Weven

Helaas schiet het met het nieuwe garen niet zo snel op als ik gehoopt had. Daarom heb ik maar een nieuwe ketting geschoren met bestaand materiaal uit de voorraad. Die voorraad lijkt nauwelijks te slinken, terwijl ik toch heel wat lege klosjes heb verzameld om te retourneren bij een volgend bezoek aan de garenwinkel. Van acht klosjes verschillende kleuren katoen van gelijke dikte weef ik een shawl. Verdeeld over vier groepen kan ik vier verschillende bindingen programmeren en zo een gevarieerd weefsel maken in acht verschillende kleuren. Het leunt tegen de lap die ik weefde voor de Kerst- en Nieuwjaarskaarten van dit jaar.
Ik hou u op de hoogte.
    De achterkant van het getouw. De ketting is voor een deel opgeboomd, een deel is al door de hevels gehaald.
De voorkant. De draden die de ketting vormen zijn al voor een deel door de hevels gehaald en wachten nu op het doorhalen door de rietopeningen. Dat gebeurt pas als alle draden een plek hebben in een heveloogje.
Deze warboel wordt misschien vandaag al door de rietopeningen gehaald en aangebonden aan de doekboom. 

Ja, het gaat wel over weven, maar niet over mijn werk of getouw.
Het gaat over de jonge kunstenmaker, die ondertussen in Suriname vertowft en met mijn "lessen" aan de slag is gegaan in de jungle!
Een filmpje toont een best wel professioneel weefraamwerk op. Hij heeft probleem met het op spanning krijgen van de ketting.
Ik stuurde een suggestie, maar die was niet uitvoerbaar. Het raamwerk staat binnen en boren in de vloer is zelfs in de jungle een stap te veel!
Daarom maar een andere mogelijkheid bedacht. Daarna heb ik niets meer gehoord.

Gisteravond was mijn onvolprezen neef van onder in Grijzegrubben met zijn lieve echtgenote op bezoek bij ons.
De reden was de zoveelste keer dat ik hem om hulp moest vragen. Meestal iets met de PC, nu ging het ook om een ander probleem.
Al een tijd geleden was in het weefgetouw een plastic stripje afgebroken. Dat betekende dat ik schacht 14 niet meer kan gebruiken, die schacht werd niet meer aangestuurd door de electronica.
Eerst heb ik gemaild met de hulplijn in Gent, de man die al vaker hier was om een of ander op te knappen. Hij leverde de plastic plaatjes die nodig zijn om een schacht te laten werken.
De demontage verliep zonder probleem, de montage van een nieuwe strip was moeilijker. Piepkleine "vijzen" wilden niet zonder meer terug in de houder. Tot overmaat van ramp viel het boutje op de grond, dacht ik, maar niet te vinden. Na heel lang zoeken vond ik het eindelijk terug....niet op de grond, maar in het mechaniek dat op en neer gaat bij het weven!
Het probleem om de juiste plek te vinden ligt aan mijn linkeroog. Na de infarct is dat heel duidelijk minder functioneel te noemen. 
En toen het schroefje de tweede keer uit mijn vingers glipte heb ik niet meer geprobeerd, maar een S.O.S. mail naar neef gestuurd.
Gisteravond had hij tijd.
Betere motoriek, goed inzicht van wat te doen staat, maar het duurde toch nog even voordat alles weer op de plaats gezet kon worden.
Het probleem?
Het boutje was afgezaagd, zodat het uitstekend uiteinde niet in de weg zat voor de volgende schacht.
Een braampje vertikte het om moeiteloos in de behuizing gedraaid te worden.
Maar het lukte! Geduld werd beloond.
We hebben proefgedraaid, alles werkt weer als vanouds.
Als nu het zwarte linnen geleverd wordt kan ik weer aan de slag.
Neef, bedankt!

Een woord dat Liselore Gerritsen, ex van Paul van Vliet in een lied gebruikte.
Het ging over van alles waar ze een hekel aan had.

Welnu, een hekel heb ik niet aan het maken van een groot aantal kerstkaarten, waarbij steeds een weefsel, een tegeltjeswijsheid, een handgeschreven groet geknipt, geplakt en geschreven wordt. Ooit is het eens begonnen met een klein aantal voor de naaste familie. Toen kwamen er collega's en vrienden bij, het werden er steeds meer, er kwamen echte verzamelaars die zich nu al afvragen:" En volgend jaar, wat maak je dan? Ik heb ze nog allemaal!"
Dan hebben ze meer dan wij hier in Grijzegrubben.
Dit jaar was het schrikkeljaar dat aan de beurt is de inspiratie voor ruim honderd nieuwjaarsgroeten.
Een aantal gaat per post het land in, een aantal wordt in het buitenland bezorgd, een ander deel wordt persoonlijk in de brievenbus gestopt.. En dat hebben we vandaag gedaan. 
Een route bedenken, lopend en rijdend door het dorp de nodige kilometers afleggen. En dan vooral proberen om ongezien voorbij te lopen.

Tenslotte is alles op zijn pootjes terecht gekomen. Het pakket is bezorgd, wel met een andere bezorgdienst.
Een mailtje naar de leverancier om de gunstige afloop te melden.
Vandaag kwam nog een volgende bestelling.
En dan moet er nog één komen. 

De opdracht voor een linnen shawl is doorgeschoven naar eind januari 2024.
De leverancier nam contact op om mij op de hoogte te brengen van hoe het met de voorraad staat.
Linnen moet geverfd worden en dat zal zeker tot eind januari gaan duren!
Mijn klant ingelicht, geen probleem, "Ik heb tijd genoeg!" Dat is goed om te lezen.

En daarom ben ik maar begonnen met het schrijven van onze nieuwjaarswens.
Kost meer moeite dan vorige jaren, het ooginfarct vraagt meer energie dan anders.
Ik doe mijn best, ik weet nu eindelijk dat Schaltjahr schrikkeljaar is. Slechts eens in de vier jaar nodig,
maar toch goed om te weten.

Het loopt op zijn einde, de lap die ik met veel moeite moest herzien en opnieuw moest bedenken en een andere binding moest geven.
Maar nu loopt het heel soepel, een grote diversiteit aan kleuren verdeeld in gelijke blokjes met telkens een andere binding en kleurschakeringen.
Tot nu toe heb ik het geweven deel niet losgemaakt om het resultaat te zien. Ik weet ook niet hoe lang de lap is geworden.
Na vandaag zal het antwoord te zien zijn.
  Meer weven gaat niet, de draden breken door de spanning die er op staat.

De volgende opdracht werpt zijn schaduw al ver vooruit.
Een shawl in zwarte zijde met een kleine toevoeging aan wit. En een inslag van baby-alpaca.
En het mag een royale doek worden.
Op dit moment ben ik bezig met het voorbereidend rekenwerk. Hoe lang maak ik de shawl en hoeveel meter garen is dan nodig. 
Hoe dicht wordt het weefsel, welke binding, wel of niet een patroon, er komt van alles lijken bij zo'n project.

Nóg een weefwerk.
Een jonge kunstemaker, zegt hij zelf, wil in Suriname, ergens in de jungle een kunstwerk realiseren.
Zijn idee is een "warme plek voor een steen", waarbij de warmte uitgevoerd gaat worden met een geweven lap.
Een weefsel dat gebruik maakt van de materialen die ter plekke voorhanden zijn.
Een klein probleem: weven, hoe moet dat?!
Oma verwees hem naar mij. En ondertussen hebben we al contact gehad.
Zijn plannen zijn aan de ene kant heel concreet, de andere kant, het-hoe-moet-dat-dan, is nog erg vaag.
Gelukkig heb ik al wat adviezen kunnen geven, hij is al bezig met proeflappen en vindt het weven "leuk en meditatief".

Eindelijjk, na drie, vier foute starts ben ik nu eindelijk op gang met de doek waar ik al zo veel uren aan besteed heb. En te vaak vergeefs, want de fouten stapelden zich op.
Uiteindelijk heb ik opnieuw een beslissing genomen, die alle vorige ideëen aan de kant zette. 
Blokweefsel met vier verschillende inslagen, patronen, verdeeld over vier groepen.
Het resultaat is heel bevredigend.

Vandaag werden dan eindelijk de plaatjes bezorgd die ik bestelde bij mijn Belgische connectie.
Vier dingetjes van niks, verpakt in een veel te grote doos , vol plastic kussentjes en plakband.
Het was nog zoeken waar het spul uiteindelijk verstopt zat. Maar ik heb ze gevonden!
 Nu nog de vervanging van de afgebroken plaat. We gaan het zien.

 Het is zover! 
Zojuist heb ik de laatste kettingdraden vanuit de hevels door het riet gehaald. De volgende handeling is het aanbinden van deze draden aan de doekboom, dan wordt de ketting op spanning gebracht, ja, en dan kan eindelijk proefgeweven worden. Het heeft wel heel lang geduurd, maar ja, volhouden is het motto.
Behalve deze klus heb ik vanmorgen ook nog alle paden en opritten gesprenkeld met azijn, een probaat middel dat voor een tijdje werkt tegen onkruid.
En, niet te vergeten, een grote pan soep staat af te koelen.

 Het is zo ver! Na heel wat strubbelingen, verkeerde schachten, vermoeidheid, dringender zaken, wat-niet-al, ben ik eindelijk klaar met het doorhalen van 2 x 600 draden door even zoveel heveloogjes. Een kwestie van stug doorgaan, van volhouden, van profiteren van het heldere weer, af laten weten toen het te heet was achter de ramen. Vandaag had ik zelfs verlichting nodig, zo somber was het qua weer.
De ketting is verdeeld over 20 schachten, steeds in groepen van 4, met een breedte van telkens 2 centimeter. 
Ik kan dubbelweven, ik kan patroontjes weven en dat ook nog eens afwisselen met elkaar. Voeg daarbij de vele kleuren die onderling mengen, het zal een vrolijk, kleurig doek worden.

Hoop ik.