Overige onderwerpen

Deze dagen zijn gevuld met allerlei zaken die wel of niet te maken hebben met mijn broer.
Een tekst schrijven die ik zal zeggen, zorgen dat het niet te zwaar wordt, een beetje in de geest van Jup.
Je gedachten draaien rond, en dan zijn er de dagelijkse beslommeringen die doorgaan.
Boodschappen, je wilt toch even naar buiten, langs de beek naar het dorp.
Weer een telefoon over iets.
Het wachten tot maandagavond duurt lang.

En dan gaat de deurbel luidruchtig te keer.
Al voor dat ik open maak zie ik dat er iemand staat met bloemen.
Ik krijg een groot boeket overhandigd en sta te kijken van wie dit kan zijn.
De tekst kan ik niet helemaal lezen, mijn ogen staan vol tranen, ik loop naar boven.
Tiny staat met open mond te kijken. "Dit raad je nooit!", zeg ik. "Lees maar."
Ze leest, kijkt me sprakeloos aan, houdt me vast en zo staan we even te verwerken wat ons overkomt.

"Liefs uit G."
Kippenvel!

Het is geen onverwacht afscheid.
Hij was al enkele jaren ziek, de prognoses waren niet al te gunstig.
Maar de sluipmoordenaar beet zich vast in zijn lichaam en groeide door.
Zijn kracht werd minder, zijn levenslust liet na, weinig activiteiten meer.
Heel vredig is hij ingeslapen, in de nacht van maandag op dinsdag 20 - 21 juli 2021.
Hij werd 85 jaar.
Maandag is er een besloten plechtigheid om hem te gedenken.

Anekdotes, verhalen, herinneringen, "en-witse-nog-wie-'r-uuver-de brök-leep" nog eens vertellen.
Hij zou er heel graag bij zijn om met zijn nuchtere kijk op het leven op te merken: " Daar is geen letter van gelogen!"
Hij ruste in vrede.

Dat hoorde ik tot mijn grote verbazing de arts - chirurg zeggen toen hij het karwei geklaard had! De staar-operatie was vlot verlopen, de voorbereiding, de samenwerking het ging heel snel. En je probeert toch zo goed mogelijk meewerking te verlenen. Hij werkte heel rustig, vertelde wat er nu gebeurde en wat daarna kwam, legde uit hoe ver hij was om af te sluiten met:" U hebt heel goed meegewerkt. Dank u wel."
Tja, zo kan het dus ook.
Mijn beste oog was nu vervangen, met rechts zie ik enkel vage beelden, zeker zonder bril. Maar mijn steun en toeverlaat zat trouw te wachten in de ruimte die daar voor dient. 
Via de liften naar de garage en de auto. Toch wel blij dat we weer thuis zijn. Al het gemorks aan je kop en oog is vermoeiend. Ik had er niet tegen op gezien, maar wel nerveus.

Gisteren vond ik een berichtje in de mailbox van een langjarige vriend. Hij wilde een bezoek brengen.
Het had duidelijk te maken met de festiviteiten rond ons 50-jarig huwelijk.
Het antwoord was duidelijk: We zijn thuis!
En niet veel later staat hij voor de deur, met een mooi boeket.
Het was, rekenen we uit, zo'n 4 jaar geleden dat we elkaar voor het laatst gezien hebben. Sinds die tijd is er veel gebeurd.
Gelukkig ook een hele hoop mooie zaken. Hij is een trouwe volger van de website - weblogs.
Al heel gauw zijn we terug bij het oude normaal. Het was een heel leuk bezoek.

Kleinwalsertal blijft onze favoriete vakantieplek. Na 34 jaar heeft het nog niets van zijn charme verloren. Er is veel veranderd, veel bijgebouwd, parkjes uitgebreid, nieuwe liften en cabinekabelbanen, winkels zijn gesloten, nieuwe geopend. En het wandelen! Dezelfde paden, dezelfde rivier, dezelfde kapelletjes, vaste punten in een nauwelijks veranderend landschap.
We komen thuis!
      

En dan hadden we deze vakantie ook nog eens een feestelijke dag te herdenken, we waren 50 jaar getrouwd! We willen geen groot feest, geen versierde voorgevel, geen serenade van de fanfare, een paar goeie vrienden en bekenden wisten ervan en die reageerden dan ook, op afstand.
Het hotel wist wel dat deze datum een belangrijke was. Toen we 's morgens beneden kwamen aan het ontbijt, was de tafel feestelijk aangekleed.
 "Onze" tafel, die de chef-ober reserveert voor ons. Een feestelijk boeket, dat helemaal uit Nederland besteld was en bezorgd! Nieuwsgierige gasten, die de versieringen zien, vragen wat er te feesten valt.
"Goldene Hochzeit!" En dan komen de complimenten dat we al zo lang samen zijn en nog vele jaren kunnen doorgaan.En dat het hard werken is. Enfin, we geven ze maar gelijk. Ondertussen rinkelt de telefoon, berichten om te feliciteren.
's Avonds is de tafel nog steeds feestelijk versierd. Het dessert, Apfelküchle mit Vanilleeis, wordt geserveerd met spuitende vuurwerkfonteinen. Ja, dan ben je wel even middelpunt van het restaurant. Maar het maakt een dag wel een echte feestdag.
       

Eerst maar eens Johannes. Volgens de bijbel, het nieuwe testament was hij de neef van Jezus. Voor velen al de beloofde Messias. Maar zo ver kwam hij niet. Omdat Herodus zijn uitspraken en voorspellingen vreesde liet hij Johannes maar inrekenen en in de gevangenis gooien. Daar wachtte hem een onzekere toekomst. De vrouw van Herodus had evenwel wel goesting in zo'n speciale man, gehuld in kameelharen kleed, vervuld van ascese, alleen gepassioneerd voorloper van Hij Die komen gaat. 

Om haar zin te krijgen, of om zich te wreken stookte ze haar dochter, Salome, op om aan vader een gunst te vragen. Salome zou haar zeven-sluier-dans voor Herodus dansen als zij daarna een wens mocht doen. Bij voorbaat likkebaardend zegde Herodus toe. Salome danste, legde haar sluiers af en wist Herodus tot razernij van genot te brengen. Haar wens, eenmaal uitgesproken, werd vervuld. "Geef mij het hoofd van Johannes!", fleemde Salome. Voor Herodus een goede manier om van die lastpost bevrijd te zijn. En zijn vrouw kreeg haar wraak!

Tien jaar geleden. Geen Salome, maar Aïda. En dan in de arena van Verona! Daar verbleven we in deze dagen om onze robijnen huwelijk te gedenken. Spectacle extra-ordinaire! Even niet op de kwaliteiten van de zangers letten, het geheel is een indrukwekkend schouwspel. Er wordt niet gekeken op een soldaat of  dertig, veertig meer of minder. Al met al een belevenis van jewelste. En nu zijn we dus tien jaar verder.......

Alweer meer dan een week geleden had ik belangstellenden voor het weven in huis.
We hebben buiten gezeten, water -"oet te kraan!" - gedronken, Linzer torte gegeten en vol belangstelling naar mijn verhaal geluisterd en naar de getouwen gekeken.
Hij is hobbyfotograaf, ik had gevraagd of hij wat foto's wilde maken. Geen enkel probleem.
Het resultaat is een aantal afbeeldingen waaraan je duidelijk de andere kijk op alles kunt aflezen.
Ik ben er blij mee.
 

Van links naar rechts, van boven naar beneden.
Om te kunnen weven heb je garen nodig. Een ketting en een inslag. Op deze foto klos ik een spoeltje met inslaggaren.
Hier demonstreer ik hoe een ketting geschoren wordt, afgebonden en bewaard. De spoel die geladen is rolt door de opening, die verkregen is door een aantal kettingdraden omhoog te doen en een aantal omlaag. In Gent was dat "de sprong". Een closeup van het geweven werk. De ketting die draad voor draad door een hevel gehaald is, klaar om te starten. Een demonstratie aan het gobelingetouw.

Als het vroeger rond deze dagen echt warm was, noemde men dat de hondsdagen. Waar de uitdrukking vandaan komt weet ik niet. Wel dat Hugo Claus een roman schreef met die titel. Ik heb het ooit eens gelezen, maar het is verzonken in de tijd. Toch weer eens opzoeken. Toen ik vorig jaar opnieuw " het verdriet van België" las, heb ik er echt van genoten. Herlezen van boeken na weet ik hoe lang is ook al zo zalig om te doen. De jaren hebben hun werk gedaan, je leest nu veel meer dan destijds.
De Buddenbrooks van Thomas Mann, ook zo'n kanjer.
Enfin, tegenwoordig is de warme zomertijd te wijten aan de opwarming van de planeet, volgens geleerden.
Soms denk ik wel eens, als over 200.000 of 300.000 jaar de dan nog levende bevolking van deze, onze aarde, archeologisch onderzoek pleegt, de conclusie moet zijn dat er "toen toch wel een heel vreemde mutatie in de evolutie heeft geheerst over onze wereld, een soort die er echt een puinhoop van heeft gemaakt. Die met eindeloze conferenties dacht iets bij te dragen aan het behoud van wat er was en wat er zeker moet blijven."

Blijven we bij het heden. Bij het verzoek om nog meer theedoeken.
Zulke basale vragen als welk katoen, welke kleuren, welke patronen, welk formaat, hoeveel voor de winkel? En daar moet ik beslissingen in nemen.
Er zijn ergere dingen. 

Nu de remmen weer wat losser gelaten worden, kunnen we zonder bedenken weer eens naar vrienden in Maastricht.
Voor een lunch en een stadswandeling. Reserveren op een terras kon niet, maar we hadden het geluk een tafel voor vier te vinden.
Lekker in de schaduw genoten we van een koele Sauvignon en kozen alle vier voor een salade.
Een groot diep bord royaal gevuld met allerlei soorten sla, en naar keuze een toevoeging van vlees.
Lekker!
Een goeie koffie sloot dat deel van het bezoek af.
De weg terug naar het appartement ging via allerlei omwegen, door het park, langs peperdure nieuwbouw, eeuwenoude stadsmuren die opgeknapt worden. Het is een gewilde plek om te wonen, maar voor een gewone verdiener bijna onbetaalbaar.
Jammer!
Al met al een leuke, gezellige middag. Er was veel te vertellen na een pauze van een half jaar. Zij hebben allerlei plannen voor de komende maanden, wij wat minder.
De conclusie van alle vier? 
Voor herhaling vatbaar!

Gisteren in Sittard naar de boekhandel. Onder het motto "steun de locals" hebben we deze keer gekozen voor de plaatselijke boekverkoper. Wat een zaligheid! Zomaar een boek in handen nemen en bladeren, een bladzijde lezen, doorbladeren, lezen, gewicht voelen, papier ruiken, hoe lang geleden is dat wel niet?
Helaas, de boeken die ik wilde waren er niet of net uitverkocht. Wel een ander gekocht, hoog geprezen in de recensies.

Wat gisteren niet lukte hebben we vandaag ingehaald. We moesten in Heerlen zijn, bij Eyescan, voor mijn ogen. Daarna zijn we de stad ingereden. Ook naar de enige boekhandel die nog over is. En daar waren wel nog twee exemplaren van het gewenste boek. Het andere was er ook, maar dat moet even wachten.
Om het feestelijk gevoel af te sluiten hebben we beide dagen geluncht op een terras! Je krijgt warempel een vakantiegevoel.

Ondertussen heb ik ook nog een begin gemaakt met de op een na laatste handdoek van deze serie. Die wil ik van het getouw hebben voor dat ik geholpen wordt aan staar, aan beide ogen. Een afspraak moet nog gemaakt worden.