van deze ontdekkingsreis is "om moedeloos van te worden!". 
Van veel werk weet ik niet meer waar, waarvoor, waarom het ooit gekocht werd, of geweven.
Vaak voor een doel, ook even vaak voor de mooi. 
Maar soms kijkt ze verbaasd, sprakeloos als ik weet dat dit klompennageltje gebruikt is om de lus, die aan de extralade zit,
vast te timmeren, zodat je die lade gemakkelijker uit de kist kunt tillen.