Weblog

 De weverij kampt met averij, zoals beschreven in vorige blogs. 
Het is een stralende dag, we zitten buiten om wat zonnewarmte te vangen. Na een rondgang door de tuin, waar allerlei groen groeit en in bloei gaat, er wordt wat onkruid geplukt, zitten we dus met niets omhanden.
Gisteren maakte ik een aantal dozen open, waar, volgens etiket wol, zijde, linnen op klossen en strengen en bollen opgeslagen ligt. Ik heb geen idee wat ik van dit linnen garen ooit geweven heb. Frisse, zomerse kleuren in  een geweldige kwaliteit, linnen met het GOTS-label van Venne colcoton. Ik breng de doos met linnen naar beneden om er samen naar te kijken. Maar dat levert niets op. Mijn betere helft kan me niet helpen. 
"Het is een heel mooi garen om een serie poleerdoeken van te weven, niet in wit, maar kleurig." Dat wordt beaamd. Maar nu nog even niet.
We gaan naar binnen, de zon schijnt al behoorlijk warm.
De pedaalridders zwoegen over Luik - Bastenaken - Luik.

Er valt niets te weven, helaas.
De gebroken schroef is niet zo maar in een of andere ijzerwarenwinkel te koop. Zelfs de grotere bouwmarkten moeten "nee, helaas, probeer eens bij ...." verkopen.
En dat is dan weer zonder succes of met de raad om het eens bij ..... te proberen. Dat schiet niet op!
Op de website van allerlei metaalspul vond Philip wel een passende oplossing. Maar ik heb eerst maar eens de Belgische connectie aangeschreven. 
Hij gaat er achteraan, waarschuwt evenwel dat hij per 1 mei op vakantie is. En pas 10 mei weer in zijn lande is. Wachten dus.
Ik heb hem wel gevraagd of hij na de break een dag naar hier wil komen en de andere ongemakken wil komen repareren en dan meteen het getouw een algehele servicebeurt kan geven.
Ik wacht maar af....

Of beter... even niet weven!

Het werk aan de wade verliep tot nu toe best wel voorspoedig. Wat kleine storinkjes, af en toe een haperende schacht, allemaal te verhelpen als je attent blijft werken.
Maar gisteren werd ik opgezadeld met een écht probleem.
Van éen moment op het andere brak een haak af van de verbinding tussen trapper en dwarsschemel. Het ziet niet zo dramatisch uit, maar is het wel. Ik kan nu de trapper niet indrukken en daarmee het programma volgen. Dat is niets meer of minder dan niet kunnen werken! Gelukkig is in Schimmert een doe-het-zelf zaak waar je bijna alles kunt krijgen wat nodig is om te klussen. En heel correct vriendelijk geholpen wordt. Helaas had hij geen schroef met gebogen haak van dezelfde lengte, 7 cm, maar ik was op dat moment al heel blij dat ik geholpen werd.
Om te repareren moest de afgebroken schroef losgedraaid worden en daarmee begon de miserie pas echt. Nauwelijks beweging in te krijgen. Na wat pogingen moest ik het opgeven, mijn handen willen sowieso niet meer van dat zwaar werk verrichten.
   
Artrose! 
Ten einde raad een app verstuurd naar een redder in de nood. Al vaak heeft hij hulp aangeboden en ook gegeven. Halogeenlampjes verwisselen, een schilderij vlekkeloos ophangen, als het even gaat helpt hij. Hij kreeg in ieder geval de schroef losgedraaid uit de behuizing. Maar daarmee waren we nog niet uit de brand.
Wat bleek? De gekochte schroef was te kort! Hij stak net niet voldoende uit om de bijbehorende bout er omheen te draaien. Bij de eerste proeftrap klapte de trapper weer op de vloer, de schroef schoot weer los.
Toen zijn we gestopt, de beloning voor zijn werk was een schaaltje aardbeien met vanillevla, volgens hem: "Ongehoord Lekker!"

Dat was gisteren.
Vannacht werd ik rond half vijf wakker. En meteen zag ik de oplossing voor me.

"Als nu de trapbalk minder dik is als de schemel, dan zou ik de ene schroef kunnen ruilen met de nieuwe. Dan draai ik de nieuwe schroef in de trapper en dan zou het wél kunnen werken. Als de maten kloppen."
Het los schroeven lukte met behulp van een hulpstuk redelijk goed. Ik verwisselde de beide exemplaren, schroefde ze vast, trapte bij wijze van proef en KLAP! alle werk voor niets.
Een mail naar de relatie in België die dit getouw kent, hem alle problemen beschreven en nu wachten op reactie.....

De halve morgen en een deel van de middag is opgegaan aan het draaien van een voorraad spoeltjes in velerlei kleurcombinaties.
Het zijn er uiteindelijk 25 geworden! Ik verwacht dat deze voorraad voldoende is om nog een deel van de onderzijde van de wade in te vullen.
Dan ga ik weer over tot de rode katoen waarmee ik ook gestart was
 

Waarschijnlijk is het verspring-probleem opgelost. Al gisteravond bedacht ik dat het wellicht veroorzaakt wordt als ik de rechtertrapper  te hard indruk.
Toen ik nog eens ging zitten en weefde nog een paar cm met een rustiger intrap, gebeurde er niets van het ongemak.
Vanmorgen was mijn raadsman in de fitness. Na uitleg en de opgedane ervaring suggereerde hij dat het te stevig intrappen zeker de oorzaak kon zijn.
Vanmiddag heb ik weer gewerkt, met een kalmere intrap en het werkte zonder mankeren!
En daarmee ben ik op twee meter gekomen.

Het werk aan de wade gaat eigenlijk wel goed vooruit.
De gekozen binding, satijn 10, voldoet, ziet er mooi  regelmatig uit en ik werk er met veel plezier aan. Per dag probeer ik zo'n 15 cm te weven. Omdat het dubbellaags is, zijn dat 30cm, omgerekend naar inslagen kom ik op 300 inslagen! Elke inslag moet ik controleren op juiste "gaap", zoals Gent dat noemde. Het werk gaat met millimeters omhoog. 
En nu heb ik weer een tegenvaller.
Na zo'n 10 cm geweven te hebben maakt de electronica zich zelfstandig. Ik hoor een klik en dan verspringt de programmering naar het volgende punt! Mijn kennis van alles wat met electriciteit te maken heeft is niveau basisschool, onderbouw. Gelukkig heb ik een paar kennisseen, vrienden, die professioneel werk kunnen leveren. 
Ik hoop dat ze morgen fitness komen plegen, kan ik ze direct aanklampen en om hulp vragen.
Voor de rest, na overleg met de opdrachtgever, is er een nieuwe ontwikkeling in het werk gegroeid. Maar daar ga ik verder niets over meedelen.

Gisteren zijn de hechtingen verwijderd. Dacht ik eerst dat het om krammetjes ging, was het toch vrij borduren met naald en draad. Gelukkig was ik zó gevallen dat de "Platzwunde" in de wenkbrauw zat. Daarmee zal de hechting mettertijd praktisch onzichtbaar zijn. Spaar ik een hele hoop kosmetische ingrepen uit. Er waren toch 8 hechtingen nodig. Daarbij kwamen er nog 2 bij op de neus. De korstjes laten stilaan los van de huid en zo ziet mijn gezicht alweer heel wat menselijker uit.
Vanmorgen ben ik daarom ook weer gaan sporten. Op advies van de assistente heb ik geen uiterste gewichten gehanteerd. Rustig aan, geen hoge tempo's, geen gehol van het een naar het andere toestel, tijd genomen om een praatje te maken met belangstellende medesporters. En het ging heel goed, ik was blij dat ik er weer was.
Ondertussen gaat het weven ook aardig vooruit. Ik heb bijna een meter klaar. Het resultaat is heel bevredigend, mijn opdrachtgever is al eens komen kijken, was enthousiast, maar "Ik snap er steeds minder van!"
Daarmee doelt ze op wat te zien is. Vooral de twee materialen en kleuren die te zien zijn. Tja, vals dubbel hè!

En zo lopen de dagen van maart stilaan naar het einde. We hebben weer een aantal fraaie lentedagen met veel zon, weinig wind en heerlijke temperaturen.

Het was weer een keer goed raak, of eigenlijk, goed mis. Met de "Luistervilla-club" waren we een aantal dagen in München. Daar bezochten we concerten met uitvoerende muzikanten en zangers die in het hoge segment van kunnen thuis zijn.
Daar komt dan nog bij dat München een fascinerende stad is. We hebben maar een klein gedeelte kunnen zien van deze metropool, maar dat smaakt naar meer.
We bezochten de Alte Pinakothek, een duizelingwekkende verzameling van kunstwerken, we zagen alleen schilderijen. Na een uur of twee waren we alledrie zo moe en verzadigd dat het genoeg was. Daarom zochten we
een mooie Konditorei op om ons zelf te tracteren op koffie, thee en gebak. Heerlijk.
   
Na deze onderbreking wilden we naar de Dom, niet zo ver verwijderd, heel goed te voet te doen. 
En toen ging het mis.
Ik struikelde bij het opstappen van de stoep, bleef haken en werd gelanceerd richting "Pflaster"! 
Een bijna exacte copie van de val van enige maanden geleden in de Nuther beemde. Helaas stond nu een betonnen bloembak in mijn baan, ontwijken was niet mogelijk. Met een stevige klap landde ik tegen de bak en rolde verder naar de grond. Meteen bloeden als een rund! Direct waren er twee jonge mensen die me hielpen met opstaan en me stevig steunden. "Sofort Ambulanz anrufen, Sie müssen ins Krankenhaus." Tiny en Cecile waren ondertussen teruggekomen, ze liepen wat vooruit. Met zakdoekjes en servetten probeerden ze het bloeden zoveel mogelijk te stelpen, maar bloedverdunners....
"Daar is de ambulance!", hoorde ik zeggen. En geen 3 minuten later lag ik al op de brancard in de wagen. De brancardier begon heel deskundig mijn gezicht schoon te maken en stelde vast dat hier opname nodig was.
Het ging allemaal zo vlug dat ik het maar liet gebeuren. Het hele vraag- en antwoordspel werd afgewerkt. Medicamenten, ik wist ze zo te noemen, het verzekeringspasje had ik onder handbereik, alle vragen kon ik beantwoorden en 
ik kon zelf dingen vragen.
"Wir bringen Sie ins Krankenhaus in Schwabing, da ist eine gute Chirurgie-abteilung. Die Wunden müssen unbedingt geheftet werden."
En dat bleek dan ook al gauw. Een jonge arts, Chirurg, ging meteen aan het werk. Vooral de spuiten in het voorhoofd, om te verdoven, deden behoorlijk pijn.
"Ja, ich weiss, das ist nicht angenehm, aber Sie sind nicht zimperlich." Nou, dankjewel!
Na de hechtactie werd ik naar de Roentgen- und CT SCAN Abteilung gebracht. Een eindeloze rit door ik weet niet hoeveel gangen, hoeken om, klapdeuren om gestald te worden op een lange gang waar al enige patiënten wachtten op behandeling. Twee uur verder(!) was ik eindelijk aan de beurt. Iets van een paar minuten. Weer een andere broeder bracht me terug naar de wachtkamer waar de rest van het kleine reisgezelschap nog steeds zat te wachten.
En we bleven wachten, anderhalf uur later kwam de uitslag van de scan. Geen wegdruppelend bloed in de schedel, geen barsten of scheuren. 
Maar, Deutsche Gründlichkeit!. In het onderhavige geval is het Protokoll zodanig dat een opname van 1 of 2 nachten/dagen normaal is.
Ik leg de dienstdoende arts uit dat dat wel een probleem zal zijn. Want de volgende morgen gaan we terug naar huis. Gezien mijn toestand en de manier hoe ik functioneer en spreek acht hij het verantwoord dat ik mee kan reizen, maar dan moet ik wel een verklaring tekenen dat ik zelf gekozen heb voor niet blijven en dat het Krankenhaus het wel heeft aangeboden. Dat doe ik zonder morren.
We laten een taxi komen, die ons naar een restaurant in de buurt van het hotel brengt, Café am Beethovenplatz.
We hebben alledrie honger en het bestelde smaakte heel goed. Het is een zelfs gezellige afsluiting van deze bewogen dag.
Terug in het hotel is de rest van ons gezelschap net terug van het  laatste concert, Camerata Salzburg, top-uitvoeringen, die we helaas misten.

's Anderendaags merk ik dat er geen symptomen van het vallen zijn, geen hoofdpijn, geen duizeligheid, geen braakneiging, we gaan on-the-road again.
Om 19.00 uur staan we op de parkeerplaats van Glanerbrook, Geleen.

Het gaat er nu echt op lijken. De hele ketting is door de hevels gehaald, vervolgens per twee draden door de rietopeningen en tenslotte aangebonden aan de doekboom.
Om, na een pauze, proef te draaien en controle opeventuele fouten.
Tot nu toe lijkt alles in orde te zijn. Soms valt een fout pas op als je al een stukje verder bent. Extra moeilijkheidsgraad is de zwarte ketting en de zwarte inslag. 
   Een paar weken geleden kreeg ik, als een voorbarig verjaardagscadeau, een speciaal leeslampje. Om te profiteren van de lampjes kun je het geheel om je nek plooien. Het nadeel is dat bij elke beweging de lichtbundel van plek verandert. Bij het werk waar ik het gebruik is dat nogal hinderlijk. Daarom bedacht ik een oplossing die efficiënt werkt. Ik bind het hele geval met touwtjes vast aan een stevige balk in het getouw. Dan kan ik de lampjes buigen naar de plek waar ik werk. En dat functioneert dan heel goed. Ik heb het niet zo strak gebonden dat er nauwelijks beweging in te krijgen is, ik kan het met de werkplek mee laten lopen. 

Alweer twee dagen geleden vierden we mijn verjaardag. Het was een donderdag, een veelbezochte dag in de fitness. En daarom uitgegroeid tot de dag dat een verjaardag gevierd wordt. Mét een tractatie. De meesten gaan naar de bakker, kopen een paar vlaaien en bieden die aan bij het koffiedrinken na de "trainingen".
Ik heb meestal de moeite genomen om zelf te bakken. Dat vind ik gewoon leuk om te doen en het wordt hogelijk gewaardeerd. Daarbij is de Linzer Torte volgens recept van Mia Crombach, collega-onderwijzeres op de
St Bavojongensschool de hoogst geprezen aanbieding. Je bent wel een lange middag bezig, ook omdat er twee verschillende baksels gemaakt worden. "Linzetoeërt" heet deze in het Nuther dialect. En het was weer een succes. 
Ik had twee bakplaten vol gebakken, royaal gesneden, verdeeld in 54 stukken. Het tweede baksel was een cake met ingestoken kwarten appel. Die dan ook nog ingesneden worden. Na het bakken, nog warm, worden de appelkwarten bedekt met abrikozen- of sinasappeljam. Om het niet te stroperig te maken leng ik de jam aan met di Saronno originale! Alcohol verdampt, de amandelsmaak blijft in de appel hangen.
Juffrouw Crombach werd weer alle eer aangedaan. Eén van de sporters zat bij haar in de eerste klas, leerde van haar rekenen en lezen en schrijven. En daarom wilde hij graag het recept van de toeërt.

Ook al was ik jarig, in de middaguren heb ik toch aan het getouw gezeten. De nieuwggeschoren ketting hadden we al opgeboomd, een dag eerder. En nu heb ik alle afbinddraadjes losgemaakt, verwijderd en de ketting regelmatig gerangschikt. Het is bijna niets, maar je bent wel enkele uren bezig. Klaar om met het door de heveloogjes halen te beginnen, 720 keer!

   

Een week of wat geleden maakten we een kleine wandeling. Het was een stralende zonnige dag. We kozen voor de richting Nuther Kruis, het hoogste punt van de oude gemeente Nuth. Al menige keer "in the picture". Van af dit punt heb je een wijdse blik over het Limburgse land. Het kruis werd al menigmaal vernield, maar dan ook weer hersteld door Zef z.g. De laatste keer heeft hij het zodanig stevig in de beton gezet dat vernielen niet meer lukte. 
De weg richting kruis is sinds enkele jaren omzoomd met bomen.