Overige onderwerpen

  De aftrap voor een serie keukendoeken. Een ketting van 13.50 meter, 12 draadjes per cm, totale breedte 52 cm. Dat betekent dus 624 keer heen en weer langs het scheerraam 
In totaal gebruik ik 9 kleuren, de kwaliteit is biokatoen van, wat dacht je?, VenneGarens. Een blokjesmotief, waarbij elk blokje afgewisseld wordt met een draadje lila en zwart. Net voldoende kleur om het geheel wat meer te laten spreken.

Het was er al zo lang we terug zijn uit Kleinwalsertal niet meer van gekomen. Te warm, te druk, doktersbezoek, geen zin, allerlei smoezen om niet te lopen. Maar vanmorgen wilden we allebei hetzelfde, een stuk lopen. Voor noodzakelijke sanitaire stops staat de maïs hoog genoeg, we gingen al vroeg op pad. Het was heel rustig, een enkele wandelaar met honden, een eenzame fietser, aangename temperatuur. Door de velden en holle wegen wandelden we richting Mareveld. Jules was net bezig met het openen van de zaak, het terras was wel al opgezocht door een enkele gast. Na een koffie en thee en wat nodig is gingen we langs een andere weg naar huis. Het was duidelijk drukker. En warmer. Voldaan hebben we geluncht. 

De afspraak was tussen twee en half vier dinsdagmiddag. Aldus geschiedde.
Twee mannen van de dakgootfirma stonden voor de deur.
Nadat ik uitgelegd had wat er aan de hand was met de reparatie, gingen ze aan het werk.

Aandachtig kijken naar de goot, aandacht voor de deur, met een hand tasten tussen deur en kozijn.
"Dat ligt niet aan de dakgoot, regenwater komt via de deur naar binnen. Hier staat de deur enkele millimeters van het kozijn, regenwater loopt naar binnen en 
zoekt dan zijn weg via de deur naar beneden en loopt de varanda in!"
"Dat heeft nog nooit iemand gezien!"
Hij vraagt een gieter en giet een kleine hoeveelheid water tussen bovenkant deur en kozijn.
Hij maakt de deur open:" Kijk maar, daar komt het water!"
En warempel, er vormt zich een klein plasje onder de verticale stijl.
"Dat komt ook omdat het afdekrubber gekrompen is. Ziet U?"
  
Helaas kunnen zij dit niet repareren, weten wel firma's die dat wél doen. 

Dat wordt googelen!

Gisteravond en vandaag was het dan zover!
Het heeft geregend, voldoende om te zien of de reparatie geholpen heeft.
En het heeft er alle schijn van dat dat het geval is.
Het had zoveel eerder gekund, maar goed, dat is nakaarten.

Om 22.30 uur.
Helaas... na een fikse regenbui vanmorgen en vanmiddag stond er weer een plasje water in de serre, precies op de plek waar het water steeds binnenkwam.
Ik heb al contact opgenomen met de firma. 
Ze komen kijken!

Niet alleen verlangt menigeen naar een stevige bui om enige verkoeling te halen, bij ons heeft die regen nog een tweede doel.
Vandaag hebben twee deskundigen aan de serre gewerkt. Na 40 jaar waren in de dakgoot gaten gevallen. Onvoorspelbaar liep het regenwater via de profielen over de vloer.
Controle leverde duidelijk schade op. Nu ligt in de dakgoot een nieuwe bekleding, goed afgewerkt, onze hoop is op een fikse bui gevestigd. Dan moet blijken of het resultaat heeft gehad.
Een ander vervelend punt was de linkerflank van de dubbele deur. Met veel moeite schuurde die over de dorpel als je helemaal wilde openen.
Een kleine ingreep was voldoende om dat euvel te verhelpen.
En dat werd voltooid bij ruim over dertig graden, in de volle zon.

We zijn al een week terug van vakantie, de naweeën werken nog door. Op de wandeling over een bergtop, van Kanzelwand naar Fellhornbergstation maak je gebruik van een pad dat in de berg gevormd is met hulp van boomstammen. Helaas niet met de meetlat erbij gelegd, maar meer zoals het uitkomt. Brede treden, hoge stappen, kort op elkaar volgende trapjes, heel verschillend, een vast ritme is onmogelijk. En dat vraagt veel concentratie tijdens het lopen. Mijn rechterheup heeft het geweten! Een paar dagen was het :" Op de plaats, Rust!" Jammer maar helaas. Alweer thuis heeft een vaardige hand met een massage geweldig geholpen. 
Dat geeft wel wat ruimte om te weven. Overtrek nummer 5 is voor de helft geweven, een klein patroontje in drie kleuren. Het garen werkt nog steeds fantastisch.
 

Alweer veertien, vijftien, zestien dagen verder, de dagelijkse beslommeringen eisen weer hun aandacht, we zijn vanmorgen weer terug bij Gitek geweest, veel gepraat, weinig gesport,de vaste groep wil weten hoe we het gehad hebben. "En ook goed weer?" "Ja, heel goed wandelweer, als het geregend had dan was dat 's nachts, dus..." "En nu weer het gewone, trainen om de kilo's eraf te krijgen, zeker!" 
Nou dat valt al reuze mee. Niet noemenswaardige verschillen met voor de vakantie.
Want we waren op vakantie.
Op het bekende, vertrouwde adres. Kleinwalsertal, Oostenrijkse enclave in Duitsland, zonder doorgaande weg.
We konden heel veel en heel goed wandelen op de talrijke paden door bossen, langs beekjes, riviertjes, de berg in, met de lift naar 2000 mtr om daar te lopen.
   Na een stevige wandeling smaakt de Leberknödelsuppe uitstekend,
je moet wel van lever houden. En als die niet je voorkeur geniet kun je nog altijd Flädlesuppe nemen, royaal gevulde runderbouillon. De vulling is in reepjes gesneden Flädle. Wij noemen dat flensjes. Of Griessklöschensuppe, Backerbsen, Maultaschen, Markklösse, allemaal varianten op beproefd recept: Brühe, soms Kraftbrühe, gevuld met een van de lekkernijen.
Al naar gelang de Gasthof, Jausenstation, Restaurant, Bauernstube, Waldeinkehr  zijn die smakelijker of minder lekker. Pannenkoeken zijn ook niet overal van dezelfde kwaliteit!

Eindelijk was het zo ver! Geen lockdowns, geen mondkapjes, geen anderhalve meter afstand, we konden gewoon naar binnen, onze plaats opzoeken en afwachten. De mannen hadden er echt zin in. Een concert zoals we al vaker mee beleefden. Oud en nieuw, ruige rock, poëtische ballades, een enkel grapje kwamen in hoog tempo voorbij.
 

Meer of minder willekeurig gekozen plaatjes van de "markt". Al met al een buurtactiviteit die je geslaagd kunt noemen. Van buitenaf weinig klandizie, dat maakte het lekker kneuterig. Veel tijd om bij te praten of om kennis te maken met nieuwe inwoners. Oud-leerlingen, andere bekenden, van alles wat. Het weer werkte mee, goed warm.
Tussen 11.00 en 14.00 uur passeerden deelnemers aan Limburgs mooiste, een wielertocht voor amateurs. Ons festivalterrein was goed afgebakend, we liepen en fietsten elkaar niet in of van de weg weg. 
Ik had alle grote klossen garen bij elkaar in een tas gestopt, ik deed er niets meer mee. En ze zijn in één koop van de hand gegaan.

GaiaZoo, dus.
Wie waagt, wint!
En dat was het geval met de een of andere loterij waar mijn betere helft aan deelneemt.
We mogen enkele attracties bezoeken, de postcode viel in de prijzen. Niet meteen de 40-tonner, die zou het verkeer in Gijzegrubben volledig blokkeren.
Bescheiden, maar toch wel leuk.
De eerste keuze die we gemaakt hadden was een trip naar Kerkrade.
Een warme, zonnige dag die heel wat volk op de been bracht. Jong en oud, hele families, kinderwagens, wandelwagentjes, bolderkarren, rollators, hobbelden over de stenige paden en paadjes langs de vele dieren die hier zoveel mogelijk in hun "eigen" omgeving tentoongesteld worden. Royale schaduwpartijen, picknickplekken, rustpunten, eetgelegenheden, alles druk bezocht.
Zet wat daagse vogeltjes achter voliëredraad en het is direct: "Och, wat leuk! Kijk hoe ze kijken! Wat leuk!" Om verder te sjokken. "Ja, ook heel leuk!" "Daar achter die struik beweegt wat!" "Wat is-t-ie groot!"
Al met al, incluis lunch, hebben we bijna vier uur gelopen en gekeken.
Meest indrukwekkend vond ik de flamingo-kolonie.
 

Het "Hemelvaartweekend" is praktisch voorbij. Noodgedwongen is het bij ons heel rustig verlopen. Woensdag werd onder mijn voet een wrat/eksteroog/eeltpit verwijderd. Om goed te kunnen aangeven of het pijn deed werd eerst wat eelt weggesneden om daarna de diamant uit het vlees te trekken. Was wel even pijnlijk. Met een drukverband werd ik huiswaarts gestuurd. Dat verband maakte lopen nogal moeilijk, de pijn viel erg mee. Vandaag pas hebben we alleen nog een beschermend pleister geplakt.
Vanmiddag waren neef en vrouw op bezoek. Een vervelend, hardnekkig insluipsel had zich in de computer genesteld. Het kostte heel wat tijd voor hij verwijderd was. Als dank had ik een Linzer Torte met abrikozen gebakken. Dat ging er in als koek.
Komende week kan ik weer normaal functioneren.
De uren binnen heb ik wélbesteed. Het weefsel voor de kussens is al tot op een halve meter gevorderd. Het ECO-jeans garen is werkelijk een geweldig garen om mee te weven.
Als het doorgaat zoals ik nu begonnen ben dan worden het heel mooie kussens.