Weblog

 "Heb je een paar weken lekker warm en beschut in een schaal gezeten, je bent gegroeid,
gaat die kleine woning kapot breken om je wat-zijn-dat-voor-uitsteeksels- uit te slaan, je kijkt eens voorzichtig over de rand van de ruimere behuizing, je hoort wat gepiep en gekerm naast je, oei, wat een lelijkerds!, en voor je het weet donder je naar beneden en komt op een harde onderkant terecht. En daar zit je dan. 

Nauwelijks bekomen van de schrik, het was wel hoog en diep, hoor ik allerlei geluiden van grote kwetterende vogels op lange pootjes! Als ze mij zien zitten is het een ogenblik stil, ze kijken nog eens en lopen door. Even later komt één terug, blijft weer staan, zegt:" Ha, Moppie, en nu, ben je voorzichtig?" en loopt door. Moppie! Dan is het rustig. Ik kruip weg onder allerlei spul op de plek waar ik terecht gekomen ben."

Om een extra retourrit naar huis te besparen zouden we na het bloedprikken bij Adelante, ik moest me nuchter aanbieden, doorrijden naar de Zweedse meubelgigant. Na heel lange tijd wilden we er ontbijten. Het was redelijk druk, maar niet onoverzienbaar. Al met al is het gebodene niet echt onverteerbaar, het sap is zelfs heel goed, de koffie en thee nodigen uit om nog een kop te tappen. Bovendien krijg je een doorsnede van de Limburgse en grensoverschrijdende bevolking, bezig aan het ontbijt. Niet allemaal even verheffend.
Na de laatste slok koffie wil mijn betere helft wel nog wat door de magazijnen en toonkamers drentelen. Er zijn steeds nieuwe onmisbare artikelen in de showrooms te vinden. We kiezen de pijlen, "zo zie je alles", om een of andere reden lopen we tegen de draad in, spookrijders dus, maar tot ongevallen komt het niet.
Op de glasafdeling is het raak. Glazen versierd met een gingko-motief. "Die passen helemaal bij de cake van de koffietafel na de crematiedienst!", waag ik op te merken. Wat jaren geleden al weefde ik de wade in groen-blauw met een applicatie van drie gingkobladeren! Even verder staan warempel ook nog koffiekoppen met hetzelfde motief. Ik doe er het zwijgen toe. We wilden alleen maar wat rondlopen en kijken.
Bij de kassa bewijst zich de formule van het goedkope ontbijt gecombineerd met een wandeling door de Zweedse winkelgangen.
Een rek om het beeldscherm van de pc hoger te zetten, twee keer drie voorraaddozen van een net ander formaat, een rol inpakpapier, een afvalbakje voor de keuken.

Het zal geen groots en uitbundig paasfeest gaan worden. Een paar vaste gebruiken worden gehandhaafd.
Het verven van wat eieren om te "tietsje", kijken wie zijn of haar ei het langste in de wedstrijd houdt.
Het weekend begon met een controle van mijn ogen. Al met al ziet het er goed uit. Een herhaalde controle over zes weken.
Flitsen en webben moeten in de gaten gehouden worden.
Vrienden die al 50 jaar in dat kringetje thuishoren kwamen alsnog de verjaardag van Tiny vieren.
Het zijn van die vrienden die je niet iedere week moet zien of horen. Ook na een halfjarige afwezigheid pak je de draad op waar je gebleven was.
Vanmorgen het eierverven dus. Vijf kleuren, de restverf heb ik gebruikt om wat strengetjes katoen te verven. 

Zaterdag waren we dus in Amsterdam. Dat noemde ik al.
Zondag vierden we de verjaardag van mijn neef. Hij werd 50 en wilde dat toch niet zo maar voorbij laten gaan.
Het gezelschap was heel klein, maar daarom was het feest niet minder geslaagd. 
Vandaag dan de verjaardag van mijn betere helft. Zij werd 76. We vierden dat nog kleiner, een paar toevalligheden uitgezonderd.
Als we bij de kassa van een lingeriezaak staan, rinkelt de telefoon. Een vriend die wil feliciteren! We zijn op 500 meter bij hen vandaan.
De beslissing is gauw genomen, we gaan bij hen op bezoek. Bij een bakker kunnen we nog een vlaai kopen.
Heel gezellig. Hij was blij dat we kwamen, hij zit al 4 weken thuis na een valpartij met zijn fiets.
Van bij hen rijden we door naar Valkenburg, de jarige wil haar verslaving voeden. Deze keer met succes. 
En dat werd bekroond met een feestelijk eten.
    Aan het dessert.

Ons eerste uitstapje ging eindelijk plaatsvinden.
Een concertreis naar Amsterdam, in het  concertgebouw. Dat is op zich al een belevenis, nu werd o.a. Dvoraks 9e symphonie ten gehore gebracht.
"Aus der neuen Welt".

De Spaanse dirigent leidde het orkest met zijn hele lijf, gezicht en woeste bewegingen.
Maar het werkte. Hij trok het ensemble mee in een enthousiasme dat zelfs doorging in het publiek.

Behalve dit werk, na de pauze, kregen we een wereldpremiere in aanwezigheid van de componist van dit werk. Een kakafonie van geluid, tempo, hard en zacht,
maar alles bij elkaar een geweldig knap, overdonderend stuk. 
De componist werd dan ook onthaald op een daverend waarderend applaus. 
Noemenswaardig is de trui die de man droeg. Een zwart-wit ingebreide afbeelding van Popeye the Sailorman, in een anker. Een blik spinazie was wel op zijn plaats bij dit geweld.

Het tweede stuk was "Nachten in de tuinen van Granada" gecomponeerd door Manuel da Falla. Een rustmoment met een virtuoze pianist.

Jammer dat we nogal ongunstige plaatsen hadden. Nogal kort op het podium, maar ook nog eens helemaal aan de zijkant daarvan. Omdat het podium vrij hoog is,
ontgaat je heel veel van wat er gebeurt in het orkest en met de dirigent.

Het uitroepteken staat niet symbool voor de "koninklijke" groente die al her en der te koop aangeboden wordt. 
Wel dat deze groente al aardig vroeg in het jaar de nieuwsgierige kopjes boven de grond uitsteekt.
We eten ze in het seizoen veelvuldig. Ik maak er meestal ook nog een lekkere soep van. Daar gebruik ik het kookwater voor, met de schillen om een goede smaak te krijgen.
We aten met smaak, helaas is de typische "ouderwetse" smaak van vroeger veel minder sterk dan toen. Weggeteelt.
"Wat ons vroeger als bitter en helemaal niet lekker tegenstond, missen we nu in de smaak."

Het was een stralend mooie ochtend.
De zon scheen volop, er was nauwelijks wind, de eenden waren weer eens verjaagd van de vijver, enig wasgoed hing buiten te drogen, het ontbijt achter de kiezen, de boel opgeruimd, de wandelschoenen gereed in de gang, om elf uur waren we op weg. 
   
Toen we een keer in Rome waren heb ik zo'n schaduwfoto gemaakt toen we in de termen van Caracalla rondliepen en ons verbaasden over wat de Romeinen bouwden. De holle weg waar we vanmorgen liepen is natuurlijk niet te vergelijken met de eeuwige stad, deze charme is van een heel ander gehalte. Het weggetje werd vandaag druk bereden door mountainbikers. Van beide kanten kwamen ze en passeerden elkaar met veel moeite. We vluchtten maar op de bank die daar sinds kort staat. We hebben niet echt gerust, dat was niet nodig. Het jonge groen kleurt het landschap alweer in voorjaarstinten, die helaas niet lang duren. Met het ontvouwen van de blaadjes kleuren ze ook meteen donkerder groen. 
 

We hebben al April. En die is begonnen met de invulling van het rijmpje dat we als kinderen kenden.
"Maart roert zijn staart, April doet wat hij wil, in Mei legt ieder vogeltje een ei."
Wijsheden die we op school leerden, van buiten leerden opzeggen en zo ook spelenderwijs de volgorde van de maanden in ons geheugen leerden op te slaan.
Al op de "bewaarschool" leerden we ellenlange verzen van buiten. Echt lezen konden we niet, wel nazeggen wat voorgelezen werd. En dat steeds weer opnieuw.
En zo trainden we het geheugen.
En nu, 76,75,74 jaar later laat dat geheugen ons menigmaal behoorlijk in de steek. Zelfs een naam van een bekende wil niet meer boven komen drijven als we hem nodig hebben. Via allerlei ezelsbruggetjes kom je wel achter een naam, associeer je de ene naam met de andere, maar even vaak berust je in de wetenschap dat "het me straks wel invalt." En warempel, ben je bezig met een nutteloos spelletje, kijk je naar een TV-programma, kun je die naam zomaar noemen. En het wonderlijke is dan ook nog eens dat je partner meteen weet over wie het gaat! Maar, waarom hadden we het over deze persoon, in welk verband zochten we die naam? Nou ja, dat valt me dadelijk wel weer in!
Na de corona-aanval, die ik als heel mild ervoer, dacht ik gauw weer de oude te zijn. Dat bleek ijdele hoop en verwachting. Een paar klusjes, niet noemenswaardig, en je was aan rust toe. Na een wandeling die je eerder fluitend maakte, vraagt je lijf nu om rust. In slaap vallen als je even zit en jezelf wat rust gunt. En zo gaat Maart ongemerkt over in April. Vandaag lag er een dun laagje sneeuw, snel gesmolten in een karige voorjaarszon.
Het gaat ongemerkt...

Gisteren hebben we het bewijs geleverd: na tweëneenhalf uur lopen waren we allebei nog echt niet aan het eind van ons latijn. We liepen door het veld, door holle wegen naar Hulsberg voor een paar kleine boodschappen. En vandaar meteen weer retour Grijzegrubben. Toen we langs het verpleeghuis liepen ontdekte mijn betere helft dat ze haar zonnebril had laten liggen in de winkel.
 

"Ik loop vast vooruit, ik ga wel alleen naar binnen om te vragen.", was mijn voorstel. Een gang hoger, de balie werd bediend, en voor ik mijn vraag kon afmaken kreeg ik de bril al overhandigd. Echte service toch? Dat stuk was dus extra aan de wandeling toegevoegd. Weer door het veld, langs een andere weg terug. Een wens die ik als kind al had. De zondagmiddagwandeling, "Maar ik wil wel anders naar huis!", en dat gebeurde dan ook meestal. Achteraf nog verbazingwekkend dat zo'n wens ingewilligd werd.
De terugweg voerde langs de kapel op de Vink, Wijnandsrade, Nuth, Beekdaelen. En daar staken we een paar kaarsen aan bij het Mariabeeld. Ondertussen een gewoonte, traditie. Een moment van concentratie, denken aan mensen waar we om geven, die een gedachtevonkje kunnen verdragen, die even wat aandacht nodig hebben, soms zonder dat ze het zelf weten. Soms ook voor onszelf.
   Naast de kapel ligt een kleine kudde schapen van een speciaal ras. Een witte vacht, een zwarte kop. Stevige beesten, éen geharnaste ram bedient een hele groep dames. Het overtuigend bewijs loopt als een blauwe streep over der dames' ruggen! 

Maar welk bewijs leverden we nu? Dat alle coronasymptomen overwonnen zijn. 

De hele situatie lijkt in niets op de schokkende beelden die we te zien kregen uit ziekenhuizen, ic's, verzorgingscentra en zo. Maar je bent wel geïsoleerd. Ik krijg de tijd best om, binnenmens die ik nu eenmaal ben, maar na een week gaat het toch wel wat knagen. Zeker nu een stralende zon mijn rug verwarmt. De symptomen die bij Corona horen zijn praktisch verdwenen, smaak en reuk zijn niet weg geweest, ik wil toch niets forceren of riskeren en blijf nog tot morgenavond in isolatie. Dan een zelftest en dan zien we hoe het verder gaat.