Uitvaart, crematie, wade

Gisteren zijn de hechtingen verwijderd. Dacht ik eerst dat het om krammetjes ging, was het toch vrij borduren met naald en draad. Gelukkig was ik zó gevallen dat de "Platzwunde" in de wenkbrauw zat. Daarmee zal de hechting mettertijd praktisch onzichtbaar zijn. Spaar ik een hele hoop kosmetische ingrepen uit. Er waren toch 8 hechtingen nodig. Daarbij kwamen er nog 2 bij op de neus. De korstjes laten stilaan los van de huid en zo ziet mijn gezicht alweer heel wat menselijker uit.
Vanmorgen ben ik daarom ook weer gaan sporten. Op advies van de assistente heb ik geen uiterste gewichten gehanteerd. Rustig aan, geen hoge tempo's, geen gehol van het een naar het andere toestel, tijd genomen om een praatje te maken met belangstellende medesporters. En het ging heel goed, ik was blij dat ik er weer was.
Ondertussen gaat het weven ook aardig vooruit. Ik heb bijna een meter klaar. Het resultaat is heel bevredigend, mijn opdrachtgever is al eens komen kijken, was enthousiast, maar "Ik snap er steeds minder van!"
Daarmee doelt ze op wat te zien is. Vooral de twee materialen en kleuren die te zien zijn. Tja, vals dubbel hè!

En zo lopen de dagen van maart stilaan naar het einde. We hebben weer een aantal fraaie lentedagen met veel zon, weinig wind en heerlijke temperaturen.

De hele ketting die nog op het getouw stond heb ik, als er tijd was, in delen van de kettingboom gehaald en op bollen gedraaid.  Dit materiaal ga ik nu gebruiken om de inslag te weven van de nieuw geplande wade.
Dat betekent nieuwe schering opzetten, opnieuw draad voor draad door de hevels halen, door het riet, opnieuw aanbinden aan de doekboom en weer opnieuw beginnen te weven!
In overleg heb ik gekozen voor een andere binding. "Vals dubbel" noemt men deze binding. Bij deze binding kun je twee inslagen op één ketting doen, zodanig dat de inslagen over elkaar schuiven. Door gebruik te maken van twee verschillende kwaliteiten garens of kleuren ontstaat er een "dubbele" lap.
Ik hou u op de hoogte.

De laatste bijdrage is alweer van januari. Toen was ik goed bezig met de zwarte opdracht. Daarna is alles wat fout kon gaan fout gegaan! Kettingdraden die totaal in de war zaten, draden die braken, fouten in de onderlaag, het hield niet op. Om dan met een blij gemoed verder te werken, dat is een zwaar gelag. En uiteindelijk groeit dan het besef dat er maar één afdoende oplossing is: uithuilen en opnieuw beginnen. Het uithuilen was niet aan de orde, het opnieuw beginnen is een taak van de lange adem. De ketting wordt van het getouw gehaald en per draad op een bol gedraaid. Wat eerst de ketting was, wordt nu de inslag. Het opwinden is een klus die ik iets gemakkelelijker in gedachten had. Helaas wil niet iedere draad schikken in zijn nieuwe plek en situatie. Gevolg, je moet soms heel voorzichtig lusjes en knopen ontwarren om verder te kunnen.
   Zoals geschreven, het linnen garen wil wel eens een eigen gang gaan. En dan mag je alle geduld bij elkaar schrapen om resultaat te boeken. Het warrige knoedel op de foto's is maar een klein deel van de totale ketting. 
De meest rechtse foto toont het resultaat van een paar middagen en avonden oprollen. Links op de meest rechtse foto de bol met opgerold garen, rechts de voorraad aan nog te verwerken materiaal. 
De twee witte stippen op mijn trui zijn de weerkaatsing van de lampjes die ik cadeau kreeg van een sportvriendin en -vriend. Via een selfie zie je het schijnsel van de lampen. Samen met een staande lamp dragen ze echt bij om het oprollen makkelijker te maken. 
Maar werken met zwart garen  is een opgave.

Grotere tegenstelling is nauwelijks te bedenken.

Sinds een paar weken neem ik weer deel aan de vrijdagavondse spinningles. Het gaat me goed af.
Met veel plezier "dans ik op de pedalen", "knijp in het stuur om boven te komen", Ik volg de commando's op mijn eigen vermogen op.
Na de les, na het douchen, drinken we meestal koffie en wie dat wil nog wat anders.
Maar vrijdagavond was er een beperking.
"We hebben een besloten avond, een Braziliaanse Bruiloft! En dan kan er geen koffie geschonken worden.", aldus de bazin.
Bij binnenkomst, voor de spinning, werden we verwelkomd door een muur van lawaai, muziek, kabaal en een golvende massa jongere en oudere vrouwen.
Gekleed in superenge elastische kleurige kokerjurken bewogen ze op het ritme van de muziek. Zwaar opgemaakt, een herrie, niet te harden!
Het waren niet de allerslanksten die uitgenodigd waren, elke ronding werd royaal uitgeprent, van links naar rechts, van voren naar achter en weer in het rond.
Zo snel we konden, door naar de kleedkamer.
En na de spinning, na het douchen, was er wél gelegenheid om koffie te drinken. We mochten in dezelfde ruimte zitten, maar dan achter een gordijn.
We hebben er geen gebruik van gemaakt.

Zaterdagmiddag woonden we een uitvaartmis bij. Uit de familie van mijn zwager was de echtgenote van zijn broer overleden.
Mensen die ik meer dan 60 jaar ken.
Dan wil je niet wegblijven, we hebben een andere afspraak afgezegd.
Er was heel veel deelname aan de dienst. Een groot gezin, met veel sociale contacten, in het werkzame leven actief in de publieke sector, gewaardeerd om hun inzet.
Het was een klassieke dienst, het koor had gekozen voor veel Duitstalig en Limburgs repertoire, er waren musici die klassiek speelden, de voorganger sprak heel waarderend en warm over de overledene.
Het verdriet werd zichtbaar toen de kinderen, volwassen mensen, de kist uit de kerk naar buiten droegen, naar de auto om naar het crematorium gebracht te worden.
De rest van de middag zijn we thuis gebleven, in gedachten steeds momenten herhalend die aangrijpend waren.
En wie er nog meer was, die heb ik niet gezien, vakantie...
Zij ruste in vrede.

Grotere tegenstelling was nauwelijks te bedenken.

Een kort berichtje in de updates van de krant.
Meat loaf, de toch wel lijvige zanger, is na een ziekbed op 74-jarige leeftijd overleden.

En de herinnering aan het concert binnen de last night of the proms in Antwerpen stond meteen bovenaan.
Een optreden van 3 of 4 nummers, met als afsluiter Paradise by the dashboardlights.
Nadat een jaar eerder het dak er al letterlijk afwaaide, "Ge moet dat niet paniekeere!", kreunde en kraakte het sportpaleis
bij dit geweld in al zijn voegen. Bij de eerste tonen stond het hele publiek al als één mens op en brulde mee!

Via een link kon je de clip downloaden en nog eens meeleven met de twee performers.
Niet met de tengere tegenpool,Karla DeVito, die  Ellen Foley playbackte, maar met "waardige" vervangsters.
De clip laat ook nu, zoveel jaren verder, niets te wensen over.
Nu, vandaag, zou dat niet meer kunnen. De MeToo-beweging zou over hem heen vallen en verscheuren.
Seksisme van de bovenste plank.
Maar het blijft een beregoed nummer.
God hebbe zijn ziel, hij ruste in vrede.

De allereerste voorboden van het komend voorjaar hebben zich alweer door de bovenlaag gewerkt om aan te kondigen dat het wel weer lente wordt.
Ieder jaar meer, groeien en bloeien de sneeuwklokjes uitbundiger. En dan is het traditie dat de eerste exemplaren bij de foto's van onze dierbaren
gezet worden. Met een lichtje een mooie manier om ze te gedenken, vinden wij.
De galerie is alweer met één persoon uitgebreid, helaas.

En dan gaat het niet over vandaag, maar over gisteren. De afscheidsdienst voor Lea begon om 10.00 uur.
Dankzij de verworvenheden van deze tijd konden we de plechtigheid hier in huis volgen.
Vanwege de gevaren van besmetting, het vroege uur, de lange rit hadden we haar dochter laten weten dat we  niet aanwezig konden zijn.
Daar was alle begrip voor. 
We kregen een link waarmee we konden deelnemen.
Vreemd, je bent erbij en toch ook weer niet. Maar dit is meer dan helemaal geen aanwezigheid.
De dienst was sober, rustig, helemaal in de sfeer van Lea. Haar kwaliteiten werden geprezen, iedereen sprak van haar vermogen om te luisteren.
Weinig op de voorgrond, genieten van kleine dingen, haar mening geven als dat nodig was.
Zonder stemverheffing.
Alles bij elkaar blij dat we op deze manier "aanwezig" waren.

Het kost een tijd voordat je een beetje je draai gevonden hebt na zo'n dienst. Je zit wat, je loopt wat, leest de krant, niet echt in staat om iets aan te pakken.
De gedachten zijn bij Lea en hoe het zo snel gegaan is met haar.

 Na het middaguur leek het erop dat het droog bleef. Het besluit om een stuk te lopen kostte niet veel moeite. Met de wandelschoenen konden we zonder probleem de veldwegen kiezen. De vele regen van de afgelopen dagen had zijn sporen nagelaten. Modderige sporen, glibberige randen, plassen water, maar alles bij elkaar een verademing om buiten te zijn en vrij te lopen. 
In de Wiënweg kun je een fietsroute kiezen. Niet echt lang maar wel heel aantrekkelijk. Uiteindelijk kom je uit op de Kamp, vandaar liepen we langs de vijvers en het pad langs de Platsbeek en dan de Pescher Vaart richting Terstraten. De eerste weg rechts naar "gen Dreesj", een boerderij waar ik in kleuterjaren een keer een duik in de centrale mesthoop gemaakt heb! Achter de boerderij naar links en dan zijn we weer in Grijzegrubben.
Daar knapt een mens van op.

Het pogen om dagelijks minimaal twee rijen te knopen lukt maar ten dele.
De ene keer raap ik veel langer noten dan gedacht, de volgende keer duurt het boodschappen doen
onverwacht lang, gisteren ontmoetten we kennissen op de markt. 
Ze weten van mijn "hobby", zo benadrukten zij het zelf. Weten ook van de waden die ik weef.
En "hij" is geïnteresseerd in een wade. Wil niet in een kist begraven worden, wel in een doek.
Dat kan.
Op mijn suggestie dat het wellicht tot april - mei duurt voor ik tijd heb, gooide hij het ver van zich af.
Enfin, we zien wel of het wat oplevert.
Terug naar het vloerkleed.
Ik ben op 22 cm gekomen.
 
De aanzet van de zwarte ring is al duidelijk te zien. 

Gisteren hebben we de definitieve uitgave van de dichtbundel in handen gehad.
Een handzaam boekje, bewust met "pocketkaft", het geeft iets vertrouwds aan de inhoud. 
Je neemt hem sneller weer eens ter hand dan een gebonden uitgave.
Guus is er heel blij en gelukkig mee.
Nieuwe exemplaren zijn besteld, ze zullen vandaag of morgen bezorgd worden.

Nogal symbolisch, maar dat past wel bij de inhoud.
Voor- en achterkant van de bundel. 
Helaas krijg ik de afbeelding niet duidelijker.
Ik ben heel benieuwd hoe het ontvangen wordt.

Gisteren en vandaag heb ik op zolder gewerkt.
Met op de achtergrond een LP met Italiaanse en zuidelijk klinkende liedjes,
vorderde de lange lap gestaag.
Vanmorgen heb ik het laatste stuk geweven. Meteen ook afgewerkt met franjes.
En nu twijfel ik nog of ik de lap een 90 graden wasbeurt zal geven of niet.
Een beetje sleets zou wel mooi zijn, denk ik.
 

In totaal meet deze "loper" 5.40 meter. Bij een breedte van ongeveer 40 cm.
Op deze lap worden de bijdragen van vrienden, familie, kennissen, mensen die op een of andere manier
belangrijk waren of nog zijn in mijn leven, bevestigd. 
Het zou zo maar "levensloop" kunnen heten....
Dat wil niet zeggen dat er niet meer bijdragen hadden kunnen komen.