Weblog

Een morgen goed doorwerken heeft resultaat!
Alle draden zijn door een hevel gehaald en ik heb al een begin gemaakt met het doorhalen door het riet.
  

Als je maar stug volhoudt en vlijtig aan de getouwen blijft zitten, dan lijkt het door-de-hevels-halen best wel op te schieten.
Vandaag ben ik royaal over de helft gekomen. Er zijn nog 40 cm te gaan, dat zijn dus 340 draden door een hevel halen.

Ik stap achter het getouw uit en ga voor het scherm zitten.
Tussen allerlei huishoudelijke karweitjes heb ik nog tijd gehad om de verkeerd doorgehaalde kettingdraden wél op de goede plek te krijgen.
Nu ben ik zo ver dat ik verder kan werken. Het heeft bijna twee dagen gekost om alles op de goeie plek te krijgen, maar ik ben blij dat ik deze keuze gemaakt heb.
Een soms pijnlijke keuze. zó veel uren gewerkt en dan zonder spijt alles uithalen en opnieuw beginnen. 
Het resulteert in meer tevredenheid als je gaandweg ziet dat het voorbereidend werk beter resultaat zal opleveren.
En daar doe je het voor.
  

Vanmorgen heb ik het "probleem" met mijn betere helft besproken. Oprechte deelname aan het vergeefse werk, maar meer dan eerlijke deelname is er niet. 
De oplossing ligt voor de hand: begin maar opnieuw!
En dat gaat dus vanaf nu gebeuren. Nog langer piekeren heeft geen zin, een nieuw idee is ondertussen uitgegroeid tot een acceptabele oplossing.
Per 2 cm 1 gele draad, en per 2 cm een dubbele witte draad. Voordeel is dat er iets van reliëf gevormd wordt.

Ik sta voor een ingrijpende beslissing!

Moet ik doorgaan met het doorhalen van de ketting zoals ik tot nu toe gedaan heb, of....alles uithalen en helemaal opnieuw beginnen met dit werk?
Wat is aan de hand?
Ik telde voor iedere 2 cm 16 draden wit en 1 draad geel. Maar omdat het weefsel een gelijkzijdige keper wordt heb ik telkens 1 draad over.
Ik hield geen rekening met de gele draad die per 2 cm meegenomen werd. 
Als ik zó door ga houd ik minstens 40 draden over en daar is geen plaats voor op het getouw!
Een moeilijke keuze, er is al zo veel tijd besteed tot nu toe.
Een goede raad zou welkom zijn.

Eindelijk! Vandaag is er dan een start gemaakt met het doorhalen van de draden door een heveloogje.
Eerst heb ik op acht schachten de hevels verdeeld, twee schachten gekozen voor de zelfkanten en één schacht, nummer negen, voor de extra gele draad , die een klein accent gaat vormen in het geheel.
 Het is steeds weer even zoeken en tellen om de juiste volgorde te vinden. Het ziet er dan ook wel wat warrig uit. Maar dat "kump good".
 

De voorbereidingen op het echte weven gaan goed vooruit. 
De hele ketting is opgeboomd, alle "hens aan dek", met z'n tweeën hebben we de ketting in één beweging over de achterbalk gelegd.
Daarna alle hulpknoopjes losgemaakt en de draden gebundeld.
Tenslotte de kettingdraden verder naar voren getrokken.
Het inrijgen van de enkele draad kan beginnen.
   

Het einde komt eraan. nog vijf keer twee cm opbomen, dan is de hele ketting op getouw.
Telkens 32 omwentelingen van elk 104 cm om dan nog een deel van de volgende draai te doen.
Dat levert dan plus minus 34 meter ketting op. Mét de zelfkanten wordt dat een breedte van 98 cm.
98 Cm met elk 8 draadjes is 784 stuks. Bij een lengte van 34 meter is dat 26.656 meter materiaal.
En daar komt dan het garen voor de inslag nog eens bovenop.
Ik reken op 8 inslagen per cm, pakweg 800 inslagen per meter, dat levert dus 25.600 meter materiaal voor de inslag.
Dan kom je in totaal op ruim 52000 meter. Omgerekend 52000 : 6400 = ruim 8 kg materiaal.

Genoeg gerekend, nu een foto.
   De eerste helft van de ketting was nog alleen op te bomen. Maar dan is de afstand te groot om alle draden tussen de twee "chevaliers" te houden. Dan moet je een beroep doen op een welwillende hulp die aan de overkant zorgt voor een regelmatige opslag van de ketting. Om niet in de war te raken of de tel kwijt spreek ik elke draai hardop uit. Ik draai in een rustig tempo, dan is het tussen de lijntjes kleuren wel zo gemakkelijk. Als alles een beetje meezit zou het karwei na het weekend geklaard moeten zijn.

Dan gaat het over de cd-speler. Al langer dan een jaar kregen we regelmatig de waarschuwing dat het apparaat een schoonmaakbeurt moest krijgen. Wat er precies gekuist moest worden was voor ons een raadsel. Tot op een dag geen geluid meer te horen was. De schijfjes draaiden wel, maar "musica", ho maar!
Ten einde raad hebben we toen contact gezocht met een firma die als heel betrouwbaar bekend is om het probleem te bespreken.
Twee mannen hebben het spul opgehaald, nadat ze eerst nog geprobeerd hebben of er misschien meer aan de hand was. In de TV was ook een of ander onduidelijk dingetje niet meer te repareren, de ouderdom, 15 jaar, dus geen onderdelen meer beschikbaar.
Twee weken later kregen we een telefoon om mee te delen dat de cd-speler weer in orde was, maar voor de TV was maar één oplossing, nieuwkoop!
Om een keuze te maken zijn we naar de winkel gegaan, na enkele jaren weer eens met de trein op stap, van Nuth cs, inchecken bij Arriva,  naar Sittard, uitchecken bij Arriva, inchecken bij NS, per intercity helemaal naar Roermond. 
Navertellen wat er allemaal mogelijk is bij zo'n aankoop, ik kan het niet herhalen. Uiteindelijk hebben we een keuze gemaakt, het spul werd besteld, zodra alles "binnen" was kregen we bericht om een afspraak te maken om een en ander te installeren. 
Dat gebeurde gisteren. Dezelfde monteurs over de vloer, een halve kamer vol dozen, kabels, apparatuur en rondlopende, en over de vloer kruipende werkers. In de kruipruimte, naar buiten , in de wagen nog meer spul halen, kruipruimte weer afgedekt, deur open, vliegen naar binnen, je bent niet meer baas in eigen huis.
Tussendoor zorgen voor voldoende drank met wat lekkers, je bent wel bezig zo'n dag.
Maar tenslotte worden alle dozen, verpakkingen, onderdelen, oude TV naar de bedrijfswagen gebracht en dan begint het uitleggen van hoe je vanaf nu TV kijkt!
Eén van de twee doet dat heel rustig, jakkert het programma niet af, vraagt regelmatig of het duidelijk is, gaat pas verder als we blijk geven dat we "het" snappen.
Als dan het eerste beeld verschijnt is dat wel een "ongelooflijk, wat een beeld" opmerking waard.

We zijn voorlopig uit de brand, kunnen weer wat jaren vooruit, kunnen weer cd-tjes afspelen, radio luisteren, een dvd draaien, ja, het leven lacht ons weer toe!

We hebben weer een paar broeierig-warme dagen en nachten achter ons.
Dat weerhield ons niet om met auto naar de garage te rijden, voor wat een grote beurt bleek te worden, om dan te voet naar huis terug te lopen.
Een afstand van ongeveer 8 km, niet echt natuurschoon, maar een mix van straten, schaduwplekken, volop zon, een pleisterplaats aan een vijver met een rustpauze, koffie en sanitaire voorzieningen.
Het laatste stuk gaat lang bergop, onder een steeds warmer wordende dag. 
 Links een maïsveld, redding voor als de nood het hoogst is, rechts een oude vuilnisstortplaats, achter hoge hekken.
Uiteindelijk kom je uit bij Nuther Kruis, het hoogste punt van ons dorp. Dat punt gloort aan de horizon en nodigt om een stapje meer te zetten.
Waarom?
Dan volgt nog een afdaling onder dichtgegroeide bomen, heerlijk koel.
En dan het verlossende bord met de aanduiding:
Grijzegrubben!

's Middags bracht onze buurman mij naar de garage, per taxi.