Uitvaart, crematie, wade

Een kort berichtje in de updates van de krant.
Meat loaf, de toch wel lijvige zanger, is na een ziekbed op 74-jarige leeftijd overleden.

En de herinnering aan het concert binnen de last night of the proms in Antwerpen stond meteen bovenaan.
Een optreden van 3 of 4 nummers, met als afsluiter Paradise by the dashboardlights.
Nadat een jaar eerder het dak er al letterlijk afwaaide, "Ge moet dat niet paniekeere!", kreunde en kraakte het sportpaleis
bij dit geweld in al zijn voegen. Bij de eerste tonen stond het hele publiek al als één mens op en brulde mee!

Via een link kon je de clip downloaden en nog eens meeleven met de twee performers.
Niet met de tengere tegenpool,Karla DeVito, die  Ellen Foley playbackte, maar met "waardige" vervangsters.
De clip laat ook nu, zoveel jaren verder, niets te wensen over.
Nu, vandaag, zou dat niet meer kunnen. De MeToo-beweging zou over hem heen vallen en verscheuren.
Seksisme van de bovenste plank.
Maar het blijft een beregoed nummer.
God hebbe zijn ziel, hij ruste in vrede.

De allereerste voorboden van het komend voorjaar hebben zich alweer door de bovenlaag gewerkt om aan te kondigen dat het wel weer lente wordt.
Ieder jaar meer, groeien en bloeien de sneeuwklokjes uitbundiger. En dan is het traditie dat de eerste exemplaren bij de foto's van onze dierbaren
gezet worden. Met een lichtje een mooie manier om ze te gedenken, vinden wij.
De galerie is alweer met één persoon uitgebreid, helaas.

En dan gaat het niet over vandaag, maar over gisteren. De afscheidsdienst voor Lea begon om 10.00 uur.
Dankzij de verworvenheden van deze tijd konden we de plechtigheid hier in huis volgen.
Vanwege de gevaren van besmetting, het vroege uur, de lange rit hadden we haar dochter laten weten dat we  niet aanwezig konden zijn.
Daar was alle begrip voor. 
We kregen een link waarmee we konden deelnemen.
Vreemd, je bent erbij en toch ook weer niet. Maar dit is meer dan helemaal geen aanwezigheid.
De dienst was sober, rustig, helemaal in de sfeer van Lea. Haar kwaliteiten werden geprezen, iedereen sprak van haar vermogen om te luisteren.
Weinig op de voorgrond, genieten van kleine dingen, haar mening geven als dat nodig was.
Zonder stemverheffing.
Alles bij elkaar blij dat we op deze manier "aanwezig" waren.

Het kost een tijd voordat je een beetje je draai gevonden hebt na zo'n dienst. Je zit wat, je loopt wat, leest de krant, niet echt in staat om iets aan te pakken.
De gedachten zijn bij Lea en hoe het zo snel gegaan is met haar.

 Na het middaguur leek het erop dat het droog bleef. Het besluit om een stuk te lopen kostte niet veel moeite. Met de wandelschoenen konden we zonder probleem de veldwegen kiezen. De vele regen van de afgelopen dagen had zijn sporen nagelaten. Modderige sporen, glibberige randen, plassen water, maar alles bij elkaar een verademing om buiten te zijn en vrij te lopen. 
In de Wiënweg kun je een fietsroute kiezen. Niet echt lang maar wel heel aantrekkelijk. Uiteindelijk kom je uit op de Kamp, vandaar liepen we langs de vijvers en het pad langs de Platsbeek en dan de Pescher Vaart richting Terstraten. De eerste weg rechts naar "gen Dreesj", een boerderij waar ik in kleuterjaren een keer een duik in de centrale mesthoop gemaakt heb! Achter de boerderij naar links en dan zijn we weer in Grijzegrubben.
Daar knapt een mens van op.

Het pogen om dagelijks minimaal twee rijen te knopen lukt maar ten dele.
De ene keer raap ik veel langer noten dan gedacht, de volgende keer duurt het boodschappen doen
onverwacht lang, gisteren ontmoetten we kennissen op de markt. 
Ze weten van mijn "hobby", zo benadrukten zij het zelf. Weten ook van de waden die ik weef.
En "hij" is geïnteresseerd in een wade. Wil niet in een kist begraven worden, wel in een doek.
Dat kan.
Op mijn suggestie dat het wellicht tot april - mei duurt voor ik tijd heb, gooide hij het ver van zich af.
Enfin, we zien wel of het wat oplevert.
Terug naar het vloerkleed.
Ik ben op 22 cm gekomen.
 
De aanzet van de zwarte ring is al duidelijk te zien. 

Gisteren hebben we de definitieve uitgave van de dichtbundel in handen gehad.
Een handzaam boekje, bewust met "pocketkaft", het geeft iets vertrouwds aan de inhoud. 
Je neemt hem sneller weer eens ter hand dan een gebonden uitgave.
Guus is er heel blij en gelukkig mee.
Nieuwe exemplaren zijn besteld, ze zullen vandaag of morgen bezorgd worden.

Nogal symbolisch, maar dat past wel bij de inhoud.
Voor- en achterkant van de bundel. 
Helaas krijg ik de afbeelding niet duidelijker.
Ik ben heel benieuwd hoe het ontvangen wordt.

Gisteren en vandaag heb ik op zolder gewerkt.
Met op de achtergrond een LP met Italiaanse en zuidelijk klinkende liedjes,
vorderde de lange lap gestaag.
Vanmorgen heb ik het laatste stuk geweven. Meteen ook afgewerkt met franjes.
En nu twijfel ik nog of ik de lap een 90 graden wasbeurt zal geven of niet.
Een beetje sleets zou wel mooi zijn, denk ik.
 

In totaal meet deze "loper" 5.40 meter. Bij een breedte van ongeveer 40 cm.
Op deze lap worden de bijdragen van vrienden, familie, kennissen, mensen die op een of andere manier
belangrijk waren of nog zijn in mijn leven, bevestigd. 
Het zou zo maar "levensloop" kunnen heten....
Dat wil niet zeggen dat er niet meer bijdragen hadden kunnen komen.

Het bezoek van de twee vriendinnen met hun bijdrage voor mijn wade zorgde voor een verschuiving
van de " beschikbare " plekken.
Op zolder weef ik aan een lap, waar ik de resten van het garen, bestemd voor mijn wade in verwerk.
Die lap had een heel andere bestemming dan waar ik nu voor weef.
En nu heb ik een plan in gedachten, waarbij de bijdragen beter tot hun recht zullen komen.
Over de wade komt de loper te liggen, met daarop de borduursels, teksten, tekeningen, kransjes, fietsjes....
 

In tegenstelling tot de ons omringende landen, die allerheiligen op 1 november vieren,
wordt dit feest in ons land op de zondag die het dichtst bij 1 november ligt. 
En dat is vandaag.

Zoals gebruikelijk worden dan de graven van dierbaren schoongemaakt en versierd met bloemen.
 

En of het zo moest zijn kregen we zaterdagavond bezoek van twee vriendinnen.
Zij brachten hun bijdrage aan mijn wade. 
Alweer iets om heel blij mee te zijn, en dankbaar.

Toen ik de voorbereidingen maakte voor mijn wade had ik alle garen op klossen gedraaid.
Dat was in 2013. 21 Augustus 2013 heb ik foto geplaatst van het klossenrek met volle klossen.
Steeds combinaties van 3 verschillende materialen. In de praktijk was dat niet uitvoerbaar. Al binnen 10 minuten liep de hele boel vast  toen ik de ketting op het getouw wilde brengen.
Om het garen niet te verspillen heb ik toen uren zitten doorrijgen op een ondergrond van cottoline. Er bleef nog heel wat garen over.
Om geen verspilling te hebben, weefde ik al die garens op, en gebruikte daar een smalle ketting voor. Eventueel om er stoffen tassen van te maken, waar gekochte weefwerken in verpakt konden worden. 
Dat plan ging ook al de mist in.
Maar vandaag heb ik een gesteld doel bereikt. Het klossenrek is leeg.
Voordat ik onder het mes ga met een tunnel carpaal syndroom wilde ik dat garen opweven.
En dat is nu bereikt. Tweede doel was om dan de 3 meter grens te overschrijden.
En daar heb ik ook mijn doel gehaald.

Vanaf vandaag is de serie foto's op de homepage uitgebreid.
Behalve beelden zijn er nu ook een aantal weefwerken opgenomen.
We hebben geprobeerd om er wat symboliek in te leggen.

Klossen linnen, het begin van elk weefsel,
een weefspoel op een gedeeltelijk geweven werk, onderweg,
een serie van vijf katoenen shawls, luchtig voor in de lente,
een aantal wintersjaals, voor herfst en winter,
gobelinwerk, een monnikenwerk, bijna voor de eeuwigheid,
twee waden, die de afsluiting vormen van ons aardse bestaan.
 

Op de rechterwade zijn een aantal bijdragen van dierbaren geschikt.
De rechter wade is bekleed met gingkobladeren, symbool voor een lang en gezond leven.....

En tussen de weefsels is het beeldenwerk gevlochten.