Weblog

Het uitroepteken staat niet symbool voor de "koninklijke" groente die al her en der te koop aangeboden wordt. 
Wel dat deze groente al aardig vroeg in het jaar de nieuwsgierige kopjes boven de grond uitsteekt.
We eten ze in het seizoen veelvuldig. Ik maak er meestal ook nog een lekkere soep van. Daar gebruik ik het kookwater voor, met de schillen om een goede smaak te krijgen.
We aten met smaak, helaas is de typische "ouderwetse" smaak van vroeger veel minder sterk dan toen. Weggeteelt.
"Wat ons vroeger als bitter en helemaal niet lekker tegenstond, missen we nu in de smaak."

Het was een stralend mooie ochtend.
De zon scheen volop, er was nauwelijks wind, de eenden waren weer eens verjaagd van de vijver, enig wasgoed hing buiten te drogen, het ontbijt achter de kiezen, de boel opgeruimd, de wandelschoenen gereed in de gang, om elf uur waren we op weg. 
   
Toen we een keer in Rome waren heb ik zo'n schaduwfoto gemaakt toen we in de termen van Caracalla rondliepen en ons verbaasden over wat de Romeinen bouwden. De holle weg waar we vanmorgen liepen is natuurlijk niet te vergelijken met de eeuwige stad, deze charme is van een heel ander gehalte. Het weggetje werd vandaag druk bereden door mountainbikers. Van beide kanten kwamen ze en passeerden elkaar met veel moeite. We vluchtten maar op de bank die daar sinds kort staat. We hebben niet echt gerust, dat was niet nodig. Het jonge groen kleurt het landschap alweer in voorjaarstinten, die helaas niet lang duren. Met het ontvouwen van de blaadjes kleuren ze ook meteen donkerder groen. 
 

We hebben al April. En die is begonnen met de invulling van het rijmpje dat we als kinderen kenden.
"Maart roert zijn staart, April doet wat hij wil, in Mei legt ieder vogeltje een ei."
Wijsheden die we op school leerden, van buiten leerden opzeggen en zo ook spelenderwijs de volgorde van de maanden in ons geheugen leerden op te slaan.
Al op de "bewaarschool" leerden we ellenlange verzen van buiten. Echt lezen konden we niet, wel nazeggen wat voorgelezen werd. En dat steeds weer opnieuw.
En zo trainden we het geheugen.
En nu, 76,75,74 jaar later laat dat geheugen ons menigmaal behoorlijk in de steek. Zelfs een naam van een bekende wil niet meer boven komen drijven als we hem nodig hebben. Via allerlei ezelsbruggetjes kom je wel achter een naam, associeer je de ene naam met de andere, maar even vaak berust je in de wetenschap dat "het me straks wel invalt." En warempel, ben je bezig met een nutteloos spelletje, kijk je naar een TV-programma, kun je die naam zomaar noemen. En het wonderlijke is dan ook nog eens dat je partner meteen weet over wie het gaat! Maar, waarom hadden we het over deze persoon, in welk verband zochten we die naam? Nou ja, dat valt me dadelijk wel weer in!
Na de corona-aanval, die ik als heel mild ervoer, dacht ik gauw weer de oude te zijn. Dat bleek ijdele hoop en verwachting. Een paar klusjes, niet noemenswaardig, en je was aan rust toe. Na een wandeling die je eerder fluitend maakte, vraagt je lijf nu om rust. In slaap vallen als je even zit en jezelf wat rust gunt. En zo gaat Maart ongemerkt over in April. Vandaag lag er een dun laagje sneeuw, snel gesmolten in een karige voorjaarszon.
Het gaat ongemerkt...

Gisteren hebben we het bewijs geleverd: na tweëneenhalf uur lopen waren we allebei nog echt niet aan het eind van ons latijn. We liepen door het veld, door holle wegen naar Hulsberg voor een paar kleine boodschappen. En vandaar meteen weer retour Grijzegrubben. Toen we langs het verpleeghuis liepen ontdekte mijn betere helft dat ze haar zonnebril had laten liggen in de winkel.
 

"Ik loop vast vooruit, ik ga wel alleen naar binnen om te vragen.", was mijn voorstel. Een gang hoger, de balie werd bediend, en voor ik mijn vraag kon afmaken kreeg ik de bril al overhandigd. Echte service toch? Dat stuk was dus extra aan de wandeling toegevoegd. Weer door het veld, langs een andere weg terug. Een wens die ik als kind al had. De zondagmiddagwandeling, "Maar ik wil wel anders naar huis!", en dat gebeurde dan ook meestal. Achteraf nog verbazingwekkend dat zo'n wens ingewilligd werd.
De terugweg voerde langs de kapel op de Vink, Wijnandsrade, Nuth, Beekdaelen. En daar staken we een paar kaarsen aan bij het Mariabeeld. Ondertussen een gewoonte, traditie. Een moment van concentratie, denken aan mensen waar we om geven, die een gedachtevonkje kunnen verdragen, die even wat aandacht nodig hebben, soms zonder dat ze het zelf weten. Soms ook voor onszelf.
   Naast de kapel ligt een kleine kudde schapen van een speciaal ras. Een witte vacht, een zwarte kop. Stevige beesten, éen geharnaste ram bedient een hele groep dames. Het overtuigend bewijs loopt als een blauwe streep over der dames' ruggen! 

Maar welk bewijs leverden we nu? Dat alle coronasymptomen overwonnen zijn. 

De hele situatie lijkt in niets op de schokkende beelden die we te zien kregen uit ziekenhuizen, ic's, verzorgingscentra en zo. Maar je bent wel geïsoleerd. Ik krijg de tijd best om, binnenmens die ik nu eenmaal ben, maar na een week gaat het toch wel wat knagen. Zeker nu een stralende zon mijn rug verwarmt. De symptomen die bij Corona horen zijn praktisch verdwenen, smaak en reuk zijn niet weg geweest, ik wil toch niets forceren of riskeren en blijf nog tot morgenavond in isolatie. Dan een zelftest en dan zien we hoe het verder gaat.

De "master" die voor 26 februari een les geknutseld had voor mijn verjaardag was zondagmiddag nog voor een bakkie ff op bezoek. Met de fiets, een fraai race-geval, hij gekleed in het Gitek-tenue. Omdat wíj́ niet onbeperkt tijd hadden, híj́ wilde op tijd thuis zijn, vertrok hij na die koffie. "Nog ff bie d'r pap langs, es dèè neet bie de vrundin is!"
Maandagmiddag telefoon.
Die zelfde spinningmaster. In de S-bocht in Hulsberg richting Klimmen was hij onderuit gegaan! Al bij het vallen hoorde hij het sleutelbeen knappen. Een hand geschaafd, de botten zichtbaar. Gelukkig kon hij terecht bij een oud-collega die daar een herberg met B&B uitbaat. Met de ambulance naar het ziekenhuis, waar de diagnose al snel duidelijk is: sleutelbeen op twee plaatsen gebroken. Er is geen tijd voor een onmiddellijke operatie, het gaat vrijdag worden. En therapie, vanzelfsprekend. 
Vanmiddag telefoon. Jawel, hij weer. Kort maar krachtig de verwoording van de toestand: Kloeëte!
Voorlopig niet aan het werk, geen spinning, eerst helemaal terugkomen.

 Dan wil je toch met liefde positief zijn! Een boeketje uit eigen tuin!

Ruim twee jaar al hebben we de regels rondom COVID en corona zo veel mogelijk nageleefd. We bleven wandelen, bezochten, als het mocht, fitness en besteedden een uur aan spinning. We werkten in de tuin, droegen mondkapjes, bleven op anderhalve meter afstand van elkaar en iedereen. En nu loopt de pandemie op zijn laatste benen. De ene versoepeling buitelt over de andere heen, volksfeesten barsten los. We doen er niet aan mee, willen geen risico lopen.
En dan gaan we een avond uiteten met vrienden. Een cadeau vanwege mijn verjaardag, TACHTIG ben ik geworden. Ik moet wel opvallend veel hoesten, "doe ik al van lang voor corona!", de kraan van mijn neus lijkt op een lekkend leertje, ik hou het niet bij met tissues. Het is een leuke avond, de tijd vliegt voorbij. 's Anderendaags is het gehoest en gesnotter alleen maar erger geworden. En morgen moeten we naar een uitvaart, wegblijven is geen optie. Om zeker te gaan stel ik voor om een zelftest te doen. Gelukkig hebben we meer exemplaren in voorraad. De eerste buis "met vloeistof" is al niet in orde, geen druppel vocht in de ampul! Waardeloos. Dan maar een volgende proberen. Die is wel compleet. Peuteren met de wattentip, links rechts en dan in de vloeistof. Heen en weer draaien, uitknijpen en met de druppelaar 4 druppels op de juiste plek laten vallen. 
En dan wachten.....
Al heel snel zien we twee streepjes verschijnen! En volgens de gebruiksaanwijzing voorspelt dat niet veel goeds. Uiteindelijk levert de zelftest een "positief" resultaat op.
Dat betekent controle door de GGD. En betekent ook dat de uitvaart zonder ons moet doorgaan. Helaas.
Gisteren al vroeg in de morgen heb ik een afspraak kunnen maken in Geleen-Sittard, het industrieterrein naast de Rijksweg. Ik ben snel aan de beurt, het proces stelt niets voor.
Wachten op mail of telefoon.
En gisteravond kreeg ik de bevestiging. POSITIEF!
Daar zit je dan! In quarantaine! 

Toch nog..

We hadden tickets voor een voorstelling in wat vroeger eerbiedig "de schouwburg" genoemd werd.
Nu is dat PTL, Parkstad Limburg Theater.
Met recht. We bezochten OUSTFAUST, een hedendaagse bewerking van het drama dat J.W. von Goethe schreef.
Een zinderende voorstelling, vol verwijzingen naar onze tijd, liederlijk, sensueel, zoekend, poëtisch, dramatisch, het had het allemaal.
Een lange zit, drie uur, maar geen moment verveling of versukkeling.
De kers op de taart: het was de premiere van de tour door Nederland! Een lange, heel gezellige nazit maakte het feest compleet.

Om elf uur vanmorgen gingen we op weg voor een wandeling. De zon scheen, we hadden al heel wat weken niet meer gelopen, het beloofde een mooie dag te worden en dat was het dan ook. Om het aangename met het nuttige te combineren sjorden we de rugzak om, teneinde wat noodzakelijke boodschappen te doen. We kozen voor de kruidenier in Schimmert. Een route die door tal van veldwegen en holle paden liep. Het was heel rustig, ongewoon eigenlijk. Met de wind in de rug werd het op momenten zelfs warm. Het aantal producten werd weer meer dan gepland, maar het paste zonder probleem in de rugzakken. De wandeling was pakweg 10 km lang, met wat openthoud duurde het twee en een half uur voor we thuis waren.
Op een afstand zagen we twee personen naar de voordeur lopen. Niet het duidelijke Jehovah's getuigen, jonge mensen, wel met foldertjes. Ze maakten reclame voor de partij waarvan ze lid zijn en die ze willen vertegenwoordigen in de gemeenteraad, na de volgende verkiezingen. Ik merkte dat de vrouw me nadrukkelijk aankeek en jawel, een oud-leerling! Een hele hoop herinneringen, vooral het verhaal van het spinnen en de schapen kwam weer ter sprake, het moet toch indruk gemaakt hebben.

En toen was er koffie. Mét vlaai, gruüemele mit pudding, welverdiend.

We hebben nog steeds stralend voorjaarsweer. Zon, geen bewolking, soms een frisse wind, achter glas is het heel aangenaam vertoeven. Er stonden nog enkele potplanten die de voorjaarskou verdragen. Ze moesten alleen nog op de goede plek geplant worden. Gewapend met schopje, een baal tuinaarde, handschoenen, de tuin in! Mijn tuinvrouw wist al waar geplant ging worden, het graafwerk was voor mij gereserveerd. De grond was vochtig en voelde stevig aan, met wat wroeten kwam ik wel tot resultaat. 
     
Het werk werd beloond met een lekkere, lichte, fruitige lunch. 

En vandaag was het weer van dezelfde kwaliteit. Dat nodigde weer uit om buiten actief te zijn, zij het op een heel ander gebied. De shawl die ik geweven heb is klaar, van het getouw, gewassen en voorzien van gedraaide franjes. Een stuk dat proef geweven was, mocht nu ook weer als proefkonijn dienen. Met vloeibare verf heb ik daar op gesprenkeld met 3 kleuren. Jammer genoeg werd het resultaat niet wat ik ervan verwachtte. Conclusie: we laten de shawl in zijn oorspronkelijke neutrale kleur, voorzien van een logo-etiketje zal hij zeker zijn weg vinden.