Weblog

De aankleding van ons dorpke is verleden zaterdag succesvol verlopen. En zoals dat gebruikelijk is, komen er ook de eerste bezwaren over hoe het allemaal gegaan is. Woorden als "inspraakronde", "transparantie", "niet breed gedragen", "onvoldoende bediscussieerd" en zo maar door, staan in de buurtapp te lezen! Een breed uitvergroot verslag van een bijna-aanrijding, het niet meer kunnen keren "om het kapelletje" is een doorn in het plaatselijk oog.
Je moet wel wat meer uitkijken als er tijdens het uitrijden van de oprit plots toch een auto achter je staat die om de hoek kwamm aanstuiven.
En de talloze hobbyfietsers én de belegen e-bikers hebben er een nieuw traject bij, slalom om de bakken!
Los van alle perikelen die nu voor hevige discussie zorgen, het was een gezellige dag. Er was goed gezorgd voor een natje en een droogje, de jeu de boules baan werd volop aangesproken, ook door genodigden van elders.
Jammer dat het nogal koud was.
De eerste toeschouwers bespreken de situatie ter plekke. Er kwam zelfs een meetlint aan te pas!

En ondertussen gaat het weven van de zwart-linnen shawl rustig verder. Vooral rustig, want het zwart is nogal vermoeiend voor gekwelde ogen. Daarom heb ik vanmiddag een nieuwe tl buis gekocht, met meer lumen. Ze moet nog geïnstalleerd worden, het wachten is op mijn neef.
De veelkleurige blokjes-sjaal heb ik geweven toen ik wachtte op het linnen garen, een idee van mijn betere helft. Een goed idee, mag ik wel zeggen.
De franjes zijn gedraaid, de uitstekende draadjes ingestopt, nu nog strijken.

Het was weer een druk weekend. Het begon al met een stevige spinningsessie op vrijdagavond. Onze spinningmaster is tijdelijk ietwat uit de running. Van de nood een deugd makend commandeerde hij vanaf zijn zadel ons naar hoge toppen, hoge snelheid, straffe weerstand terwijl hijzelf met de armen over elkaar toezag hoe het kluppie afgemorkst werd. Maar we lieten ons niet kennen, door en door naar het einde, de coolingdown, het rekken en strekken.

Zaterdagmorgen stond het dorp op zijn kop. In het kader van Oranje-doet-en-wij-doen-mee werd Grijzegrubben opgefleurd met 17 bloembakken, die ook bedoeld zijn om het vele verkeer af te remmen. De werkzaamheden werden afgesloten met een "kleine lunch", alleszins de moeite waard. Naar goed Limburgs gebruik wordt een lunch afgesloten met een zelfgebakken produkt, een vlaai, een Linzer Torte, een cake, muffins, een royale keuze was bijeengebracht en werd ook goed aangesproken. De voorzitter van de buurtvereniging had mij uitverkoren om ook wat te leveren. Dat werd dus de beroemde Linzer Torte, toeërt op zijn Nuths. En na alle lekkernijen moest er
's avonds wel nog gekookt worden. Een smakelijke vegetarische pasta-ovenschotel.

Zondagmiddag was gereserveerd voor een concert van gemengd koor Canto Rinato, in Treebeek. Uit het repertoire was gekozen voor stukken die passen in de aankomende Goede Week, beschouwend, contemplatief. De kerk was helemaal uitverkocht, pastoor stond er verslagen bij! Om na het concert, het was al na half vijf, nog de keuken in te gaan was niet meer aan mij besteed. Dus dat werd "lekker vies eten", noemde Jos Brink dat ooit. En dat was het ook.
En vanmorgen vroeg op, om 08.00 uur kon ik de auto inleveren om een kras- en lakbeschadiging weg te werken. Op de parkeerplaats van Gitek werd onze limousine gekust door een medesporter die de bocht iets te ruim nam.

Zonder enige bedoeling heb ik een paar weken niets geschreven over het wel en wee omtrent mijn hobby en wat daar mee samenhangt. 
Veel werk, vooral ook weefwerkzaamheden. Het tussendoortje ligt nu op tafel, ik ben bezig met het draaien van franjes, werk waarbij de duimen het moeten ontgelden. De enige motivatie en troost is dat het werk wel heel afgewerkt oogt. Los daarvan heb ik de nieuwe ketting, zwart linnen, al op het getouw staan, door de hevels gehaald, aangebonden en proefgeweven. Op één plek zijn twee draden over elkaar heen geslagen, dat moet hersteld worden. Dan ga ik een patroon invoeren en dan aan het werk. En weer franjes draaien, omdat het zoveel mooier presenteert. Voor het zo ver is zijn we wel wat dagen, weken verder. Hebben we waarschijnlijk al een eitje getikt tijdens het paasontbijt. We gaan het zien.

Tja, dan word je op een morgen wakker en je realiseert je dat je jarig bent. Je hoeft er niets voor te doen, je krijgt het cadeau. Met alle leuke en vervelende en overbodige en noodzakelijke en lekkere attenties.
Ja, ik ben nu al drie dagen 82! Toen ik 80 werd vond ik wel dat ik vanaf toen OUD was. Gelukkig viel dat best wel mee, na een halve dag wist ik niet beter dan dat ik nu dus 80 was.
En vanaf toen verliepen de dagen in gezapige regelmaat, in een aangepast tempo, met de dagelijkse besognes die bij een pensionada-leven horen. 
Zelf vind ik dat ik nog best vooruit kom en kan. Natuurlijk lever je stilaan wat plusjes in, krijgt er minnetjes voor terug, maar als je je daar mee tevreden kunt stellen, dan valt het nog mee. 
Verzet tegen de stille teloorgang levert maar stress op waar jezelf het meest mee te doen hebt en die jezelf en je leven versombert.
Niet doen dus!
Gewoon verder gaan.

Het werk staat onder een ongelukkig gesternte! Ben ik goed bezig, het werk ziet er goed uit, ik ga weer aan het getouw zitten, begin met inslaan, knnapp!, een draad breekt. En de ellende van waar moet ik zoeken en inrijgen en doorhalen begint opnieuw! Maar daar ga ik later tijd aan spenderen.
 Dankzij de niet aflatende moeite die mijn betere helft doet, hadden we na een uurtje zoeken en voorzichtig uit elkaar halen de draden weer in de juiste volgorde door hevels en rietopeningen gehaald. Wat was nou de oorzaak van alle gedoe? De gebroken draad had ik opnieuw aangeknoopt aan een -ook nog met verkeerde kleur- nieuwe draad en ik had niet in de gaten dat deze draad onder een drietal andere draden doorliep. Bij de wisseling van de schachten werden die draden mee opgetild! Dus: vlotters. Het herstel kost veel moeite en veel tijd.

Maar nu kon ik wel weer door, ik heb toch al 58cm geweven.
 

  De afgelopen dagen heb ik, hebben wij, meer dan genoeg tijd besteed aan het oplossen van een verkeerd draadje. Een uitgebreid verslag was het resultaat. En nu kan ik dan weer aan de slag. Wat een opluchting als je ziet dat het helemaal goed zit. De panamabinding heb ik zó doorgehaald dat er op regelmatige plekken variaties te zien zijn. De foto toont het begin. Na 12 inslagen verwissel ik de kleur in de volgorde van de ketting. Dus,  afknippen, terugstoppen, nieuwe draad in de spoel leggen, in de volgende opening door de ketting schuiven, aanleggen, na 12 inslagen afknippen, uiteinde instoppen, volgende kleur nemen en zo maar verder.

De wanhoop nabij, geen resultaat, wat moeten we nog bedenken hoe we dit probleem oplossen? We gaan shoppen! Toch al mijn favoriete bezigheid, maar nu leidde het wel af van het probleem. Om het nog wat makkelijker te maken, aten we in een lunchroom een heel lekkere erwtensoep, royaal gevuld met groenten en vlees. Scheelde mij een uur of zo in de keuken staan. Shopping heeft nog wat opgeleverd ook.
Thuisgekomen toch weer naar boven, op zoek naar waar het fout gaat. Deze keer met een felle lamp. En ja hoor! Ik kon het eerst niet geloven, maar nōg eens kijken leverde resultaat op. Twee draden zaten over elkaar heen, de een tilde de andere op, die daardoor niet diep genoeg kon gaan om een binding te maken. 
Maar het duurde nog een klein uur voordat we eindelijk de schuldigen uit elkaar gehaald hadden en opnieuw door de rietopeningen konden halen. 
Weer aanbinden, weer programma, weer intrappen, weer de spoel door de opening en weer kijken naar het resultaat.
Foutloos!

De kers op de taart: Het garen waar ik al zo lang op wacht is gearriveerd.

 

Het geklungel met het passend krijgen van één draadje was me even te veel gedoe.
Met hulp van mijn betere helft hebben we vanmorgen de kettingdraden door de rietopeningen gehaald. Dat is nu dan in orde.
Maar toen..
Ik startte de masjien, programma, inslag, en jawel hoor, het vermaledijde draadje is nog steeds niet te animeren om gewoon mee te doen!

  De eerste inslagen waren heel bemoedigend. Helaas, niet voor lang. Na een royale centimeter weefsel zag ik zelfs dat er iets niet goed zat. Éen draad wilde niet meewerken, hij bleef steeds in de hoogste stand en werd niet meegeweven met de rest. Hij hing los in het geheel. En dan zit er niets anders op dan uitpluizen waar de fout, want dat is het, ergens zit. Voor mij was dat een bitter moment. Omdat mijn linker oog niet meedoet zoals dat hoort, kon ik zoeken wat ik wilde, ik kreeg de fout niet boven water! Dat was gisteravond, ik heb het zoeken gestaakt. 
Om vanmorgen verder te gaan, evenwel met de gewaardeerde hulp van mijn betere helft. Zij heeft op dat gebied een zekere reputatie. Maar nu moest zij alle zeilen bijzetten. Een heel gepuzzel om uit te vinden waar 't 'm in zat. Uiteindelijk heb ik de hele bundel waar het om draait losgeknoopt, apart genomen en opnieuw door de hevels gehaald. Weer door de rietopeningen en weer opnieuw aangebonden. Proefdraaien. Helaas! Weer dezelfde misser.

We zijn een paar uur verder.
Die tijd heb ik voor de TV doorgebracht met het bekijken en het commentaar leveren op de "Rosenmontagszug in Kölle". Een eindeloze tocht, samengesteld uit trommel- en fluitkorpsen, veel muziek, praalwagens die de politiek hekelen, en...massa's snoepgoed in de toeschouwers langs de route werpen. Het hoogtepunt van de stoet is de prinsenwagen die de zaak ook afsluit. De jongeman die tot Prins werd uitgeroepen gooit met twee handen tegelijk vrachten cadeautjes, bloemen, en duizend handkussen naar de menigte. Als je daar niet middenin staat en mee zingt en host is het een nogal taaie vertoning.

En nu heb ik de ketting weer losgemaakt, weer opnieuw door de hevels en de rietopeningen getrokken. Helaas zie ik niet duidelijk of ik twee of vier draden door één opening haal.
Daar komt mijn hulp weer om de hoek kijken. Nu speelt ze even piano, weer een nieuw stuk.

Vandaag heb ik de bundels per twee aangebonden aan de roede die verbonden is met de doekboom. Met een platte knoop leg ik de bundels vast. Dat gaat over minstens twee ronden. Eerst vastbinden, dan alle knopen nog een keer nalopen en  vastleggen met een tweede knoop. Handmatig controleer je of alle draden gelijke spanning hebben, "Dat voel je!". Tenslotte draai je de doekboom een eind door, waarna je opnieuw de spanning met een handdruk nagaat. De laatste handeling is dan de spanning op de kettingboom wat opvoeren. 
Ja, en dan kan het te weven programma ingevoerd worden en het proefweven kan beginnen. Altijd een spannend moment.