Overige onderwerpen

Het voelt een beetje als afkicken, twee getouwen in huis en niets te weven. Ik kan zonder wroeging 's avonds beneden blijven en koffie drinken.
Op één van de commerciëlen hebben we een film proberen te volgen. Iets met een ingewisseld mechanisch hart, een pratend hoofd, geen touw aan vast te knopen.
Dan kun je je tijd toch beter besteden.
Bijvoorbeeld met tuinwerk. Ik heb er gisteren zelfs de fitness voor  geofferd. Het snoeiwerk is een waardige vervanger van fitness.
De buddleya, vlinderstruiken, moesten ingekort worden. Volledig uitgebloeid gaan de lange twijgen van de dikkere stammen geknipt worden.
En die bossen sjouw ik dan naar de houtwal in de wei, de begrenzing tussen ons en de buren.
Daar ben je wel een tijd mee bezig. En er is nog meer te doen.
Misschien vrijdag?

Het gaat ondanks alle extra taken toch wel lekker met de handdoeken. Ik werk nu aan nummer 18.
Of het niet saai wordt, vroeg een amateur schilder, altijd hetzelfde.
Neuh, dat valt best mee.

Wandelen gaat even niet door, Tiny loopt wel in huis en op terras, maar echt wandelen zit er niet in.
Met twee stokken van de fysiotherapeut loopt ze heel wat regelmatiger dan zonder.

Er zijn enige werkzaamheden bij gekomen door het pech-hebben van mijn betere helft. Boodschappen, wat vaker naar boven om iets te halen of te brengen.
Tuinwerk, maar dat staat op een heel laag pitje. 
Winkels, waar ik bijna nooit kom en niets vind, zijn nu een open boek voor me. Blindelings haal ik de goeie spullen uit de juiste schappen.

Het liep heel anders dan gedacht. Om "alles uit te sluiten, ik weet niet of er toch iets gebroken is.", werden we door onze arts doorgestuurd om foto's van de enkel te maken. En wat gevreesd werd, was nu zichtbaar. Het onderste puntje van het scheenbeen is afgebroken! En dat betekent ziekenhuis, gipskamer, rust.
Er wordt geen gips aangelegd, maar een stevige hoge schoen, opblaasbaar om zo de enkel vast te zetten.
De gipsmeester, een Belg, had gelukkig nog wat humor in voorraad. Na het aanleggen van de schoen, het lijkt erg op een skischoen, bracht hij ons naar de lift.
"Als ge nu beneden komt, dan zijn daar links de ski's te krijgen. Op sneeuw moet ge dan wel nog wachten!"
Ik heb maar niet gevraagd naar de kortste weg naar de après-ski Stadel. 

En nu zit mijn betere helft veelvuldig, oefent regelmatig om de bloedcirculatie op gang te houden, en probeert er het beste van te maken.

Geen titel en dat is niet zonder reden.
Tussendoor weef ik wel, het aantal handdoeken staat op 15, maar er is onverwachts meer werk aan de winkel.
Tiny liep door het insectenhorgordijn om de buitendeur te sluiten. Daarbij kwam ze lelijk ten val. 
Controle bij de huisarts, conclusie een gescheurd spiertje in de linkerenkel. Dik opgezwollen, bont en blauw en pijnlijk.
Dat was woensdagavond.
Morgen gaan we op controle bij de arts om te kijken hoe het verder moet. 
Ze rust wel geregeld.
En dat betekent dat ik meer "huiswerk" moet verrichten. Boodschappen, opruimen, Koelelementen aanbrengen en wegnemen, zorgen voor een boterham, enfin, de zorg die je graag besteedt aan een patiënt.

Het werk lag een paar dagen stil. Niet omdat het niet meer "leuk" zou zijn, of omdat er geen voorraad is, of omdat het getouw het liet afweten.
Nee, ander werk kreeg even voorrang.
We zijn gezegend met nogal wat hagen en heggen in onze tuin. Hier en daar een blok laurierkers die zich spontaan vestigde, taxushagen die een beschutte plek vormen, de afscheiding tussen onze buren links en rechts, een metershoge meidoornhaag die je met handschoenen (leren!) moet behandelen en tenslotte de hoge heg als grens tussen wei en tuin. Helaas is onze tuinman geslaagd met zijn studies en hij heeft meteen een baan bij een groter bedrijf.
Dat betekent dat ik weer zelf aan de slag moet.
Niet helemaal onoverkomelijk, maar de belasting van de schouders en gewrichten is duidelijk merkbaar.
Daar mag de ....peut dan weer aan kneden!
Heeft iedereen wat.

Maar als het even meezit ga ik vandaag toch weer aan de slag.  

Als we 's morgens de luiken opendraaien, ook die vastzitten aan de huidplooien, dan is het al warm. De hele nacht staan alle ramen open, dat geeft enige verkoeling. Maar na 9 uur begint het al zó warm te worden dat diverse ramen gesloten worden. Toen mijn  betere helft om 10 uur een paar noodzakelijke boodschappen deed wees de thermometer al 32 graden aan! Ideaal weer om binnen te blijven, daar is het merkbaar koeler dan buiten, zelfs bij de vijver onder de bomen is het dan al onplezierig warm. Dan klim ik naar boven, neem plaats op de werkkruk, schakel de masjien in, kies het programma en ....weef!
En zo werk ik rustig door aan de theedoeken.
Af en toe moet ik de buitenste draden wat strakker trekken, door middel van een gewichtje dat eraan hangt. Een paar bouten voldoen heel goed.
 Op deze manier blijven de buitenste draden, de zelfkant, strak gespannen.

In de vorige blog schreef ik dat je op het bankje achter in de tuin, tegen het hekwerk van de wei ook met een alcoholische versnapering mocht gaan zitten. Daar kwam een aardige reactie via app op. 
"Al bijna 7 mnd 0,0%".
En om het te onderstrepen ook nog een foto van Reinier Paping die in 1963 de elfstedentocht won.
Diehards!

De ketting zit op het getouw.
 
Nu is het wachten op de doorhaling op de schachten door de hevels.
Daarvoor moet ik eerst een ontwerp tekenen zodat ik weet welke schachten welk patroon weven.
Dat is, alweer, een heel puzzlewerk. Maar ook "leuk" om te doen. Kruisjes en streepjes verbeelden wat je wil gaan weven.
Een deel heb ik al bedacht, nu moet dat vertaald worden naar het getouw.

Vanmiddag hebben we enige uren in de tuin gewerkt. Een aantal heesters en bomen moesten stevig aangepakt worden.
Daar is zwaar materiaal voor nodig. Mijn betere helft kan dat niet alleen af. En dan help ik graag, gewapend met snoeischaar en takkenschaar gaan we de wildgroei te lijf. En met succes! Het werk is niet voor niets geweest. Hier en daar groeien spontaan gezaaide laurierkersbeginners. Die heb ik uitgegraven en daar moet op den duur een haag uitgroeien die je uit de wind houdt als je op het bankje bij de wei wil zitten.
Al of niet met een glas alcoholische versnapering!
"Mann gönnt sich ja sonst nichts!" 

Momenteel mail ik met een mevrouw die belangstelling heeft voor het getouw op zolder.
Daarom ging ik weer eens naar de rubriek "weefgetouwen".
De meeste informatie is nog actueel, enkele nieuwigheden heb ik toegevoegd.
De foto's zijn ietwat verplaatst en in formaat aangepast.

Vandaag hebben we een niet zo verre wandeling gemaakt, weer vanuit Grijzegrubben.
Een tip van een fitnesskennis maakte ons attent op een gebied bij het industrieterrein in Nuth, de Horsel.
We lopen naar de Wiëenweg, dan linksop een veldweggetje, door een smalle poort, en je betreedt een wilde begroeide helling.
Je weet niet waar je kijken moet. Duizende planten en bloemen, allerlei grassen, en in de diepte zelfs een klein vennetje, te klein om meertje te noemen.

Het meertje is omzoomd met lisdodde, we noemden die vroeger anders, maar dat zou me nu in opspraak brengen. Er waren geen paden, zoek je weg maar door de begroeiing, kijk uit dat je niet mis trapt in de zachte bodem. Een tractor met maaier was bezig een breder pad te maken. De toegang is met opzet heel smal, je komt er met een fiets niet in, honden zijn niet toegestaan, open van zonsopgang tot zonsondergang.
Maar het verblijf is niet echt heel lang, maar wel de moeite waard. Aanrader!

En na gelopen wandeling is het goed verpozen in de tuin, bij de vijver, met uitzicht op de achtergevel.