Weblog

Weer een aflevering.
                                                          

Omdat we praktisch alles per pedes apostelorum aflegden moesten er ook heel wat heuvels op en af gelopen worden. En als je dan boven bent wordt je beloond met weidse uitzichten over weer een deel van deze stad, die nooit verveelt, die steeds weer met iets nieuws komt, je verrast met nog een nieuwe wijk waarvan je het bestaan en de charme nog niet kende.

Dit is 10 april. Luc is jarig en dat wordt gevierd met een eten(tje) in Hard Rock Café Roma! Luc is de vaak genoemde neef die me over alle digitale problemen heen helpt. Altijd vriendelijk, behulpzaam, vol grapjes, welbespraakt, op schrift inventief. We mochten écht niet zingen, hij zou opstappen! Hier helpt hij me met de telefoon.

Zo maar een zonnetje, in de verte de muren van Circo Maximo.

Dit is één van de acht roosters die aangebracht zijn in de vloer van de doopkapel die hoort bij St. Jan van Lateranen, achter het colosseum de weg naar boven. 

Het sportcentrum waar we al bijna 25 jaar twee keer per week komen om een beetje fit te blijven had iets leuks bedacht,
Een foto van het Gitek-team van de eerste dagen werd tentoongesteld met het verzoek, uitdaging, wens, om zo veel mogelijk juiste namen te noemen, te noteren en in de bijgeplaatste bus te stoppen.
Vandaag werd de uitslag bekend gemaakt.
En wat denk je?
Mijn betere helft was de winnaar van deze wedstrijd!
Over de prijs was nagedacht. Een"tablet" met zakjes thee, een fraaie beker met opdruk Gitek, gevuld met chocolaadjes. 
            Proficiat
en dat je nog menig jaar kunt blijven sporten.

Ruim 3 weken waren we in Rome. Overvol, heel warm, maar ook weer de moeite waard!
Eerst maar eens een paar foto's. Voordat ik ze kan plaatsen moeten alle foto's van HEIC naar JPEG veranderd worden. Dat zal even duren.
   

    
Zoals beloofd, eerst een paar foto's. Het wachten op Zaventem werd besteed aan het drinken van koffie, thee en het eten van een Brusselse wafel. Smaakt altijd, er zijn betere exemplaren te koop. 
Dan volgt een overzicht van Piazza Navone, het hart van het oude Rome, hernieuwde kennismaking met een vertrouwd beeld. Het is zaterdagavond, we zijn in ons appartement geweest, hebben de bagage neergezet en gingen op pad. We wonen de komende weken op een straatlengte afstand van dit plein.
Een overzicht over Rome, vanaf de toegang tot het park dat aansluit aan Piazza dell' Popolo. 
Kruidenierszaken zijn tot laat in de avond open, een voordeel als je wat basisprodukten wil kopen. Die winkel varen veelal onder de vlag van Carrefour en zijn in de breedte en lengte uitgerekte Tante Emma Laden, een wirwar van hokje, kamers, gangetjes, trappen waar je voorlopig met moeite vindt wat je nodig hebt.
Een rustpunt. Op talrijke borden wordt "SPRITZ" aangeboden. Al of niet tijdens een happy hour. Dan horen daar een paar hapjes bij, bedoeld om de eerste honger weg te werken. Italië eet laat.
Een stevige wandeling over de Pincio voert naar het standbeeld van Garibaldi.
Een andere dag, we wilden naar het Plein en de Basiliek van Petrus, het centrum van de katholieke wereld. Het blijft indrukwekkend, de grootte en de verhoudingen van Plein, Colonnade, Gebouw. Zó perfect in harmonie dat het in eerste instantie "tegenvalt". Maar als je begint te lopen naar de kerk ervaar je pas de afstand.
Tot zover, wordt vervolgd.

Vandaag staan we op de drempel van maar liefst drie dagen dat er mensen jarig zijn.  Niet zo maar willekeurig, nee familie of vriendin en ex-collega's.
We beginnen vandaag met een vriendin, een vriendschap die dateert uit 1967! 
Dan vieren we morgen de verjaardag van onze neef, Luc, hij wordt 52! Om het niet al te druk te hebben zijn ze, met z'n tweeën een paar dagen weg. 
Feliciteren via internet.
Nog een dag later mijn betere helft. Houdt het graag beperkt en omdat des jarigen wil wet is, voldoen we daar aan.
En samen met haar vieren twee ex-collega's hun jaardag, ieder op eigen manier.

Ik kan niet anders dan  van harte gefeliciteerd zeggen.
BIj deze!

Het getouw staat leeg, zonder ketting- of inslaggarens.
De linnen omslagdoek is klaar, afgewerkt, gewassen, gestreken en verpakt in de bekende stoffen draagtas.
Nu is het wachten op de opdrachtgeefster. Tot nu toe nog geen antwoord op mijn mail. We wachten af.
 Het meest sprekende deel van de omslagdoek.
En voorlopig heb ik nog niets nieuws op het programma staan. Dat geeft ruimte om af en toe wat in de tuin te helpen.
Niet mijn meest favoriete bezigheid, maar allà. Zolang het een beetje grof snoeiwerk is wil ik wel helpen.
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                            
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          De kunstenaar die in Suriname een werk uitgevoerd heeft, is weer terug in Nuth. Zijn werk is af.
Nu gaat hij op diverse plaatsen in de omtrek verslag doen van het hele project.
O.a. bij fitnesscentrum Gitek in Nuth-Beekdaelen!
Komende zaterdag 6 april om 15.30 uur.
Heel benieuwd hoe hij zijn verhaal heeft ingepakt. Er is live muziek....

We maakten een afspraak met een oud-collega van Tiny, en een "kwekeling" van mij.
Toen er kinderen kwamen, heb ik voor de borelingetjes wat geweven.
Ze zijn ondertussen in de twintig, de weefsels leven nog steeds.
 

Weven van diep zwart linnen vraagt nogal wat van mijn ogen, meer speciaal van mijn rechter oog dat het werk voor twee moet leveren. Als de zon uitbundig binnenvalt is er geen probleem. De zware bewolking levert wel problemen op. En daarom was ik aanvankelijk van plan om een nieuwe lamp boven het getouw op te hangen. Een hele opgave. Allerlei uitvoeringen maar niets dat geschikt was om oldoende licht te geven. Zelfs de blauw-gele Zweedse meubelgigant had niets dat voldeed. Uiteindelijk kwam ik terecht bij de doe-het-zelver in Schimmert. Al vaker is dat de redder in de nood. En hij had nog ouderwetse TL-buizen van de goede afmeting. De laatste! Ze worden niet meer gemaakt. Wel in LED-verlichting en geschikt om te ruilen met de aanwezige buis. De aankoop was snel gedaan.
Maar...
Het verwisselen van de beide lampen zou een werkje van niks zijn. Het begon al met het losmaken van een beschermkapje. Te weinig kracht in de kluifjes om dat klaar te spelen. 
Alweer blij dat mijn neef ook in Grijzegrubben woont. Gisteren in de vroege avond heeft hij zijn kennis en handigheid gebruikt om de klus te klaren. 
Het verschil in lichtsterkte is werkelijk verbluffend! 
 

De aankleding van ons dorpke is verleden zaterdag succesvol verlopen. En zoals dat gebruikelijk is, komen er ook de eerste bezwaren over hoe het allemaal gegaan is. Woorden als "inspraakronde", "transparantie", "niet breed gedragen", "onvoldoende bediscussieerd" en zo maar door, staan in de buurtapp te lezen! Een breed uitvergroot verslag van een bijna-aanrijding, het niet meer kunnen keren "om het kapelletje" is een doorn in het plaatselijk oog.
Je moet wel wat meer uitkijken als er tijdens het uitrijden van de oprit plots toch een auto achter je staat die om de hoek kwamm aanstuiven.
En de talloze hobbyfietsers én de belegen e-bikers hebben er een nieuw traject bij, slalom om de bakken!
Los van alle perikelen die nu voor hevige discussie zorgen, het was een gezellige dag. Er was goed gezorgd voor een natje en een droogje, de jeu de boules baan werd volop aangesproken, ook door genodigden van elders.
Jammer dat het nogal koud was.
De eerste toeschouwers bespreken de situatie ter plekke. Er kwam zelfs een meetlint aan te pas!

En ondertussen gaat het weven van de zwart-linnen shawl rustig verder. Vooral rustig, want het zwart is nogal vermoeiend voor gekwelde ogen. Daarom heb ik vanmiddag een nieuwe tl buis gekocht, met meer lumen. Ze moet nog geïnstalleerd worden, het wachten is op mijn neef.
De veelkleurige blokjes-sjaal heb ik geweven toen ik wachtte op het linnen garen, een idee van mijn betere helft. Een goed idee, mag ik wel zeggen.
De franjes zijn gedraaid, de uitstekende draadjes ingestopt, nu nog strijken.

Het was weer een druk weekend. Het begon al met een stevige spinningsessie op vrijdagavond. Onze spinningmaster is tijdelijk ietwat uit de running. Van de nood een deugd makend commandeerde hij vanaf zijn zadel ons naar hoge toppen, hoge snelheid, straffe weerstand terwijl hijzelf met de armen over elkaar toezag hoe het kluppie afgemorkst werd. Maar we lieten ons niet kennen, door en door naar het einde, de coolingdown, het rekken en strekken.

Zaterdagmorgen stond het dorp op zijn kop. In het kader van Oranje-doet-en-wij-doen-mee werd Grijzegrubben opgefleurd met 17 bloembakken, die ook bedoeld zijn om het vele verkeer af te remmen. De werkzaamheden werden afgesloten met een "kleine lunch", alleszins de moeite waard. Naar goed Limburgs gebruik wordt een lunch afgesloten met een zelfgebakken produkt, een vlaai, een Linzer Torte, een cake, muffins, een royale keuze was bijeengebracht en werd ook goed aangesproken. De voorzitter van de buurtvereniging had mij uitverkoren om ook wat te leveren. Dat werd dus de beroemde Linzer Torte, toeërt op zijn Nuths. En na alle lekkernijen moest er
's avonds wel nog gekookt worden. Een smakelijke vegetarische pasta-ovenschotel.

Zondagmiddag was gereserveerd voor een concert van gemengd koor Canto Rinato, in Treebeek. Uit het repertoire was gekozen voor stukken die passen in de aankomende Goede Week, beschouwend, contemplatief. De kerk was helemaal uitverkocht, pastoor stond er verslagen bij! Om na het concert, het was al na half vijf, nog de keuken in te gaan was niet meer aan mij besteed. Dus dat werd "lekker vies eten", noemde Jos Brink dat ooit. En dat was het ook.
En vanmorgen vroeg op, om 08.00 uur kon ik de auto inleveren om een kras- en lakbeschadiging weg te werken. Op de parkeerplaats van Gitek werd onze limousine gekust door een medesporter die de bocht iets te ruim nam.

Zonder enige bedoeling heb ik een paar weken niets geschreven over het wel en wee omtrent mijn hobby en wat daar mee samenhangt. 
Veel werk, vooral ook weefwerkzaamheden. Het tussendoortje ligt nu op tafel, ik ben bezig met het draaien van franjes, werk waarbij de duimen het moeten ontgelden. De enige motivatie en troost is dat het werk wel heel afgewerkt oogt. Los daarvan heb ik de nieuwe ketting, zwart linnen, al op het getouw staan, door de hevels gehaald, aangebonden en proefgeweven. Op één plek zijn twee draden over elkaar heen geslagen, dat moet hersteld worden. Dan ga ik een patroon invoeren en dan aan het werk. En weer franjes draaien, omdat het zoveel mooier presenteert. Voor het zo ver is zijn we wel wat dagen, weken verder. Hebben we waarschijnlijk al een eitje getikt tijdens het paasontbijt. We gaan het zien.

Tja, dan word je op een morgen wakker en je realiseert je dat je jarig bent. Je hoeft er niets voor te doen, je krijgt het cadeau. Met alle leuke en vervelende en overbodige en noodzakelijke en lekkere attenties.
Ja, ik ben nu al drie dagen 82! Toen ik 80 werd vond ik wel dat ik vanaf toen OUD was. Gelukkig viel dat best wel mee, na een halve dag wist ik niet beter dan dat ik nu dus 80 was.
En vanaf toen verliepen de dagen in gezapige regelmaat, in een aangepast tempo, met de dagelijkse besognes die bij een pensionada-leven horen. 
Zelf vind ik dat ik nog best vooruit kom en kan. Natuurlijk lever je stilaan wat plusjes in, krijgt er minnetjes voor terug, maar als je je daar mee tevreden kunt stellen, dan valt het nog mee. 
Verzet tegen de stille teloorgang levert maar stress op waar jezelf het meest mee te doen hebt en die jezelf en je leven versombert.
Niet doen dus!
Gewoon verder gaan.