Weven

Het gaat nu hard naar het laatste loodje. Niet dat dit het zwaarst weegt, alles zit nog op getouw.


...en toen was het bedtijd!

Vandaag heb ik weer een flink stuk verder gewerkt.
Het einde nadert, nog ongeveer 30 cm zijn te gaan. Het geheel zal iets langer worden dan gepland,
dat kan geen bezwaar zijn.

Een mijlpaal.
Dit is het laatste stukje geel dat in dit vloerkleed geweven wordt.
Op één uitzondering na, net als in het andere kleed weef ik ook nu een strook met alle gebruikte kleuren.
Op die manier "verbind" ik de beide delen.

Al heel lang lag een dubbelgeweven tafelkleed in de voorraadkist.
Eergisteren kocht ik een pot stofverf, kleur jeansblauw.
En gisteren heb ik dat kleed in de machine gewassen.
 
Na het verven, wassen en spoelen hangt het nu te drogen.
Vanmorgen heeft mijn betere helft het geheel met de stoomstrijker
keurig in de plooi gestreken.

De gekozen binding is een "armelui's damast, Eifeler damast of boerendamast", al naargelang de streek waar een weefsel vandaan komt.
Nu nog een belangstellende.....

Om met het laatste te beginnen, we rijden nog steeds in een leenwagen. 
Onze Opel staat nog in de garage, ik hoop toch dat we dinsdag, volgende week, iets horen.

Het tweede vloerkleed vordert gestaag. Ik bentot op 80 cm gevorderd. Over de helft, nog 60 cm te gaan.
En dan het instoppen van alle restdraadjes, ook niet gering.
 Close up van een samenkomen van vier kleuren.

 
Weer eens een mijlpaal. Het tweede vloerkleed in deze kleuren is hier op 43 cm gekomen.
Dat betekent nog een meter te gaan.

Ooit, in de zeventiger jaren van de vorige eeuw, knoopte ik dit vliegengordijn.
De macramé-golf was op zijn hoogtepunt.
Heel wat "plantenhangers", sleutelhangers, armbandjes heb ik met de kinderen geknoopt om 
moeder- of vaderdag met een verrassing te starten. Wat waren ze blij!
Samen met mijn moeder. In de middagpause wees ik haar hoe ze verder kon.
Na haar dood kwam dit werk bij ons terug.
We hadden niet echt een goede plek om het te gebruiken.
En nu zijn vrienden verhuisd en zochten naar zo'n soort gordijn.
Vandaag kreeg ik een foto van hoe het geworden is.
Zij blij, wij blij. Altijd fijn om iemand iets te geven dat gebruikt wordt.

Na een paar fikse regen- en onweersbuien is de temperatuur wel wat gezakt, ook in huis.
Een reden voor mij om weer aan de slag te gaan. En het liep als vanouds.
Daar ben ik wel blij om,want maar zitten kijken is toch niet mijn ideale tijdsbesteding.

De spinningles van gisteravond liep lekker, dankzij airco en open ramen was het wel te doen.
En we fietsten naar de beloning, een waterijsje in plaats van rekken en strekken.
Het was nu simpelweg "lekke enne ...plekke..".

Vandaag is het niet beter dan gisteren. Gevoelsmatig nog warmer.
Eergisteren bestelde ik een klos garen om aan te vullen.
Binnen de kortste keren kreeg ik bericht dat de bestelling op 1 augustus geleverd zou worden.
Toen we vandaag thuis kwamen na de fitness en spinning lag er een kaartje in de brievenbus
dat het bestelde bij de buren afgeleverd was!
Zou ik dus zo maar verder kunnen als de temperatuur weer wat draagbaarder is.

Voor het eerst in veertig jaar dat ik op zolder weef, heb ik op moeten geven.
De warmte buiten is zó verstikkend dat het dor alles heen gaat.
Is het beneden nog "maar" 26 graden, op zolder is het zeker meer dan dertig.
En dat is niet vol te houden. Het garen plakt, mijn handen zijn vochtig, zoals gezegd,
ik heb een pauze ingelast.

 
Als het begin eenmaal is gemaakt, kan ik verder met nummer twee.
Dit is wat men noemt een "werkfoto", onopgesmukt, zonder weglatingen, geen correcties of wat ook.

En het volgende werk groeit stilaan, niet fysiek, maar wel in de planning, in gedachten.
Af en toe een proefje om wat uit te proberen, verder niets.
 
Geweven op het gobelingetouw, waarbij ik bundels van twee of drie draden neem.