Overige onderwerpen

Met het wisselen van het ene jaar naar het volgende komen er zo af en toe opmerkingen over " wat zou hij dit jaar bedacht hebben?"
Of:" Ik ben benieuwd wat hij dit jaar maakt."
En dan gaat het over de kaartjes die ik bedenk en maak voor een aantal vrienden, bekenden en anderszins de moeite waard zijnden.
Welnu, dit jaar is er een belangrijke verandering. Mijn betere helft heeft een groot deel van het werk op zich genomen en uitgevoerd.
Daar gaan we.
Men neme:

zoveel correspondentiekaarten als nodig zijn en passende enveloppen;
resten geweven stof;
strijkvlieseline;
vulpen en inkt;
PRITT stift middelgroot;

verder:
een goede stofschaar;
strijkijzer en -plank;
een droge doek om de lappen af te dekken tijdens het strijken;
postzegels, al of niet kerstzegels.

Werkwijze.
Uit de voorraad resten stof zoek je de meest voor de hand liggende lappen. Kies kleurige exemplaren. Strijk de lappen glad.
Neem vlieseline van een stevige kwaliteit. Leg het gestreken materiaal op de vlieseline. Leg verschillende lapjes tegen elkaar aan, zodat de vlieseline niet aan het strijkijzer plakt.
Strijk met een hete bout de lapjes en de vlieseline aan elkaar. 
Knip deze stukken per kleur los van elkaar en knip vervolgens strookjes stof van ± 4 cm lang en ± 3 - 4 mm breed. Sorteer ze op kleur.

Neem een blanco kaartje en schrijf met pen je gedachte of wens op het kaartje, leg het apart om te drogen. Schrijf zoveel exemplaren als je nodig hebt. 
Schrijf de adressen op de enveloppen, gebruik weer de vulpen.
Met de plakstift smeer je een dunne streep op het kaartje. 
Kies 5 strookjes stof en leg die iets uit elkaar op de plakstrook. Druk stevig aan, leg apart.
Neem een enveloppe, stop een kaartje erin en voeg nog 5 strookjes los toe.
Plak de enveloppe dicht en frankeer met een passende postzegel.
    
De laatste handeling is bedoeld voor de ontvanger van ons produkt. Met de los toegevoegde strookjes weef je een "kleurig lapje"!
En daarmee voltooi je onze wensen voor jou!

Het aandeel in het werk waar Tiny haar tijd aan besteedde was het strijken, plakstrijken, en knippen van de strookjes stof! 
10 reepjes per adres, in totaal 115 kaarten, reken maar uit.....!

We hebben de Feestdagen op een zinvolle wijze doorgebracht.

Het lijkt wel of deze wade-in-wording zich met hand en tand verzet tegen het verder weven. Aan het daadwerkelijke weven ben ik nog lang niet toegekomen. Het uit elkaar halen en in de goede baantjes leggen van de opeenvolgende strengen garen kost écht veel tijd. En dan meen ik dat het probleem nu opgelost is, vergeet het maar! Na nog een uur of zo geprutst en geklungeld te hebben ontdek ik waar het probleem zit.
Aan het eind van de ketting, waar de retourreis begint, was de ketting nog niet doorgeknipt! Wat je aan de ene kant dacht los te trekken leverde je aan de andere kant in. Met het gevolg dat de knopen nog vaster kwamen te zitten. Op zo'n punt aangekomen moet je rigoureus handelen. Schaar in het garen zetten en op goed geluk doorknippen. Dan heb je wel kortere en langere uiteinden, maar de knopen lossen wel op. De kortere verleng je met een extra eindje garen, je telt de draden per bundel, sorteert ze in de effenaar, rangschikt de benodigde hevels, en dan kun je dat pakketje doorhalen.
Duidelijker dan dit kan ik het niet formuleren.
Maar toen was het kerstavond.
Zonder goeie goed, zonder foute trui, maar wel met een pan "vieesj-vleisj-soep" en een halve liter caramelpudding, compleet met een casserole boeuf bourguignonne kunnen we morgen Kerst 2024 vieren.
Een mooie gelegenheid om nog verder te schrijven aan nieuwjaarswensen naar een handjevol vrienden, veel meer kennissen, en vaste adressen. 

Je zou er mistroostig van worden. Dag na dag grijze luchten, regenbuien, om half vier worden de lichten ontstoken, kaarsjes doen verwoede pogingen om in huis het kerstgevoel op te roepen. 
Dat kost heel wat moeite, geloof me. Zeker als je dan ook nog eens dacht dat de zware verkoudheid met hoestbuien, snotneuzen, tranende ogen eindelijk voorbij was.  Vergeet het maar, een dag of drie, vier verder begon de ellende weer opnieuw. Maar deze keer was ik niet alleen het slachtoffer. Mijn betere helft overtreft me in volume en slapeloosheid. Zij heeft het veel erger te pakken dan dat ik het had en heb.
Het fitnessprogramma staat in de pauzestand, al ruim een week zijn we niet meer geweest. We komen nauwelijks buiten, buurman wil wel wat boodschappen doen. Gelukkig is er voldoende voorraad.
Er is zelfs zó weinig licht dat ik het doorhalen van de dubbele ketting met veel moeite kan uitvoeren. In de middaguren is er wel wat te doen, het gaat tergend langzaam. 

Vanmiddag, zaterdag, ging het doorhalen plotseling heel voorspoedig. Binnen een half uur had ik vier strengen van 20 draden door 80 hevels gehald. Je zou bijna gaan fluiten van plezier. Of minstens een liedeke neuriën. 
Toen kwam de tegenvaller! Onverklaarbaar, de volgende twee strengen zaten binnen een mum van tijd volledig verknoopt en onontwarbaar door elkaar.
Uiteindelijk ben ik maar gestopt, een beker koffie doet dan wel goed.

We, Mijn andere helft gaat ook mee, hebben gereserveerd bij H. om een voorlichtingsmiddag te volgen. Het betreft hier een volledig nieuw hoorapparaat warmee je beter dan ooit gaat horen. Noem het en het apparaat levert het. Nogal vooringenomen ga ik zitten. Heel goed georganiseerd, we krijgen allemaal, zo'n 18 personen, een koptelefoon opgezet. Via een "centraal hoofd" gaan we het nieuwe horen beleven. De voorlichter, van Widex, start met de mededeling dat een hoorapparaat een hulpmiddel is. Dat op jouw persoonlijke situatie afgestemd moet worden. Dat het nooit het "eigen" horen kan vervangen.
En dan volgt een lofzang op dit nieuwe apparaat dat zó veel mogelijkheden biedt dat je werkelijkveel beter gaat horen.
Het zal wel.
Een echt pluspunt is dat je duidelijk kunt horen waar het geluid vandaan komt, van links of van rechts. Dat is al heel wat.
De kers op de taart: de prijs.
€ 4500,00.  Waar ik nu gebruik van maak kostte evenveel. Mijn behoeften aan heel goed verstaan en horen zijn duidelijk minder geweorden, voorlopig kan ik met deze best vooruit.
Daar blijft het bij.

In de middaguren van deze dag, 24-11-1970, zaten we met onze ouders, en getuigen bij de ambtenaar van de burgelijke stand in het toenmalige gemeentehuis van Nuth. Het gebouw staat nog steeds, maar heeft een andere functie.
Waarom zit je daar?
Omdat we na een vrijage van bijna zes jaar de stap wilden nemen om samen verder het leven te delen. We trouwden
"voor de wet".
Want zo hoorde dat in die afkalvende jaren waarin de kerk steeds meer terrein verloor. Samenleven zonder Kerkelijke bevestiging was in ons milieu niet denkbaar, aan beide kanten werd er streng op toegezien dat we geen scheve schaats reden. En volgzaam als we waren, deden we dat dan ook niet. Er werd wel al gebouwd aan ons onderkomen, een patiobungalow in een plan van meerdere gelijke woningen, op een kavel, even buiten het dorp. Hoe belangrijk van de wet trouwen was, bleek wel uit de opmerking van het hoofd der school. "Moet je daar een middag vrij voor hebben?" 
Na de ceremonie gingen we naar huize Driessen om te vieren. 
En daar bleef het bij.
In die tijd was van de wet trouwen nog lucratief. Belasting-technisch werd je dan belast alsof je het hele jaar getrouwd was. En dat leverde een behoorlijk bedrag aan teruggave op! In de aanloop naar het "echte" trouwen kon je dat heel goed besteden. Werken aan de uitzet, inrichten, meubels, de hele santekraam.
En daarom zijn we vandaag 54 jaar getrouwd. 
Als dat hele proces nu wel eens ter sprake komt, kijken de jonge gastjes je met grote ongelovige ogen aan. 
26 juni 1971 voltrokken we vervolgens de tweede stap: "voor het bed."

  Vorige maandag brak van mijn hoorapparaat het kabeltje af. Het is de levensader tussen wat in het oor zit en wat achter de schelp voor geluid zorgt. Om snel geholpen te worden koos ik voor de vestiging van S. in Hoensbroek om geholpen te worden. Er was al een klant aanwezig. Een oudere oudere. Geduldig wachten, want zonder afspraak ben je nergens. Uiteindelijk snapte de klant waar het over ging, hij was geholpen, de kosten waren: "Een glimlach!" Meevaller!
Ik deed mijn verhaal. "Om negen uur stonden al acht wachtenden bij de deur!", aldus de heer achter de balie," En allemaal zonder afspraak!" 
Nou. nou. Dat is voor mij ook een reden om voor S. Hoensbroek te kiezen en niet voor S. Heerlen. Hij neemt het apparaatje mee naar achter, komt wat later weer terug en ik ben geholpen.
"Misschien kunt u in het vervolg toch beter naar Heerlen gaan. Waarom komt u eigenlijk naar hier?"
"Nou, ik ben er sneller, parkeer gemakkelijk voor de deur  en ik word geholpen zonder afspraak."
"Bij S. Heerlen hebben ze een aantal dames zitten, die hebben smallere vingers dan ik. Die van mij zijn veel te dik voor dit werk!"
"Kan ik ook betalen met een glimlach?"
Een brede lach is het antwoord.\

Een paar dagen later zie ik dat het kabeltje aan de andere kant ook al een breuk vertoont. Te riskant om er mee op stap te gaan. 
Dan ga ik maar een afspraak maken bij S. Heerlen.
Dacht ik.
Na het eerste keuzemenu word ik doorgesluisd naar het volgende. Bij "kleine reparatie, kies 3" druk ik dat cijfer in. Tot mijn grote verbazing krijg ik nu de aanbeveling een www.adres te typen. Want daar vind ik antwoord op de meest gestelde vragen, bovendien vind ik  daar instructiefilmpjes om het probleem op te lossen. Een batterij verwisselen, bijvoorbeeld. Ik héb geen batterijen, ik word 's nachts opgeladen! Nog eens opnieuw. Met hetzelfde resultaat. Ik kan met geen mogelijkheid een levend mens aan de lijn krijgen.

In ons dorp is sinds kort een audicien neergestreken. Bij de markt in een leegstaand pand, is Hoorkliniek gevestigd. Mijn keuze is niet moeilijk. In een reclamekrantje vind ik het telefoonnummer van de zaak. Dat kies ik en warempel... een fysiek mens aan de lijn! Ik leg uit wat er aan de hand is, vraag of ik bij hen terecht kan ook al is het geen S. Dat kan, maar op dit moment is hij bezig met een klant. Rond twaalf uur is er ruimte. We zijn er op tijd. Kunnen eens rustig rondkijken, mooi ingericht, warm, ruim, het spreekt wel aan. Als ik aan de beurt ben maak ik kennis met de "baas" van de zaak. Komt sympathiek over, weliswaar geen Nederlander, maar spreekt heel correct onze taal. 
Ben ik nu grensoverschrijdend bezig, racistisch, druk ik een stempel? Niet de bedoeling, geenszins.
Terug naar het probleem. Ook naar een andere ruimte, ook weer terug naar de wachtenden, ook weer met twee stukken in de handen. 
"Ik kan dat repareren, maar dan heb ik dit onderdeel nodig, dat heb ik niet hier. Ik heb met S. contact gehad, zij hebben dat wel, maar willen het niet leveren! Nu ga ik het bestellen bij De producent van deze apparaten, en dan is dat zó hersteld. Is dat goed?"
"Hoe lang gaat dat duren? Ik kan moeilijk zonder."
"Tja, als ik nu bestel, heb ik het morgen in huis en dan kan dat vlug klaar zijn."
"Zal ik dan morgenmiddag komen?"
"Ik bel u op."
"Oké."
Vrijdag, geen telefoon.
Zaterdag, geen telefoon.
Maandag, de zaak is gesloten .
Dinsdag, na een vergeefse wachtbeurt bij de huisarts, ga ik naar de H.
"Ik kom eens voorzichtig informeren hoe ver het met de missende delen is?"
"Ja, ik weet, ik heb met Phonak contact gehad, maar ik heb het wel tien keer uitgelegd wat ik nodig heb, hij snapt het niet!"
"Oh. En nu?"
"Ik ga weer bellen, en dan bel ik u."
"Ik krijg dus een bericht van u?"
"Ik bel u!"
Het is nu woensdag 13.07 uur en ik heb niets meer gehoord.
----

We gaan, zonder afspraak naar S. in Heerlen!
Om het geheel wat feestelijker te maken gaan we eerst lunchen bij B, in Heerlen. En terwijl ik van een omelet geniet, gaat de telefoon. Na wat onduidelijk gedoe hoor ik dat het H. in Nuth is! De onderdeeltjes zijn er eindelijk. Als ik wil kan ik langskomen om de zaak in orde te maken. We maken een afspraak voor later in de middag.
Na een bezoekje aan de boekhandel op dezelfde verdieping gaan we naar H. in Nuth.
Vijf minuten later staan we weer buiten, goed geholpen.

Het is alweer een hele tijd geleden. De zware valpartij toen ik voor  een partijtje mozarella naar het dorp liep en op de terugweg over "een of ander" struikelde of bleef haken. Het was nog juni, voor we op vakantie zouden gaan, drie weken Rome. Het zou een soort van "arrivederci Roma". Met snelle hulp werd ik heel vakkundig geholpen.
 Het zwarte streepje onder de duimnagel is het enige wat nog zichtbaar is. En dit is dan ook het laatste wat ik aan aandacht eraan besteed. 

Er was zo veel te doen, ik kwam niet toe aan het herrangschikken van de in elkaar gedraaide draden. Ook tuinwerk, de ramenwasser deed zijn werk, boodschappen moesten aangevuld worden, voor mijn andere helft begon het kaartseizoen weer, tandartscontrôle voor allebei, een wandelingetje na lange tijd, een ziggo-medewerker kwam een ding installeren, zaken rondom de aanrijding en uitkering moesten nog geregeld worden, en... last but not least, ik had eventjes geen zin meer.
Maar nu heb ik alle draden uit elkaar geplukt, opnieuw opgeboomd, op spanning gezet, het wachten is op een programma invoeren en aan de slag.
Het geplande bezoek aan een weefster die cursussen geeft is uitgesteld.

Verleden vrijdagavond heb ik voor het laatst meegedaan aan de spinningles op vrijdag. Het werd te zwaar. Een weekend ging op aan uitslapen en bijkomen van de inspanning.
Het was best wel een emotioneel moment toen ik van de fiets stapte en naar de kleedkamer liep. Het is goed geweest. Op donderdag blijf ik wel spinnen.

Vorige zondag werd "gevierd" dat Nuth opging in de nieuwe gemeente Beekdaelen, een samenraapsel van 15 kernen die een langgerekte groenelintgemeente vormen. Dat is nu 5 jaar geleden.
Het werd gevierd met een optreden van diverse koren en harmoniën die ook eens in andere dorpen dan de eigen kern kwamen optreden.
   De officiële aftrap werd gegeven op zaterdag in Hulsberg.
Zondagmorgen om half elf startte de dag met een kerkdienst in de buitenlucht. Gelukkig werkte het weer mee. Harmonie St.Bavo verzorgde, samen met twee kerkkoren het muzikale deel van de dienst. Een diep gewortelde traditie werd hier in stand gehouden. Geen feest zonder kerk!
Tussen de mis en de volgende presentatie hadden we voldoende tijd om te lunchen "aan hoes", goed verzorgde royale hap met een goeie tas koffie. 
En om half drie begon in het trefcentrum een concert waar drie koren aan deelnamen, uit Schimmert, Schinveld en Nuth. En om dat laatste koor waren we gekomen. Orpheus, een gemengd koor dat ooit door mijn schoonvader werd opgericht als dubbelkwartet, uitgebreid naar gemengd koor en nu nog steeds samen zingt. Begeleiding door de pianojuf van Tiny, de directie verzorgt de luistercursus mentor. Dat allemaal schept een band!
Al met al besteedden we een hele dag aan dit evenement, rond half zes  waren we thuis.

En de winst die ik oppikte? Een stevige verkoudheid die me weer een paar dagen aan huis hield.
 

We zijn vier weken verder. Vanmorgen zijn we exact dezelfde route gereden die ze vier weken geleden reed. Maar wat een verschil. Geen laagstaande zon die verblindt, geen vrouw op fiets die links afslaat zonder richting aan te geven en geen motorrijder die uit het niets met volle vaart een aanrijding veroorzaakte, die ons de auto kostte. Want dat is het resultaat van het hele verhaal. De Opel Meriva, die nog wel wat jaren dienst had kunnen doen, werd total loss verklaard! 
Een zoektocht naar een nieuwe ging sneller dan verwacht. Via internet vonden we een Opel Mokka die we de volgende maandag al kochten. Alle gedoe met verzekering, verkoop van wat over is, vrijwaring, vroeg wel wat uren die je leuker kunt besteden, maar ja...
Met de weken die volgden verliep ook de herinnering aan wat gebeurde. Wat bleef is dat ze geen letsel opliep, het belangrijkste punt. 
Wat bleef is een foto van een auto die naar volle tevredenheid draaide.
Hoe het er nu mee is, we zullen het nooit weten. Wat we hebben is een foto. En waar we nu mee rijden. 
   
einde.

Het is ongeveer zeven uur in de avond van dezelfde dag. We zitten stil bij elkaar, elk met zijn eigen gedachten. En we wachten op de andere parij, de motorrijder.
De deurbel!

Ik ga open maken,er staan twee jonge mannen voor en in de deur.
Ze stappen binnen, de hal is meteen vol geluid, het weerkaatst van alle kanten, ik krijg de neiging om mijn oren dicht te stoppen.
Ze praten door elkaar heen, de een harder dan de ander, er is geen touw aan vast te knopen, er is alleen maar lawaai.
"Kom eerst eens binnen, voordat je zo verdergaat!", probeer ik ze tot kalmte te dwingen.
Ze informeren meteen bij haar hoe het is, of ze erg geschrokken was, of ze niets overgehouden heeft.
"Ik ben toch nog naar de eerste hulp geweest, mijn pols deed zeer, ik was bang dat er toch iets gebroken kon zijn."
Maar dat was niet het geval. Hij heeft een verband om de rechterkuit. "Dat is een tweedegraads verbranding!"
Geen wonder als je in korte broek en T-shirt op een motor stapt en gas geeft. 
Het gaat een tijdje door, veel verder komen we niet.
" Heb je wel het schadeformulier bij je?"
Dat heeft hij en nu komt de tweede persoon, "me vriend", die hem gebracht heeft en die het schrijfwerk zal doen, in actie.
We lopen het formulier helemaal door, sommige dingen zijn al ingevuld, andere moeten nog bepaald worden.
Door alle commotie die ze oproepen slaan we een beetje dicht.
De term ADHD valt, dyslectisch komt voorbij, de reden dat de vriend het schrijfwerk doet.
Hij maakt ook een tekening van de situatie. Iemand die dit vaker gedaan heeft. Maar op mijn vraag of dat zo is krijg ik een onduidelijk antwoord.
Ik ben te verward om alles goed te lezen en te bekijken. 
"Ik denk dat het zo klopt. Hier moeten nog handtekeningen gezet worden"
​Dat gebeurt, telefoonnummers worden uitgewisseld, want eens informeren hoe het gaat....
Ze vertrekken met minder kabaal dan dat ze binnen kwamen.De vriend rijdt.
"Nou, dat was dat, dat was de moeite waard.", is het enige wat ik nog kan zeggen.
Ze zit er verslagen bij.
Met onze huisarts hebben we afgesproken geen alcohol te drinken. Dan doen we dan ook niet.
"Maar nu zou ik toch wel een stevige limoncello lusten!"
Nee dus.
We gaan op tijd naar bed, van slapen zal wel niet veel komen, vrezen we.
(wordt vervolgd)