Overige onderwerpen

Eindelijk was het zo ver! Geen lockdowns, geen mondkapjes, geen anderhalve meter afstand, we konden gewoon naar binnen, onze plaats opzoeken en afwachten. De mannen hadden er echt zin in. Een concert zoals we al vaker mee beleefden. Oud en nieuw, ruige rock, poëtische ballades, een enkel grapje kwamen in hoog tempo voorbij.
 

Meer of minder willekeurig gekozen plaatjes van de "markt". Al met al een buurtactiviteit die je geslaagd kunt noemen. Van buitenaf weinig klandizie, dat maakte het lekker kneuterig. Veel tijd om bij te praten of om kennis te maken met nieuwe inwoners. Oud-leerlingen, andere bekenden, van alles wat. Het weer werkte mee, goed warm.
Tussen 11.00 en 14.00 uur passeerden deelnemers aan Limburgs mooiste, een wielertocht voor amateurs. Ons festivalterrein was goed afgebakend, we liepen en fietsten elkaar niet in of van de weg weg. 
Ik had alle grote klossen garen bij elkaar in een tas gestopt, ik deed er niets meer mee. En ze zijn in één koop van de hand gegaan.

GaiaZoo, dus.
Wie waagt, wint!
En dat was het geval met de een of andere loterij waar mijn betere helft aan deelneemt.
We mogen enkele attracties bezoeken, de postcode viel in de prijzen. Niet meteen de 40-tonner, die zou het verkeer in Gijzegrubben volledig blokkeren.
Bescheiden, maar toch wel leuk.
De eerste keuze die we gemaakt hadden was een trip naar Kerkrade.
Een warme, zonnige dag die heel wat volk op de been bracht. Jong en oud, hele families, kinderwagens, wandelwagentjes, bolderkarren, rollators, hobbelden over de stenige paden en paadjes langs de vele dieren die hier zoveel mogelijk in hun "eigen" omgeving tentoongesteld worden. Royale schaduwpartijen, picknickplekken, rustpunten, eetgelegenheden, alles druk bezocht.
Zet wat daagse vogeltjes achter voliëredraad en het is direct: "Och, wat leuk! Kijk hoe ze kijken! Wat leuk!" Om verder te sjokken. "Ja, ook heel leuk!" "Daar achter die struik beweegt wat!" "Wat is-t-ie groot!"
Al met al, incluis lunch, hebben we bijna vier uur gelopen en gekeken.
Meest indrukwekkend vond ik de flamingo-kolonie.
 

Het "Hemelvaartweekend" is praktisch voorbij. Noodgedwongen is het bij ons heel rustig verlopen. Woensdag werd onder mijn voet een wrat/eksteroog/eeltpit verwijderd. Om goed te kunnen aangeven of het pijn deed werd eerst wat eelt weggesneden om daarna de diamant uit het vlees te trekken. Was wel even pijnlijk. Met een drukverband werd ik huiswaarts gestuurd. Dat verband maakte lopen nogal moeilijk, de pijn viel erg mee. Vandaag pas hebben we alleen nog een beschermend pleister geplakt.
Vanmiddag waren neef en vrouw op bezoek. Een vervelend, hardnekkig insluipsel had zich in de computer genesteld. Het kostte heel wat tijd voor hij verwijderd was. Als dank had ik een Linzer Torte met abrikozen gebakken. Dat ging er in als koek.
Komende week kan ik weer normaal functioneren.
De uren binnen heb ik wélbesteed. Het weefsel voor de kussens is al tot op een halve meter gevorderd. Het ECO-jeans garen is werkelijk een geweldig garen om mee te weven.
Als het doorgaat zoals ik nu begonnen ben dan worden het heel mooie kussens.

Wat ik al dacht werd werkelijkheid. Nadat ik nog een stukje geweven had met een contrasterende kleur garen waren duidelijk inrijgfouten te zien.
Niet lang getreuzeld, direct het weefsel afgeknipt en opnieuw begonnen met het doorhalen door de hevels. Nu ben ik al weer over de helft.
Ik heb het werk afgebroken omdat we om kwart voor twaalf konden instappen in de bus die ons naar Keulen zou brengen. 
In Staatenhaus bezochten we de opera Carmen van George Bizet. Een groot opgezette uitvoering, mooie stemmen, strak geleid orkest, veel drama.
Volledig bijkomend minpunt, vond ik, Carmen was gekleed in een legeroverall waar geen greintje verleiding in te vinden was.
Zigeunerin? Ze zou zó kunnen sleutelen aan een F1 bolide!
Keulen was druk, maar het weerzien was heel genoeglijk.

Om met het laatste te beginnen, gisteravond hadden we het geluk om een concert-voorstelling-presentatie bij te wonen van deze Japanse groep, 6 mannen, 4 vrouwen. We zagen en hoorden, dat vooral!, ze al eerder. Het was weer van een grandioze kwaliteit. Niet alleen ritme en toch muzikaliteit, ook fysieke topconditie leverden een show waar je geen genoeg van krijgt. Je zou aan het eind van de avond blij zijn dat het voorbij is, zo vermoeiend is het om alles te ondergaan.

Vanmiddag hebben we een flinke wandeling gemaakt over het plateau dat naast de deur begint, zo ongeveer. Met een ruime lunchpauze waren we ruim 3 uur onderweg. Vaak heel warm, soms een lekkere bries, niet overdreven druk, alles bij elkaar heel geslaagd en zeker nog een keer opnieuw te lopen. 

En nu heb ik het weefgetouw opnieuw geordend om een begin te maken met het doorhalen van de ketting, bestemd voor de kussens op de eetkamerstoelen. De eerste acht draden zijn doorgehaald, het is de zelfkant. Links en rechts.

Ja, marktplaats.
Al heel lang hebben we een schommelstoel in de kamer staan. Afkomstig uit de erfenis van mijn grootouders in Duitsland. Zij kregen deze stoel bij gelegenheid van hun huwelijk in 1898!
Het was een geschenk van de familie waar oma tot dan gewerkt had. De stoel heeft twee wereldoorlogen meegemaakt en goed doorstaan. Toen de inboedel verdeeld werd viel de stoel toe aan de jongste
van het gezin, mijn moeder. En omdat ik weer de jongste van ons gezin ben, bedacht ik dat het logisch zou zijn als ik dan nieuwe eigenaar zou worden. Aldus geschiedde.
De originele leren bekleding werd in de jaren '60 van de vorige eeuw vervangen door borduurwerk dat nu nog rug en zit bekleedt.
Sinds gisteren staat dit meubelstuk onder antiek op marktplaats. En er is belangstelling voor.

 Een bijzonder garen!
Helemaal gesponnen van gerecycled materiaal. Een samengestelde draad met 48% katoen, 47% polyester en 5% rest. En dat is dan bewerkt pet-flessen materiaal. Ik ga dit garen gebruiken om er 6 kussens van te weven, bedoeld voor de eetkamerstoelen, die al meer dan 50 jaar aan onze even oude tafel staan én dagelijks gebruikt worden.

Voor het eerst sinds heel lang ga ik de ketting op de garenboom brengen door middel van directe schering. Mogelijk gemaakt door de reparatie die Thomas uit Gent uitvoerde. Het is wennen, maar gaandeweg komen alle handelingen weer terug in de herinnering.

 Gisteravond heeft een vriend alle gereedschap dat hij heeft in de auto geladen en heeft het borduurwerk een definitieve plek gegeven. En dat is dan in de hal. Bij binnenkomst zie je het werk meteen hangen.Er kwam heel wat bij kijken om het werk perfect op te hangen. Heel wat materiaal werd gebruikt: 1 haakje met schroefdraad en
1 passende plug. En dat verdient het helemaal. Ik heb het ondertussen al aan diverse mensen laten zien en de bewondering voor alleen al de technische kant kent geen grenzen. De complimenten voor de borduur-ster stapelen zich op. Terecht.

Na heel wat pogingen om een pottenbakkersschijf te slijten, heb ik vandaag tenslotte een ijzerhandel gevraagd om de hele zaak op te halen en te verhandelen. De mensen die ik aanbood om ze over te nemen, zonder kosten, waren na aanvankelijk enthousiasme terughoudender als het op een beslissing aankwam.
Ik begrijp het wel.
Het lijkt zo mooi om zelf potten te draaien, maar er staat dan wel een apparaat in huis of werkplaats of berging dat minstens een vierkante meter ruimte vraagt. En om telkens heen en weer te schuiven, dat is ondoenlijk. Bovendien moet je de techniek wel in de vingers krijgen. En dat vraagt om oefenen. Maar dan heb je wat gedraaid en afgewerkt, ja, dan moet het gebakken worden, eerst bisquit en dan nog een keer met een glazuurlaag. Een kleioven! Waar kan ik laten bakken? Nogal aan de prijzige kant! Dan maar niet.  
Nu ben ik best wel opgelucht dat de hele handel opgeruimd is.
Nu kan de grote zolder een stevige schoonmaakbeurt ondergaan, nieuw ingericht worden en we gaan proberen om niet over een half jaar te verzuchten:" Daar heb ik echt geen plaats voor op zolder!"
      

Gisteren was het zover.
Een goed bewaard geheim kon eindelijk opgelost worden.
Een hele tijd geleden zag ik een aanbieding van een borduurwerk, voorstellend Rome. Met in het achterhoofd de zorg dat we er nooit meer zouden komen dacht ik:"Als wij niet naar Rome kunnen, kan Rome wel naar ons!" Eerst heb ik onze sportvriendin (zegt ze zelf) gevraagd of zij voor mij een borduurwerk wilde maken. Ze hoefde er niet over na te denken, zei meteen "JA!". De bestelling werd geplaatst, het pakket werd naar haar verzonden. En meteen een noodroep per mail: 119 kleuren!. Gewerkt moest er op linnen van een heel fijne kwaliteit. Een razend moeilijk telpatroon! Maar zij begon vol goede moed. En die zakte haar wel eens in de schoenen. Het enthousiasme dat ze hoorde van vriendinnen en familie zette haar aan om verder te gaan. Af en toe kreeg ik een foto van de vorderingen. En ik kwam tot het besef dat ik iets gevraagd had waarvan ik de omvang he-le-maal volledig onderschat had.
Ik zou niet gevraagd hebben als ik geweten had wat ik nu weet. Maar ik zag wel dat het héél mooi ging worden. 
Vorige week dinsdag bracht ik het werk naar de inlijsterij. De keuzes van lijst, glaswerk, afwerking werd besproken en overeengekomen.
Gisteren heb ik het opgehaald! 
Een schot in de roos.
Mijn betere helft wist meteen wie dit werk geborduurd had. We hebben een mooie plaats gevonden, in de hal. Zodra je binnen komt zie je het hangen.