Weblog

 Het is zo ver! Na heel wat strubbelingen, verkeerde schachten, vermoeidheid, dringender zaken, wat-niet-al, ben ik eindelijk klaar met het doorhalen van 2 x 600 draden door even zoveel heveloogjes. Een kwestie van stug doorgaan, van volhouden, van profiteren van het heldere weer, af laten weten toen het te heet was achter de ramen. Vandaag had ik zelfs verlichting nodig, zo somber was het qua weer.
De ketting is verdeeld over 20 schachten, steeds in groepen van 4, met een breedte van telkens 2 centimeter. 
Ik kan dubbelweven, ik kan patroontjes weven en dat ook nog eens afwisselen met elkaar. Voeg daarbij de vele kleuren die onderling mengen, het zal een vrolijk, kleurig doek worden.

Hoop ik.

Grotere tegenstelling is nauwelijks te bedenken.

Sinds een paar weken neem ik weer deel aan de vrijdagavondse spinningles. Het gaat me goed af.
Met veel plezier "dans ik op de pedalen", "knijp in het stuur om boven te komen", Ik volg de commando's op mijn eigen vermogen op.
Na de les, na het douchen, drinken we meestal koffie en wie dat wil nog wat anders.
Maar vrijdagavond was er een beperking.
"We hebben een besloten avond, een Braziliaanse Bruiloft! En dan kan er geen koffie geschonken worden.", aldus de bazin.
Bij binnenkomst, voor de spinning, werden we verwelkomd door een muur van lawaai, muziek, kabaal en een golvende massa jongere en oudere vrouwen.
Gekleed in superenge elastische kleurige kokerjurken bewogen ze op het ritme van de muziek. Zwaar opgemaakt, een herrie, niet te harden!
Het waren niet de allerslanksten die uitgenodigd waren, elke ronding werd royaal uitgeprent, van links naar rechts, van voren naar achter en weer in het rond.
Zo snel we konden, door naar de kleedkamer.
En na de spinning, na het douchen, was er wél gelegenheid om koffie te drinken. We mochten in dezelfde ruimte zitten, maar dan achter een gordijn.
We hebben er geen gebruik van gemaakt.

Zaterdagmiddag woonden we een uitvaartmis bij. Uit de familie van mijn zwager was de echtgenote van zijn broer overleden.
Mensen die ik meer dan 60 jaar ken.
Dan wil je niet wegblijven, we hebben een andere afspraak afgezegd.
Er was heel veel deelname aan de dienst. Een groot gezin, met veel sociale contacten, in het werkzame leven actief in de publieke sector, gewaardeerd om hun inzet.
Het was een klassieke dienst, het koor had gekozen voor veel Duitstalig en Limburgs repertoire, er waren musici die klassiek speelden, de voorganger sprak heel waarderend en warm over de overledene.
Het verdriet werd zichtbaar toen de kinderen, volwassen mensen, de kist uit de kerk naar buiten droegen, naar de auto om naar het crematorium gebracht te worden.
De rest van de middag zijn we thuis gebleven, in gedachten steeds momenten herhalend die aangrijpend waren.
En wie er nog meer was, die heb ik niet gezien, vakantie...
Zij ruste in vrede.

Grotere tegenstelling was nauwelijks te bedenken.

    Na de rampzalige duikvlucht die ik, alweer een hele tijd geleden, maakte bij de entree in Maastricht waren we er niet meer geweest. Nu waren een paar redenen om dat wél te doen. In het kader van het orgelfestival bezochten we een lunchconcert in de Onze Lieve Vrouw basiliek. Een jonge Amerikaanse organist speelde een drie kwartier werk van John Bull, een componist uit de 16e, 17e eeuw. Op het kleine orgel dat in een zijbeuk geplaatst is. Heel ander werk, hij deed het heel goed. Maar het is een nieuwe lichting muzikanten. Een fles water onder handbereik, en helemaal onbegrijpelijk, op ongeveer de helft van het concert vroeg hij om zijn tas. Doodgemoedereerd pakte hij er een pakje uit, ontdeed dat van het papier en ging en plein public een stuk ontbijtkoek zitten verorberen! Toen nog even naar een andere ruimte, om daarna het concert voort te zetten.
We zijn werkelijk van een andere generatie.

 Aan het werk, de voorraad drinken aan zijn voeten, gereed om te nuttigen!

Een andere reden van ons bezoek was de boekhandel. Mijn betere helft had voor mij de biografieXXXL van Paul van Ostayen besteld bij de Dominicaan. Woensdag besteld, vandaag al voorradig. Niet zo maar een boekje, bijna 900 bladzijden tekst en afbeeldingen! Mijn eerste gedachte, toen ik het overhandigd kreeg, was: "Gelukkig is hij maar 34 jaar geworden!" Niet heel netjes, maar alla, moet kunnen. Ik heb hem de hele tijd op mijn rug door Maastricht gesjouwd.  1891 gram lees- en kijkvoer! Vootlopig ben ik stil.
Na een lunch in een voor ons nieuw café was het genoeg. Terug naar de parkeerplaats kregen we een stortbui over ons heen.

 Dit afgebroken stukje is de boosdoener. Door af te breken van de tegenhanger aan schacht 14 kan deze niet meer de commando's opvolgen. Hij blijft laag. Om dit te herstellen is, vrees ik, een hoop uitbouwwerk nodig om een eventuele vervanging te monteren. Dat ligt sowieso buiten mijn vermogen. Ik hoop dat Thomas ergens tijd heeft om te komen en te repareren. Het hele gedoe kost weer een hoop tijd. In ieder geval moeten 80 draden opnieuw door de hevels gehaald woden. Er zijn leukere bezigheden, maar je wilt natuurlijk ook iets afleveren waar je zelf ook tevreden over bent.

Het doorhalen van de ketting door de hevels verliep heel voortvarend. Ondanks het met één oog kijken.
Tot het plotseling helemaal mis ging. Een klap, en geen beweging te krijgen. 
Schacht 14 blokkeerde volledig! 
Dan moet ik de beschermkast weghalen, proberen te ontdekken wat er mis gegaan is en kijken of er wat te repareren valt. Voorlopig is dat voor mij abacadabra, ik ben wever, geen electricien. Ik zie wel dat deze schacht en de tegengewichten blijven vasthangen, ze komen niet meer omhoog. Met wat gefriemel en gewrik komt er wel weer schot in de zaak, maar helaas reageert nummer 14 helemaal niet.
Lang proberen is zinloos. Zonder verdere experimenten, typ ik het adres van Thomas in en stuur hem een mail. Met de vraag of hij op afstand raad weet. Maar het is vakantietijd!
Afwachten.
Ondertussen heb ik een oplosing bedacht. Omdat ik voldoende schachten over heb kan ik de misser overslaan en daarvoor een vervanger nemen. Kost wel extra werk, maar ik kan wel vooruit. 

Hidd'm up, move'm on, Rawhide!
  Links de kast die om het electronicadeel van het getouw zit. Met twee schroeven zit ze vast. Achterdoor het hele blok dat via de computer de schachten in werking zet. En van die 24 schachten hapert er nu net een. Ik heb de hevels die niet nodig zijn naar de buitenkanten geschoven. Daarmee verkrijg je meer ruimte om de ketting gelijkmatig door te halen.
Op de rechterfoto zijn de zes bundeltjes die door andere groepen hevels gehaald zijn. Schacht 17 en 18 zijn de vervangers van 13 en 14. Het geheel zou nu weer naar behoren moeten werken.

Eindelijk heb ik weer eens een aantal bundels kunnen inrijgen in de hevels. Ik merk toch dat het langzamer gaat en dat het vermoeiender is dan voor de infarct in december. 
Het zij zo.
Ik ben al blij dat ik überhaupt nog kan doorhalen. 
Het lijkt wel of er steeds meer andere zaken gedaan moeten worden. Dan weer boodschappen, dan weer fitness, het regelen en reserveren van een vakantie, een concert, het blijft maar doorgaan. Op zich beter dan helemaal niets ondernemen, maar toch.

Gisteren was het twee jaar geleden dat mijn broer gestorven is. Zo'n dag zou opgaan aan van alles en weet ik niet wat, je denkt dan toch een keer vaker aan hem en aan hoe hij was en wat hij voor je betekende. Hoe hij, toen we kinderen waren, de spelregels manipuleerde in zijn voordeel, want hij moest winnen, met kaarten, met monopoly, straatspelletjes, hij was een haantje de voorste. Je bedenkt weer hoe hij over de "ijzeren brug" liep, ook dwars over de leggers, hoe hij de dakgoot doorliep om ballen naar beneden te gooien om verder te voetballen, wedstrijdje ruiten ingooien op de meisjesschool moest winnen, echt kattekwaad.
En je bedenkt hoe rustig hij werd naarmate de jaren verstreken, niets meer wilde, nergens meer naartoe ging, niet echt liet merken dat hij bezoek aangenaam vond.
Zijn betere helft dwong met 80 jaar een feestmiddag af, die hij achteraf toch waardeerde.

Hij ruste in vrede.

Zaterdag pianoconcertjes, zondagmiddag was in de kerk in Nuth in het kader van het festival een orgelconcert.
Druk bezocht konden we genieten van virtuoos spel door twee organisten.
Behalve het kerkorgel waren er ook nog twee kleinere orgels opgesteld. 
Afwisselend en in samenklank speelden de organisten alleen en samen.
De kerk is bekend om de goede akoestiek, de klank van het orgel voegt daar het nodige aan toe.

Voor mijn betere helft is zo'n concert hier nog steeds nogal beladen. Haar vader speelde jarenlang tijdens de diensten,
waarbij hij dan ook het kerkkoor dirigeerde.
Om het concert in stijl af te sluiten, stapten we bij de Italiaan binnen om een warme maaltijd te genieten. 
Al met al een heel geslaagd weekend!

Gistermiddag stelde een "leerling" van de pianojuf zijn huis weer beschikbaar voor het jaarlijkse zomerconcert.
Dat klinkt toch net wat beter dan voospeelmiddag. Diverse leerlingen spelen dan een stuk, waar ze al of niet wekenlang op geploeterd hebben om er iets van te maken.
Mijn betere helft doet elk jaar mee aan deze presentatie. En elk jaar weer spelen de zenuwen een partijtje mee. En niet bij haar alleen. De meest begaafden aarzelen soms nét wat te lang, of beginnen weer opnieuw, maar ze worden allemaal gehuldigd na hun presentatie.
Behalve support zorg ik dan voor een lekkernij tijdens de pauze. Dat was deze keer een plaat vol rabarber-aardbeientaart. Aan de gretigheid waarmee de voorraad slonk was het een succes. Ook alweer iets om blij mee te zijn.
Al met al was deze middag weer een geslaagde afsluiting van het cursusjaar 2022 - 2023.
Gastvrouw en gastheer bedankt voor de verleende gastvrijheid!

De eerste draadjes hebben hun plekje gekregen in het geheel van 2 x 600 draden die de ketting gaan vormen van het nieuwe weefsel met speciale bestemming.
Het kost wel wat meer tijd en moeite om te werken, het is ook vermoeiender dan voorheen, maar mijn rechteroog doet zijn werk heel goed.
En daar ben ik heel blij om.

Bijna een maand verder.
Het gedoe met de ontwrichte schouder, een nieuwe leesbril, die noodzakelijk werd, en een paar weken vakantie, die heel goed verlopen is.
Vanaf dat we instapten in de automobiel, totdat we weer uitstapten op dezelfde oprit, verliep alles vlekkeloos.
En bij al die meer of minder noodzakelijke zaken bleef het weven liggen.
Maar nu heb ik het werk weer opgenomen.
De proeflap die nog steeds op het getouw stond heb ik afgeknipt! Het moment dat je voor- en achterkant kunt zien blijft bijzonder.
Zeker als je ziet dat er geen fouten geweven zijn.