Blog van hans

De droger heeft zijn taak goed verricht. Nóg meer gekrompen en nóg verder vervilt.
Het onbewerkte exemplaar is nu helemaal voorzien van franjes, het ziet er goed uit.
 Nu ga ik nog het weefplan optekenen en dan kan de hele inzending verstuurd worden. Neefje moet dan wel nog wijzen hoe ik het winweef programma kan openen. Misschien vandaag.

De "werkzaamheden" rond het weefsel dat ik geweven heb om mee te doen aan de wedstrijd van Weefnetwerk is al in een vergevorderd stadium.
Op dit moment draait het lapje met de kookwas mee in de droogtrommel. Doel van deze wrede behandeling is vervilting van de wollen stukjes die tussen de katoenen geweven zijn.
Er was voldoende garen om twee identieke exemplaren te weven. Eén deel blijft zoals het van het getouw gekomen is, het andere is al twee keer heet gewassen, met veel zeep, om met deze bewerking een extra resultaat te bereiken. 
Ik ben heel benieuwd!
Ik hou u op de hoogte.

Stilaan ben ik gewend aan weer een jaar ouder. Ik merk geen verschil met vorige week. We hebben onze dagen besteed aan een paar flinke wandelingen, het is nog steeds lekker voorjaarsweer, er was een leuk bezoek op zondag, zo verdeel je de verjaardagsvisite coronaproof, de eerste lentewerkzaamheden in de tuin zijn al gedaan. 
Het is kwart voor acht, we hebben gegeten, "philosoof", dankzij de krant, de keuken opgeruimd en nu schrijf ik een blog.
Vanmiddag hebben we twee en een half uur gewandeld. Bij stralend weer liepen we naar Swier en dan Achter Swier naar de Isidorus-kapel. Midden in het veld, patroon van de landbouw en veeteelt, kortom beschermheilige van de boerenstand. We hebben twee kaarsjes toegevoegd aan wat er al brandde. Het was er heel rustig. We hadden alle tijd om even te staan, het gedicht te lezen dat hier geplaatst is in het kader van de gedichten-routes, die door Wijnandsrade lopen. Er zijn heel mooie gedichten, er zijn versjes, er zijn er met een glimlach, er zijn er die tot nadenken stemmen, ze zijn allemaal de moeite waard. Een zinnig initiatief! 

Alle festiviteiten rondom het ouder worden werden opgeschort. In sommige felicitaties werd al gezinspeeld op " mè volgent jaor, dan wuurt geviert!", want dan zou ik 80 kunnen worden. We zullen zien. Voor wat gisteren betrof, het was een heel leuke dag. Ik werd niet vergeten, app-jes, telefoontjes, mailtjes, ja zelfs ouderwetse al of niet volgeschreven kaarten werden op enigerlei manier bezorgd. En we hebben zelfs nog een ronde over het plateau gemaakt. Nuuj hoes, Helle, Terstraten, terug naar Griezegröbbe. Stralend weer, en daar profiteerden jong en oud van. Wandelaars, fietsers, auto cabriolets, menigeen vergezeld van zijn of haar trouwe viervoeter. 
Voorjaar hing in de lucht, love is in the air! De deskundigen voorspellen nog een aantal dagen dit voorjaarsweer. Dat wordt lopen! Negenenzeventig!

Geen vastenavond dit jaar, voor ons andere jaren ook niet, geen valentijngedoe dit jaar, ook andere jaren niet, maar wel een flinke wandeling. We profiteren van het vriesweer. De veldwegen zijn nog steeds hardbevroren en dat maakt het lopen een stuk prettiger dan het geslobber door de modderige wegen die vaak vermengd zijn met de bewijzen dat Nuth een paardengemeente is. En vergeet de schattige huisgenootjes niet. Een zijn of haar rug krommende köter laat zijn stempel achter, terwijl het baasje toevallig de andere kant van het landschap bewondert. Tja....

Huize Nierhoven.

Onderweg naar een adres waar we een felicitatiekaart in de bus wilden gooien, de vrouw des huizes wordt vandaag tachtig!, liepen we langs de Platsbeek, rond de visvijvers, die hard bevroren waren. En daar werd druk gebruik van gemaakt. Volop schaatsende jeugd en oudere fanaten. Zij dromem zich een Thialf, zij dromen zich een Bodensee. 
Dit deel was open gebleven om de vaste bewoners ruimte te geven.                                                                                   

   My funny Valentine

Vandaag hebben we een tocht gelopen rondom kasteel Schaloen, Valkenburg. Bij de wandeling hoorden enkele happen en dranken, een deal, zogezegd. We startten met een portie Apfelstrudel met warme chocomel. Vanwege de onoverkomelijke corona moesten we dat buiten het café nuttigen en drinken.

  

Een houten vorkje, een kartonnen bakje, opgepropt in de auto, vraagt dit om enige behendigheid om de lekkernij vlekkeloos naar binnen te werken! Maar het was zó lekker dat je niets verloren liet gaan. En met uitzicht op het kasteel was dat geen straf. We kregen een routebeschrijving mee, als ik ze bekijk komt dat wel heel bekend voor. Dat was een paar jaar geleden, in een ander seizoen. Dus..
Op pad. En dat hebben we geweten. Sommige stukken van het traject liepen over open velden. En daar stond een straffe wind uit het oosten. Het maakte meteen duidelijk dat daar niet enkel Wijzen vandaan komen! De gevoelstemperatuur was, volgens de weerman, -15 graden. En dat is écht koud. Een geluk dat de paden nog stevig bevroren waren. Vorige week nog een dag of drie regen, de kapotgetrapte grond was nu in grillige partijen en reliëfs bevroren! Voorzien van een steunstok, Nordic Walking, hebben we de tocht eigenlijk moeiteloos volbracht.
Weer aangekomen bij het kasteel werd het volgend hapje geserveerd. Een portie lekkere, knapperige, Vlaamse friet met een stevige kroket. En dat werd ook in de auto verorberd.
Al met al een heel geslaagde dag en een mooie wandeling met veel afwisseling.

Een nogal onverwachte koudegolf legt het openbare verkeer zo goed als plat. Weinig autoverkeer, een paar fietsers, maar wel heel veel wandelaars. Goed ingepakt, stevige schoenen, stokken om onregelmatigheden op te vangen, voldoende voorraad zakdoeken zijn wij ook al een dag of vier vijf aan de wandel.
" Dat is die vrouw met die twee honden."
" Wat is het koud, hè!"
" Die club hebben we ook al gehad!"
" Ook er weer op uit getrokken?"
" Kijk eens wie daar komen." 
" Je loopt heel goed, trekt niet meer met het gebroken been."
"Nee, het gaat heel goed, gelukkig. Maar, wat is het koud, hè!"
Ja, we voeren heel diepzinnige gesprekken onderweg.
  
Deze wandeling duurde ruim twee uur, grotendeels over het plateau, minder door holle wegen, maar overal heel goed beloopbaar.
Dit zijn foto's van gisteren. Helaas moest ik het laatste stuk een stevige sprint trekken om veilig de finish te bereiken. Ook helaas, die lag verder weg dan gedacht....

Het werk aan het "wedstrijdweefsel" is na veel proberen en proefdraaien op gang gekomen. De officiële ketting staat op het getouw, een proeflapje, met materiaal in dezelfde dikte en van dezelfde kwaliteit, gaf een goed beeld van van hoe het worden gaat. 
"Aon de geng", ook in deze carnaval-loze tijden.

Vanmiddag hebben we geprofiteerd van een uurtje zon. Alles laten vallen, jassen aan, op pad over verharde wegen, dat wel. We liepen weer door de wijk met bovenstaande benaming. In een chroniek die ooit geschreven werd door E.Bruls, oud-collega, vond ik wat meer gegevens over deze huizen. 
De naam is die van de toenmalige burgemeester, L.Cremers, die met zijn vrouw zelf in van-twee-maak-één-huis woonde aan de Horenweg. Hij liet deze huizen bouwen in de vroege jaren twintig van de vorige eeuw. Hij wilde daarmee de "Hollender" integreren in de boerenbevolking die in die tijd voor 90% de sfeer bepaalde in Nuth. En door het voorbeeld te geven hoopte hij op navolging. Tegenwoordig zijn deze huizen erg in trek bij jonge stellen. Starters op de woningmarkt, heet dat.
 Door het maken van een verbinding tussen twee huizen bewoonden zij, zonder kinderen, een huis. En het is deze Leonard Cremers die later een kantoorboekhandel dreef aan de Stationstraat in Nuth. "K'ntoer Crieemesj" heette dat in de volksmond. En, om even af te dwalen, als kleuters op de bewaarschool gingen wij daar afvalrepen halen om te vlechten, te plakken, te scheuren, of, en dat was erge straf, om muizentandjes te scheuren. Langs de kant van een reep papier op korte afstand van elkaar inscheuringen maken en die naar rechts en naar links vouwen. En dat werd nauwgezet gecontroleerd door zuster Henriette!
Maar verder was ze wel een aardige zuster. Zij leerde ons de beroemde paasmandjes vlechten. Meestal mocht ik andere kinderen helpen, het vlechten had ik thuis geleerd, repen vilt om daar hoeden van te vormen. Toen ik veel later werkte op de Nuinhof zaten de kleuterleidsters te klungelen met repen papier om voor de rakkertjes een ...jawel...paasmandje te vlechten. Dankzij een ter plekke gegeven workshop lukte dat ook nog!

De eerste dag van de maand waarin ik hopelijk 79 word.  Niet alleen de dagen, weken, maanden lopen als zand door mijn handen, ook de jaren lijken steeds sneller te gaan.
Maar zoals het nu gaat mag het nog wel even door gaan.
 De nieuwe voorraad draagtassen is vanmorgen gearriveerd en afgeleverd. Handwerk van begin tot einde. Een goeie naaister zet alle kunnen in om er iets moois van te maken. En dat is weer gelukt. Dank je wel, lieve betere helft! Als er een weefwerk naar een ander adres gaat, verpakken we dat in zo'n stoffen tas. De enige versiering is het logo dat ook in het werk zelf genaaid wordt. 
Der Ampelmann uit Berlijn loopt wat hij kan om op tijd te bezorgen!