Weblog

Alle handelingen die nodig zijn om het opbomen via directe schering mogelijk te maken zijn verricht.
150 ruiters in de kettingboom gestoken, 16 klosjes op het klossenrek, 16 draden door de spanningbox, 16x een draad door het riet gehaald, de kettingroede vastgezet, de ketting geknoopt aan de roede, twee omwentelingen als proef opgewonden op de kettingboom en het lijkt allemaal in orde te zijn. Alles op één foto.
   

 Een bijzonder garen!
Helemaal gesponnen van gerecycled materiaal. Een samengestelde draad met 48% katoen, 47% polyester en 5% rest. En dat is dan bewerkt pet-flessen materiaal. Ik ga dit garen gebruiken om er 6 kussens van te weven, bedoeld voor de eetkamerstoelen, die al meer dan 50 jaar aan onze even oude tafel staan én dagelijks gebruikt worden.

Voor het eerst sinds heel lang ga ik de ketting op de garenboom brengen door middel van directe schering. Mogelijk gemaakt door de reparatie die Thomas uit Gent uitvoerde. Het is wennen, maar gaandeweg komen alle handelingen weer terug in de herinnering.

 Gisteravond heeft een vriend alle gereedschap dat hij heeft in de auto geladen en heeft het borduurwerk een definitieve plek gegeven. En dat is dan in de hal. Bij binnenkomst zie je het werk meteen hangen.Er kwam heel wat bij kijken om het werk perfect op te hangen. Heel wat materiaal werd gebruikt: 1 haakje met schroefdraad en
1 passende plug. En dat verdient het helemaal. Ik heb het ondertussen al aan diverse mensen laten zien en de bewondering voor alleen al de technische kant kent geen grenzen. De complimenten voor de borduur-ster stapelen zich op. Terecht.

Na heel wat pogingen om een pottenbakkersschijf te slijten, heb ik vandaag tenslotte een ijzerhandel gevraagd om de hele zaak op te halen en te verhandelen. De mensen die ik aanbood om ze over te nemen, zonder kosten, waren na aanvankelijk enthousiasme terughoudender als het op een beslissing aankwam.
Ik begrijp het wel.
Het lijkt zo mooi om zelf potten te draaien, maar er staat dan wel een apparaat in huis of werkplaats of berging dat minstens een vierkante meter ruimte vraagt. En om telkens heen en weer te schuiven, dat is ondoenlijk. Bovendien moet je de techniek wel in de vingers krijgen. En dat vraagt om oefenen. Maar dan heb je wat gedraaid en afgewerkt, ja, dan moet het gebakken worden, eerst bisquit en dan nog een keer met een glazuurlaag. Een kleioven! Waar kan ik laten bakken? Nogal aan de prijzige kant! Dan maar niet.  
Nu ben ik best wel opgelucht dat de hele handel opgeruimd is.
Nu kan de grote zolder een stevige schoonmaakbeurt ondergaan, nieuw ingericht worden en we gaan proberen om niet over een half jaar te verzuchten:" Daar heb ik echt geen plaats voor op zolder!"
      

Gisteren was het zover.
Een goed bewaard geheim kon eindelijk opgelost worden.
Een hele tijd geleden zag ik een aanbieding van een borduurwerk, voorstellend Rome. Met in het achterhoofd de zorg dat we er nooit meer zouden komen dacht ik:"Als wij niet naar Rome kunnen, kan Rome wel naar ons!" Eerst heb ik onze sportvriendin (zegt ze zelf) gevraagd of zij voor mij een borduurwerk wilde maken. Ze hoefde er niet over na te denken, zei meteen "JA!". De bestelling werd geplaatst, het pakket werd naar haar verzonden. En meteen een noodroep per mail: 119 kleuren!. Gewerkt moest er op linnen van een heel fijne kwaliteit. Een razend moeilijk telpatroon! Maar zij begon vol goede moed. En die zakte haar wel eens in de schoenen. Het enthousiasme dat ze hoorde van vriendinnen en familie zette haar aan om verder te gaan. Af en toe kreeg ik een foto van de vorderingen. En ik kwam tot het besef dat ik iets gevraagd had waarvan ik de omvang he-le-maal volledig onderschat had.
Ik zou niet gevraagd hebben als ik geweten had wat ik nu weet. Maar ik zag wel dat het héél mooi ging worden. 
Vorige week dinsdag bracht ik het werk naar de inlijsterij. De keuzes van lijst, glaswerk, afwerking werd besproken en overeengekomen.
Gisteren heb ik het opgehaald! 
Een schot in de roos.
Mijn betere helft wist meteen wie dit werk geborduurd had. We hebben een mooie plaats gevonden, in de hal. Zodra je binnen komt zie je het hangen.
   

Dat gaat natuurlijk over de hoofdstad van Limburg en dan meer speciaal over de taalles die WillemAlexander kreeg van uzze Aaandré. Maar Maastricht is natuurlijk meer.
We waren vandaag na lange tijd weer eens in de stad. Een paar boekenbonnen, thee van Blanche, een kaarsje bij O.L.Vrouw in de basiliek en tenslotte lunch bij wat vroeger d'Artagnan heette. Terug naar de auto langs de bakker voor wat broodjes en brood, en zij verkopen tompouces met banketbakkersroom gevuld, in plaats van een of ander opgeklopt schuim. Het was druk, wekelijkse markt. Dat lokt Belgen en Duitsers, Limburgers en alllochtonen uit alle windstreken.
  Een moment van bezinning in de Mariakapel. Een platgetreden rund na de drukte van het koninklijk bezoek.

 "Heb je een paar weken lekker warm en beschut in een schaal gezeten, je bent gegroeid,
gaat die kleine woning kapot breken om je wat-zijn-dat-voor-uitsteeksels- uit te slaan, je kijkt eens voorzichtig over de rand van de ruimere behuizing, je hoort wat gepiep en gekerm naast je, oei, wat een lelijkerds!, en voor je het weet donder je naar beneden en komt op een harde onderkant terecht. En daar zit je dan. 

Nauwelijks bekomen van de schrik, het was wel hoog en diep, hoor ik allerlei geluiden van grote kwetterende vogels op lange pootjes! Als ze mij zien zitten is het een ogenblik stil, ze kijken nog eens en lopen door. Even later komt één terug, blijft weer staan, zegt:" Ha, Moppie, en nu, ben je voorzichtig?" en loopt door. Moppie! Dan is het rustig. Ik kruip weg onder allerlei spul op de plek waar ik terecht gekomen ben."

Om een extra retourrit naar huis te besparen zouden we na het bloedprikken bij Adelante, ik moest me nuchter aanbieden, doorrijden naar de Zweedse meubelgigant. Na heel lange tijd wilden we er ontbijten. Het was redelijk druk, maar niet onoverzienbaar. Al met al is het gebodene niet echt onverteerbaar, het sap is zelfs heel goed, de koffie en thee nodigen uit om nog een kop te tappen. Bovendien krijg je een doorsnede van de Limburgse en grensoverschrijdende bevolking, bezig aan het ontbijt. Niet allemaal even verheffend.
Na de laatste slok koffie wil mijn betere helft wel nog wat door de magazijnen en toonkamers drentelen. Er zijn steeds nieuwe onmisbare artikelen in de showrooms te vinden. We kiezen de pijlen, "zo zie je alles", om een of andere reden lopen we tegen de draad in, spookrijders dus, maar tot ongevallen komt het niet.
Op de glasafdeling is het raak. Glazen versierd met een gingko-motief. "Die passen helemaal bij de cake van de koffietafel na de crematiedienst!", waag ik op te merken. Wat jaren geleden al weefde ik de wade in groen-blauw met een applicatie van drie gingkobladeren! Even verder staan warempel ook nog koffiekoppen met hetzelfde motief. Ik doe er het zwijgen toe. We wilden alleen maar wat rondlopen en kijken.
Bij de kassa bewijst zich de formule van het goedkope ontbijt gecombineerd met een wandeling door de Zweedse winkelgangen.
Een rek om het beeldscherm van de pc hoger te zetten, twee keer drie voorraaddozen van een net ander formaat, een rol inpakpapier, een afvalbakje voor de keuken.

Het zal geen groots en uitbundig paasfeest gaan worden. Een paar vaste gebruiken worden gehandhaafd.
Het verven van wat eieren om te "tietsje", kijken wie zijn of haar ei het langste in de wedstrijd houdt.
Het weekend begon met een controle van mijn ogen. Al met al ziet het er goed uit. Een herhaalde controle over zes weken.
Flitsen en webben moeten in de gaten gehouden worden.
Vrienden die al 50 jaar in dat kringetje thuishoren kwamen alsnog de verjaardag van Tiny vieren.
Het zijn van die vrienden die je niet iedere week moet zien of horen. Ook na een halfjarige afwezigheid pak je de draad op waar je gebleven was.
Vanmorgen het eierverven dus. Vijf kleuren, de restverf heb ik gebruikt om wat strengetjes katoen te verven. 

Zaterdag waren we dus in Amsterdam. Dat noemde ik al.
Zondag vierden we de verjaardag van mijn neef. Hij werd 50 en wilde dat toch niet zo maar voorbij laten gaan.
Het gezelschap was heel klein, maar daarom was het feest niet minder geslaagd. 
Vandaag dan de verjaardag van mijn betere helft. Zij werd 76. We vierden dat nog kleiner, een paar toevalligheden uitgezonderd.
Als we bij de kassa van een lingeriezaak staan, rinkelt de telefoon. Een vriend die wil feliciteren! We zijn op 500 meter bij hen vandaan.
De beslissing is gauw genomen, we gaan bij hen op bezoek. Bij een bakker kunnen we nog een vlaai kopen.
Heel gezellig. Hij was blij dat we kwamen, hij zit al 4 weken thuis na een valpartij met zijn fiets.
Van bij hen rijden we door naar Valkenburg, de jarige wil haar verslaving voeden. Deze keer met succes. 
En dat werd bekroond met een feestelijk eten.
    Aan het dessert.

Ons eerste uitstapje ging eindelijk plaatsvinden.
Een concertreis naar Amsterdam, in het  concertgebouw. Dat is op zich al een belevenis, nu werd o.a. Dvoraks 9e symphonie ten gehore gebracht.
"Aus der neuen Welt".

De Spaanse dirigent leidde het orkest met zijn hele lijf, gezicht en woeste bewegingen.
Maar het werkte. Hij trok het ensemble mee in een enthousiasme dat zelfs doorging in het publiek.

Behalve dit werk, na de pauze, kregen we een wereldpremiere in aanwezigheid van de componist van dit werk. Een kakafonie van geluid, tempo, hard en zacht,
maar alles bij elkaar een geweldig knap, overdonderend stuk. 
De componist werd dan ook onthaald op een daverend waarderend applaus. 
Noemenswaardig is de trui die de man droeg. Een zwart-wit ingebreide afbeelding van Popeye the Sailorman, in een anker. Een blik spinazie was wel op zijn plaats bij dit geweld.

Het tweede stuk was "Nachten in de tuinen van Granada" gecomponeerd door Manuel da Falla. Een rustmoment met een virtuoze pianist.

Jammer dat we nogal ongunstige plaatsen hadden. Nogal kort op het podium, maar ook nog eens helemaal aan de zijkant daarvan. Omdat het podium vrij hoog is,
ontgaat je heel veel van wat er gebeurt in het orkest en met de dirigent.