Blog van hans

			Dit is het beste: wagenwijd open naar het nieuwe tiental jaren!!
Gesloten houden...toch maar niet.		Of op een  kiertje......misschien..

Tja, die voordeur.. Ik heb er veel reacties op gehad. Niet zo zeer per weblog, als wel direct.
Vooral veel vragen wat dat betekent. Ik heb het al uitgelegd.
Ik kies de derde mogelijkheid en daarmee kan ik starten aan een nieuw blok van tien jaar.
Hoe het me vergaat, ik hou U op de hoogte.

Stipt om negen uur stond de rooie bus van en met Thomas voor de deur.
Met twee kisten gereedschap toog hij direct naar boven. Ik heb het probleem gedemonstreerd en hij ging aan het werk.
Niet zo heel lang, té complex om hier aan te werken.
We hadden beiden slechts een uurtje tijd, om heel verschillende redenen.
Om het verhaal kort te maken: het clavier en een deel van de electronica is mee naar Gent.
Het gaat zeker veertien dagen duren, afhankelijk van hoeveel tijd Peter heeft.
     

Het getouw staat er een beetje onttakeld bij, in afwachting van betere tijden. De magneetspoelen weg, 24 veertjes hangen doelloos te treuren.

Vanmorgen al heel vroeg kwam een mail van Thomas uit Gent. Hij wil zaterdag het clavier komen halen.
Het bevestigend antwoord is al gestuurd, ik hoop dat het nu zal lukken.

En van Thomas kreeg ik de mededeling dat hij er rond 09.00 uur zal zijn, om dan tegen 10.00 uur weer te vertrekken.
Het lijkt allemaal niets, voor mij is het wel heel belangrijk dat het zaakje weer naar behoren functioneert.
Er staan nieuwe opdrachten te wachten van, gelukkig maar, geduldige mensen, die vooral zeggen,
"Jaag maar niet, zorg eerst maar dat alles in orde komt."
En dan hebben ze het ook over de ongemakken die met de oude dag(!) komen.
Wel fijn om zo veel ruimte te krijgen.

Voor wie de foto's  niet kan vinden: rechts bij het bericht staat: lees verder.
Door daar te klikken komen de foto's in beeld.
Daar kunnen dan ook reacties geschreven worden.
Onze dierbare burenvrienden vonden het kennelijk aan de tijd om mij met een oppepper te verblijden:

een prachtig boek met heftig-erotische prenten van Aad de Haas.
Je zou niet meer aan slapen toekomen!
En een andere vriendin wil graag het dagelijks huiselijk geluk ondermijnen of bevestigen.
Zij brengt het nieuwe boek van H.Voskuil: de buurman. Na alle delen het bureau kan het bijna niet meer erger.
Gekissebis op de vierkante millimeter!

En het cadeau dat ik van mijn betere andere helft kreeg, spande helemaal de kroon.
Een stiertje van Wim Steins!!

Daar word je graag 70 voor.

En dat was nog niet alles.
Eén van de meest trouwe medespinners, in dit geval spinsters, had vóór gezorgd.
Op de dag van mijn verjaardag, ergens in de sneeuw van de Kleinwalsertaler Alpen, verraste Tiny me
in alle vroegte met een klein pakje.
Toen ik het openmaakte, was al gauw duidelijk wie hier weer heel vlijtig geweest was.
Een washandje xl, geschikt voor mijn grote kwanten, met ingeborduurde naam!

En het gaat maar door. Weer terug bij Gitek kwam diezelfde vlijtige bloem met een groot cadeau.
Een bijpassend badlaken voor na de douche.
Ik ben er erg blij mee.

Een lid van het Vredeskoor in Nuth gebruikte eens de uitdrukking:   Ik krijg een nieuwe voordeur."
Daarmee bedoelde hij dat hij een een nieuw tiental jaren begon, een kroonjaar beleefde.
Ik heb die uitdrukking overgenomen en de medesporters bij Gitek hebben dat heel letterlijk genomen.
Vandaar deze foto's. Het was een heel gezellige after-sport party.
 

Diezelfde borduur-ster had samengespannen met een even fanatieke als creatieve Gitekker.
Hij had nog wel wat liggen om er deze fraaie deur van te maken!
Dank je wel Angelien en Herman.
En Thilde voor de foto's.

Het had zo mooi kunnen zijn! Maar van alle plannen met het clavier is uiteindelijk niets terecht gekomen.
Een samenloop van omstandigheden, niet thuis, een cursus, direct contact willen, te veel factoren die niet overeen kwamen.
En daarom staat er nog steeds een getouw dat niet werkt, zit er een wever die niet verder kan,
ook als 70 - jarige is het leven niet gemakkelijk.
Gelukkig maar dat zó veel mensen aan me gedacht hebben op 20 februari.
Toen werd ik zeventig!
Kuchend, hoestend, snotterend, koortsig, een gemankeerde spier, het leven gaat niet over rozen.
Er kwam zelfs een Facharzt aan te pas om het ouwe lijf op te poetsen.

Met een vracht pillen en tabletten, een spuit, een warmtebehandeling, een urine-onderzoek, het bloedbeeld nagekeken,
kan ik aan het nieuwe levensjaar beginnen.
 

Eindelijk een mail van Thomas!
Hij wil zaterdag komen om het clavier op te halen. Hij is dan in Eindhoven en kan dan in een bocht langs Nuth rijden.
Ik heb onmiddellijk gemaild dat het accoord is, hoe eerder hoe beter.
Ik wil toch echt weer aan de slag.
Als zijn computerman er ook wat vaart achter wil zetten, kan het niet al te lang duren, maar je weet het nooit.

Ik ben al blij dat er weer wat schot in komt.

Vandaag kregen we de uitnodiging om de herdenkingsdienst bij te wonen voor Veroon.
Veroon was een lieve, dierbare vriendin geworden in de loop van dertig jaar. Ik heb haar leren kennen
toen we, onafhankelijk van elkaar, hadden ingeschreven voor een cursus getouwweven "op hoog niveau".
Georganiseerd door de weefkringen van Zeeland, Brabant en Limburg, verenigd in ZeBraLim.
De cursus werd gegeven in Tilburg, op een bovenzaaltje van een bruin café.
Veroon viel meteen op door haar manier van werken, van plannen, van ontwerpen.
Heel doordacht, geïnspireerd vertelde ze hoe ze tot een werkstuk kwam.
Iedereen luisterde vol aandacht.

Na die cursus, twee jaar verder, bleven we elkaar ontmoeten. Eerst nog met zes deelnemers, allen uit het Limburgse,
maar mettertijd vielen steeds meer cursisten af.

Verhuizen, geen belangstelling meer, persoonlijke problemen.
Dolly Verhoeff, Veroon en ik bleven over. We bleven elkaar zien en bleven ook elkaars werk bekijken en bespreken.
Ook nadat Dolly overleed.

Dan ging de telefoon: " Ja, 't is met Veroon, heb je even tijd, ik wil je iets laten zien." Natuurlijk had ik tijd, of maakte die.
En dan kwam ze met een werkstuk waar ze mee bezig was. Ze volgde cursussen in Zwitserland, maakte eigen ontwerpen,
voerde die uit.

Toen ik werd gevraagd om in het gemeentehuis van Onderbanken te exposeren, was het geen moment moeilijk om een aantal collega's te vragen.
Veroon was er één van, ook de eerste. 
Ze kon genieten van elke bloem, van ieder plantje, een mooie steen, geen gelegenheid liet ze voorbij gaan om even de tuin in te lopen.
Het liefst zat ze in de veranda, bijna buiten, een kopje koffie of thee, iets zelfgebakken erbij, "mmm Hans,wat heerlijk."

En dat is allemaal voorbij.
We hebben de herinnering aan haar en die zullen we koesteren.
Veroon, we hebben van elke minuut met jou genoten, dank je wel.

Gisteren is de steen opgehaald bij de steenhouwer.
En de dame van ontvangst heeft plaatsgenomen in de hal.
Samen, houten zuil, blok graniet en beeld vormen een mooi geheel.