Weblog

En verder verlopen de dagen nogal in een trage voortgang. De ene dag is het tropisch warm, vochtig, een dag later is een trui geen overbodige luxe.
De poliklinische ingreep verliep probleemloos, vijf jonge dames stonden gereed om uit te voeren, te assisteren, aan te geven, geen wonder dat medische zorgkosten de pan uit rijzen.
Wat wel een duidelijk verschil is, de hechtingen van de een zijn niet die van de ander. 
Wat de huisarts hechtte is nauwelijks nog te zien, daartegen is het werk van de chirurg "broddelwerk"! Zij had heel zeker op haar schoolrapport deze beoordeling niet meer staan: "Nuttige handwerken voor meisjes". 
Waarschijnlijk wel allerlei bloemrijke verhaaltjes over hoe ver ze al gekomen is en dat ze soms nogal verstrooid is. Nou ja, plastische chirurgie zal niet nodig zijn aan een kop van 82.
 Maar de bedoeling van de ingreep is in ieder geval wel geslaagd, het knobbeltje is weggenomen. Komende donderdag hoor ik wat het is geweest, en dan worden ook de hechtingen verwijderd. Blijft spannend, we wachten af.

Om het verhaal helemaal af te maken, een stripje over het paadje.

De complimenten die ik van veel bekenden, vrienden en familie kreeg waren heel goed om te horen.
Vandaag waren we bij de huisarts, die dit werk verrichtte.
Ik heb hem deelachtig gemaakt aan alle positieve reacties. "Ik vind dat je dat wel moet weten!"
"Ja, dat is goed om te horen!", was zijn antwoord. Vandaag ziet het er al weer veel gaver uit.

Waar ik niet echt op gerekend heb, er kwam een verklaring voor de gebruikte term.

Er zijn meerdere benamingen voor deze term, "wandelpad" of "trample path", als je het internationaal wil hebben.
Een verbastering van het oer-Limburgs woord "trampele". Schimmert heeft een wandelclub die zich "de trampelkuj" noemt.
Terzake.
Wanneer je regelmatig een route loopt, die afwijkt van de officiële, vormt zich op den duur een paadje, onverhard, een stuk korter dan de bestaande weg.
Lang genoeg volhoudend ontstaat er dan een pad dat meer en meer steviger wordt, op termijn breder en makkelijker te lopen.
Een breder pad wordt door meer wandelaars gebruikt, wordt daardoor nog breder, wordt zodoende steviger, drukker, breder........
Het woord heeft ook een tweede betekenis. Het kan gebruikt worden om een manier van werken aan te geven.
Sneller resultaat, maar niet de officiële route.

Met dank aan Rob, een trouwe volger sinds heel lang.

Een verhaal in de nasleep van het wreed accident.
Toen ik nog volop aan het werk was , basisschool de Nuinhof, was het een beetje de gewoonte dat ik 's morgens met Tiny naar school ging, zij reed langs de Nuinhof, ik stapte uit en zij reed verder naar Wijnandsrade, om Stefanus met een bezoek te vereren. We waren allebei meestal als eerste op onze werkplek, een zelden rustig moment waar je nog een heleboel kon voorbereiden en regelen, kopiëren en soms zelfs nog iets corrigeren. Zeker als de avond tevoren weer een oudercommissievergadering of een medezeggenschapsraadbijeenkomst een groot deel van de vrije tijd afgenomen hadden. Dan bleef correctiewerk wel eens liggen.
Enfin.
Als de werkdag ten einde liep, er geen teamvergadering gepland was, geen ouders wilden informeren hoe de vorderingen van hun prinsjes of prinsesjes waren, of anderszins alle werk gedaan was, dan liep ik meestal naar huis. En in de loop van de jaren was dat een vaste route geworden. Via Keelkampstraat naar Hiltostraat, de markt oversteken, Stationstraat, afbuigen naar Molenveld en dan het voetpad naar rechts inslaan, net voor de tennisbanen. Het pad liep richting visvijvers. Je kon het helemaal aflopen en dan naar links afbuigen, de vijvers rechts, maar ik ontdekte op gegeven moment dat je tussen de lage struiken heel gemakkelijk een stuk kon afsnijden. Er brak wel eens een takje af, je liep wat gras plat, zeker bij droog weer kon je zonder moeite dit nauwe weggetje lopen. En in de loop der maanden en jaren vormde zich daar een pad. Je kwam dan voorbij de eerste bank weer op het officiële wandelpad uit om vandaar je weg te vervolgen, richting Grijzegrubben. 
De dramatische val die ik maakte was voorbij dit zelfgelopen pad. 
Met mijn schoonzus ben ik na het vallen teruggelopen naar Molenveld- Voorsterstraat, waar buurman me oppikte en naar de huisarts bracht. Dat ik de beslissing nam om daar naartoe te lopen ben ik helemaal kwijt. Een dag later kwam schoonzus kijken hoe het met me was, verschoonde het verband, we haalden alles nog eens op. Ik noemde het paadje waar ik gelopen had, schuin door de struiken, waarop zij zei: "Oh, het olifantenpaadje!"
Ik keek haar heel verbaasd aan. "Ik heb dat paadje in de loop van de jaren, na school, als ik naar huis liep, "aangelegd.", maar olifantenpaadje?, dat is me helemaal onbekend." 
"Ja, zo noemen ze dat." "Dat heb ik nog nooit gehoord". 
Ik weet nog niet hoe die benaming ontstaan is en wie dat bedacht heeft. 
Wie weet, kom ik er nog een keer achter.

Het bezoek aan domus aurea was één van de bezoeken die ik niet had willen missen. Afgezien van het miserabele Engels dat helemaal verbasterd werd door haar uistspraak, de gids deed echt haar best, was dit wel een indrukwekkende ervaring. De uitgestrektheid van het geheel, de strikte tijden, die gehanteerd werden, het afwisselend geboden vrijgelegde deel van het bouwwerk, alles was niet-Italiaans goed geregeld. De tijden klopten, de deelnemers waren op tijd, maar, veel belangrijker, was de kwaliteit van de uitgraving.

        

Een paar indrukken van de wandeling door een klein gedeelte van wat uitgegraven is. Hoeveel nog zal volgen kost jaren van intens onderzoek en nauwkeurig afgraven. Maar het was nu al de moeite waard. Heel boeiend was de virtuele realiteit-wandeling door de tuin die bij het huis hoort. Alsof je er werkelijk bent! Zouden we ooit nog een vakantie in Rome kunnen doorbrengen, dan zal ik zeker willen zien hoe ver men gevorderd is.
Na de bezichtiging liepen we via een andere weg naar buiten om terug het centrum op te zoeken. Op een of andere wijze kwamen we in een beetje aftands park terecht.
Opvallend de vele in plastic zakken ingepakte hele hebben-en-houdens van zwervers. De paar banken werden bezet door enkele straatbewoners! Ze hadden nauwelijks aandacht voor ons, we voelden ons niet echt gemakkelijk. Je wil toch geen gluurder zijn. Met wat omwegen kwamen we toch weer op het juiste pad om naar Campo di fiore te geraken. 
Al met al een heel boeiende excursie.

We zijn drie weken verder. En die drie weken zijn voorbij gegaan met weinig ondernemen, veel rust, merken dat het bewegen beter gaat, dat korstjes los laten, minder pleisters nodig zijn om wonden te beschermen, de linkerhand is pleistervrij en vanmorgen heb ik het grote pleister in mijn gezicht verwijderd!
Dan zie je pas goed hoeveel vooruitgang geboekt is.
Als een soort van afsluiting hebben we vanmiddag onze schoonzus bedankt met een bloemetje. Zonder haar hulp was het allemaal veel erger afgelopen.
Nadat ik het pleister verwijderd had, was dit het voorlopig resultaat. En omdat een mens aan alles went, zijn we vanmiddag dus eerst naar de bloemenzaak geweest en vandaar naar schoonzus. Ze was zichtbaar verrast, nam het "taartje" graag aan, maar het was natuurlijk niet nodig geweest, iedereen zou toch in zo'n geval hulp aanbieden. Waar je eerst denkt dat iedereen ziet hoe gehavend je erbij loopt, valt al heel gauw op dat die nieuwsgierigheid snel verdampt. Voor jezelf staat alles een moment stil, voor de rest van de wereld loopt alles door.
En daarmee sluit ik dit hoofdstuk af, in afwachting van de volgende ingreep, op verzoek van de dermatoloog.

Wonderlijk dat je met een vreemd aanvoelend kussen toch goed slaapt. De handdoeken die het kussen moeten beschermen heb ik nog een nacht gehandhaafd. Maar het is weer niet nodig gebleken. Bij de minste beweging voel ik wel de gekneusde ribben aan de linkerzijde. Daar had ik gisteren nog geen notitie van genomen. Net zo goed als de rechterduim. Wordt ook steeds gevoeliger. Dokter heeft evenwel geen breuk geconstateerd. Daar vertrouw ik dan maar op.
Maar buigen en strekken is moeilijk. De dag vergaat in alle rust. Ik kom eigenlijk tot niets. Zoek een beetje waar ik wat voel, meer is het niet.
Als de bel gaat is dat weer schoonzus. Deze keer met een grote pot GRANOLA!
"Die heb ik vanmorgen nog gemaakt. Zó lekker!" 
Het pleister wordt gecontroleerd, goed bevonden, mag blijven zitten.
Mijn spinningvriendin appt of ze op bezoek mag komen. Ofschoon ik het zeker leuk zal vinden, ik schuif het door tot na nog enkele dagen rust. 
Vandaag zorgt Tiny voor een warme hap, meer dan voldoende om er twee dagen van te eten. Heel lekker, ze heeft het koken nog niet verleerd, al vindt ze zelf dat het maar matig is. Ik ben blij dat ik nog niet aan de bak moet.
Later in de middag staat Philip aan de deur. Hij is wel erg geschrokken van de foto en wil weten of hij vanuit zijn vakgebied iets kan betekenen voor een gevallen ouwe man. Hij lepelt uit het niets een aantal oefeningen op die ik een paar keer per dag moet doen.Vooral de duimoefeningen kosten moeite, zijn pijnlijk. En de duim is behoorlijk gezwollen! Bijna dubbel zo dik als de andere. Van een eerdere keer vallen hebben we nog een doosje putty, een kneedmassa waarmee je minder of meer kunt trainen. Na wat kneden merk je een lichte verbetering. En ik realiseer me terdege dat het iets van de lange adem zal worden.
Vreemd genoeg voel ik nergens echte pijn, ik probeer met tikken tegen mijn duim, maar ik voel niets, daarmee concluderend dat er geen breuk of scheur in de botten zit. Alweer blij met zoveel geluk.
Een uitgebreid telefoongesprek sluit de dag af.
(wordt vervolgd)

Een hele dag volop zon. Ongekende luxe.
We hebben er royaal gebruik van gemaakt. Sinds Rome hebben we niet meer gewandeld, dat haalden we vandaag een beetje in.
We hebben ruim een uur het bekende rondje gelopen. Het was druk op de weg. Heel veel fietsers, e-bikers, lopers, wandelaars, het kon niet op.
Mensen in de tuin aan het werk, een praatje en weer verder.
Met heel tevreden gevoel zegen we neer in de stoelen, een tas thee en koffie gezet, dat was weer eens lekker.

Buurvrouw steekt triomfantelijk de armen in de lucht, een duidelijk signaal dat de missie is geslaagd. De bril is gevonden. En weer een gelukkig toeval. Een collega van school wandelt op het pad waar ik ook gelopen heb. Buurvrouw vraagt haar of ze misschien een bril heeft zien liggen.
"Nee, geen bril, wel een brillenglas!", is het verbaasde antwoord. En ze weet ook nog waar ze het zag liggen. Tiny ziet het glas liggen en even verderop in het gras ligt het montuur. 
Weliswaar is één vatting gebroken, maar een eerste blik toont wel dat het glas onbeschadigd is. En het volgend gelukkig toeval dient zich aan. Het linkerglas, van mijn blinde oog is uit het gebroken montuur gevlogen, het goede oog kan gelukkig nog gebruik maken van het bijbehorende glas, dat nog stevig in het montuur zit geklemd.
"Ik zou eigenlijk wel nu nog naar de opticien willen, om te bekijken of er een noodreparatie kan gedaan worden.", opper ik.
"Nou, dan gaan we toch, het is vijf uur, ze sluiten om zes."
We worden meteen geholpen, al is het zeer provisorisch. Een echt herstel zou minstens 24 uur kosten en zo lang kan ik niet zonder bril. Met een plakbandje wordt de vatting vastgezet, even proberen, het zal wel lukken om daarmee te functioneren. Terug thuis moeten een aantal zaken geregeld worden.
Onze geplande muziekreis, overmorgen, ga ik annuleren. Het zou ondoenlijk zijn om mee naar Brugge te gaan. De arts heeft dat ten stelligste afgeraden! De organisatie heeft geen reserve-deelnemers meer op de lijst staan. Ik probeer zelf nog iemand te strikken, maar zij heeft die dagen al volgepland met allerlei activiteiten. Jammer, maar dan niet. 
Ik breng wat kennissen en vrienden op de hoogte van het wreed accident. Meeleven, onbegrip, hulp aanbieden als dat nodig zou zijn. Voorlopig weet ik niets te noemen waarmee ik geholpen zou kunnen worden.
We gaan op tijd naar bed, het hele avontuur houdt me nog een tijd bezig. Maar ik slaap wel.Ter controle of er wel een hersenschudding is moeten we om de twee uur wakker worden om met wat vragen te controleren of ik er nog ben. Dat gaat zonder problemen. Radio nieuw programmeren, twee uur slapen, controleren. Zo komen we de nacht wel door.

Als we 's morgens opstaan is mijn eerste zorg of ik hoofdpijn heb, duizelig ben, braakneigingen onderdrukken moet. Gelukkig niets van dat alles.  Met wat handdoeken had ik het kussen beschermd tegen doordruppelend bloed, maar dat is ook overbodig gebleken. Na het ontbijt gaat Tiny wat boodschappen doen, we hadden enige voorraad opgemaakt, want we zouden naar Brugge gaan. 
De deurbel! Mijn schoonzus, die zo geweldig geholpen heeft.
"Ik was er niet gerust op, ik moet toch even komen kijken hoe het met je gaat, hoe heb je geslapen, heb je wel geslapen?"
Ik kan haar geruststellen. Ik nodig haar binnen, ze bekijkt de verbanden en pleisters en zegt dan:" Ik vind dat je dit verband écht moet verschonen. Dat is alleen maar goed voor de wond, het oude bloed moet verwijderd worden, en met een schoon nieuw verband kan eventueel nieuw bloed veel gemakkelijker opgenomen worden."
"Mijn gedachten gaan direct naar Tiny. Ik weet zeker dat ze dit niet aan kan."
"Zal ik het verschonen?", vraagt schoonzus.
Ik hoef niet lang na te denken. "Als je dat wil doen, ik zou het zeer waarderen"
Ze onderneemt meteen actie. Handen wassen, verband halen, voorzichtig maar zonder geteut haalt ze het oude verband weg.
"Oeioeioei, dat ziet er lelijk uit!"
"Kun je daar een foto van maken?" "Waar heb je de telefoon?" En binnen de minuut is de foto gemaakt.
     De foto's! Ik schrik ook wel even als ik dit slagveld zie. Wat je niet ziet is de gezwollen neus, de blauwe vlekken in wang en keel. Ik voel wel geen pijn. De wond wordt afgedekt met twee pleisters. Dat voelt al beter, ik ben blij dat ik zo deskundig geholpen word. 
"En als je nog meer hulp nodig hebt, je weet me te vinden. Ik doe het graag."
"Daar maak ik zeker gebruik van, als het nodig is." Ik begeleid haar naar buiten, op dat moment rijdt Tiny de oprit op. En zij bedankt nog eens uitbundig voor de hulp bij het hele geval.
Zo stilletjesaan begint door te dringen wat me gisteren overkomen is. Maar vooral ook hoeveel toevalsmomenten en hoeveel geluk ik heb gehad. 
De dag vergaat in wat rondhangen en met het lezen van meelevende appjes en betuigingen per telefoon. Het verhaal wordt veelvuldig verteld. Van veel kanten deelname en dat voelt toch wel goed. Zeker als ik de foto heb rondgestuurd. Met wat paracetemol hou ik de pijn(?) onder controle. Het levert helaas wel een duffe kop op.
(wordt vervolgd)