Weblog

Ja, en dan is het zoete leventje weer voorbij. De plicht roept. Het vloerkleed moet vorderen.
En maandagavond ben ik weer verder gaan weven. 
En gisteravond.
En vanmorgen en tot nu toe.

Eén van onze wandelingen was een klim door bossen, over kronkelige paadjes, soms volop in de zon, met als doel 
Kuhgehrenhütte. Een berghut waar je van alles kunt kopen om te eten en te drinken. Het is ook het tussenstation
naar Kuhgehrenspitze. En daar kun je dan nog hoger naar het kruis dat op de top staat. 

De laatste dag voor ons vertrek hebben we heel rustig gedaan. Met de cabinelift naar boven, de Walmendingerhorn Bergstation.
Daar vonden we een plek in de schaduw met uitzicht op de omringende bergen. We permitteerden ons een stuk Schweizer Wallnusstorte.
Heel machtig, maar ook heel lekker. Met een koffie en thee heb je een lunch waar je een paar uur op teren kunt.
 

Twee keer 26 juni, maar met 48 jaar verschil. Die 48 staat voor het aantal jaren dat we getrouwd zijn. Het was toen ook een warme dag, maar lang niet zo warm als vandaag. Bij een temperatuur van 36 - 37 graden wil je niet echt heel actief zijn. Gisteren hebben we dat wel nog gedaan. "We gaan vroeg op pad, dan is het zeker nog wel wat koeler ." Nee dus. Toch hebben we de geplande route gelopen. Met een tweetal korte stops waren we vijf uur onderweg en liepen zo'n 17 kilometer.
  

Agnes Bernauer Torte                       48 jaar lief en leed                  Johannisbeerbaisertorte

Vandaag vieren we feest!! We weten een goeie lunchroom, waar ze heerlijke taarten zelf bakken. En voor de rest houden we ons rustig.

Als er al iemand eens komt kijken op zolder waar de twee grote getouwen staan, dan hoor je steeds heftige verbazing.
Nooit gedacht dat die apparaten zo groot kunnen zijn.
Daar moet je wel veel ruimte voor hebben.
Je hebt twee van die machines!
Beneden staat er nog één!
Ouw mögk!
En als dan een korte demonstratie volgt dan is de volgende opmerking steevast: wat een geduldswerk!
Ik zou er gek van worden!
En ten slotte de mening over het gewevene.
Dat was in dit geval heel positief.

Weer een ijkpunt.
De brede gele baan is op het hoogste punt aangekomen. ± 80 cm!
Nu ga ik de andere,aansluitende banen tot gelijke hoogte weven, deels met spoel, deels met naald.
Bij de rechte stukken moet de aansluitende kleur op gelijke afstand door een keerpunt gehaald worden.
Op die manier blijft het geheel in model en er ontstaan geen grote openingen die het geheel geen goed doen.
 
Op het ontwerp is te zien dat ik net over de helft van dit kleed ben gekomen. 

En verder... Vrienden zijn verhuisd naar een stadswoning. Ze wilden graag een macramé-geknoopt vliegengordijn voor de keukendeur.
En wat is toeval? Ooit knoopte ik samen met mijn moeder, die in 1986 overleed zo'n gordijn.
Toen was macramé helemaal hot, nu is die techniek weer terug. 
Wij kunnen dat gordijn niet benutten, wat is dan logischer en vanzelfsprekender dan dat het naar de verhuizenden gaat.
Natuurlijk was er een probleem. Het gordijn is te breed voor de bedoelde deur. 
Het geheel moet enigszins in elkaar geschoven worden.
Dus "Packen wir's an! Es gibt Vieles zu tun!", schuiven met de handel.
 
Elke knoop moet apart naar links of rechts geschoven worden. Dat scheelt steeds een paar mm. En in totaal win je zo ± 10 cm!
Dat proces herhaalt zich een paar keer en dat levert uiteindelijk de goeie breedte op!

Sinds kort heb ik een categorie toegevoegd, zoals je waarschijnlijk al gezien, gemerkt of gelezen hebt.
Ofschoon de toegevoegde categorie momenteel even geparkeerd staat. 
Het weven van het vloerkleed vraagt veel tijd. 
Vanavond heb ik weer een schuine baan verder geweven.

Eerst maar eens een paar "atelieropnames" van het vloerkleed dat gestaag vordert.
  
De stand van zaken, vandaag, na het inweven van een groen deel. En een close up van dat stuk.
Het kleed is nu ongeveer op een derde van het geheel, zo'n 50 cm.
Dankzij het minder mooie weer blijft er tijd over om op zolder te werken. En dat werkt heel goed.
 
En dit is een totaalbeeld van ± 50 cm van het geheel. 

Vanmiddag heeft mijn betere helft een sierrandje gestikt langs het weefsel dat ik maakte voor de jongelui in Kleinwalsertal, bij gelegenheid van hun trouwen. Diana en Florian, beiden in dienst bij Alte Krone, zijn ondertussen al lang getrouwd, maar ik was nog niet klaar met het weven van deze lap.
 
De garens heb ik plantaardig geverfd op de jubileumdagen van VenneColcoton.
Ik gebruikte uienschillen, meekrap en walnootblad en -bolster.
De ketting is afwisselend katoen, linnen en cottolin, een menggaren.
De inslag is wol.
Ik hoop dat ze het waarderen.

Het werk aan het gobelingetouw ligt even stil. Het vloerkleed vraagt veel tijd en aandacht.
Dat er toch iets te melden is, is dan mooi meegenomen.
Om wat minder "hoog" te moeten werken heb ik het geweven deel een paar centimeter laten zakken.
Maar je werk blijft wel op ooghoogte, dat is nodig om geen vertekend beeld te weven.

Een dag later, weer thuis na een probleemloze treinreis.
Er was nog een aardige "attractie" in het TextielLab.
Een weefgetouw dat je kunt bedienen via een fietstrap-mechanisme.
En je mocht het zonder meer bedienen. Dat viel erg mee, als je trapte weefde het getouw vanzelf.
   
Een tafelkleed in dit patroon en kleur hebben we al heel lang, soms, op tafel liggen!