Overige onderwerpen

De les die de spinningmaster gemaakt had was er een van de variatie: fart lek, " verwacht het onverwachte".
Een potpourri van allerhande technieken, meer of minder inspanning, duurtraining, enfin, van alles en nog wat.
Leuke, tijdeloze muziek, maar het belangrijkste voor mij was de vraag of het ging lukken.
En dat was het geval!
In feite zonder probleem heb ik de hele les meegedraaid.
En daar ben ik heel gelukkig mee.

We zijn zo'n veertien dagen verder. De bloeduitstortingen trekken langzaam weg, waar nog probleempjes zijn, mijn rechterarm.
Maar daar wordt professioneel aan gewerkt. Massage, gerichte oefeningen, rust.
En dat laatste is nogal moeilijk.
Gisteren was ik voor het eerst weer naar de fitness om onder begeleiding wat oefeningen te doen.
Zonder gewicht, geen gekke krachttoeren, maar wel bewegen om de zaak soepel te houden.
En ik was heel blij dat ik er weer was. Het verhaal steeds weer verteld, de versie wordt steeds korter.
En het is de bedoeling dat ik morgen opnieuw ga en dan ook weer op de spinningfiets stap.

Het schiet niet op.
Eerst een paar weken enigszins uit de running omdat een paar spieren in de rug niet echt wilden meewerken, nu een heel ander geval.
Vorige week , we gingen naar Maastricht, stapte ik bij het oversteken van de straat net niet hoog genoeg op het trottoir.
Voor ik er erg in had lag ik languit op de grond.
Eerst op een schouder, toen op mijn gezicht. Een plek op mijn voorhoofd waar het bloed uit gutste(bloedverdunners),
een geschaafde hand,een knie kapot.
De meeste zorg voor de bloedende hoofdwond! Zakdoeken vol om te stelpen. 
En mijn bril gebroken, de oortoestellen hingen mooi langs mijn wangen.
Na zeer kort beraad zijn we omgekeerd en naar huis gereden. 
Wat heeft dat met weven te maken?
De rechterschouder is zó pijnlijk getroffen dat elke beweging echt pijn doet.
De proeflap moet weer wachten.

Toen we de auto geparkeerd hadden, even buiten het centrum, was mijn eerste gewaarwording: wat ben ik hier al lang niet meer geweest! Ik zal niet zeggen, Jáááren!, maar het scheelt niet veel. Natuurlijk de beperkingen van corona, maar ook grieperigheden, het gedoe met mijn linkeroog, beperkingen vanwege rug en heup, gelukkig ook vakantie in Kleinwalsertal, en de ouderdomskwaaltjes die hardnekkig bij ons beiden de kop opsteken. Maar nu waren er diverse redenen om weer eens naar Maastricht te gaan. 
Boekenweek. Dat moet je beleven in de boekhandel Dominicaan, voor velen de mooiste boekhandel wereldwijd, gevestigd in een oude kerk.
Dan was er in Bonnefantenmuseum De Vaandeldrager op tournee, een werk van Rembrandt, aangekocht en nu door het land op reis om zoveel mogelijk mensen de kans te geven het werk te zien en te bewonderen.
Dat alleen was al de moeite waard.
  bewondering op eerbiedige afstand

Zondag, een lunch in waarschijnlijk het meest rumoerige café met die naam, van de stad, in Wijck, de hippe stationswijk van Maastricht. Vooral met hoorapparaten bijna niet te volharden. Gelukkig was de Spaanse tortilla heel smakelijk.
Onderweg naar de parkeerplaats kochten we twee gebakjes bij A piece of cake om thuis te nuttigen bij een eigen tas koffie. Heel lekker, maar niet voor elke dag.
Al met al was het een geslaagde dag bij goed weer, gezellige drukte en allerlei variatie in wat er te doen was.
Natuurlijk sloegen we de Onze Lieve Vrouwekapel niet over.
Zonder bezoek daar zijn we niet in Maastricht geweest.

Als het opzetten van een nieuwe ketting op het getouw zo snel zou verlopen als de dagen van een week,
dan zou het proefweefsel over 24 schachten al zeker op de helft zijn.
Niets van dat alles.
Een hinderlijke spierblessure in de linkerheup dwingt me om " het rustig aan te doen!". Dat is het welgemeend advies
van de fysiotherapeut waar ik met de klacht op spreekuur ging. Waarschijnlijk heb ik te veel en te snel bergop gelopen.
Op de loopband in de fitness. Vooral het bergop lopen was niet zo verstandig. Maar zolang je niets merkt komt er 
al gauw een procentje meer helling bij! En combineer dat met een paar tienden snelheid meer,
nou, dan wil dit ouwe vel niet meer meewerken!
Lopen is prima, maar op effen oppervlak, bij een matige snelheid.
En drie keer daags wat rek- en strekoefeningen. Al met al merk ik wel iets van verbetering.
Maar voorlopig geen spinning!

Voor menigeen zal dit koeterwaals klinken, abacadabra, maar het is toch echt de titel van een operette in het Nuther dialect uit de jaren '33- '34 van de vorige eeuw.
We hebben contact met een oud-Nuthenaar die zich bezig houdt met het verzamelen en archiveren van foto's en documenten uit vroeger jaren.
En die hebben dan betrekking op Nuth.
In de genoemde jaren werd door een aantal mensen het plan uitgevoerd om met groot gezelschap een operette te schrijven en de bijpassende muziek te componeren.
Dat laatste was de taak van de vader van mijn betere helft, Sjeng Dreessen.
Via allerlei wegen kwam onze kennis op ons pad, er was interesse om deze operette weer eens op te voeren.
Dat zou dan in 2027 moeten zijn, de harmonie bestaat dan 185 jaar, de toneelvereniging 85 jaar.
Wat wil het toeval?

Eén van de liedjes wordt gezongen door Martha, terwijl ze aan het spinnewiel zit en zingt, zoals gebruikelijk was tijdens het spinnen.
Ik heb nog steeds een rubriek gedichten, versjes en liedjes in deze site. En dit is daarom  een welkome aanvulling op het repertoire.
  
Overgenomen uit het oorspronkelijk tekstboekje, behorend bij de muziek.
 

Na een stevige verkoudheid met hevige hoofdpijn, een kop alsof hij in watten ingepakt was, kon ik donderdag al
de draad weer oppakken. Fitness, spinning en... bakken om te tracteren voor mijn gepasseerde verjaardag.
Ja, danke, danke, dat was maandag en de gewoonte is dan om pas ná de heuglijke dag,
ná de "inspanningen van de fitness", te trakteren. 
Volgens een aantal meeëters bak ik de lekkerste Linzer Torte in Nuth en omstreken.
Voor de andere traktaties deed ik een beroep op de lokale bakker.
Er werd stevig gebruik gemaakt van het gebodene.
En dat is ook de bedoeling!

We moeten sneller dan H.v.V doorgaan.
En ik was zó snel dat de masjien het niet bijhield. 
Wég!!
Alle redenen en smoezen die ik bedacht had, met één verkeerde klik opgelost.
Het dolend manneke heeft de weg gevonden. Abraham is ook thuis gekomen.
De ketting voor de proeflap van het dubbelweefsel is voor de helft door de hevels gehaald.
Met 10 draden op een cm vormen 2 x 150 draden toch maar een breedte van 15 cm!
Voor de tweede keer, zolang ik op dit getouw werk zijn alle 24 schachten in bedrijf.

Gisteravond heb ik de vrijdagse spinning weer opgestart. Na een gedwongen onderbreking van enkele weken was er geen reden meer om de pauze nog langer te rekken. Een bijna uitverkochte ruimte, enthousiaste fietsters en fietsers, een aanstekelijk programma, alles was optimaal aanwezig om er een succes van te maken. De kring nazitters groeit van week tot week. Met een heel voldaan gevoel kon ik een uur of wat later in bed kruipen.
Omdat we meedoen- niet officieel ingeschreven- aan "dry january" bleef het bij een alcoholvrij drankje. Om aan de herstart een feestelijker tintje te geven nam ik een portie bitterballen mee naar huis. Was welkom.

Terugtreinend van Oberstdorf naar Aken zagen we al dat het landschap danig veranderd was. Over het hele traject lag sneeuw. Hier wat meer, daar wat minder.
Tot op de oprit van Grijzegrubben 73. Onze attente buurman had hun en onze oprit schoongeveegd. Een meevaller!
En het bleef nog enekele dagen winters koud. Voor het eerst sinds lang waren de ruiten van de auto dichtbevroren. Geen sneeuw, regen die meteen bevroor!
Her en der zag je in de tuinen afgetakelde sneeuwmannen, die na een fiere start hun zeer tijdelijk bestaan verwisselden voor een plas water.
En nu is slechts heel sporadisch wat achtergebleven sneeuw te zien.

Zoals al eerder gezegd en geschreven, de shawl in alpaca en zijde nadert het einde. Ik probeer het werkstuk deze week af te krijgen.
Het handmatig draaien van de franjes zal nog wel een dag of twee in beslag nemen.
Maar dan heb je ook wat!