Mijn eerste gedachte, als we voor boodschappen of bezoek buitenshuis gingen, was steeds: Wel even de lange broek aan!
Ik vond en vind het nog altijd geen gezicht. Twee van die ouwe , witte, gevlekte onderdanen aan het winkelend publiek tonen.
Nergens voor nodig, maar voor mij net een brug te ver. Als ik ze zie, vooral ook nog witte sokken en liefst een glimmend sportbroekje,
dan kijk ik snel weg. Ik wil het niet zien!
Nóg een stap verder.
Een mouwloos onderhemd, een pluk vochtig okselhaar links en rechts, en de bekroning vormt de harige onderbuik die over het broekje hangt.
In de ene hand het mobieltje, in de andere een blikje, de pet met de klep in de nek, jawel hoor!, vader gaat op stap.
Ik weet het, vooroordeel na vooroordeel, meegedragen vanuit de jeugd, het parool was: LUISTEREN. Dat past niet.
Vanmorgen had ik alle ingeprente vooroordelen overwonnen. Ik hield de Bermuda aan!
Wat denk je?
"Doe je geen lange broek aan? Dat doe je anders ook."
"Nou had ik me eindelijk over alles heengezet en dan vraag jij..."
Omdat het tropisch warm is, wilde ik dus zomers gekleed gaan.
En heb dat ook volgehouden.
Het viel niet op tussen het winkelend publiek.
Het is al 11 juni.
Een dag alleen maar binnen gezeten om de warmte enigszins te ontlopen. Maar vandaag waren we al vroeg op pad. Kwart voor negen ontmoetten we de eerste wandelaars, die al weer huiswaarts gingen. Een praatje, wat wonen we hier toch mooi, hopelijk nog heel wat jaren, en dan verder. De holle wegen bieden volop schaduw, in het open veld krijg je voldoende wind om het aangenaam te houden.
Op "thermiek" is al heel wat activiteit, a.s. vrijdag gaat de start- en landingsbaan van MAA weer open. Dan moeten de hobbyisten weer ernstig rekening houden met echte toestellen. Het vakantieverkeer zal dan losbarsten.
Is het ook bij tijd en wijle gedaan met de rust.
Recente reacties