Blog van hans

Al een paar dagen zomert het echt. Zon, warm, veel zomerse kleding, terrassen vol, fietsers, met en zonder hoofdbescherming, e-bikers, ongeremd, 
gewoon zomer. En het zou nog warmer gaan worden, volgende week.
We zien wel.
Ik heb mijn tijd besteed aan het afwerken aan het getouw van de linnen poleerdoeken. En zojuist heb ik de laatste inslagen gedaan.
En het product van de doekboom gerold. In totaal 10 stuks van een royaal formaat.
Nu volgt natuurlijk het echte afwerken: zigzaggen, wassen, strijken, zomen, etiketje innaaien, wassen en met stoom strijken.
En dan " de winkelvoorraad aanvullen!!".Zorgen dat de schappen niet leegraken!
 Wachten op verdere afwerking...

Mijn Gentse techneut heeft dezelfde ervaring als ik heb. De vraag naar handwerk van goede kwaliteit is stijgende. Hij krijgt net als ik steeds vaker de vraag naar meer "exclusief" handgeweven spul. Hij krijgt ook merkbaar meer vragen over weven, weefgetouwen, eventuele reparaties én produkten.
Ik word er wel blij van, weven mag toch niet uitsterven.
Alsof het in scene gezet is, een vraag naar meer theedoeken, wel in katoen!

Nu de remmen weer wat losser gelaten worden, kunnen we zonder bedenken weer eens naar vrienden in Maastricht.
Voor een lunch en een stadswandeling. Reserveren op een terras kon niet, maar we hadden het geluk een tafel voor vier te vinden.
Lekker in de schaduw genoten we van een koele Sauvignon en kozen alle vier voor een salade.
Een groot diep bord royaal gevuld met allerlei soorten sla, en naar keuze een toevoeging van vlees.
Lekker!
Een goeie koffie sloot dat deel van het bezoek af.
De weg terug naar het appartement ging via allerlei omwegen, door het park, langs peperdure nieuwbouw, eeuwenoude stadsmuren die opgeknapt worden. Het is een gewilde plek om te wonen, maar voor een gewone verdiener bijna onbetaalbaar.
Jammer!
Al met al een leuke, gezellige middag. Er was veel te vertellen na een pauze van een half jaar. Zij hebben allerlei plannen voor de komende maanden, wij wat minder.
De conclusie van alle vier? 
Voor herhaling vatbaar!

Gisteren in Sittard naar de boekhandel. Onder het motto "steun de locals" hebben we deze keer gekozen voor de plaatselijke boekverkoper. Wat een zaligheid! Zomaar een boek in handen nemen en bladeren, een bladzijde lezen, doorbladeren, lezen, gewicht voelen, papier ruiken, hoe lang geleden is dat wel niet?
Helaas, de boeken die ik wilde waren er niet of net uitverkocht. Wel een ander gekocht, hoog geprezen in de recensies.

Wat gisteren niet lukte hebben we vandaag ingehaald. We moesten in Heerlen zijn, bij Eyescan, voor mijn ogen. Daarna zijn we de stad ingereden. Ook naar de enige boekhandel die nog over is. En daar waren wel nog twee exemplaren van het gewenste boek. Het andere was er ook, maar dat moet even wachten.
Om het feestelijk gevoel af te sluiten hebben we beide dagen geluncht op een terras! Je krijgt warempel een vakantiegevoel.

Ondertussen heb ik ook nog een begin gemaakt met de op een na laatste handdoek van deze serie. Die wil ik van het getouw hebben voor dat ik geholpen wordt aan staar, aan beide ogen. Een afspraak moet nog gemaakt worden.

.....dwaalt de herder eenzaam rond.
Helaas, we hebben de herder niet gezien, noch zijn witbewolde kudde, trouw bewaakt door zijn hond.
Wat we wel zagen waren wandelaars, mountainbikers, e-bikers, en honden, die wél aangelijnd werden zodra we in het zicht van de baasjes kwamen.
We waren vanmorgen, als afwisseling, weer eens naar de Brunssumer Heide gegaan om er te wandelen.
Het is meer dan tien jaar geleden dat we er voor het laatst waren, schat ik.
En wat is er veel veranderd! Brede wegen, betonnen fietspaden, ruiterpaden, halfverharde wegen, het grote en het stille is ver te zoeken.
De routes die uitgezet waren niet altijd even duidelijk, jammer genoeg.
      

Het was een pittige wandeling, we deden er bijna drie uur over om weer terug te komen bij het informatiecentrum annex pannenkoekenrestaurant Schrieversheide. Het terras was open, de zon scheen, er stonden grote parasols, alles bij elkaar een goede plek om even bij te komen van de vermoeienissen. Het was al lunchtijd voorbij, we aten een luxe tosti, heel smakelijk opgediend, lekker knapperig broodje, royaal belegd. Je kunt het slechter treffen!

Vanavond, na de avondboterham, heb ik het dwalen van de herder overgenomen. In de wei groeien de brandnetels voorspoedig. Daar moet dan gewasbeschermend opgetreden worden. Ja, dan dwaal je van links naar rechts, van onder naar boven door het hoge gras en spuit waar dat nodig is om het onkruid de baas te blijven.
Deze tocht was dan zonder kudde en zonder trouwe hond.

Oudere lezertjes zullen ongetwijfeld uit volle borst instemmen en meezingen:
"... der Weltuntergang, wir leben nicht mehr lang, wir leben nicht mehr lang.!"
Een carnavalsschlager uit de 50 er, 60 er jaren van de vorige eeuw. Werd meegebruld in alle kroegen en café's.
tijdens Sitzungen en bals, terwijl de optochten langstrokken, enfin, voor, tijdens en ook na de drie dolle dagen.
Hoe kom ik hierop?
We dronken een koffie en thee tijdens een sanitaire stop in het dorp en met het lezen van de datum op de rekening herinnerde ik me de uitbundigheid waarmee we mee blèrden  met dit lied.
En dat vergeleken met de drukte die we vandaag op de weg moesten trotseren, nee, dan heeft niemand aan deze fatale noodlotsdag gedacht.
Wandelaars, paardenliefhebbers, fietsers, e-bikers, scooters, motoren, cabriolets, sportwagens, auto's, campers, caravantrekkers, een lange onderbroken stoet kwam ons tegen, reed ons voorbij. 
Een mooie zomerse dag, de terrassen open, er werd volop geprofiteerd van wat weer kan en mag.
Hoe het lied verder gaat, vraagt U?

"Doch keiner weiss in welchem Jahr, und dass ist wunderbar.
Wir sind vielleicht nog lange hier, und darauf trinken wir!"

Vandaag kwam per post het ingezonden weefsel terug, na beoordeling en "te licht bevonden".
Wat wel tegenviel, geen commentaar, geen begeleidend briefje, niets.

Ik blijf wel benieuwd naar de prijswinnende werken.

Het was niet de bedoeling. Wat we wel wilden, nog profiteren van het redelijk goede weer. Een wandeling door de bekende contreien.
Via het kerkhof in Nuth, over de autoweg, onder de afgesloten weg door richting verwarmingsbedrijf. Nu niet de weg die geasfalteerd is, maar het pad dat rechts van de beek hier begint. Een leuke wandeling, minder geordend dan die aan de andere kant van de beek. Uiteindelijk kwamen we terecht op het terras van de uitspanning, die met een groot terras de gasten nodigde om plaats te nemen. We hadden al anderhalf uur lopen erop zitten. Onder een grote parasol was een tafel vrij. We wilden wat drinken, de lunchkaart zag er aantrekkelijk uit. Uiensoep, zoals die behoort te zijn! Dat leek wel wat. En het was ook wat. Stevige, pittige, goed gevulde hete bouillon, twee kleine knapperige broodjes erbij, kuipje boter, in één woord voortreffelijk!
De huiseigen poes, duidelijk op haar gemak, liep quasi nonchalant, kwispelend over het terras! Nou, dat viel écht verkeerd bij de aangelijnde honden.
Het concert van alledaagse honden, van getraumatiseerde coronaköters, van loslopende restantenvierpoters kregen we er gratis bij.
Het duurde wel even voor de laatste hond zich had neergelegd bij deze schaamteloze wandeling van de rooie.
Het vervolg van de wandeling hebben we wat ingekort, alles bij elkaar toch twee en een half uur gelopen.
Vanaf de overweg in Schinnen gaat de weg stilletjes omhoog, tot op het plateau. En dat voel je!

 Zoals ik al schreef, tussen alle andere bezigheden door zit ik ook nog regelmatig aan het getouw om verder te komen met de poleerdoeken. Gisteren werd nummer vijf voltooid. De zelfkant sluit de doek af, dan draai ik een stukje door en kan dan de zoom voor de volgende weven. Wat nu volgt is het hele programma afwerken. De twee buitenste kettingdraden heb ik verzwaard, een methode om ze strak te houden. Het oog wil ook wat!

Zoals verteld, ik had meegedaan met de wedstrijd van Weefnetwerk.
Een weefsel op vier schachten, met het garen dat we kregen van Weefnetwerk.
Gisteren kwam een bericht. De foto's waren klaar. de fotograaf had erg zijn best gedaan.
Binnenkort werden de werken teruggestuurd.
De winnaars hadden al bericht gekregen.
Een subtiele manier om te zeggen dat je buiten de prijzen gevallen was.
Zoals ik al verwacht had. Maar meedoen was ook heel leuk.
 Ik heb mijn inzending dus gebruikt om er postzegels van te laten drukken en te gebruiken.

Een week verder en er gebeurde van alles.
Het begon zaterdag.
Nadat ik de laatste twee kippen geholpen had om uit de veren te stappen en in een warm te gaan verpozen, was het plan om een uurtje of zo in de tuin te werken. De composthoop moest nodig overhoop gehaald worden, al jaren lag de vruchtbare zwarte aarde te wachten op een betere bestemming.
Gewapend met riek, afvalmand, snoeischaar liep ik naar de kruiwagen om de hele gereedsschapsvoorraad naar achter in de tuin te kruien.
Helaas zag ik niet dat de mond van de tuinslang op het terras lag. Ik stapte erop, het ding begon te rollen en ik rolde mee. En niet zo zuinig! Een stekende pijn in mijn borst, schaafwonden, overal voelde ik wel wat. Gelukkig was mijn bril op zijn plaats gebleven, de hoorapparaten had ik niet in mijn oren. Controle door de ribben in te drukken leverde het positieve punt: geen breuk! 
Ik ben maar opgekrabbeld, heb alles bij elkaar gezocht, eens met armen en schouders en benen, nek en rug bewogen, alles functioneerde nog. De kruiwagen gevuld en naar de werkplek gegaan. Maar na een kruiwagen of vier, vijf, voelde ik nattigheid in de arm-elleboogholte.
Wat bleek? Door het vallen was mijn huid daar minstens een ruime centimeter weggeschoven over een breedte van vijf, zes centimeter. 

"Blowwe wie e verke!", zeggen ze dan in Nuth.

Verder werken?, toch maar niet. Naar binnen, Tiny voorzichtig op de hoogte gebracht, de badkuip vol laten lopen en daar een minuut of tien liggen weken. Zij heeft toen speciale pleisters gepakt, altijd in voorraad in de non food afdeling van huize Jongen en de wonden, het waren er twee, aan elke elleboog één, met veel gevoel verzorgd. 
De nacht onrustig doorgebracht, de arm was ingepakt in een lange plastic handschoen om bloedvlekken in bed te vermijden. 
En dat voelt niet lekker aan.

's Ochtends merkte ik dat ik geen hoofdpijn had, niet duizelig was, vast op mijn benen stond. Een tetanusspuit had ik een jaar of drie geleden gehaald, toen ik gevallen was op de oprit. Drie dagen voordat we naar Rome gingen! 
Maandagmorgen hebben we de wonden opnieuw verschoond, gelukkig plakte het verband niet in de open wonde. Een boodschappenwandeling gemaakt, je wil toch in beweging blijven. 
De gaargekookte kipjes heeft Tiny verder schoongemaakt, ik heb er ragout van gebrouwen en ze rusten nu in de diepvries om nog eens te excelleren op tafel.
Vanmorgen hadden we afspraak bij de fysiotherapeut, die al op de hoogte was van het gedeuns. Na de behandeling hebben we nog wat fitness gedaan, het mocht en mag weer. Heel rustig, geen overdreven prestaties. 
Thuisgekomen wilden we de boel weer verschonen. Dat pakte ietwat verkeerd uit! Het verband zat vastgeplakt aan de wond, toen ik pleister en verband wegtrok begon ze in alle hevigheid te bloeden. Niet lang getreuzeld, het was nog voor twaalf uur, net op tijd om naar de huisarts te gaan voor een professionele behandeling. 
Met vette gaasjes werd de wond afgedekt, een rol verband eroverheen uitgerold, pleister op het verband om het vast te zetten. Een recept voor meer verband om regelmatig te wisselen en we konden weer naar huis.
Onze buurman en zijn buurman had een afspraak met een rattenvanger, niet uit Hameln, gewoon uit Schimmert. Al langer hadden we last van ratten. Gelukkig alleen in de tuin, kippenhok, schapenstal, onder een berg brandhout. Het advies van de vanger? "Ruim alles op wat zo maar rondslingert, geen vogels voeren, geen kruimels uitkloppen in de tuin en vallen zetten!"
Bij de buren staan die al lang en dat helpt, maar ja, ratten hè?

Ondertussen merk ik spierpijn, hier en daar laat ontdekte schaafwonden, bloeduitstortingen van allerlei grootte. Het weerhoudt me om de tuin verder onderhanden te nemen.

Tussendoor weef ik verder aan de serie handdoeken, het ziet er goed uit, ik hoop dat ze in de smaak vallen.