Weblog

En dan gaat het niet over vandaag, maar over gisteren. De afscheidsdienst voor Lea begon om 10.00 uur.
Dankzij de verworvenheden van deze tijd konden we de plechtigheid hier in huis volgen.
Vanwege de gevaren van besmetting, het vroege uur, de lange rit hadden we haar dochter laten weten dat we  niet aanwezig konden zijn.
Daar was alle begrip voor. 
We kregen een link waarmee we konden deelnemen.
Vreemd, je bent erbij en toch ook weer niet. Maar dit is meer dan helemaal geen aanwezigheid.
De dienst was sober, rustig, helemaal in de sfeer van Lea. Haar kwaliteiten werden geprezen, iedereen sprak van haar vermogen om te luisteren.
Weinig op de voorgrond, genieten van kleine dingen, haar mening geven als dat nodig was.
Zonder stemverheffing.
Alles bij elkaar blij dat we op deze manier "aanwezig" waren.

Het kost een tijd voordat je een beetje je draai gevonden hebt na zo'n dienst. Je zit wat, je loopt wat, leest de krant, niet echt in staat om iets aan te pakken.
De gedachten zijn bij Lea en hoe het zo snel gegaan is met haar.

 Na het middaguur leek het erop dat het droog bleef. Het besluit om een stuk te lopen kostte niet veel moeite. Met de wandelschoenen konden we zonder probleem de veldwegen kiezen. De vele regen van de afgelopen dagen had zijn sporen nagelaten. Modderige sporen, glibberige randen, plassen water, maar alles bij elkaar een verademing om buiten te zijn en vrij te lopen. 
In de Wiënweg kun je een fietsroute kiezen. Niet echt lang maar wel heel aantrekkelijk. Uiteindelijk kom je uit op de Kamp, vandaar liepen we langs de vijvers en het pad langs de Platsbeek en dan de Pescher Vaart richting Terstraten. De eerste weg rechts naar "gen Dreesj", een boerderij waar ik in kleuterjaren een keer een duik in de centrale mesthoop gemaakt heb! Achter de boerderij naar links en dan zijn we weer in Grijzegrubben.
Daar knapt een mens van op.

De kerstdagen zijn weer voorbij. We hebben het heel rustig gehouden, geen bezoek, op een flitsvisite na van de lampindraaier. 
Een beetje een druilerige kerstmis, alleen gisteren hebben we een stevige wandeling gemaakt. Zo'n kleine twee uur waren we onderweg.
We hadden de route zó gepland dat we in de kerk naar de stal konden, traditie!, en ook zo dat we een brievenbus passeerden om wat achterstallige kerstkaarten te versturen.
Het wensspektakel is goed op gang. 
Leuk is dat sommige stuurders achterop nog een extra bericht schrijven.
Zo schreef één ontvanger dat zij, nu 36 jaar later, het dekentje gebruikt, dat ik destijds weefde voor hun oudste, voor het vijfde kleinkind!
"Sterk spul, wat die Hans maakt!"
Dat is een compliment waar ik helemaal blij van wordt. 

Toch ook wel liefkozend, maar ook soms kortaf, noemde ik ze: "Jaargang '67 is weer bezig!". En dan doelde ik op de zes dames op leeftijd die in 1967 hun onderwijsdiploma haalden aan de kweekschool in Heerlen. Het was een vast punt in hun relatie geworden, de laatste vrijdag van oktober komen we samen, wisselen nieuwtjes uit, lunchen in een of andere plaats, misschien een wandelingetje, een drankje en dan weer "Tot volgend jaar!"
Corona maakte er een einde aan, de datum werd opgeschoven, weer ging het niet door, weer doorgeschoven, nu naar het voorjaar van 2022, en zelfs dat was nog met een slag om de arm.
En nu is de reünie helaas voortijdig tot een einde gekomen. Lea, een van de zes, is vrij plotseling overleden. Na een hersenbloeding werd een tumor geconstateerd in de hersenen. Niet meer operabel, wel eventueel bestraling of chemo.

Zo ver is het niet meer gekomen. Kerstavond is zij heel rustig ingeslapen.
Bas en Dimphy, met partners en kinderen, zullen haar zeer missen. 
De "meisjes van '67" evenzeer.

Volgens onze kaasboer ging vandaag, om 1 minuut vóór vijf, de herfst over in de winter. Het was vandaag al een échte winterdag. Volop zon bij een temperatuur rond het vriespunt. Ideaal om een  wandeling te maken, helaas moesten we wachten op de pakketbezorger. Bovendien werden de krullen van mijn andere helft gefatsoeneerd, al met al was het rond half vier voor we op stap gingen. Het was wel koud, maar heel rustig weer. Onze wandeling had een dubbele functie. We wilden lopen, maar we brachten ook een aantal nieuwjaarskaarten naar de brievenbus. Ging dat vroeger nog in de bus die bij het café aan de muur geschroefd zat, er is geen café meer in het dorp en de brievenbus is wegbezuinigd. Dat betekent dat je tot in het dorp, Nuth dus, moet gaan om een bus te vinden! Die wordt dan wel dagelijks gelicht. Onderweg hebben we al een aantal adressen verblijd met een kaartje. Het was al bijna donker voor we thuis waren.
Ook vandaag hebben we de kerstboom verder versierd. Dit jaar hebben we gekozen voor allerhande handgemaakte figuurtjes, gekocht of gekregen van vrienden of kennissen. 

 Nieuw is dit jaar een serie engeltjes, uitgevoerd in glas en lood. Transparant valt het licht van de lampjes er doorheen. Ook nieuw is een snoer lampjes. Vijfhonderd stuks, met een lengte van elf meter. Lijkt heel veel, maar we kwamen net rond. En we hebben een kleine boom gekocht! Heel mooi is de mogelijkheid om er acht verschillende brandeffecten aan te geven. Gewoon branden, zonder extra's, knipperen in diverse variaties, langzaam aan- en uitgaan, we houden het op stand 1.
We zijn er tevreden over.

 En dan zijn we aangekomen bij de vierde en laatste zondag van de advent. Als we een week verder zijn, is kerstmis al bijna voorbij. En dat wordt weer een speciaal, maar vreemd feest. Gisteravond kondigde het kabinet nieuwe, strengere maatregels aan om de variant die nu woekert, omicronvariant, een halt toe te roepen. Alles wat niet echt noodzakelijk is, elementaire behoeften, gaat dicht. Voor een grote groep van ondernemers die het van deze weken moeten hebben, een behoorlijke tegenvaller. Het geduld raakt op, we zijn het zat!
Maar toch, wij proberen zoveel mogelijk de regels te volgen. Maar, geen fitness, geen film, geen theater, geen spinning, nauwelijks bezoek toelaten, niet op visite gaan, er blijft weinig over. Druilerig weer dat niet echt uitnodigt om te wandelen. Een kleine ronde door ons dorp was alles wat we deden en dat had een reden: we bezorgden de eerste serie kerstkaarten.

 De derde adventszondag, drie lichtjes op weg naar Kerstmis. We brachten de middag en vroege avond door bij 
onze schoonzus. Zogezegd om weer eens bij te praten. Het was alweer een hele tijd geleden dat we er waren. Oude verhalen, anekdotes, herinneringen, familiegeheimen, hoe-we-vroeger-speelden-op-straat, wie de baas was. Het was al gauw laat. En het was een heel genoeglijke visite.
En ze had ook nog eens heel lekker gekookt.

Na hevige discussies over het wel of niet halen van de derde, de "boosterprik", werd ik geadviseerd om dan toch maar naar de GGD te bellen om een afspraak te maken. De discussies werden gevoerd tijdens, voor en na het douchen in de kleedkamer van Gitek en ná de spinningles van donderdag. Voor mij hoeft zo'n afgedwongen afspraak niet zo nodig. Ik wacht liever op de utnodiging zoals dat aangekondigd werd. Maar goed, donderdagmiddag en -avond heb ik dan toch maar het initiatief genomen en het nummer getoetst om een afspraak te maken. 
Nieuw is dat nu de jongere partner meteen mee kan komen en de derde vaccinatie kan krijgen.
Na het keuzemenu komt er onmiddellijk een stem die duidelijk aangeeft dat het voorlopig geen zin heeft om contact te zoeken, "alle lijnen zijn bezet.".
Geregeld draai ik het nummer en krijg voortdurend dezelfde boodschap. "Er bellen op dit moment zó veel mensen......" 
Na acht uur krijg ik een ander bericht: van 08.00 tot 20.00 uur zijn de lijnen open.
Nou, dan morgen opnieuw aan de lijn. 
Om half negen doe ik de eerste poging. Hetzelfde bandje verkondigt dezelfde boodschap. Nog eens, nog eens, nog eens, en dan, een andere stem, een andere mededeling. Wanneer ik geboren ben, welk jaar?
1942.
Een ander keuzemenu, nieuwe ronde, nieuwe kansen. En na wat heen en weer krijg ik te horen dat er vijf wachtenden zijn. Ik sta dus in de wacht, nu zal het gebeuren. Muziek. Opschuiven, muziek, ze doen hun uiterste best, opschuiven, muziek, abrupt afgebroken, een stem van een echt mens, een sonore bas.
Heel wat vragen, heel wat antwoorden, ik kies voor Kerkrade, Rodahal, maak dezelfde ondervraging door voor mijn betere helft en dan is de afspraak gepland!
Volgende week maandag.

Vrijdagmiddag haalt Tiny de post uit de bus. 
Het ministerie van gezonde zaken stuurt de uitnodiging om een afspraak te maken voor de derde vaccinatie!!

 En we zijn alweer bijna aan het einde van de tweede adventszondag. Het was een druk weekend, maar ik kijk met voldoening terug op de werkzaamheden die verricht zijn. Een getouw dat hersteld is, maar weven gaat nu eventjes niet. De kamer staat op zijn kop, alle werkzaamheden zijn doorgeschoven tot en met februari. En dan kan ik weer een ketting gaan opzetten en werken. De bomensnoei is zeer tot tevredenheid uitgevoerd, de oogst aan bladeren zal volgend jaar een deeltje van dit jaar zijn. En we zullen heel wat meer licht in de perken en op de vijver hebben. We gaan het zien.

Vrijdagavond, veel vroeger dan aangekondigd, was onze man uit Oosterzele al present. Alle andere herstellingen waren zó vlot verlopen dat hij nu ruim tijd had om naar het mankement te kijken.
Na de hartelijke begroeting, "met of zonder mondkapje?", wilde hij meteen aan de slag. 
    
Na een gedeeltelijke demontage van de kettingboom kon het asje losgemaakt worden uit de kettingboom. Dit is het onderdeel waarmee je de hele boom kunt laten draaien. Om een gebroken onderdeel te vervangen moest de hele achterkant gedemonteerd worden. Dan zag je waar het gebroken onderdeel in de boom zat. Op de plek van zijn vinger zit een gat waar dit asje in past. Door de spanning op de ketting, vooral bij het doordraaien, is dit pennetje gebroken, in drie stukken. Onze man had reservemateriaal bij zich, kon de pennen vervangen, terugplaatsen in de boom en met hulp de hele kettingboom weer vastzetten in het frame.
"Een dingetje van niks!", zou Toon Hermans gezegd hebben. Maar wel essentieel. En nu functioneert dit deel van het getouw als vanouds. Dan speelt de vraag op: "Stoppen of toch nog wat doen?". Ik vrees het laatste.

En vanmorgen, op de afgesproken tijd stonden drie "houthakkers" in de tuin. Gewapend met zagen, touwen, klimijzers, ladders trokken ze na een korte goeie morgen de tuin in. 
Gelukkig was het droog, het zag er zelfs veelbelovend uit. Binnen de kortste keren hing de specialist al aan wat touwen in de eerste boom. Met kunst- en vliegwerk balanceert hij van tak naar tak, zet de zaag in de gekozen tak en met een zacht zoemend zuchtje valt die tak naar beneden. Daar staat één van de twee collega's gereed om die tak af te voeren naar de wei, naar de natuurlijke afzetting. 
Zoals alle werklui die doorwerken hebben deze mannen ook het belangrijkste materiaal opgeborgen in de koelbox! Maar verse koffie met wat lekkers, dat is niet te versmaden.
De zager werkt met een zaag, gevoed door een accu, fluisterzacht. Hij noemt het zelf een genot. Het overleg met z'n drieën gaat per microfoon en luidspreker in de oorbescherming. 
Dat levert minimaal geschreeuw op om iets aan te wijzen of een waarschuwing te geven als takken vallen.
   

Ze waren al aangekondigd, ze werden geleverd met een dag vertraging, maar nu stonden ze dan toch te pronken in de fitnessruimte: de nieuwe apparatuur van Technogym! Zes fonkelnieuwe martelwerktuigen! Uit een roman van Heinrich Böll is me een zin bijgebleven: "Es zittern die morschen Knochen!", een vrolijk stukje over ouder worden. Behalve "Gezitter" zal er ook veel gekraak, gesteun, gezucht te horen zijn en naar adem gehapt worden.
 Dit zijn twee nieuwe loopbanden. Vol snufjes, uitgerust met allerlei digitaal geweld, mogelijkheden om gegevens op te slaan, keuzemenu's te over. Behalve deze loopbanden staat er een apparaat dat traplopen mogelijk maakt zonder dat je ook maar één stap verder komt. Of een etage hoger. Je kunt alleen maar naar boven. Daarom hebben we deze machine gedoopt "Scala de Monte Silvia degli Giteki". Dit naar aanleiding van de trap over de Wilhelminaberg in Landgraaf, een trap die ook bijna eindeloos lijkt. Het is nu nog allemaal oogverblindend schoon, werkt zonder haperen en we hopen maar dat we er snel weer gewoon op werken kunnen. Nu zijn nog beperkende maatregels van toepassing. 

Vanmorgen, in alle vroegte raadpleegde ik de mailbox. Wat schetst mijn verbazing? Een mail van Thomas uit Gent. Morgen moest hij voor herstellingen in Luik zijn, en dan was hij toch in de buurt. Of hij dan,'s avonds, nog kan komen kijken naar het vervelend mankement? Van mij mag dat. En dat betekent dan eigenlijk dat ik het stoppen even zal opschuiven. Of ik dan heel blij ben? Ja en nee. Dubbel gevoel. We zien wel hoe het loopt.
Een andere mail was een bericht van de dakdekker die zaterdag zou komen werken. Vanwege de vele regen was hun hele schema in de war, we schuiven door naar 2022!