Weven

Het werk aan de wade gaat eigenlijk wel goed vooruit.
De gekozen binding, satijn 10, voldoet, ziet er mooi  regelmatig uit en ik werk er met veel plezier aan. Per dag probeer ik zo'n 15 cm te weven. Omdat het dubbellaags is, zijn dat 30cm, omgerekend naar inslagen kom ik op 300 inslagen! Elke inslag moet ik controleren op juiste "gaap", zoals Gent dat noemde. Het werk gaat met millimeters omhoog. 
En nu heb ik weer een tegenvaller.
Na zo'n 10 cm geweven te hebben maakt de electronica zich zelfstandig. Ik hoor een klik en dan verspringt de programmering naar het volgende punt! Mijn kennis van alles wat met electriciteit te maken heeft is niveau basisschool, onderbouw. Gelukkig heb ik een paar kennisseen, vrienden, die professioneel werk kunnen leveren. 
Ik hoop dat ze morgen fitness komen plegen, kan ik ze direct aanklampen en om hulp vragen.
Voor de rest, na overleg met de opdrachtgever, is er een nieuwe ontwikkeling in het werk gegroeid. Maar daar ga ik verder niets over meedelen.

Gisteren zijn de hechtingen verwijderd. Dacht ik eerst dat het om krammetjes ging, was het toch vrij borduren met naald en draad. Gelukkig was ik zó gevallen dat de "Platzwunde" in de wenkbrauw zat. Daarmee zal de hechting mettertijd praktisch onzichtbaar zijn. Spaar ik een hele hoop kosmetische ingrepen uit. Er waren toch 8 hechtingen nodig. Daarbij kwamen er nog 2 bij op de neus. De korstjes laten stilaan los van de huid en zo ziet mijn gezicht alweer heel wat menselijker uit.
Vanmorgen ben ik daarom ook weer gaan sporten. Op advies van de assistente heb ik geen uiterste gewichten gehanteerd. Rustig aan, geen hoge tempo's, geen gehol van het een naar het andere toestel, tijd genomen om een praatje te maken met belangstellende medesporters. En het ging heel goed, ik was blij dat ik er weer was.
Ondertussen gaat het weven ook aardig vooruit. Ik heb bijna een meter klaar. Het resultaat is heel bevredigend, mijn opdrachtgever is al eens komen kijken, was enthousiast, maar "Ik snap er steeds minder van!"
Daarmee doelt ze op wat te zien is. Vooral de twee materialen en kleuren die te zien zijn. Tja, vals dubbel hè!

En zo lopen de dagen van maart stilaan naar het einde. We hebben weer een aantal fraaie lentedagen met veel zon, weinig wind en heerlijke temperaturen.

Het gaat er nu echt op lijken. De hele ketting is door de hevels gehaald, vervolgens per twee draden door de rietopeningen en tenslotte aangebonden aan de doekboom.
Om, na een pauze, proef te draaien en controle opeventuele fouten.
Tot nu toe lijkt alles in orde te zijn. Soms valt een fout pas op als je al een stukje verder bent. Extra moeilijkheidsgraad is de zwarte ketting en de zwarte inslag. 
   Een paar weken geleden kreeg ik, als een voorbarig verjaardagscadeau, een speciaal leeslampje. Om te profiteren van de lampjes kun je het geheel om je nek plooien. Het nadeel is dat bij elke beweging de lichtbundel van plek verandert. Bij het werk waar ik het gebruik is dat nogal hinderlijk. Daarom bedacht ik een oplossing die efficiënt werkt. Ik bind het hele geval met touwtjes vast aan een stevige balk in het getouw. Dan kan ik de lampjes buigen naar de plek waar ik werk. En dat functioneert dan heel goed. Ik heb het niet zo strak gebonden dat er nauwelijks beweging in te krijgen is, ik kan het met de werkplek mee laten lopen. 

Alweer twee dagen geleden vierden we mijn verjaardag. Het was een donderdag, een veelbezochte dag in de fitness. En daarom uitgegroeid tot de dag dat een verjaardag gevierd wordt. Mét een tractatie. De meesten gaan naar de bakker, kopen een paar vlaaien en bieden die aan bij het koffiedrinken na de "trainingen".
Ik heb meestal de moeite genomen om zelf te bakken. Dat vind ik gewoon leuk om te doen en het wordt hogelijk gewaardeerd. Daarbij is de Linzer Torte volgens recept van Mia Crombach, collega-onderwijzeres op de
St Bavojongensschool de hoogst geprezen aanbieding. Je bent wel een lange middag bezig, ook omdat er twee verschillende baksels gemaakt worden. "Linzetoeërt" heet deze in het Nuther dialect. En het was weer een succes. 
Ik had twee bakplaten vol gebakken, royaal gesneden, verdeeld in 54 stukken. Het tweede baksel was een cake met ingestoken kwarten appel. Die dan ook nog ingesneden worden. Na het bakken, nog warm, worden de appelkwarten bedekt met abrikozen- of sinasappeljam. Om het niet te stroperig te maken leng ik de jam aan met di Saronno originale! Alcohol verdampt, de amandelsmaak blijft in de appel hangen.
Juffrouw Crombach werd weer alle eer aangedaan. Eén van de sporters zat bij haar in de eerste klas, leerde van haar rekenen en lezen en schrijven. En daarom wilde hij graag het recept van de toeërt.

Ook al was ik jarig, in de middaguren heb ik toch aan het getouw gezeten. De nieuwggeschoren ketting hadden we al opgeboomd, een dag eerder. En nu heb ik alle afbinddraadjes losgemaakt, verwijderd en de ketting regelmatig gerangschikt. Het is bijna niets, maar je bent wel enkele uren bezig. Klaar om met het door de heveloogjes halen te beginnen, 720 keer!

   

Een week of wat geleden maakten we een kleine wandeling. Het was een stralende zonnige dag. We kozen voor de richting Nuther Kruis, het hoogste punt van de oude gemeente Nuth. Al menige keer "in the picture". Van af dit punt heb je een wijdse blik over het Limburgse land. Het kruis werd al menigmaal vernield, maar dan ook weer hersteld door Zef z.g. De laatste keer heeft hij het zodanig stevig in de beton gezet dat vernielen niet meer lukte. 
De weg richting kruis is sinds enkele jaren omzoomd met bomen.
 

De hele ketting die nog op het getouw stond heb ik, als er tijd was, in delen van de kettingboom gehaald en op bollen gedraaid.  Dit materiaal ga ik nu gebruiken om de inslag te weven van de nieuw geplande wade.
Dat betekent nieuwe schering opzetten, opnieuw draad voor draad door de hevels halen, door het riet, opnieuw aanbinden aan de doekboom en weer opnieuw beginnen te weven!
In overleg heb ik gekozen voor een andere binding. "Vals dubbel" noemt men deze binding. Bij deze binding kun je twee inslagen op één ketting doen, zodanig dat de inslagen over elkaar schuiven. Door gebruik te maken van twee verschillende kwaliteiten garens of kleuren ontstaat er een "dubbele" lap.
Ik hou u op de hoogte.

De laatste bijdrage is alweer van januari. Toen was ik goed bezig met de zwarte opdracht. Daarna is alles wat fout kon gaan fout gegaan! Kettingdraden die totaal in de war zaten, draden die braken, fouten in de onderlaag, het hield niet op. Om dan met een blij gemoed verder te werken, dat is een zwaar gelag. En uiteindelijk groeit dan het besef dat er maar één afdoende oplossing is: uithuilen en opnieuw beginnen. Het uithuilen was niet aan de orde, het opnieuw beginnen is een taak van de lange adem. De ketting wordt van het getouw gehaald en per draad op een bol gedraaid. Wat eerst de ketting was, wordt nu de inslag. Het opwinden is een klus die ik iets gemakkelelijker in gedachten had. Helaas wil niet iedere draad schikken in zijn nieuwe plek en situatie. Gevolg, je moet soms heel voorzichtig lusjes en knopen ontwarren om verder te kunnen.
   Zoals geschreven, het linnen garen wil wel eens een eigen gang gaan. En dan mag je alle geduld bij elkaar schrapen om resultaat te boeken. Het warrige knoedel op de foto's is maar een klein deel van de totale ketting. 
De meest rechtse foto toont het resultaat van een paar middagen en avonden oprollen. Links op de meest rechtse foto de bol met opgerold garen, rechts de voorraad aan nog te verwerken materiaal. 
De twee witte stippen op mijn trui zijn de weerkaatsing van de lampjes die ik cadeau kreeg van een sportvriendin en -vriend. Via een selfie zie je het schijnsel van de lampen. Samen met een staande lamp dragen ze echt bij om het oprollen makkelijker te maken. 
Maar werken met zwart garen  is een opgave.

Enkele uren betseed aan het op spanning brengen van de beide kettingen.
Daarna in de zwarte ketting wat proeven gemaakt, in zwart en in kleur. Voordeel van de kleur is dat je het geweven patroon veel duidelijker ziet. Nog een voordeel: eventuele weeffouten zie je onmiddellijk.
 

De ketting is door de rietopeningen gehaald, op spanning gebracht, de eerste inslagen kunnen gemaakt worden. Maar dan moet ik eerst nog klosjes garen gaan opwinden, in zwart en in "bourgondie". dat is de kleur die de binnenkant gaat vormen. 
De twee kettingen hebben een verschillende rek. Dat betekent dat ze afzonderlijk van elkaar op spanning gebracht moeten worden. Het zwarte linnen is opgerold op de kettingboom en krijgt zijn spanning door het aandraaien.
De andere ketting krijgt zijn spanning door een alternatieve verzwaring. Met anderhalve-literflessen, gevuld met water, worden de verschillende bundels, zes in totaal, aangetrokken. De flessen hangen aan lussen die met een "vleeshaakje" in een lus van de ketting hangen. En dan ziet het er zó uit.
Links is de voorkant, netjes bijgeknipt, rechts de achterzijde waarbij de verzwaring van de ketting te zien is onder op de foto. De witte zakken herbergen het kettinggaren om het op deze manier te beschermen tegen stof en ongerechtigheden. Ook is te zien dat het zwarte garen opgedraaid is op de kettingboom.

Na heel wat verspilde moeite en veel tijdverlies heb ik nu dan toch een mijlpaal bereikt. De ellende met de kettinggarens die deels van de kruislatten schoven, die daarom één voor één opnieuw op volgorde gerangschikt moesten worden kostten heel wat uren. Moeizaam, je staat gebukt, moet naar voren reiken om de draad op zijn plaats te krijgen, zorgen dat er geen draad overgeslagen wordt, het was niet echt leuk.
Maar goed, gistermiddag werd dan de laatste draad door het heveloog geregen. En dan komt de volgende handeling. Eerst het riet op zijn plaats terugzetten, om dan de kettinggarens met bundeltjes van vier door de rietopening te halen. Daarbij moet je de volgorde goed in de gaten houden. Draden mogen niet over elkaar liggen, dat beperkt de sprong om de inslagdraad door te voeren.
    Van links naar rechts: de laatste draad; de volledige ketting; de eerste bundel door de rietopeningen; het werk vordert.

Bijna 14 dagen verder en niets toegevoegd aan dit relaas.
Dat heeft zijn reden, zijn oorzaak.
Ik ben nog volop bezig met het doorhalen van 1400 rode en zwarte draadjes door evenzoveel heveloogjes, verdeeld over 22 schachten.
Vooral het zwarte linnen is een crime om mee te werken. Komt grotendeels door de donkere dagen die in de maand december overheersten. Na 15.00 uur was het al te donker om te werken, ook met lamplicht erbij.
Maar we blijven opgewekt en werken stug door. En de andere reden  was het helemaal in elkaar geklitte garen. Deels van de kruislatten gegleden, toen in de war geraakt en tenslotte moest ik draad voor draad ontwarren om alsnog op zijn plek terug te krijgen . En dat is nu gepasseerd. Nog zo'n 18 cm en dan kan ik het volgende hoofdstuk aansnijden. De kettingdraden met vieren tegelijk door de rietopeningen halen. 
Aanbinden..
proefdraaien...