20 juni 2024. wreed accident 1

Na een onderbreking van maar liefst 4 weken, dan nu eindelijk een nieuw bericht.
Een week of twee geleden, iets langer, liep ik langs het Grijzegrubber Kerkpad en de Platsbeek naar het dorp om wat ontbrekende boodschappen te halen. Mooi, zonnig weer, een plezier om langs dit oude pad te lopen. Toen ik 4 - 5 jaar was wandelden we hier al met zuster Henriette van de kleuterschool om sleutelbloemen te plukken. De sleutels van de hemelpoort, werd ons verteld. 
Met mijn ouders wandelden we hier regelmatig naar het gehucht Grijzegrubben, achter elke poort een blaffende waakhond, stoffige straat, een echte boerenstraat. Het was de zondagmiddagwandeling, na het belcanto concert op de Vlaamse radio. En vóór het koffiedrinken met vlaai, zelfgebakken of soms iets van de bakker. 
Langs dat pad vol herinneringen liep ik dinsdagmiddag. Hier liep ik ook, bijna dagelijks, toen we in Grijzegrubben gingen wonen. Te voet van school naar huis, alle gedoe van het werk en de aanwezigheid van een directeur die erop uit was om me weg te krijgen van mijn werkplek was dan verwaaid, ik kwam opgewekt thuis.
In de supermarkt trof ik een oud-klasgenoot met zijn vrouw, ook boodschappend. Een praatje over hoe het gaat, een vraag naar de zonen, opgewekte verslagen hoe goed ze terecht gekomen waren en dat ze nog steeds blij waren dat ik de oudste over zijn faalangst heen geholpen had.
Op de terugweg liep ik door het "olifantenpaadje", (waarover later meer), langs de visvijvers richting Kerkpad. 
Hoe het gebeurde weet ik niet, ik moet wel ergens achter zijn blijven haken, maar zonder erop bedacht te zijn viel ik in volle vaart op het nogal modderige pad. Een klap, ik ben opgestaan, merkte dat ik hevig bloedend aan hoofd en hand was. Met wat papieren zakdoeken probeerde ik te stelpen, maar dat hielp nauwelijks.
"Hans, hoe zie jij eruit, wat is er gebeurd, je bloedt heel erg, je moet naar een dokter, wie kan ik bellen, is Tiny thuis?", mijn schoonzus die met haar achterkleinzoon daar wandelde.
"Ja, ik ben een beetje gevallen, geloof ik. Nee, Tiny is er niet, die is in Susteren."
"Zijn de buren thuis? Weet je hun telefoonnummer?"
" Dat is......." , kon ik zonder haperen zeggen.
We liepen terug naar het Molenveld, daar kon buurman stoppen en me laten instappen. Spoorslags naar Hoensbroek, waar we onze huisarts hebben. Een week eerder hadden we kennis gemaakt met deze arts, de opvolger van onze vorige, die met pensioen is gegaan. De entree was er een vol drama. De baliebloemen kwamen direct toegesneld om me naar een behandelkamer te brengen, een arts werd erbij gehaald, onze nieuwe huisarts, en hij ging meteen aan de slag. 
"Dat ziet er niet zo best uit.", was zijn eerste conclusie. "Hoe is dat gebeurd?"
Ik deed een kort verslag van wat ik me kon herinneren.
"Hier moet ik wel wat hechtingen aanbrengen. Eerst eens schoonmaken, dan zien we wat er nodig is. Hoe is het met tetanus?"
"Minder dan 10 jaar geleden heb ik die gehad, na een valpartij thuis.", wist ik meteen te antwoorden.
" Ik geef een paar verdovingsspuitjes, dat werkt makkelijker."
Met een assistente gaat hij aan het werk. Hij blijft allerlei vragen stellen, die ik zonder moeite kan beantwoorden. 
Buurman vertelt later dat hij eerst nog geteld had, maar gaandeweg de tel kwijtgeraakt was, hij schatte wel 20 hechtingen rondom mijn linkeroog. Controle door de assistente leverde de aanwezigheid van mijn hoorapparaten op, een hele opluchting. Toen realiseerde ik me dat ik geen bril droeg. In de val moet die wel weggeschoten zijn, ik had ook niet gemerkt dat ik zonder bril liep. Een andere assistente kwam melden dat ze alle bloedsporen bij de ingang, het trappenhuis en de gang had opgeveegd.
We gebruikten de lift om naar beneden en weer naar buiten te lopen en naar huis te rijden.
Buurvrouw had ondertussen Tiny opgevangen, die thuis gekomen was.
Na wat informatie over en weer en wat beklag zeg ik dat ik mijn bril kwijt ben. Buurvrouw stelt meteen voor om die te zoeken daar waar het allemaal gebeurde.
Ze treffen een oud-collega aan, die weet te vertellen dat ze geen bril, maar wel een brillenglas zag liggen en ze kan de plek aanwijzen ook nog. Het glas ligt er nog, Tiny ziet de montuur 20 cm verderop in het gras liggen. Het rechterglas zit nog in de montuur, het linkerdeel is gebroken. Maar gelukkig terecht.
(wordt vervolgd)