Beelden en keramiek

Gisteren hadden we een afspraak bij de bronsgieter in Grathem. Mijn neef en nicht uit "GG ônger" pikten me op en samen reden we naar de afspraak.
We hadden twee beeldjes ingeleverd, die waren vandaag zo ver dat de finishing hand and touch voltrokken kon worden.
Alledrie erg benieuwd wat er geworden was van het origineel. De eerste blik was er een van grote verrassing.
Eigenlijk veel beter en mooier dan verwacht.
Het 50-jarig manneke was wonderlijk goed uit het gietproces gekomen, mijn model deed het voortreffelijk.
Het overleg met de gieter verliep zonder problemen, hij weet hoe hij de wensen kan afmaken en invullen.
Meer dan tevreden reden we naar huis.
Vandaag heb ik wat foto's gemaakt.
En een naam gegeven: DE WEG KWIJT.
 Omdat het beeld niet is vastgezet, kun je er alle kanten mee op.
Advies van de gieter: niet ronddraaien op de steen, til hem een beetje op. Anders krijg je op den duur een kras in de steen. Of je moet dat bewust kiezen als een effect van een dolende ziel. Wat ik daarmee doe moet nog groeien.
Voorlopig ben ik erg blij met het resultaat. 

Dat was de eerste opdracht die heel mooi uitgevoerd werd.
De tweede was een vervolg op een belangrijke verjaardag. Neef werd 50!
Op de ingepakte doos, mét cadeau, had ik van was een Abraham geplaatst. Gewoon een grapje.
Maar zo kwam ik niet weg. Neef wilde dit spektakelstuk vereeuwigen in brons! 
De afspraak werd gemaakt, de opdracht gegeven en gisteren ook afgehaald. Het hele proces herhaalde zich. Een steen uitgekozen en geplaatst.
 
 

Vanaf vandaag is de serie foto's op de homepage uitgebreid.
Behalve beelden zijn er nu ook een aantal weefwerken opgenomen.
We hebben geprobeerd om er wat symboliek in te leggen.

Klossen linnen, het begin van elk weefsel,
een weefspoel op een gedeeltelijk geweven werk, onderweg,
een serie van vijf katoenen shawls, luchtig voor in de lente,
een aantal wintersjaals, voor herfst en winter,
gobelinwerk, een monnikenwerk, bijna voor de eeuwigheid,
twee waden, die de afsluiting vormen van ons aardse bestaan.
 

Op de rechterwade zijn een aantal bijdragen van dierbaren geschikt.
De rechter wade is bekleed met gingkobladeren, symbool voor een lang en gezond leven.....

En tussen de weefsels is het beeldenwerk gevlochten.

Er zijn weer wat plaatjes beschikbaar. Nadat ik vanavond een half uurtje één van de dames verder uitgewerkt heb,
zijn er wat foto's gemaakt. Om gemakkelijker te werken heb ik ze even gescheiden.
Zó kan ik de linkerhand gebruiken als steun, met de rechter kneed en duw ik de was in de vorm zoals ik dat wil.
De vooruitgang is te zien.

Een aanzet voor het gezicht, het kapsel, handen en voeten krijgen vorm.
Ter vergelijking een luciferdoosje!

Zelf vind ik het wel een goeie ruil, was tegen theraputty. Mijn peut heeft nog niet gereageerd.
Morgenvroeg hoor ik het wel van hem.
Gisteravond heb ik weer verder gekneed met de bol was.
Als voorbereiding had ik de massa in een beker op de verwarming gezet om voor te warmen.
Op die manier kon ik er gemakkelijk plukken van af halen om te vormen.
En dat resulteerde in de tweede dame.

Zoals gezegd, het is de ruwe versie. Er gaat nog heel wat was weg gesneden, óf erbij gekneed worden.
De bedoeling is twee oude dikke vrouwen, die balanceren, de ene op één voet, de andere op de knie van de eerste.

Om zo maar te moeten stoppen met alle handwerkzaamheden, dat valt niet mee.
Er staat een shawl op het getouw die eigenlijk af moet. Regelmatig kneden van een bol theraputty is ook niet echt creatief.
In de garage lag al lang een begin van een beeldje. Maar dat schoot ook al niet op.
Ik had een veel te kleine hardstenen zuiltje gekocht, dat staat ook maar op de plank.
En nu heb ik die drie zaken kunnen combineren.
De aanzet voor een beeld heb ik samengekneed tot een bal, daar vorm ik nu een beeldje van dat op het zuiltje past.
Dat kneden is dezelfde therapeutische handeling als de theraputtymassa.
Een beeld in de traditie van alle andere: oude, lelijke, dikke vrouwen in een samenspel, acrobatiek, iets dat helemaal niet
overeenkomt met de figuren.

En die shawl? Op eigen verantwoording steek ik de handen in de braces en weef kleine stukjes.
Het is te weinig om dat op het damastgetouw van Thecla te doen, hier kan ik elk moment stoppen.
En zo kan ik dan toch nog iets verrichten waar ik plezier aan heb.

Met een ruggesteuntje en wat stevig platdrukken op de steen kan ik al een foto maken.
Vergelijk de hoogte met een luciferdoosje, dat geeft een aardige indruk van de grootte.

Goed kunnen doorwerken vandaag. De sjaal met gele inslag is al 65 cm lang.
De braces zijn een echte ondersteuning.

Peter Schuyren, de beeldhouwer waar ik in de jaren 90 lessen volgde, stond verbaasd te kijken toen hij mijn manier van werken zag.
"Dat heb ik nog nooit iemand zó zien doen, zoals jij werkt."
Tja, als je vanaf je vijfde in de klei gewroet hebt, dan werk je graag op de keramiek-manier. Met repen opbouwen, in elkaar kneden, gladstrijken.
Om vervolgens met kleine plukjes was oneffenheden wegwerken.
Nu ik weer aan een beeld bezig ben, moest ik aan hem denken, ik heb er veel geleerd.
 

Het resultaat van een paar uurtjes kneden en smeren en passen en meten!

Hier zijn twee stukken enigszins aan elkaar geklonken. Een been met wat er boven aan vast zit.

Gisteren moest ik al stoppen met spinning, vandaag kom ik nog moeizamer vooruit.
De reden is een behandeling met chemospuiten in een hardnekkige wrat, onder mijn linkervoet.
Dat dwingt dan tot veel zitten en ander werk vinden.
Ik hoef nooit te zoeken, meer dan genoeg alternatieven.
Nu heb ik dan gekozen voor werken met was.
Dat doe ik, bij dit fraai weer in de veranda. Maar dan moet het kale bölleske beschermd worden.
En wat wil nu het geval?
Van Philip kreeg ik een cap van Schwinn, van de spinningfietsen!
Beeld + cap + zon + rust = foto.

Een deel dat al klaar is, althans in eerste vorm, ligt in de garage, in de koelte.
Dit deel, een been, gaat zo dadelijk dezelfde weg. De was smelt onder mijn handen.

... en klatst een flater van formaat!
Of het een vink was, ik denk van niet. Dit moet een royaal bemeten gevederd vriendje zijn geweest.
Gezien de productie die over het gezicht van onze jongeman uitgespreid werd.
Minstens een merel. Wat het ook was, hier moet geschrobd worden.
 

Aldus geschiedde, gewapend met een borstel, reinigingsmiddel en water maakte de "meister" het beeld weer "propper".

Na een druk weekend, het begon al op vrijdagmiddag, ging verder op zaterdagmiddag en -avond om te eindigen op zondagmorgen en -middag.
Allerlei activiteiten, lunchbezoek, verjaardagsfeest, avondeten, spinning, concert passeerden de revue.
Nu is het maandagmiddag en vanmorgen heb ik een heel andere bezigheid opgenomen.
Een beeld!

Met de artrose die mijn handen minder sterk maakt, kan ik moeilijker kneden.
Daarom heb ik een therapeutische kneedmassa om de spieren te versterken.
Was wordt door te kneden in warme handen of in een warme ruimte net zo zacht als het knijpspul van de fysiotherapeut.
En was is voldoende in voorraad. Dus...repen gesneden, in de serre gelegd en al snel kon ik aan het werk.
Ik zal wel met de peut moeten overleggen of het verantwoord is, ik weet niet of de goeie spieren aan het werk gezet worden.

Het kan van alles worden. Een Obelixige kont, een ronding voor een paasei, het achterhoofd van iemand die daar niet op gevallen is.
Het belangrijkste: het voelt goed aan en is heerlijk om te doen.
Philip (---> link )  zal niet zó moeilijk te overtuigen zijn.