Weven

Je wordt tachtig, je buren weten dat je cadeau's niet zo nodig vindt.
Dus een aantal verjaardagen gingen voorbij met een felicitatie en dat was 't.
Maar deze keer hadden we iets bedacht waar hij geen "nee!" of "stout!" tegen zeggen kan.
Hij verkondigt voor wie het horen wil dat hij de Linzer Torte zoals ik die bak de lekkerste vindt.
Even smiespelen met de vrouw des huizes levert deze verrassing op.
 

En omdat ik wat meer deeg gekneed had, valt er voor ons ook wat te smikkelen.
Zó doen wij dat!

Stilletjesaan wordt het weer eens tijd dat ik aan het getouw op zolder ga werken.
Na de vakantie is alweer een week voorbij zonder dat een spoel lijzig door de garens gevaren is.
Nu de linnen combinatiegarens op zijn, ga ik verder met linnen dat ik ooit kocht in Brugge, bij Mandela.
En zo probeer ik de voorraden weg te werken, weg te weven.

Toen ik de voorbereidingen maakte voor mijn wade had ik alle garen op klossen gedraaid.
Dat was in 2013. 21 Augustus 2013 heb ik foto geplaatst van het klossenrek met volle klossen.
Steeds combinaties van 3 verschillende materialen. In de praktijk was dat niet uitvoerbaar. Al binnen 10 minuten liep de hele boel vast  toen ik de ketting op het getouw wilde brengen.
Om het garen niet te verspillen heb ik toen uren zitten doorrijgen op een ondergrond van cottoline. Er bleef nog heel wat garen over.
Om geen verspilling te hebben, weefde ik al die garens op, en gebruikte daar een smalle ketting voor. Eventueel om er stoffen tassen van te maken, waar gekochte weefwerken in verpakt konden worden. 
Dat plan ging ook al de mist in.
Maar vandaag heb ik een gesteld doel bereikt. Het klossenrek is leeg.
Voordat ik onder het mes ga met een tunnel carpaal syndroom wilde ik dat garen opweven.
En dat is nu bereikt. Tweede doel was om dan de 3 meter grens te overschrijden.
En daar heb ik ook mijn doel gehaald.

Al heel vroeg, misschien wel de eerste bezoeker van het open weekend, ontmoette ik de klant van de geboortedoeken.
Hij vertelde dat de beide doeken, ook die voor Afrika, heel enthousiast ontvangen waren.
De jonge ouders zijn er heel blij mee.
Dat is goed om te horen.

Vanmorgen zoals gewoonlijk onze fitnessmorgen. Feestelijk moment was het aanbieden van het bij elkaar gebracht bedrag
voor Sina die jarig is geweest. "Ja, ik weet 't, 41!"
Daarvoor had ik gisteravond nog een doosje gevouwen, ik hou niet van envelopjes, een koordje gedraaid en een toespraak voorbereid.
Behalve het doosje was er een kei, een kaars, met het motto: Sina, je bent een kei!

Vanmiddag verder gegaan met strengen draaien. Etiketten maken, opplakken, sorteren.
Onze buurman zorgde voor walnoten, zelf hebben onze bomen geen enkele noot opgebracht.
Deze week zal voor een groot deel opgaan aan het verder gereedmaken van wat nodig is om te verven.
Vrijdag ben ik al bij Venne om alles in te richten, zodat ik zaterdag snel aan de slag kan.
Een hele organisatie, geloof het maar.

Gelukkig zijn er nog steeds ijverige lezertjes die me attent maken op een minder correcte manier van schrijven. Ik noemde een datum waarop ik de laatste keer iets over gobelin geschreven had. Maar... de laatste keer was twee dagen eerder dan dat bericht. Dan klopt dat dus niet. En daarom heb ik de tekst met die datum veranderd.

Het weer nodigt niet uit om in de tuin noodzakelijk onderhoud te plegen.
Regenbuien, afgewisseld met wat opklaringen, maken het werk buiten echt niet prettig.
Heb ik een goed excuus om binnen te blijven en daar aan de slag te gaan.
Met wat hulpgrepen heb ik foto's gemaakt van de voorkant van het werk.
 
Het is een gebrekkige afbeelding, ik weet het, maar het ziet toch weer anders uit dan de achterkant met alle lusjes
en loshangende draden.
Toen ik begon heb ik een aantal rechthoekjes geweven, in velerlei kleurcombinaties.
Die zijn ook te zien, aan de onderkant van de foto's.
Ze vormen de basis van het werk.

Voor wie zich de moeite wil getroosten om te zoeken, op 29 april 2016 schreef ik de laatste keer iets over het gobelinweven!
De laatste keer voordat ik nú weer opnieuw het gobelin opgepakt heb. En nu dus weer erover schrijf. Vanaf 12 augustus 2017.
Ruim een jaar geleden dus. Nu ik een paar dagen achter elkaar door gewerkt heb moet je het verschil kunnen zien.
 
Het kleine bruine vlakje in het midden is in werkelijkheid anderhalve centimeter hoog
en ruim 10 cm breed. Je kijkt steeds tegen de achterkant van het werk.
Met een spiegel controleer ik of alle legwerk goed ligt, zich goed voegt.
Als er een fout geweven wordt, bijvoorbeeld een overslag van een kettingdraad, dan betekent dat moeizaam uithalen.
Meestal meer werk dan het inleggen. Maar het moet wel gebeuren, een fout blijft zich herhalen en dat is lelijk.

Was het woensdag- of donderdagmiddag, ik ben even de tel kwijt.
Woensdag, want donderdag was "kook"dag, in dit geval bakmiddag.
Na heel lange tijd ben ik weer eens achter het gobelingetouw gekropen,
om daar weer eens wat aan te doen.
En het beviel uitstekend.
Je ziet nauwelijks dat er gewerkt is, het kruipt met millimetertjes omhoog.
Had ik maar meer tijd!

Terwijl we door Leiden liepen, pingde de telefoon. De weefster waarover ik op 5 juni al berichtte, stuurde een foto van de geweven handdoeken.
 
De laatste in de rij is geweven in panamabinding. De eerste 2 in linnenbinding,
nummer 3 en 4 in gelijkzijdige keper en ook nog terugkerend.
 

Nadat ik een schuchter begin maakte met drie verschillende keperbindingen,
1/3, 2/2, 3/1, dat is voor de kenners, heb ik nu een binding genomen over 20 schachten en 20 inslagen.
De driedubbele ketting levert een heel kleurig resultaat op.


Een overzicht van oude en nieuwe binding.        Close up van de nieuwe binding.