Weblog

De "master" die voor 26 februari een les geknutseld had voor mijn verjaardag was zondagmiddag nog voor een bakkie ff op bezoek. Met de fiets, een fraai race-geval, hij gekleed in het Gitek-tenue. Omdat wíj́ niet onbeperkt tijd hadden, híj́ wilde op tijd thuis zijn, vertrok hij na die koffie. "Nog ff bie d'r pap langs, es dèè neet bie de vrundin is!"
Maandagmiddag telefoon.
Die zelfde spinningmaster. In de S-bocht in Hulsberg richting Klimmen was hij onderuit gegaan! Al bij het vallen hoorde hij het sleutelbeen knappen. Een hand geschaafd, de botten zichtbaar. Gelukkig kon hij terecht bij een oud-collega die daar een herberg met B&B uitbaat. Met de ambulance naar het ziekenhuis, waar de diagnose al snel duidelijk is: sleutelbeen op twee plaatsen gebroken. Er is geen tijd voor een onmiddellijke operatie, het gaat vrijdag worden. En therapie, vanzelfsprekend. 
Vanmiddag telefoon. Jawel, hij weer. Kort maar krachtig de verwoording van de toestand: Kloeëte!
Voorlopig niet aan het werk, geen spinning, eerst helemaal terugkomen.

 Dan wil je toch met liefde positief zijn! Een boeketje uit eigen tuin!

Ruim twee jaar al hebben we de regels rondom COVID en corona zo veel mogelijk nageleefd. We bleven wandelen, bezochten, als het mocht, fitness en besteedden een uur aan spinning. We werkten in de tuin, droegen mondkapjes, bleven op anderhalve meter afstand van elkaar en iedereen. En nu loopt de pandemie op zijn laatste benen. De ene versoepeling buitelt over de andere heen, volksfeesten barsten los. We doen er niet aan mee, willen geen risico lopen.
En dan gaan we een avond uiteten met vrienden. Een cadeau vanwege mijn verjaardag, TACHTIG ben ik geworden. Ik moet wel opvallend veel hoesten, "doe ik al van lang voor corona!", de kraan van mijn neus lijkt op een lekkend leertje, ik hou het niet bij met tissues. Het is een leuke avond, de tijd vliegt voorbij. 's Anderendaags is het gehoest en gesnotter alleen maar erger geworden. En morgen moeten we naar een uitvaart, wegblijven is geen optie. Om zeker te gaan stel ik voor om een zelftest te doen. Gelukkig hebben we meer exemplaren in voorraad. De eerste buis "met vloeistof" is al niet in orde, geen druppel vocht in de ampul! Waardeloos. Dan maar een volgende proberen. Die is wel compleet. Peuteren met de wattentip, links rechts en dan in de vloeistof. Heen en weer draaien, uitknijpen en met de druppelaar 4 druppels op de juiste plek laten vallen. 
En dan wachten.....
Al heel snel zien we twee streepjes verschijnen! En volgens de gebruiksaanwijzing voorspelt dat niet veel goeds. Uiteindelijk levert de zelftest een "positief" resultaat op.
Dat betekent controle door de GGD. En betekent ook dat de uitvaart zonder ons moet doorgaan. Helaas.
Gisteren al vroeg in de morgen heb ik een afspraak kunnen maken in Geleen-Sittard, het industrieterrein naast de Rijksweg. Ik ben snel aan de beurt, het proces stelt niets voor.
Wachten op mail of telefoon.
En gisteravond kreeg ik de bevestiging. POSITIEF!
Daar zit je dan! In quarantaine! 

Toch nog..

We hadden tickets voor een voorstelling in wat vroeger eerbiedig "de schouwburg" genoemd werd.
Nu is dat PTL, Parkstad Limburg Theater.
Met recht. We bezochten OUSTFAUST, een hedendaagse bewerking van het drama dat J.W. von Goethe schreef.
Een zinderende voorstelling, vol verwijzingen naar onze tijd, liederlijk, sensueel, zoekend, poëtisch, dramatisch, het had het allemaal.
Een lange zit, drie uur, maar geen moment verveling of versukkeling.
De kers op de taart: het was de premiere van de tour door Nederland! Een lange, heel gezellige nazit maakte het feest compleet.

Om elf uur vanmorgen gingen we op weg voor een wandeling. De zon scheen, we hadden al heel wat weken niet meer gelopen, het beloofde een mooie dag te worden en dat was het dan ook. Om het aangename met het nuttige te combineren sjorden we de rugzak om, teneinde wat noodzakelijke boodschappen te doen. We kozen voor de kruidenier in Schimmert. Een route die door tal van veldwegen en holle paden liep. Het was heel rustig, ongewoon eigenlijk. Met de wind in de rug werd het op momenten zelfs warm. Het aantal producten werd weer meer dan gepland, maar het paste zonder probleem in de rugzakken. De wandeling was pakweg 10 km lang, met wat openthoud duurde het twee en een half uur voor we thuis waren.
Op een afstand zagen we twee personen naar de voordeur lopen. Niet het duidelijke Jehovah's getuigen, jonge mensen, wel met foldertjes. Ze maakten reclame voor de partij waarvan ze lid zijn en die ze willen vertegenwoordigen in de gemeenteraad, na de volgende verkiezingen. Ik merkte dat de vrouw me nadrukkelijk aankeek en jawel, een oud-leerling! Een hele hoop herinneringen, vooral het verhaal van het spinnen en de schapen kwam weer ter sprake, het moet toch indruk gemaakt hebben.

En toen was er koffie. Mét vlaai, gruüemele mit pudding, welverdiend.

We hebben nog steeds stralend voorjaarsweer. Zon, geen bewolking, soms een frisse wind, achter glas is het heel aangenaam vertoeven. Er stonden nog enkele potplanten die de voorjaarskou verdragen. Ze moesten alleen nog op de goede plek geplant worden. Gewapend met schopje, een baal tuinaarde, handschoenen, de tuin in! Mijn tuinvrouw wist al waar geplant ging worden, het graafwerk was voor mij gereserveerd. De grond was vochtig en voelde stevig aan, met wat wroeten kwam ik wel tot resultaat. 
     
Het werk werd beloond met een lekkere, lichte, fruitige lunch. 

En vandaag was het weer van dezelfde kwaliteit. Dat nodigde weer uit om buiten actief te zijn, zij het op een heel ander gebied. De shawl die ik geweven heb is klaar, van het getouw, gewassen en voorzien van gedraaide franjes. Een stuk dat proef geweven was, mocht nu ook weer als proefkonijn dienen. Met vloeibare verf heb ik daar op gesprenkeld met 3 kleuren. Jammer genoeg werd het resultaat niet wat ik ervan verwachtte. Conclusie: we laten de shawl in zijn oorspronkelijke neutrale kleur, voorzien van een logo-etiketje zal hij zeker zijn weg vinden.
   

De meteorologische lente heeft zijn intrede gedaan, of haar intrede? Wie het weet mag het zeggen.
Hoe het ook zit, we genieten al enige dagen van stralende zon, aangename temperaturen, kortom voorjaar.

Wat mij niet weerhoudt om zo af en toe achter het getouw te kruipen en verder te werken aan de shawl die ik weef van oude en gekregen garens.
Eergisteren was het zover dat ik voldoende lengte geweven had voor wat ik wilde maken.
 En ik ben meteen begonnen met het afwerken van de lap. De kettingdraden zijn tot franjes gedraaid, niet al te lang, en zonder dralen is het werk in de wasmachine gestopt. Een kort programma, op 40 graden. Een veel soepeler weefsel is het resultaat. En nu komt het tweede deel van wat me voor ogen staat. Verven! De bedoeling is om te verven in regenboogtechniek. De vochtige lap, heel los opgerold, in een waskom of emmer, een zeef op het werk en daar strooi ik poederverf op. 
Het geheel wordt overgoten met kokend water. De verf zal gaan mengen en daarbij een grillig motief op het doek aanbrengen. Omdat ik met 4 poeders werk mengen deze tot allerlei variaties op de shawl. Een spannend proces, je weet nooit wat het resultaat zal zijn.

Een jaar of vijf geleden verzocht ik de spinningmaster van de vrijdagavond of hij bij gelegenheid van mijn 75e verjaardag een les wou "knutselen" met mijn muziek.
Stones, Dire straits, Stewart, Tina, Springsteen, Roxy Music, Meatloaf, Fleetwood Mac, Queen.........
Om een of andere reden is het er toen niet van gekomen. Verhuizing, nieuwe baan, druk, druk, druk, het bekende liedje.
Al twee weken geleden werden we dringend verzocht om de 25e in ieder geval bij de les te zijn. "Er komen twee bekenden, een verrassing."
En zodoende zaten we gisteravond zoals gewoon op onze fiets. 
Tegen alle overtuiging in, hield de master een toespraak!! En er werd spontaan gezongen! Een gelukwenskaart moest wachten tot na de les.

Een les van 65 minuten!
Helemaal afgestemd op wat ik destijds had aangegeven! Ze kwamen allemaal voorbij, 1x, 2x, sommige zelfs nog vaker.
Ideale tempo's, veel afwisseling, goeie klimpartijen, ik heb er van genoten. Na de les hoorde ik van diverse kanten dat dit toch wel nummers met "eeuwigheidswaarde" zijn.
Spinningmaster, voor het laatst, dank je wel voor deze "knutselpartij".

Er zijn gebeurtenissen in de wereld waaraan je niet ontkomt om ze te noemen.
Amerika en de wereld stond even stil toen de vorige president gekozen werd.
De aanslag op Twin Towers.
En vandaag de inval in Oekraïne door Poetin. 
De deskundigen buitelen over elkaar heen om hun mening ten beste te geven. Wat duidelijk te voorzien was geweest,
wat je had kunnen verwachten na alle tekens die opgemerkt waren.
Het is onvoorspelbaar hoe het verder zal gaan.

 De verzameling felicitaties, min -1, bij gelegenheid van mijn verjaardag. Vandaag heb ik getrakteerd bij Gitek. Een traditie die er stilletjes ingeslopen is. En steeds weer met blijdschap ontvangen wordt. Ik had deze keer eens niet zelf gebakken, je wordt ouder, nietwaar?, een bestelling bij de zeer vakkundige bakker in het dorp. Het was een drukke koffie, er waren heel wat vaste klanten gebleven om een stuk vlaai te nuttigen. Druk en heel gezellig. Uit voorzorg had ik de oorbellen niet aangebracht, dat is te veel van het niet zo goede. En vanmiddag nog verjaarsbezoek van mijn nicht met echtgenoot. Voorzien van twee flessen rode wijn. Ook een genoeglijk bezoek. 

De spinningmaster had voor vandaag weer eens uitgepakt met een stevige les. Goeie muziek, lekkere ritmes, stevige tempo's, heel geslaagd.
 Deze felicitatie is een kruissteekimpressie van de hobby's en liefhebberijen die ik nastreef. Bij het volmaken van een kroonjaar zet een naaldprinses zich aan het borduren van zo'n passende kaart. De binnenkant wordt gebruikt om aan te geven hoeveel klanten de gelukwens willen onderstrepen. En de ontvanger is er blij mee, ik in ieder geval wel!

Jarig, een kroonjaar, een zondag, kan het feestelijker?
Ja, ik werd 80, gisteren. Geen grote festiviteiten, wel een kleine koffieronde met wat vlaaien en Linzer Torte uit eigen bakkerij.
Tal van felicitatiekaarten, telefoontjes, mails, app-jes onderstreepten nog eens het heuglijke feit.
Al of niet gepaard gaand met een vrolijke(!) afbeelding, verbazing veinzend, maar toch wel leuk om te zien en te lezen dat men je niet vergeet.
En je nog vele jaren in goede gezondheid wensen.
Daar hopen we zelf ook op, en verder, vandaag een dag als alle andere.

Vanmiddag krijgen we bezoek van iemand die ook de luistercursus doet. Niet voor de muziek of het weven, maar ze wil zo graag eens zien hoe het proces van mallen maken om beelden te gieten in zijn werk gaat.
Altijd de moeite waard om het weer eens te herhalen.

 Vreemd koppel?

Valt wel mee. Deze twee pluche beesten werden in 1978 als kerstcadeau over en weer als pakje overhandigd, uitgepakt en bewonderd.
De bijpassende gedichten zijn verloren gegaan, maar het handelde over een bewaker van huis en haard, die je al hoorde brullen, én een waakzame haan die, victorie kraaiend na iedere verovering, de toekomstige kippen zou inspireren tot, ja, tot wat...?
Het was het jaar dat we verhuisden naar Grijzegrubben. Met de beschikbare ruimte die we kregen waren wat kippen en een haan vanzelfsprekend. Dat het af en toe een beetje uit de klauw liep, namen we voor lief.
Met een stel broedse kippen werd de voorraad malse kuikens en zo royaal aangevuld in de diepvries. Handmatig slachten kwam toen vanzelfsprekend op mijn bordje. Geen echt leuk werk, maar het resultaat was het waard. Het toppunt van de slachterij waren 12 ganzen, onverwacht op een avond. Een vos, misschien hondsdol, had huisgehouden onder het vee. Om geen risico's te lopen heb ik ze toen allemaal een kopje kleiner gemaakt. 
Geen echt leuk karwei!