Weblog

Vanmorgen vond ik in de mailbox een kort maar krachtige mededeling.
Tl armatuur en led Tl zijn op voorraad.
Duidelijke taal.
Omdat we toch nog voor wat andere boodschappen in Schimmert moesten zijn, ben ik ook naar de DHZ-er gegaan om de bestelling op te halen.
 Een verpakte armatuur en een heel breekbare lamp.
En nu ga ik op zoek naar een handige lampeman. Echt moeilijk zal de zoektocht niet zijn, ik heb de vraag al voorgekookt, gisteren tijdens een ontmoeting.
Er moet tijd gemaakt worden, hij heeft het heel druk.
En ik heb nog heel wat tijd nodig om de hele ketting op de kettingboom op te draaien en daar is het nieuwe licht niet nodig.
Aan de andere kant ben ik heel benieuwd hoe veel meer licht ik kan laten schijnen op het werk.
We gaan het zien.

Op één van de laatste avonden van de luistercursus kwamen we te spreken over hoe moeilijk het weven is als je met zwart linnen werkt.
Ik had al een speciale Neck Light Deluxe cadeau gekregen, vooruitlopend op mijn verjaardag, waarmee het probleem al heel aardig opgelost werd. Het nadeel van die om-je-nek-geklemde-lamp is dat het licht steeds beweegt. Nogal onrustig om te werken. Helaas is een van de twee lampjes al heel snel ter ziele gegaan. Ik was er heel blij mee, zo maar cadeau, maar het werkt niet echt goed.
Terug naar de laatste avond. We dronken nog een koffie, praatten wat na, ik werd bevraagd over wat ik aan het weven was.
Mijn probleemmet het zwart linnen kwam dus ter sprake.
"Waarom koop je dan geen daglichtlamp?", opperde een van de toehoorders.
"Wat is een daglichtlamp?", was mijn wedervraag.
Er kwam een hele uitleg over helderheid, over geen schaduw, écht heel veel beter dan een gewone lamp.
De avond werd afgesloten met een glas alcoholische versnapering, we gingen naar huis en het lichtprobleem bleef liggen.
Het kwam opnieuw ter sprake toen mijn opdrachtgever informeerde hoe ver ik met de wade was.
Ik vertelde het verhaal over de daglichtlamp. 
"Oh, maar dat is ook heel wat beter dan gewoon licht. Ik gebruik dat ook als ik aan het werk ben. Ik heb twee van die lampen, een om vast te zetten op een balkje, een andere is een staande lamp. Weet je wat? Ik breng ze volgende week mee, dan kun je eens proberen of dat zoveel beter is."
 
Ietwat sprakeloos neem ik het aanbod aan.
De geleende lamp heb ik op het getouw gemonteerd, en inderdaad, een wereld van verschil wat lichtsterkte betreft.
"Ja, dat lijkt me een hele verbetering, ook al omdat ik met mijn ogen op halve kracht werk, na het infarct."
Om de plaatselijke middenstand te steunen informeer ik in Schimmert bij de DHZ-er of hij zo'n lamp met armatuur kan leveren. Na wat zoekwerk krijg ik vanmorgen al antwoord: hij kan zo'n lamp leveren in een royale breedte, als plafondlicht, muurbevestiging, er zijn diverse mogelijkheden. En de prijs is alleszins redelijk. De beslissing is snel gemaakt. 

Het kunnen zo maar de heetste dagen van het jaar zijn of worden. Temperatuur boven 30 graden, geen druppel regen, slinkende vijver, dagelijks planten en bloemen drenken, het houdt niet op.
En uitgerekend die dagen hadden wij gereserveerd om een paar door te brengen in Drente, in Assen. Ons onderkomen, Hotel De Bonte Wever, wordt in allerlei reclames aanbevolen en geroemd om de vele ontspanningsmogelijkheden die geboden worden. Zwembaden, sauna, allerlei caféspelletjes, volop plezier voor kinderen, fiets- en wandelmogelijkheden, vanuit het hotel en routes die elders starten.

Als we de kamer binnen stappen zijn we aangenaam verrast! Een kamer voor vier volwassenen, echte bedden en dan ook nog voldoende ruimte. Badkamer met inloopdouche, toilet.
Dan wil je toch de omgeving eens verkennen. Uit het hotel naar links steek je de verkeersweg over en belandt in een parkachtig aangelegde tuin, met banken.
Het provinciehuis.
Met een groot beeld van Arthur Sproncken, een kolossaal paard bereden door een amazone. Het geheel zeker een meter of vier hoog. 
 

Terug in De Bonte Wever zoeken we het restaurant, we kunnen kiezen waar we willen zitten.
En dan bekijken we wat all inclusive te bieden heeft. Dat is niet gering. Een aantal eilandjes waar bakken met velerlei gerechten koud of warm gehouden worden. Niet van die lange rijen, geen aansluiten achteraan, gewoon kijken wat is er allemaal en kies daar wat je eten wil. Heel rustig. De gasten zijn van allerlei leeftijd, jong en oud, groot en klein, grijs of kaal, en overwegend korte broeken. T-shirts in  varianten in kleur en patronen, met of zonder mouw, zelfs in onderhemd. Een leeg bord wordt snel afgeruimd, elke nieuwe keuze gaat op een nieuw bordje. Wel zo smakelijk.
Drank kun je halen aan de toog, hier is ook weer een grote keuze. Ook licht-alcoholisch.
Het dessert laat je kiezen uit kwark, yoghurt, ijs, mousse of je neemt gebak met een koffie als afsluiter. Of van alles een lepeltje. En dan is er ook nog fruit.

En nu ben ik al bezig met het volgende project.
De gordijnen op onze slaapkamer zijn toe aan vervanging. Verkleuringen , sleetse plekken, niet meer wasbaar, en een voorraad garen dat geschikt is voor een nieuwe versie.
Het worden lichtere kleuren, met een enkel accent in de ketting. Voor zover ik het nu overzie kies ik voor een terugkerende gelijkzijdige keper, 2/2, met 8 draden op een centimeter.
Het te gebruiken materiaal is hetzelfde als wat er nu hangt, cottoline van Venne bv.
Omdat ik een ruim gordijn wil hebben weef ik zo'n 30 - 32 meter, ongeveer 92 -95 cm breed. Van muur tot muur, van plafond tot net boven de bodem.
Mijn Belgische connectie heeft een mankement hersteld, nu kan ik de ketting scheren in delen. 
Ik ga geen ketting scheren op de scheerplank, maar draai ze nu direct op de kettingboom. Stap voor stap, 2 centimeter breed. 
Alle garen is al opgerold op klossen.
Met hulp van de spanningbox leid ik het garen gelijkmatig op de kettingboom, 31 rondjes over 2 cm!
Een hele klus, vooral omdat het tellen van de rondjes wel eens wil haperen, een overslag, of, erger, een deurbel of telefoon die stoort. 
"Waar was ik ook al weer? 26?, 29?,"  niks vervelender dan dat.
Als de telefoon niet opgepakt wordt, dan ben ik bezig!
 

 Alle toegestane draadjes zijn ingestopt, andere "missers" blijven gehandhaafd op uitdrukkelijk "bevel" van mijn klant. Dit is dan de wade in volle lengte uitgerold. Er moesten wat stoelen aan de kant, maar toen was er voldoende ruimte om dit overzicht te krijgen. Het bonte deel staat symbool voor alle goede dingen die in het leven voorbij kwamen. Dit deel  wordt zó op het lichaam geplaatst dat het rondom het hart een plek vindt. Onzichtbaar voor de aanwezigen, verborgen onder de zwarte zijde van de wade. 
"Dit zijn mijn herinneringen, die ik meeneem."

Een gewone donderdag, niet echt voor ons. Vier en vijftig jaar geleden beloofden we elkaar trouw, elkaar te steunen "for better and for worse", lief en leed te delen, 
kortom,
26 juni is onze trouwdag. 
En in die tijd was je trouwdag de dag dat je "voor de kerk" beloofde samen te zijn en te blijven, dat je beloofde de ander trouw te blijven.
Dat gebeurde dan in de kerk onder het toeziend oog van de dienstdoende priester, tegen wie jouw antwoord luidde: " Dat beloof ik."
Wat die belofte inhield was onmogelijk te overzien of er een idee van te hebben.
Het was wel het moment dat je vanaf die dag het bed mocht delen.
Een volkse zegswijze was: "Eerst voor de wet, dan voor het bed."
Welnu, vandaag 54 jaar geleden was dan de kerkelijke inzegening van onze verbinding, de wettelijke was al een half jaar eerder gebeurd.
Dat was een formele handeling, die nauwelijks aandacht kreeg. Het was vooral belasting-technisch interessant, je kon dan, als getrouwd gedurende het hele jaar, belasting terugvragen. 
En dat hielp financieel enorm als je je gezamenlijke nest ging inrichten.
Wij verdienden allebei al een paar jaar, hadden dus ook aardig kunnen sparen en konden ons navenant inrichten. 
Bovendien hadden we de gelegenheid om een nog te bouwen huis te kopen, waarbij wat steun van onze ouders heel welkom was.

Onze bruiloft was op onze eigen wens bescheiden. Geen feestavond, geen orkest, geen onnozele spelletjes tijdens het dansen, geen koud buffet voor 160 man!
De beide gezinnen en de getuigen, meer was het gezelschap niet waarmee we op kasteel Hoensbroek de bruiloft vierden met een meer of minder gezellig diner.
Om even voor elf in de avond zwaaiden we de gasten uit, ja, en toen stonden we er alleen voor.
Nu mocht "het", geen bezorgde ouders die streng er op letten of we niet over de schreef gingen.
Pas een dag of twee, drie later gingen we op bruidsreis, per vliegtuig, naar Lanzarote, één van de Canarische eilanden.

Het grootste deel van de afwerking zit er op.
Aan beide einden zijn de franjes gedraaid en op "bevel" van mijn klant niet afgewerkt. 
Op de foto's diverse bewerkingen van het draaien van de franjes.
     draaien, knoopje leggen, klaar.

De Belgische vakman is geweest. De problemen zijn opgelost.
De werkzaamheden verliepen spoedig en zonder echte obstakels. 
Zoals steeds is hij vriendelijk, correct, een taalgebruik om van te smullen. 
Hij spreekt mij steeds aan met "U", noemt me wel bij naam, zoals ik hem met "jij" en voornaam aanspreek.
En dat gaat moeiteloos.
Hij heeft een uur of twee nodig om alle herstellingen te doen, wil dan niet langer blijven, er is nog een werk dat wacht.
Ik vraag hem nog of ik bij een eventuele verhuizing een beroep op hem kan doen, met demontage en opnieuw opbouwen elders.
Hij knikt terwijl ik spreek al instemmend: "Dat is geen probleem!". 
En ik vind dat een geruststellende gedachte.

En zaterdag was het dan eindelijk zover.

De wade wordt van de doekboom gerold nadat het uiteinde losgeknipt is van de kettingboom. Mijn gast is nerveus, een beetje gespannen, want dit is de eerste keer dat de wade in zijn geheel zichrbaar is, zij toont zich voor een select publiek in volle glorie.
In oktober 2024 ben ik begonnen aan deze opdracht, niet wetende wat er zou komen, ongewis over het verloop, min of meer een sprong in het diepe.
Gewapend met een wijnkoeler, een fles champagne, een boeket Pinksterbloemen in de geschatte kleur van de binnenkant van de wade staat mijn klant voor de deur. 
"Ja, want dit is toch hét moment, nu gaat het gebeuren, we gaan het zien. Ik ben zó benieuwd."
En niet de enige, het is voor iedereen voor het eerst dat we het resultaat onder ogen krijgen.

We gaan naar boven. Het getouw is vrijgemaakt van alles wat normaal opgestapeld her en der in dozen en kratjes onder handbereik ligt.
Ik geef wat aanwijzigingen, ook aan mijn betere helft. Zij maakt wat filmpjes van het proces.
Gast krijgt een schaar en de eerste draden worden doorgeknipt.
"Kan er niks fout gaan? Stel je voor!"
"Knip rustig verder, er kan niets gebeuren."
"Ja, je weet maar nooit!"
"Knip."
De laatste draden, ik vang de aanknoopstang op. We lopen naar de voorkant van het getouw. 
"Nu trek je rustig het hele werk naar je toe. Hou het in de volle breedte en vouw op als je niet verder kunt."
Dat gaat heel behoorlijk, bij elke draai knarst een metalen "ding" over ander metaal, met een snerpende kreet. Het wordt een heel pak.
"En nu?"
"Leg het hele pak maar op de grijze doek. Ja, en nu gaan we aan deze kant de aangeknoopte draden van de stang schuiven." Dat doen we met z'n tweeën met wat gewriemel schuiven de knopen van de aanbindstang. Het resultaat volgt snel, het pak weefsel ligt op het grijze doek. Ik buig naar voren, pak het hele werk op en overhandig het aan mijn klant. Die kjikt, streelt, voelt en zegt even niets. 
"Dank je wel, Hans. het voelt lekker aan. Wat een gewicht en wat een werk."

Om de lap in zijn geheel te zien gaan we naar de overloop en slaapkamer. Het is een hele lengte, niet echt te schatten hoeveel meter. De zwarte kant toont zich nu, we zijn veel benieuwder naar de binnenkant.
Dus omdraaien.
"Wauw, echt heel mooi. Ik vind het echt bijzonder, heel mooi. Jullie ook?"
We kunnen niet anders dan beamen. 
"Ja, het ziet er heel fraai uit. Ook de vele kleuren die de ups and downs in je leven symboliseren doen het goed. En het is ook voldoende lang om er in íngewikkeld te worden."
"Je krijgt hem niet mee, nu ga ik van de resten ketting franjes draaien, zo gaat niets verloren."
 Opgestapeld, beide kanten zichtbaar, deels van franjes voorzien, één lange doek voor een hoger doel. Het volledig afwerken zal nog enige tijd kosten.
"Maar het mag niet te netjes worden, er mag gerust een fout zichtbaar zijn. Het leven is niet foutloos!"

Tiny rolt het doek op, we gaan naar beneden, de lunch wacht.
Om het moment te vieren, maken we de Champagne open, schenken in, klinken op het resultaat en wensen ons alle goeds.
En nemen een slok.
Proost, op het leven. 

Woensdag 4 juni 11.58 uur.
De laatste inslag wordt gemaakt!
De opdracht is tot een goed einde gebracht.
En, hoe wonderlijk, de laatste 30 cm weefden als vanzelf, zonder enige fout of hapering.
De kettingdraden gingen niet lubberen, er bleven geen schachten achter, alsof er niets mis kon gaan.
Ik heb direct een bericht met foto naar mijn opdrachtgever gestuurd. 
Een entthousiast antwoord kwam terug.
We hebben afgesproken om zaterdag officieel de draden door te knippen. En dat wordt dan de handeling van de ... juist!
De spanning is van het getouw gehaald, het doek kan "ontspannen".
  Twee lege of bijna lege spoelen rusten op het geweven doek.