Weblog

Ja, we waren een paar dagen in Hamburg, een "muziek-concert-opera-orgel-reis".
En behalve het grote aandeel aan muziek was er nog tijd om vrije tijd te besteden.
Hoogtepunten waren ongetwijfeld een concert in de Elbphilharmonie en een uitvoering van Wagner's "Der fliegende Holländer".
Over de Elbphilharmonie zijn ondertussen al bibliotheken volgeschreven. Het grote, het grootse, de overdaad, de kosten, de ruimten, 
noem het en er past een superlatief bij.

We hadden heel fraai nazomerweer, je kon heerlijk slenteren langs het water, mooie panden bewonderen, heerlijke Kaffee und Kuchen genieten!

De opera was in de opera! Met een minimum aan attributen en een geraffineerd lichtspel bereikte men een maximum aan effecten.
Aparte vermelding verdient de dirigent, Nagano. Al in de 70 dirigeerde hij op dinsdag het symfonie orkest, en daags daarna de opera!
En die werd uitgevoerd zonder pauze, tweeëneenhalf uur. Wat heeft die msn een conditie. En daarbij een postuur van een ventje.

Een aparte vermelding verdient ook onze chauffeur, "zeg maar gewoon Patrick". 
 
Hij stuurde de bus probleemloos door Hamburg, brede lanen, smalle straatjes, geen probleem.
Er was een opstopping, demonstratie, waardoor het kantje boord was of we de opera wel zouden halen. We haalden het.
Met een pittig tempo huiswaarts, totdat voor Oberhausen de situatie drastisch veranderde. Een vrachtauto-ongeluk zorgde voor FILE!!
Geen nood, afslag en Bundesstrasse hielpen ons verder.

Om met het laatste te starten, het draaien van de franjes neemt veel tijd in beslag. Ook al omdat ik de kleurige en de zwart-grijze eindjes apart draai.
Het effect is wel aardig. Ik heb nog wel wat uren nodig om de hele rij af te werken. Stug doordraaien, zonder door te draaien!
En dat heb ik gedaan. Met ruime tussenpozen heb ik de eerste helft tot franjes gedraaid.

De bomen verliezen hun bladeren in ongekende hoeveelheden. Donderdag had ik na pakweg drie kwartier, minder kan ook, een grote RD4 bak helemaal vol,
aangestampt om tenminste wat weg te werken. En nu... alsof er niets gedaan is. Maar er komt hulp, hoop ik.

Tenslotte, morgen, zondag, wordt het jaarlijks herdenken van de dierbare doden gevierd. Aan de kerk-rituelen doen we niet meer mee,
maar het graf wordt wel jaarlijks bezocht en er wordt een bloemetje gelegd.
 Omdat de kosten gedeeld worden heb ik deze foto doorgestuurd naar de familie. In de begeleiding heb ik geschreven: Allerheiligen 2022: ook de zaligen dragen hun steentje bij. Minder bloemen voor hetzelfde geld. Met andere woorden, zelfs bloemen moeten duurder verkocht worden vanwege allerlei achterliggende oorzaken. Het zij zo.
 

Het blijft herfst, de bladeren blijven vallen en daarmee het regelmatig vegen van paden perken.
Noten zijngeraapt, ze drogen in de serre, in de herfstzon.

Maar...het weven gaat ook door. Vandaag heb ik de laatste centimeters van de opdrachtsjaal geweven.
 Daarmee kwam het volgende deel van het werk, het van de doekrol halen, losknippen, en een begin maken met het draaien van de franjes. Om de inslag weinig kans te geven om los te raken heb ik de vier hoeken vastgezet. De franjes gaan een vast patroon vormen. Tussen elk blokje kleur, blauw, bruin, paars, geel, groen lopen twee draadjes zwart-grijs. Bij het draaien van de franjesblijven de zwart-grijze draden steeds gescheiden van de kleurige blokjes. Op de rechterfoto duidelijk te zien. Met wat op de foto te zien is ben ik ruim een uur bezig geweest.
En of het zo zijn moet, ik kreeg een mailtje van mijn klant.

De schoongeveegde paden lagen er best wel netjes bij, achterom. Helaas niet voor lang.
Een windvlaag is meer dan voldoende om een nieuwe voorraad van de taken te jagen.
Morgen, zaterdag, zal er niet veel van komen, we vullen een verjaardagscadeautje in. We aan lunchen.
Misschien zondag, ligt ook aan de uitwerking van de coronaboosterprik. 
We zien wel.
Het was vandaag weer een mooie herfstdag met veel zon.

Een zaterdag zonder verdere verplichtingen. Niet op bezoek, geen verwacht bezoek, helemaal "vrij". Boodschappen waren gedaan, zo'n lekker luie zaterdag.
"Heb je zin om een rondje te lopen?", luidde ik een voorstel in. Het werd meteen goedgekeurd. Een vage route, langs het modelvliegtuigveldje en dan zien we wel.
Mijn betere helft mocht verder liezen.
Het liep lekker, weinig drukte, een fietser, een loper, ergens in de verte nog twee wandelaars. 
Het begon wel wat te betrekken, "maar dat trekt wel over!" 
Hadden we gedacht.

Voor vegetariërs en zij die het willen worden of af en toe een vega-dag inlassen, twijfelachtige paddenstoelen. Mooi om te fotograferen, hoe smakelijk ze zouden zijn laten we aan de kenners over. Maar je kunt je maaltje wel aanvullen met eikels, kastanjes, beukennootjes, in overvloed! We laten het achter ons, lopen door, het gaat serieus betrekken en we komen aan een stuk open veld. Jawel hoor! De eerste druppels tikken op mijn pet, ik neem maatregels om de hoorapparaten te beschermen. Capuchon over de pet. En dan barst de bui pas echt goed los.
Een holle weg biedt geen beschutting, de regen druipt van de bomen, het morsige pad loopt vol, kijk goed uit waar je loopt!
Het einde van de holle weg wordt gemarkeerd door een Maria-monument, we lopen door, eromheen, en volgen de geasfalteerde weg omhoog. Hier stroomt de regen wegbreed omlaag. 
Zie ik dat goed?

In de verte komt een ouder vrouwtje in een scoot-mobiel, gehuld in plastic, bergaf! Een sukkeldrafje. Ze zegt vriendelijk goeiendag, wij ook, de regen schept een band. We vervolgen onze weg, omlaag, omhoog.
De regen komt van rechts voor, ik moet de capuchon stevig vasthouden om niet helemaal doornat te worden.
Aan het einde van de weg moeten we naar links, ja, dat betekent dat de regn nu van achter komt. Wat nog droog was, wordt nu onderhanden genomen. Het maakt allemaal niets meer uit, zó nat werden we al lang niet meer.
We komen op de weg die rechtstreeks naar Grijzegrubben voert. En of het zo hoort, de regen houdt op!
Het duurt minstens drie kwartier voor we enigszins droog gewreven en droog gekleed zijn. 
De garage hangt vol met natte jassen, broeken, truien, ondergoed, sokken, pet, schoenen. 
Leuke wandeling!
 

En dat is weer een periode met betrekkelijk mooi wandelweer. 
En dat is ook een periode om de tuin "winterklaar" te maken. Met verwelkte balderen wegknippen, los bladmateriaal opruimen, noten rapen ben je al gauw wat uren kwijt.
Niet erg, de temperatuur is aangenaam, we jagen ons niet, we nemen voldoende rust.
Als de bakken vol zijn zie je dat er gewerkt is. 
En andere mogelijkheid om van het herfstweer te profiteren is een wandeling maken. We lopen nog steeds allerlei paden en holle wegen in de buurt, al of niet bijna alleen.
Thermiek '58 heeft een paar hobbyisten die hun vliegtuigjes vakkundig laten opstijgen, loopings draaien, doorstarts uitvoeren, het is steeds weer leuk om even te kijken 
hoe de mannen opgaan in hun hobby. Echt een mannending. Verbazingwekkend hoe groot de vliegtuigen zijn als ze van de start- en landingsbaan gehaald worden! 
 De St Bavokerk in Nuth. 
 

  Het begin is er. Ogenschijnlijk geen andere weverij dan de handdoeken, maar bij nader inzien toch wel anders. Allereerst is er het blauwe blok. Dat is duidelijk langer geweven dan voorheen. De reden? Mijn klant houdt van blauw. En dat maakt het produkt exclusiever en eenmalig. Tweede verschil is dat de blauwe blokken geweven zijn in een andere binding. De eerste doeken waren in het geheel in panamabinding, nu heb ik voor het blauw gekozen voor gelijkzijdige keper. Een binding die het doek soepeler doet aanvoelen. En voor een sjaal is dat bij het dragen aangenamer, het "valt" mooier, beter.

De derde handdoek is klaar.
En nu volgt een intermezzo, dat geheel onverwacht op mijn pad kwam.
We hadden bezoek van iemand die ook de luistercursussen volgt. Zij wilde eens een keer aankomen. Konden we een wandeling rond Nuth maken.
Dat was toegezegd, zonder datum of zo. En nu kwam ze langs, " Ik dacht, ik probeer het gewoon, als ze thuis zijn zie ik wel."
Een kwartiertje later en we waren onderweg naar Geleen om de volgende booster te halen.
Er was wel nog tijd om haar het weven te tonen. Heel enthousiast vroeg ze naar techniek en zo.
" Zou je voor mij een sjaal kunnen weven op deze schering?", kwam het verzoek. 
"Ja, dat kan, dan weef ik gewoon door tot de gewenste lengte." "Het komt niet op een week of zo aan, kijk maar, ik hoor wel van je."

En dat wil dus zeggen dat ik nu in plaats van 3 handdoeken één sjaal ga weven. Met een variatie qua inslag.
En franjes, die moeten er wel aan.
Zo gaat dat. Soms.

 Het project eetkamerstoelkussens is vandaag afgerond. Alles bij elkaar een heel werk, maar met deze kwaliteit van garen was het weven, het opbomen, het afwerken een plezier om te doen. Mijn betere helft heeft met alle zorg de naden gestikt, de vulling geladen, de kussens gerangschikt. En tenslotte dan een "Gruppenbild mit Kissen". Al heeft Heinrich Böll alleen maar een vinger in de Wortspielerei-suppe en niet in het verdere proces.
Wat zullen we voortaan zachtgezeteld onze warme hap verorberen. 
De eerste reacties zijn heel positief.

Het zou wel eens de laatste mooie herfstdag kunnen worden. Ideale dag om een bezoek te brengen aan een openlucht attractie in ontwikkeling.
Slot Schaesberg.
Een troosteloze ruïne wordt grondig opgeknapt tot een aantrekkelijk toeristisch evenement.
Het zal nog wel een paar jaar duren voor het geheel klaar zal zijn.
Rijksmonument. Dat wil zeggen, er is subsidie voor de wederopbouw.
    Om van het vaste land naar een eiland over te varen moet je eerst maar eens trekschuitkracht leveren. De boot lag aan de overkant, der Wolgaschlepper zorgt ervoor dat ze aanlegt aan de oever, aan deze zijde. Het instappen gaat praktisch moeiteloos, de opluchting is duidelijk zichtbaar! En dan trek je de boot weer naar de overkant. Je meert aan bij het tweede eiland. Om weer "vaste voet" te krijgen loop je over een brug, en daarmee sta je dan op de grote binnenplaats, of wat dat moet worden.
Al met al heel verrassend, de moeite waard. Over een jaar of zo weer eens gaan kijken, dan zul je zeker vooruitgang zien.

Of het niet genoeg was, gingen we verder, nog dieper de geschiedenis in. We bezochten in Heerlen het Thermenmuseum.
Na ons eerste bezoek, kort na de opening, waren we er nooit meer geweest. Een breed opgezette presentatie van het geheel. Heel duidelijk, korte informatie, overal werkten de knoppen en lichtjes, animaties en 3D presentatie.
Toch langer dan een uur hebben we er rondgelopen, gekeken, geluisterd en verbaasd.