Overige onderwerpen

Dinsdag was steeds een van de vaste sportschoolmorgens. Door de maatregelen rond het coronavirus was dat een tijd lang niet mogelijk. Daarom hadden we die ochtend al vaker benut om een stuk te lopen, meestal in de buurt, veld- en holle wegen kiezend. En bijna elke keer was er weer een nieuwe of onbekende weg te ontdekken. Vandaag was het weer zo'n wandeldag. Om kwart over tien vertrokken we, Tiny had een vaag idee waar we heen zouden, het liep volledig anders. Stukken waar we nog nooit eerder waren, dwarswegen met onduidelijke bestemming en dan, plotseling, sta je op een weg waar een oud-collega woont! 
We kwamen om kwart over een weer in Grijzegrubben aan. Zonder pauze 13,5 km.
 

De meubelstof schoot goed op, ik had al een meter geweven. Maar, op één plek zat een duidelijke bruine baan. Geen weeffout. Onder het lopen dacht ik opeens aan een mogelijkheid hoe dat kan. De enige optie is te dicht op elkaar doorgehaalde kettingdraden. Drie draden door één rietopening, in plaats van maar twee draden. Tijdens de werklunch met de directie en het voltallig personeel, de OR, de MR, de personeelsvereniging en een afvaardiging van de Raad van Bestuur alsmede alle commissarissen kwamen we, na brainstorming, tot de eensluidende conclusie dat de genoemde optie de enige juiste moet zijn.
Direct na de lunch werd een controle-onderzoek gedaan, en jawel!, de genoemde dichtheid werd door te enge doorhaling veroorzaakt.
Twee mogelijkheden: doorgaan met een zichtbaar donkere baan aan de rechterzijde, of de geweven lap afknippen, de doorhaling vanaf de fout opnieuw doen, weer aanknopen en zien of het dan wel goed zit. De directie loofde een bonus uit voor het personeelslid dat deze extra-uren wilde besteden aan het herstel!
Met spanning werd uitgekeken naar het moment dat zichtbaar werd of het weefsel nu foutloos is. En dat is het geval.
  
De afgeknipte lap werd meteen door de meisjes van het naai-atelier voorzien van twee zigzagstiksels zodat het stof niet gaat rafelen.
En dan wil de stoffeerster graag even kijken hoe het oogt. Zij is tevreden, zelfs nu, met enkele handgrepen in de stoel geplooid.
Deze lap gaat nu naar de wasserij, wordt zo heet mogelijk gewassen, gedroogd en gemangeld. 
In elk deel van het werk wordt opgemeten hoe de maten veranderen door de behandeling.
En zo had dit nadeel een duidelijk "foordeel"!

De dag zal niet anders verlopen dan alle andere dagen in deze tijden van virus en warmte.
Wat verschilt is dat we vanavond ergens een hap gaan eten, ik hoef niet zelf aan de kookpotten te staan,
in de pannen te roeren, in schalen te kloppen, op planken te snijden, uit bussen te strooien.
Met andere woorden: dit is onze trouwdag! 49 Jaar geleden beloofden we elkaar trouw tot in de dood of zelfs verder...
Zo ver is het nog niet en dat mag nog wel even duren. 

Geen speciale zaken vandaag. Koffie bij de vijver, een kleine lunch en nu zit ik geschoren, gesjtievelt en gesjpourd nog wat klein werk te doen.
Bijvoorbeeld: de helft van de ketting is al door het riet gehaald.

Het was een warme dag, de zoveelste dit jaar. Toch ben ik niet meteen de kast ingedoken om een korte broek op te vissen uit de voorraad. Ik word niet koud, noch warm van de warmte. Onbegrijpelijk vindt mijn betere helft dat. 
Winkelen in campingdress, niet voor mij.
Na de wekelijkse inkoopmorgen bij de grootgrutter, we hoefden verder niets meer, toch maar de zomerkledij aangetrokken.
Tussendoor kwam de klusjesman, na een telefoontje met een vraag om hulp.
De dakgoot van de serre lekt "ergens"! Een lek-detectie leverde een duidelijk beeld van waar het regenwater vandaan komt, eenmaal neergedruppeld in de dakgoot.
Een of ander wondermiddel kan in de open naden gespoten worden. Werk voor de bekende.
Toen ben ik verder gegaan met het doorhalen van de ketting door de hevels. Nog 30 cm, dan volgt het doorhalen door het riet.
In afwisseling heb ik een patroontje bedacht dat meer past bij de stoel dan een keper.
Er moest daarna een warme hap op tafel getoverd worden, pasta met groenten.
Om de dag af te sluiten heb ik de te repareren goot schoongemaakt en alle verzamelde bladeren opgeruimd.
Morgen komt de vakman.

Omdat ik de ketting kan scheren uit één klos linnen en dan 8 draden per cm, schiet dit deel van het werk lekker op. Totdat het einde in zicht kwam. Te weinig garen! Ik kon niet meer naar de winkel, het was kwart voor tien, avond, dus...morgen verder. Nieuw garen halen was dan ook het eerste dat ik deed, na het ontbijt. En toen vlug doorgewerkt. De routinehandelingen volgen elkaar snel op, nu zit alle garen op de kettingboom. Dankzij de onmisbare hulp.
  
Het blauwe plastic "dekentje" is bedoeld om eventuele waterschade te voorkomen. Daarom had ik de kruislatten helemaal naar achteren geschoven. Om 468 draden door 468 heveloogjes te rijgen schuif ik de kruislatten naar voren. Meer werk doe ik vandaag niet aan het getouw. 
Er komt bezoek om te eten! Dat betekent voorwerken zodat ik niet extra lang in de keuken moet staan. Misschien kunnen we buiten eten, we zien wel.

Enige uren later...
Het werd binnen eten. Coronaproof! Ieder op een hoek van de eettafel, 200 cm lang, toch voldoende "samen-eten-idee", was het gewoon lekker en leuk.
Bovendien was de reden van bezoek ook reeds uitgevoerd. Een lampje in de keukenverlichting moest vervangen worden. En onze gast doet dat handig en graag.

Eigenlijk, ja, eigenlijk hadden we vandaag de eerste tocht van Mittelberg naar Leidtobelkapelle moeten lopen.
Dat is ondertussen een vaste traditie geworden. Na een veilige reis en behouden aankomst een kaarsje branden in de Mariakapel op de weg naar Riezlern.Dit jaar is alles anders, corona gooit alles overhoop, belet zaken, verbiedt tochten, laat bijeenkomsten niet doorgaan. 
We hebben vandaag wel een kaarsje gebrand, dichter bij huis, bij St.Rochus in de naar hem benoemde kapel bij Swier in het veld.
Onze wandeling vandaag duurde drie uur, weer door velden, holle wegen, een enkele drukkere weg, Kieesjbumkeswèèg, oversteken, verder door het veld. Het was druk, veel wandelaars, nog meer mountain bikers, soms wel groepen van zeven, acht mannen en vrouwen. Je hoort ze van ver al aankomen, er is er altijd wel eentje bij die boven alles en iedereen uit kwaakt. Gelukkig zijn er ook heel wat renners die zich bedanken als je aan de kant gaat, of die wat inhouden, of zelf de andere kant van de weg kiezen.
    
Herinnering aan voorgaande jaren....

Het loopt nu snel af, de laatste centimeters staan onder spanning, in afwachting van het moment dat de inslagdraad hen zal verbinden.
Klinkt plechtig, ik weef door tot het bittere einde. Zoals al aangegeven, dit lapje wordt voorraad in de restendoos.
   
Mijn betere helft is meer van het ordenen dan dat ik dat ben. Dat kan soms wel wat heftig toegaan dan.
Zoals nu, de groene kist ging niet meer dicht, ik zei terloops dat ik nieuw moest inruimen, "als ik tijd heb".
En omdat ze even iets meer wilde dan lezen of tuinwerk heeft ze de box van Pandora opengetrokken!
Ongekende schatten komen te voorschijn, juwelen van weefkunst lichten op in het zonlicht, aankopen op 
exotische markten stralen al nooit tevoren.
De andere kant van deze ontdekkingsreis is "om moedeloos van te worden!". 
Van veel werk weet ik niet meer waar, waarvoor, waarom het ooit gekocht werd, of geweven.
Vaak voor een doel, ook even vaak voor de mooi. 
Maar soms kijkt ze verbaasd, sprakeloos als ik weet dat dit klompennageltje gebruikt is om de lus, die aan de extralade zit,
vast te timmeren, zodat je die lade gemakkelijker uit de kist kunt tillen.

Toen ik met dit doek, omslagdoek voor koelere zomeravonden, op de helft gekomen was,
hebben we overlegd hoe het nu verder gaat.
Dit is een eerste foto van de tweede helft.
Ik gebruik dezelfde kwaliteit zijde, maar dan in een andere, veel lichtere, kleur blauw.
De close up toont duidelijk hoe fijn het garen voor de inslag is.

Voor de volgers: de gisteren gespoten gewasbescherming heeft succes geboekt!

Vroeger kon je gewoon zeggen:"Ik haal wat onkruidverdelger bij de boerenbond.", en dan was je zonder probleem van allerlei wildgroei af. Nu doen we aan gewasbescherming en dat heeft heel wat meer voeten in aarde om hetzelfde resultaat te krijgen. Want je wil toch een wei zonder brandnetels, distels, kleefkruid, scherpe boterbloem en meer niet gewilde groeiers. Er is nog wel wat te verkrijgen, maar dan mag je wel de beurs trekken. Vanavond, na het eten heb ik een jerrycan mix gemaakt en heb de wei behandeld. Bij elke netel bood ik mijn excuses aan, voor iedere distel ging ik eerbiedig op de knieën, ik vroeg beleefd om vergeving bij bossen kleefkruid.
En gaf ze dan de volle laag. 
Morgen moet het resultaat al te zien zijn.

Vanmorgen waren we al vroeg op pad. In de krant van een paar weken geleden werd deze route beschreven.
10 Km rond Schinnen, Wolfhagen, Terborg, Mulderplas.
Een mooie route, holle wegen, verharde veldwegen, afwisselend door hellingbossen (Stammender Bos), open veld.
Onder een strak blauwe lucht, niet verstoord door AWACS en andere vliegtuigen, of wat dan ook.
Nou ja een kleine kudde jonge koeien, die net even anders wilden dan het meisje dat ze begeleidde, versperde speels de doorgang.
 
Tiny is niet zo gelukkig met de ontmoeting, zelfs zo klein zijn ze nog behoorlijk groot. En soms nieuwsgierig, en onwillig.
En terug ging niet, we moesten verder om de route af te maken. Het kwam allemaal goed.
 Soms kost het zoeken naar een zakdoek enige moeite.
Zó goed dat we tenslotte belandden op een terras! Op de dag dat die weer open gingen. Het was niet echt de bedoeling, we gingen om een likijsje,
maar het was lunchtijd, er waren tafels vrij, we desinfecteerden onze handen, kregen een tafeltje op een winderig terras, kozen een boerenbroodhap,
en genoten aan het einde toch ook nog van een ijs. Lekker!

Na enkele vloerkleden en een geboortedoek heb ik gisteren weer eens serieus aan het andere getouw gezeten en daar 20 cm verder geweven.
Er hangt een nieuwe opdracht in de lucht en die kan alleen op dit getouw. Maar er zit geen tijdsdwang achter.

Nu werk ik nog aan de omslagdoek van het garen dat plantaardig geverfd werd tijdens het jubileum van Venne Garens. 

Een tip van Ciao Tutti om het regenen van rozenblaadjes live te volgen vanuit het Pantheon liep uit op een jammerlijke teleurstelling. Alles volgens de aangegeven regels gedaan, maar niks. Wel doorgestuurd naar facebook, waar ik niet aan mee doe, geen rozenblaadjes. Wel een filmpje van ooit waar het festijn getoond wordt. Het zou toch al een heel speciaal Pinksterfeest zijn. Zonder "gelovigen", want Corona belet de toegang tot kerken en basilica, kathedralen en kapellen.
De rozenblaadjes symboliseren de vurige tongen die door de Geest op de eerste Pinksterdag over de apostelen geblazen werden om zo het H.Vuur te ontsteken en de boodschap van Christus uit te dragen in de wereld. 
De rest is geschiedenis....