Weblog

En het zou fijn zijn als dan meteen ook maar de beloftes die deze mei toegezegd worden  in vervulling gaan:
terrasje pikken,
tuinwerk doen,
wandelen,
kasteeltuinen opzoeken en bewonderen,
een dag naar het strand,
slenteren door een mooie stad,
de weekmarkt afstruinen naar koopjes,
afdingen op een kilo verse asperges,
....

Wat mij betreft mag het april blijven!
 

Vraag me niet waar ik de dagen aan besteed heb, ik kan het niet meer benoemen.
Verder dan boodschappen, fitness, gedoe met oude apparatuur die overgebracht moet worden naar nieuwe, 
de problemen die daarbij opgelost moeten worden door neef van nummer 8, afspraken maken voor een echo en foto
van de rechterschouder die nog steeds opspeelt, na vijf weken alweer, een keer uiteten met de jongelui, af en toe 
wat wandelen, oude rekeningen zoeken, nee, verder kom ik niet.
En dan ben je weer een week verder.
Weven is nog steeds niet goed mogelijk.
Jammer!

Deze week startte met een controle bij de oogarts.
Een blikveld-onderzoek.
Dat wil zeggen, op een knop drukken als je een lichtflits ziet. Boven, onder, links, rechts, voor, achter,fel, zwak, groot, klein, piepklein, snel achter elkaar, vertraagd,
en daarbij rust je kin op de harde rug van twee verdiepingen waar ook de kin in kan rusten.
Strak naar voren kijken, en kijken, en kijken.
Best wel vermoeiend, maar er hangt wel vanaf of je mag rijden of niet.
De uitslag kreeg ik direct na de test: perfect!!
Ondanks dat ik met één oog maar zie.
Er is geen beletsel om te rijden.
Welnu, dat heb ik gisteren, dinsdag, in praktijk gebracht. Na ruim vijf maanden weer achter het stuur. 
Het ging me goed af.

Mijn betere helft haalt me uit de krant met de opmerking dat ik echt moet komen kijken.
Ze is in de serre en wijst naar de grond. "Kijk eens, een regenworm die binnen gekomen is. Hadden we al vaker, maar nu zitten er mieren op, wel honderd!"
Ik ga kijken en jawel, een gruwelijke dood moet deze worm gestorven zijn. Niet te tellen mieren krioelen om en over het beest heen.
Hoe ze de prooi naar hun nest krijgen gaan we niet zien.
Tiny veegt de hele scene met een tissue weg, vuilniscontainer heeft nog plaats.
Maar eerst heb ik een foto van gruwelijkheid in dierenland gemaakt.

Het is al bijna vier weken geleden dat ik een stevige val maakte in Maastricht.
De blauwe vlekken trekken weliswaar weg, geen zwelling meer, wel nog kleur,
maar de klap die ik opving met de rechterzij doet zich nog steeds gelden. 
Ik probeer een nieuwe ketting te scheren, maar helaas, na luttele minuten moet ik al stoppen.
De veelvoudige herhaling van de inslagbeweging is evenmin een succes.
En dat betekent niets anders dan geduld en wachten.
Als je in een groep spint ga je bijna vanzelf mee met die groep.
"Ik trap wel wat mee, maar doe het heel rustig aan!", dat kun je wel willen, het peleton trekt je gewoon mee.
En dan klem je het stuur vast. Om al gauw de rekening gepresenteerd te krijgen.
Dus..niet doen, geduld, dagelijkse fysio oefeningen en hopen op een spoedig herstel.

We hebben weinig aandacht besteed aan de diepere zin van dit feest. Het voorjaar toonde zich in volle glorie,
het nodigde uit om naar buiten te gaan.
Bijna twee uur hebben we weer eens de zompige paadjes langs de beek en de hardere hogergelegen weggetjes gewandeld.
Het blijven aantrekkelijke routes.
En nu ben ik bezig met een felicitatiekaart voor neef van nummer 8.

Gisteravond heb ik dan de tweede keer de spinningles gevolgd.
En ook deze keer verliep het alleszins naar tevredenheid.
Vandaag geen naweeën ondervonden.
Vanmiddag hebben we weer eens anderhalf uur door de  velden en holle wegen gelopen.
Alles bij elkaar tellend is de slotsom dat de kwalen gelukkig verdwijnend zijn.
Nu morgen nog het eiertikken winnen!

Voor iedereen die deze regels leest, vrolijke paasdagen. 
 

De les die de spinningmaster gemaakt had was er een van de variatie: fart lek, " verwacht het onverwachte".
Een potpourri van allerhande technieken, meer of minder inspanning, duurtraining, enfin, van alles en nog wat.
Leuke, tijdeloze muziek, maar het belangrijkste voor mij was de vraag of het ging lukken.
En dat was het geval!
In feite zonder probleem heb ik de hele les meegedraaid.
En daar ben ik heel gelukkig mee.

We zijn zo'n veertien dagen verder. De bloeduitstortingen trekken langzaam weg, waar nog probleempjes zijn, mijn rechterarm.
Maar daar wordt professioneel aan gewerkt. Massage, gerichte oefeningen, rust.
En dat laatste is nogal moeilijk.
Gisteren was ik voor het eerst weer naar de fitness om onder begeleiding wat oefeningen te doen.
Zonder gewicht, geen gekke krachttoeren, maar wel bewegen om de zaak soepel te houden.
En ik was heel blij dat ik er weer was. Het verhaal steeds weer verteld, de versie wordt steeds korter.
En het is de bedoeling dat ik morgen opnieuw ga en dan ook weer op de spinningfiets stap.

Het schiet niet op.
Eerst een paar weken enigszins uit de running omdat een paar spieren in de rug niet echt wilden meewerken, nu een heel ander geval.
Vorige week , we gingen naar Maastricht, stapte ik bij het oversteken van de straat net niet hoog genoeg op het trottoir.
Voor ik er erg in had lag ik languit op de grond.
Eerst op een schouder, toen op mijn gezicht. Een plek op mijn voorhoofd waar het bloed uit gutste(bloedverdunners),
een geschaafde hand,een knie kapot.
De meeste zorg voor de bloedende hoofdwond! Zakdoeken vol om te stelpen. 
En mijn bril gebroken, de oortoestellen hingen mooi langs mijn wangen.
Na zeer kort beraad zijn we omgekeerd en naar huis gereden. 
Wat heeft dat met weven te maken?
De rechterschouder is zó pijnlijk getroffen dat elke beweging echt pijn doet.
De proeflap moet weer wachten.