Blog van hans

Vanmorgen waren alle handdoeken droog genoeg om gestreken te worden.
Dat heeft mijn betere helft heel gauw en nauwkeurig gedaan.

Bij nadere beschouwing zien we nog een paar vlotters die handmatig verholpen moeten worden.

Een kwartier geleden zijn de losgeknipte handdoeken in de wasmachine gegaan.
Tot grote bezorgdheid van mijn betere helft op 75 graden, centrifugeren op 1600 toeren per minuut!
Maar, leerde ik in Gent niet dat "ge linnen wreed moet behandelen, des te schoner wordt het resultaat, ge gaat het zien!"

Voor dat dit deel van het proces kon plaats vinden moest ik een paar slordigheidjes wegwerken.

En nu wachten we de wreed harde wasbeurt af

....voor...                                            .......en na de was....                                           .......drogen....

Vandaag zijn we een eind verder gekomen met het afwerken van de handdoeken.
Na wat strubbelingen met de naaimachine ging het werk als vanzelf.
 

Het hele proces in een aantal momentopnames. Van links boven naar beneden rechts: De eerste centimeters gaan door het mechanisme, begeleid door een vaste hand. De vaart zit er goed in. De eerste doek wordt losgeknipt van de voorraad. Dat mag ik ook eens proberen. De draad inrijgen is steeds een precies en vervelend karweitje. De lege spoel wordt opnieuw geladen. En dan...een stapel wanorde. Vanuit een ander perspectief. Op de achtergrond het weefgetouw, links de naaimachine, rechts de gestapelde produkten. Enigszins gladgestreken is het een respectabele hoeveelheid.

Het voelt een beetje als afkicken, twee getouwen in huis en niets te weven. Ik kan zonder wroeging 's avonds beneden blijven en koffie drinken.
Op één van de commerciëlen hebben we een film proberen te volgen. Iets met een ingewisseld mechanisch hart, een pratend hoofd, geen touw aan vast te knopen.
Dan kun je je tijd toch beter besteden.
Bijvoorbeeld met tuinwerk. Ik heb er gisteren zelfs de fitness voor  geofferd. Het snoeiwerk is een waardige vervanger van fitness.
De buddleya, vlinderstruiken, moesten ingekort worden. Volledig uitgebloeid gaan de lange twijgen van de dikkere stammen geknipt worden.
En die bossen sjouw ik dan naar de houtwal in de wei, de begrenzing tussen ons en de buren.
Daar ben je wel een tijd mee bezig. En er is nog meer te doen.
Misschien vrijdag?

Vanmiddag heb ik de Tour de Tour gelaten. We hadden een wandelingetje gemaakt, naar de kapel en terug, weer eens wat anders dan achterom over het terras heen en weer drentelen. Het ging goed. Ik heb er een paar filmpjes van gemaakt en verstuurd naar de fysiotherapeut om te showen. Tiny kreeg alle lof.
Thuis, na de koffie en een boterham-de-luxe, ben ik aan het getouw gaan zitten en heb de laatste handdoek geweven.
 
Er kan geen draad meer bij!. Ik heb de kettingboom van de spanning gehaald, duidelijk te zien aan de achterkant.

De ketting is losgeknipt, aan de achterkant trekt de metalen roede de restanten uit de hevels.

Alle kettingoverschot is opgeruimd, klaar voor een volgend werk! Dit is 16 meter linnen, ofwel 20 handdoeken.

De oudere lezertjes van dit geneuzel moet bovenstaande slogan op d'een of d'andere wijze bekend in de oren klinken. Als je vroeger naar de film ging, wel in Royal of Hollandia in Heerlen, dan begon de voorstelling met reclame. Een aantal dia's die regelmatig afgespeeld werden, meestal zonder muziek, en het duurde en duurde, totdat eindelijk de bevrijdende Mijnstreek-reclame kwam.
En nu komt de laatste...melk van de Mijnstreek!
In dit geval gaat het natuurlijk niet om melk of melkprodukten, maar om een ander volledig natuurlijk produkt:
Linnen handdoeken van een hoogste kwaliteit linnen. Linnen met het GOTS-label: Global Organic Textile Standard.
Dat betekent vanaf het eerste inzaaien tot en met het verkopen zonder pesticiden, kunstmest of gewasbeschermingsmiddelen geteeld en bewerkt.

Aan de voorkant is nummer 19 afgewerkt, het restant van de ketting wacht aan de achterkant op zijnbeurt. Er zal nog één handdoek volledig geweven worden.
Dan zit de klus erop.
Wat dan volgt is de afwerking.
Ik houd u op de hoogte.

Het gaat ondanks alle extra taken toch wel lekker met de handdoeken. Ik werk nu aan nummer 18.
Of het niet saai wordt, vroeg een amateur schilder, altijd hetzelfde.
Neuh, dat valt best mee.

Wandelen gaat even niet door, Tiny loopt wel in huis en op terras, maar echt wandelen zit er niet in.
Met twee stokken van de fysiotherapeut loopt ze heel wat regelmatiger dan zonder.

Er zijn enige werkzaamheden bij gekomen door het pech-hebben van mijn betere helft. Boodschappen, wat vaker naar boven om iets te halen of te brengen.
Tuinwerk, maar dat staat op een heel laag pitje. 
Winkels, waar ik bijna nooit kom en niets vind, zijn nu een open boek voor me. Blindelings haal ik de goeie spullen uit de juiste schappen.

Het liep heel anders dan gedacht. Om "alles uit te sluiten, ik weet niet of er toch iets gebroken is.", werden we door onze arts doorgestuurd om foto's van de enkel te maken. En wat gevreesd werd, was nu zichtbaar. Het onderste puntje van het scheenbeen is afgebroken! En dat betekent ziekenhuis, gipskamer, rust.
Er wordt geen gips aangelegd, maar een stevige hoge schoen, opblaasbaar om zo de enkel vast te zetten.
De gipsmeester, een Belg, had gelukkig nog wat humor in voorraad. Na het aanleggen van de schoen, het lijkt erg op een skischoen, bracht hij ons naar de lift.
"Als ge nu beneden komt, dan zijn daar links de ski's te krijgen. Op sneeuw moet ge dan wel nog wachten!"
Ik heb maar niet gevraagd naar de kortste weg naar de après-ski Stadel. 

En nu zit mijn betere helft veelvuldig, oefent regelmatig om de bloedcirculatie op gang te houden, en probeert er het beste van te maken.

Gewoon doorwerken!
Na het ontbijt heb ik de volgende klos linnen overgespoeld op 4 spoelen. Om daarmee doek nummer 16(!) af te weven.
En dat is nu gebeurd.

Geen titel en dat is niet zonder reden.
Tussendoor weef ik wel, het aantal handdoeken staat op 15, maar er is onverwachts meer werk aan de winkel.
Tiny liep door het insectenhorgordijn om de buitendeur te sluiten. Daarbij kwam ze lelijk ten val. 
Controle bij de huisarts, conclusie een gescheurd spiertje in de linkerenkel. Dik opgezwollen, bont en blauw en pijnlijk.
Dat was woensdagavond.
Morgen gaan we op controle bij de arts om te kijken hoe het verder moet. 
Ze rust wel geregeld.
En dat betekent dat ik meer "huiswerk" moet verrichten. Boodschappen, opruimen, Koelelementen aanbrengen en wegnemen, zorgen voor een boterham, enfin, de zorg die je graag besteedt aan een patiënt.