Overige onderwerpen

Er was zo veel te doen, ik kwam niet toe aan het herrangschikken van de in elkaar gedraaide draden. Ook tuinwerk, de ramenwasser deed zijn werk, boodschappen moesten aangevuld worden, voor mijn andere helft begon het kaartseizoen weer, tandartscontrôle voor allebei, een wandelingetje na lange tijd, een ziggo-medewerker kwam een ding installeren, zaken rondom de aanrijding en uitkering moesten nog geregeld worden, en... last but not least, ik had eventjes geen zin meer.
Maar nu heb ik alle draden uit elkaar geplukt, opnieuw opgeboomd, op spanning gezet, het wachten is op een programma invoeren en aan de slag.
Het geplande bezoek aan een weefster die cursussen geeft is uitgesteld.

Verleden vrijdagavond heb ik voor het laatst meegedaan aan de spinningles op vrijdag. Het werd te zwaar. Een weekend ging op aan uitslapen en bijkomen van de inspanning.
Het was best wel een emotioneel moment toen ik van de fiets stapte en naar de kleedkamer liep. Het is goed geweest. Op donderdag blijf ik wel spinnen.

Vorige zondag werd "gevierd" dat Nuth opging in de nieuwe gemeente Beekdaelen, een samenraapsel van 15 kernen die een langgerekte groenelintgemeente vormen. Dat is nu 5 jaar geleden.
Het werd gevierd met een optreden van diverse koren en harmoniën die ook eens in andere dorpen dan de eigen kern kwamen optreden.
   De officiële aftrap werd gegeven op zaterdag in Hulsberg.
Zondagmorgen om half elf startte de dag met een kerkdienst in de buitenlucht. Gelukkig werkte het weer mee. Harmonie St.Bavo verzorgde, samen met twee kerkkoren het muzikale deel van de dienst. Een diep gewortelde traditie werd hier in stand gehouden. Geen feest zonder kerk!
Tussen de mis en de volgende presentatie hadden we voldoende tijd om te lunchen "aan hoes", goed verzorgde royale hap met een goeie tas koffie. 
En om half drie begon in het trefcentrum een concert waar drie koren aan deelnamen, uit Schimmert, Schinveld en Nuth. En om dat laatste koor waren we gekomen. Orpheus, een gemengd koor dat ooit door mijn schoonvader werd opgericht als dubbelkwartet, uitgebreid naar gemengd koor en nu nog steeds samen zingt. Begeleiding door de pianojuf van Tiny, de directie verzorgt de luistercursus mentor. Dat allemaal schept een band!
Al met al besteedden we een hele dag aan dit evenement, rond half zes  waren we thuis.

En de winst die ik oppikte? Een stevige verkoudheid die me weer een paar dagen aan huis hield.
 

We zijn vier weken verder. Vanmorgen zijn we exact dezelfde route gereden die ze vier weken geleden reed. Maar wat een verschil. Geen laagstaande zon die verblindt, geen vrouw op fiets die links afslaat zonder richting aan te geven en geen motorrijder die uit het niets met volle vaart een aanrijding veroorzaakte, die ons de auto kostte. Want dat is het resultaat van het hele verhaal. De Opel Meriva, die nog wel wat jaren dienst had kunnen doen, werd total loss verklaard! 
Een zoektocht naar een nieuwe ging sneller dan verwacht. Via internet vonden we een Opel Mokka die we de volgende maandag al kochten. Alle gedoe met verzekering, verkoop van wat over is, vrijwaring, vroeg wel wat uren die je leuker kunt besteden, maar ja...
Met de weken die volgden verliep ook de herinnering aan wat gebeurde. Wat bleef is dat ze geen letsel opliep, het belangrijkste punt. 
Wat bleef is een foto van een auto die naar volle tevredenheid draaide.
Hoe het er nu mee is, we zullen het nooit weten. Wat we hebben is een foto. En waar we nu mee rijden. 
   
einde.

Het is ongeveer zeven uur in de avond van dezelfde dag. We zitten stil bij elkaar, elk met zijn eigen gedachten. En we wachten op de andere parij, de motorrijder.
De deurbel!

Ik ga open maken,er staan twee jonge mannen voor en in de deur.
Ze stappen binnen, de hal is meteen vol geluid, het weerkaatst van alle kanten, ik krijg de neiging om mijn oren dicht te stoppen.
Ze praten door elkaar heen, de een harder dan de ander, er is geen touw aan vast te knopen, er is alleen maar lawaai.
"Kom eerst eens binnen, voordat je zo verdergaat!", probeer ik ze tot kalmte te dwingen.
Ze informeren meteen bij haar hoe het is, of ze erg geschrokken was, of ze niets overgehouden heeft.
"Ik ben toch nog naar de eerste hulp geweest, mijn pols deed zeer, ik was bang dat er toch iets gebroken kon zijn."
Maar dat was niet het geval. Hij heeft een verband om de rechterkuit. "Dat is een tweedegraads verbranding!"
Geen wonder als je in korte broek en T-shirt op een motor stapt en gas geeft. 
Het gaat een tijdje door, veel verder komen we niet.
" Heb je wel het schadeformulier bij je?"
Dat heeft hij en nu komt de tweede persoon, "me vriend", die hem gebracht heeft en die het schrijfwerk zal doen, in actie.
We lopen het formulier helemaal door, sommige dingen zijn al ingevuld, andere moeten nog bepaald worden.
Door alle commotie die ze oproepen slaan we een beetje dicht.
De term ADHD valt, dyslectisch komt voorbij, de reden dat de vriend het schrijfwerk doet.
Hij maakt ook een tekening van de situatie. Iemand die dit vaker gedaan heeft. Maar op mijn vraag of dat zo is krijg ik een onduidelijk antwoord.
Ik ben te verward om alles goed te lezen en te bekijken. 
"Ik denk dat het zo klopt. Hier moeten nog handtekeningen gezet worden"
​Dat gebeurt, telefoonnummers worden uitgewisseld, want eens informeren hoe het gaat....
Ze vertrekken met minder kabaal dan dat ze binnen kwamen.De vriend rijdt.
"Nou, dat was dat, dat was de moeite waard.", is het enige wat ik nog kan zeggen.
Ze zit er verslagen bij.
Met onze huisarts hebben we afgesproken geen alcohol te drinken. Dan doen we dan ook niet.
"Maar nu zou ik toch wel een stevige limoncello lusten!"
Nee dus.
We gaan op tijd naar bed, van slapen zal wel niet veel komen, vrezen we.
(wordt vervolgd)

"De meneer zal vanavond langskomen om het schadeformulier in te vullen.", is het volgende wat ik te weten kom. 
We zitten wat stil bij elkaar, niet zo heel goed wetend wat te doen. De dienstdoende chauffeur geeft me een visitekaartje, van de opsleepfirma. Een telefoonnummer om contact te maken. 
"Ik ga maar eens opbellen, kijken of ik wat wijzer word." Ik tik het nummer in, er meldt zich iemand. Ik leg uit waarvoor ik bel.
"Naar Schinnen? Dat gaan we direct inplannen. Het kan een paar dagen duren."
"U krijgt bericht als de auto bij de reperateur staat."
Het volgende telefoontje gaat naar de verzekering.Ik licht  de baliebloem in en beloof direct contact op te nemen als de verplaatsing een feit is.
"Ik snap niet dat ik die motor niet gezien heb. Ik moet wel helemaal verblind zijn geweest!", herhaalt ze weer opnieuw.
"Ga je nu niet beschuldigen van allerlei pech hebben, het is gebeurd, jullie hebben beide geen zwaar letsel, whip lash, botbreuk of wat dan ook. Dat is het belangrijkste. Straks zien we wel verder."
Ik maak thee en koffie, het verhaal loopt steeds opnieuw door mijn kop.
"Toch heel knap dat je tóch aan het bloedprikken gedacht hebt en dat je mij hebt geïnformeerd over wat er gebeurd is. "
"Ja, vraag niet hoe ik het gedaan heb, dat weet ik niet, weet ik niet, geen idee, heb van alles geprobeerd."
"En je hebt de priklokactie gebeld?"
"Ja, ze moesten toch weten dat ik niet op tijd kon zijn. Ze waren heel blij dat ik ze informeerde. Dat zijn ze niet gewend, zei de juffrouw."
Telefoon.
De uitdeukfirma.
Met de vraag of ik de verzekering wil informeren.
Dat doe ik meteen. 
Met de gegevens  die ik ze geef gaan ze een expert inschakelen, om de schade te bepalen.
"Het rechtervoorwiel staat helemaal scheef, toen ik wilde verplaatsen ging dat niet.  Ik ben bang dat hij total loss zal verklaard worden. "
"Dat is werk voor de expert."
Ik ga onze buren inlichten. Over wat er gebeurd is en ook dat we besloten hebben dat de vakantie niet door kan gaan.
"Als er gereden moet worden, dan kom je maar, ik kan eigenlijk  altijd.", het typische buurmans' antwoord.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       

Als ze naar buiten komt, na het bloed prikken, staat de jongeman met zijn auto te wachten. " Mevrouw, hier sta ik, ik breng u naar huis." zonder morren stapte ze in en ze wordt thuis gebracht. Omdat ik aan de tafel zit kan ik ze zien als ze uitstappen en naar de deur lopen. Natuurlijk staat die open voor daat ze kunnen bellen of de sleutel kunnen zoeken.
"Wat is er gebeurd?", is het eerste wat me te binnen schiet. Dan krijg ik het hele verhaal te horen, over de vrouw op de fiets, de motorrijder "uit het niets", de klap, de verbazing als ze uitgestapt is en de motor op straat zag liggen, en jongeman die zich vasthoudt aan een verkeerspaaltje, politie, ambulance, welwillende helpers, het hele verhaal.
En, geluk bij een ongeluk, geen ernstige verwondeingen, maar wel de auto en de motor. Beiden zwaar beschadigd. 
De politie maakt proces verbaal op, , zij geeft toe dat ze geen voorrang verleend heeft. 
De agent vraagt of ze "het" wil laten voorkomen voor de rechter, dat wijst ze af.
En steeds weer:" Ik snap niet dat ik hem niet gezien heb! Ik was totaal verblind!"
De chauffeur geeft mij een visitekaartje. Het adres van de wegsleepfirma. De auto is geborgen in Landgraaf. 
Als de jongeman vertrokken is, staan we een beetje verslagen bij elkaar. Een dikke knuffel is hier wel op zijn plaats. Ze houdt zich heel kranig.
"Ik zal maar eens contact opnemen met dit nummer. Dan zien we wel hoe het verder gaat. En dan telefoon naar de verzekering. "
De wegsleepfirma zal de auto zo spoedig mogelijk naar Schinnen brengen, daar kan de auto staan, in afwachting van een expert. 
En dan zien we wel verder. 
(wordt vervolgd)

De jongeman voegt zich in het gesprek:" Politie en ambulance zijn gewaarschuwd." Dat is dan zijn bijdrage. Er komen steeds meer belangstellenden kijken wat er aan de hand is. Een enkeling biedt haar aan een glas water of een glas thee te halen, maar dat is niet nodig. De beide betrokkenen vragen wel onderling of er iets gebroken of anderszins beschadigd is aan lijf en leden. Dat is gelukkig niet het geval. De tegenpartij vraagt zich wel af of hij zijn helm nog op heeft. "Die heb je afgezet, die ligt daar.", geeft ze antwoord. Ze ziet dat de andere partij niet erg passend voor motorrijden gekleed is. Kort broekje, T-shirt, schoenen, dat is het. 
Politie arriveert, informeert wat er gebeurd is. Ze geeft eerlijk toe dat zij de schuldige partij is. "Ik ben links afgebogen, heb de motorrijder helemaal niet gezien, was totaal verblind door de laagstaande zon." De motorrijder moet in luttele seconden vanuit de richting kasteel tot hier gekomen zijn.
Intussen is de ambulance gearriveerd. Zij informeren ook of er assistentie verleend moet worden. Zie zien bij de motorrijder wel wat schaafwonden en een brandwonde, die verzorgd moet worden. Als ze aanbieden om hem mee te nemen naar de eerste hulp weigert hij dat, vindt dat overbodig.
Ze maakt duidelijk dat ze hier is om bloed te laten prikken. Ze belt naar de prikpost die haar geruststellen dat ze tot elf uur de tijd heeft.
De agent neemt wat gegevens op, rijbewijs, autopapieren, leeftijd. Ze maken duidelijk en vragen of ze de zaak wil laten voorkomen. Dat wil ze niet. 
"Ik ben het schuld, dus..."
De twee wrakken worden opgesleept door een bergingsdienst.
En daar staan ze dan. Er is nog geen schadeformulier opgemaakt, de motorrijder biedt aan om dat dezelfde avond te komen doen, thuis bij haar. Daar stemt ze mee in.
"Maar hoe kom ik nu thuis?", vraagt ze zich af. "Ik breng u wel thuis.", biedt de jongeman aan die er het eerste was. "Gaat u maar bloedprikken, ik wacht wel, ik heb alle tijd."
Bij de prikpost kan ze nog terecht, daarmee is een volgend probleem uit de wereld. Achteraf weet ze niet hoe ze het heeft klaargespeeld. Ze belt naar huis om haar betere helft te informeren. Daarbij benadrukkend dat zij het schuld is maar ook dat ze allebei niets mankeren. En dat ze thuis gebracht wordt.
(wordt vervolgd).

Ze gaat rustig op tijd naar Adelante om bloed te prikken. Op verzoek van de huisarts. Het is 09.00 uur in de morgen. De zon staat nog heel laag als ze de Schuureikenweg oprijdt. Rechts rijdt een vrouw op de fiets in dezelfde richting. Ze vermoedt dat deze ook naar Adelante gaat.
"Dus laat ik maar achter haar blijven, misschien steekt ze zonder aangeven de weg over." En warempel, het gebeurde zoals ze gedacht had. De fietsster draait naar links en rijdt de oprit in.  Ze draait eveneens naar links, totaal verblind, en hoort en voelt een klap! Denkend dat ze de stoeprand geraakt heeft. of een paaltje, stapt ze uit om poolshoogte te nemen.
Daar ligt een motor op de weg! En iets verderop een jongeman die zich vasthoudt aan een lantaarnpaal. Ze heeft geen idee van wat er gebeurd is. De jongeman komt naar haar toe en vraagt of ze iets mankeert. Dat is op het eerste moment niet het geval. Hij eigenlijk ook niet.
"Wat is er gebeurd?", vraagt ze. "Ik heb je helemaal niet gezien! De zon staat zó laag, ik was helemaal verblind."
Een nieuwe jongeman komt er bij staan.
(wordt vervolgd).
 

Met de technieken van tegenwoordig kun je al dagen voor het echte dragen van de nieuwe bril wennen aan het gezicht 2024!
Tijdens de passessie hebben we van alle keuzes foto's gemaakt.
En dit is de definitieve keuze geworden.
Nu nog wachten op de levering.

Na het verwijderen van de overgebleven hechtingen heeft het nog een paar dagen geduurd voordat de zichtbare tekenen zo goed als opgeruimd zijn. 
Morgen gaan we naar de opticien om een nieuwe bril te passen, te kiezen en aangemeten te krijgen. Ik zal blij zijn als dan het gewone leven zijn gang gaat.

En al die weken ligt de weverij helemaal stil. De rust is een weldaad voor mijn artrose-geplaagde handen. Echt erg vind ik het niet, er is voldoende alternatief werk.
Voor de komende wandelvakantie moet ik nog een nieuwe broek passen, we hebben al een fietsbroek vervangen, een paar te nauw geworden T-shirts zijn eveneens verhuisd naar de bestzak.
En zo slepen de dagen zich voort.

We waren op tijd in de polikliniek, verleden donderdag, maar de verpleegster kon nog niet alle hechtingen weghalen, de wond was nog niet helemaal dicht. Met een pleister op de open wonde gingen we huiswaarts. A.s. maandag hebben we een nieuwe afspraak, dan zou dan een eind komen aan alle gedoe na het vallen en alles wat daar mee samenhing.
Het weggehaalde knobbeltje is een basalcarcinoom, een veelvuldig voorkomend gezwel, vooral op oudere leeftijd. Een gezwel dat wel groeit, maar geen uitzaaiingen heeft en daarom niet gevaarlijk kan worden. Maar weghalen is toch beter dan laten zitten en doorgroeien.
Dus, maandag gaan we eerst weer naar de dermatologie-polikliniek en daarna naar eyescan voor een controle van de ogen. Als daar dan de uitslagen ook goed zijn zou ik misschien eindelijk weer gewoon kunnen functioneren. Alleen nog een nieuwe bril, ter vervanging van het gebroken exemplaar waar ik me nu mee red.
De dag werd enigszins verzoet door de verjaardagstractatie bij Gitek, er was een 80-jarige die zelf gebakken had!