Overige onderwerpen

"Hie brennt de lamp!"

Dat mag met recht gezegd en geschreven worden. Woensdagmiddag en -avond heeft onze klusjesman met geduld en nauwkeurigheid de nieuwe lamp opgehangen. Ik zou het hem niet nadoen. Alle gereedschap brengt hij mee, neemt alleen zijn eigen spullen ter hand, werkt zorgvuldig, denkt na, bekijkt de situatie en gaat dan pas aan het werk. Ik hoef maar te kijken en een enkele keer iets vasthouden of even mee overleggen, meer kan ik niet bijdragen.
En, na enige uurtjes, met onderbrekingen, toen het hele geval boven het getouw hing was dat wel een verschil van jewelste.
Wat een licht!
Ik ben blij met de losse opmerking die gemaakt werd tijdens de laatste luistercursusavond: "Waarom neem je dan geen daglichtlamp?" 
Bij deze, bedankt!
 

Vanmorgen vond ik in de mailbox een kort maar krachtige mededeling.
Tl armatuur en led Tl zijn op voorraad.
Duidelijke taal.
Omdat we toch nog voor wat andere boodschappen in Schimmert moesten zijn, ben ik ook naar de DHZ-er gegaan om de bestelling op te halen.
 Een verpakte armatuur en een heel breekbare lamp.
En nu ga ik op zoek naar een handige lampeman. Echt moeilijk zal de zoektocht niet zijn, ik heb de vraag al voorgekookt, gisteren tijdens een ontmoeting.
Er moet tijd gemaakt worden, hij heeft het heel druk.
En ik heb nog heel wat tijd nodig om de hele ketting op de kettingboom op te draaien en daar is het nieuwe licht niet nodig.
Aan de andere kant ben ik heel benieuwd hoe veel meer licht ik kan laten schijnen op het werk.
We gaan het zien.

Op één van de laatste avonden van de luistercursus kwamen we te spreken over hoe moeilijk het weven is als je met zwart linnen werkt.
Ik had al een speciale Neck Light Deluxe cadeau gekregen, vooruitlopend op mijn verjaardag, waarmee het probleem al heel aardig opgelost werd. Het nadeel van die om-je-nek-geklemde-lamp is dat het licht steeds beweegt. Nogal onrustig om te werken. Helaas is een van de twee lampjes al heel snel ter ziele gegaan. Ik was er heel blij mee, zo maar cadeau, maar het werkt niet echt goed.
Terug naar de laatste avond. We dronken nog een koffie, praatten wat na, ik werd bevraagd over wat ik aan het weven was.
Mijn probleemmet het zwart linnen kwam dus ter sprake.
"Waarom koop je dan geen daglichtlamp?", opperde een van de toehoorders.
"Wat is een daglichtlamp?", was mijn wedervraag.
Er kwam een hele uitleg over helderheid, over geen schaduw, écht heel veel beter dan een gewone lamp.
De avond werd afgesloten met een glas alcoholische versnapering, we gingen naar huis en het lichtprobleem bleef liggen.
Het kwam opnieuw ter sprake toen mijn opdrachtgever informeerde hoe ver ik met de wade was.
Ik vertelde het verhaal over de daglichtlamp. 
"Oh, maar dat is ook heel wat beter dan gewoon licht. Ik gebruik dat ook als ik aan het werk ben. Ik heb twee van die lampen, een om vast te zetten op een balkje, een andere is een staande lamp. Weet je wat? Ik breng ze volgende week mee, dan kun je eens proberen of dat zoveel beter is."
 
Ietwat sprakeloos neem ik het aanbod aan.
De geleende lamp heb ik op het getouw gemonteerd, en inderdaad, een wereld van verschil wat lichtsterkte betreft.
"Ja, dat lijkt me een hele verbetering, ook al omdat ik met mijn ogen op halve kracht werk, na het infarct."
Om de plaatselijke middenstand te steunen informeer ik in Schimmert bij de DHZ-er of hij zo'n lamp met armatuur kan leveren. Na wat zoekwerk krijg ik vanmorgen al antwoord: hij kan zo'n lamp leveren in een royale breedte, als plafondlicht, muurbevestiging, er zijn diverse mogelijkheden. En de prijs is alleszins redelijk. De beslissing is snel gemaakt. 

Het kunnen zo maar de heetste dagen van het jaar zijn of worden. Temperatuur boven 30 graden, geen druppel regen, slinkende vijver, dagelijks planten en bloemen drenken, het houdt niet op.
En uitgerekend die dagen hadden wij gereserveerd om een paar door te brengen in Drente, in Assen. Ons onderkomen, Hotel De Bonte Wever, wordt in allerlei reclames aanbevolen en geroemd om de vele ontspanningsmogelijkheden die geboden worden. Zwembaden, sauna, allerlei caféspelletjes, volop plezier voor kinderen, fiets- en wandelmogelijkheden, vanuit het hotel en routes die elders starten.

Als we de kamer binnen stappen zijn we aangenaam verrast! Een kamer voor vier volwassenen, echte bedden en dan ook nog voldoende ruimte. Badkamer met inloopdouche, toilet.
Dan wil je toch de omgeving eens verkennen. Uit het hotel naar links steek je de verkeersweg over en belandt in een parkachtig aangelegde tuin, met banken.
Het provinciehuis.
Met een groot beeld van Arthur Sproncken, een kolossaal paard bereden door een amazone. Het geheel zeker een meter of vier hoog. 
 

Terug in De Bonte Wever zoeken we het restaurant, we kunnen kiezen waar we willen zitten.
En dan bekijken we wat all inclusive te bieden heeft. Dat is niet gering. Een aantal eilandjes waar bakken met velerlei gerechten koud of warm gehouden worden. Niet van die lange rijen, geen aansluiten achteraan, gewoon kijken wat is er allemaal en kies daar wat je eten wil. Heel rustig. De gasten zijn van allerlei leeftijd, jong en oud, groot en klein, grijs of kaal, en overwegend korte broeken. T-shirts in  varianten in kleur en patronen, met of zonder mouw, zelfs in onderhemd. Een leeg bord wordt snel afgeruimd, elke nieuwe keuze gaat op een nieuw bordje. Wel zo smakelijk.
Drank kun je halen aan de toog, hier is ook weer een grote keuze. Ook licht-alcoholisch.
Het dessert laat je kiezen uit kwark, yoghurt, ijs, mousse of je neemt gebak met een koffie als afsluiter. Of van alles een lepeltje. En dan is er ook nog fruit.

Een gewone donderdag, niet echt voor ons. Vier en vijftig jaar geleden beloofden we elkaar trouw, elkaar te steunen "for better and for worse", lief en leed te delen, 
kortom,
26 juni is onze trouwdag. 
En in die tijd was je trouwdag de dag dat je "voor de kerk" beloofde samen te zijn en te blijven, dat je beloofde de ander trouw te blijven.
Dat gebeurde dan in de kerk onder het toeziend oog van de dienstdoende priester, tegen wie jouw antwoord luidde: " Dat beloof ik."
Wat die belofte inhield was onmogelijk te overzien of er een idee van te hebben.
Het was wel het moment dat je vanaf die dag het bed mocht delen.
Een volkse zegswijze was: "Eerst voor de wet, dan voor het bed."
Welnu, vandaag 54 jaar geleden was dan de kerkelijke inzegening van onze verbinding, de wettelijke was al een half jaar eerder gebeurd.
Dat was een formele handeling, die nauwelijks aandacht kreeg. Het was vooral belasting-technisch interessant, je kon dan, als getrouwd gedurende het hele jaar, belasting terugvragen. 
En dat hielp financieel enorm als je je gezamenlijke nest ging inrichten.
Wij verdienden allebei al een paar jaar, hadden dus ook aardig kunnen sparen en konden ons navenant inrichten. 
Bovendien hadden we de gelegenheid om een nog te bouwen huis te kopen, waarbij wat steun van onze ouders heel welkom was.

Onze bruiloft was op onze eigen wens bescheiden. Geen feestavond, geen orkest, geen onnozele spelletjes tijdens het dansen, geen koud buffet voor 160 man!
De beide gezinnen en de getuigen, meer was het gezelschap niet waarmee we op kasteel Hoensbroek de bruiloft vierden met een meer of minder gezellig diner.
Om even voor elf in de avond zwaaiden we de gasten uit, ja, en toen stonden we er alleen voor.
Nu mocht "het", geen bezorgde ouders die streng er op letten of we niet over de schreef gingen.
Pas een dag of twee, drie later gingen we op bruidsreis, per vliegtuig, naar Lanzarote, één van de Canarische eilanden.

Vandaag hebben we een "vrije" dag genomen. Een uitstapje naar Aken. De verzameling Musikengel is weer uitgebreid met een nieuwe muzikant, een "Engel mit Viola da Gamba". 
Maar toch even terug naar het weefwerk waar ik dagelijks aan werk.
En gisteren bereikte ik weer een punt, vier en een halve meter is geweven!
Met een duidelijke markering stuur ik dan een foto naar mijn "klant".
 

 Het is gelukt! Na de nodige strubbelingen hebben we eindelijk de juiste schroefogen kunnen bemachtigen. Wat was het geval? De geleverde exemplaren waren te dik! De opgegeven maat was te zwaar. Toen ben ik op zoek gegaan naar een ander bedrijf dat dit spul eveneens per stuk levert. En gevonden in Voerendaal. Philip heeft ze opgehaald, hij was toch in Ubachsberg, en gisteravond lag hij al onder het getouw om de passende schroefogen te bevestigen. Dat ging heel wat gemakkelijker dan de oude exemplaren verwijderen. De nieuwe werden geplaatst, en na inschakeling en programmering kon ik proefdraaien.
En jawel! Geen enkel probleem, alles liep weer zoals het hoort. 
Kun je je mijn "JOECHEE!" voorstellen?

Gistermiddag kreeg ik al een berichtje van mijn contactpersoon in zake schroeven. De bestelling was binnen!
Vandaag gaat het niet meer lukken, we gingen naar een crematieplechtigheid waar de hulp ook aanwezig was. 
Met alle bijzonderheden rondom het herdenken van bevrijding en wat daar aan voorafging zal het wel even duren voor het getouw weer werkzaam zal zijn.

En dat betekende dat je dan vier maanden lang niet gekweld werd met een lepel levertraan!
Dan was het een periode van meer zon, warmte, buiten zijn, meer verse groenten en fruit.
Totdat de zomervakantiemaand, augustus, voorbij was. Dan begon  met het nieuwe schooljaar ook het slikken van de verplichte diklopende "lekkernij"!
Sanostol heette dat spul, enigszins oranje gekleurd, vettig, er werd gezegd dat het afkomstig was van walvissen, die, eenmaal gevangen, verwerkt werden tot talloze doeleinden.

Er werd een sinasappelachtig smaakje aan toegevoegd om het minder onaantrekkelijk te maken.
Dat Pinocchio in de maag van zo'n beest overleefde sprak ons natuurlijk enorm aan.
Maar ook Jonas overleefde een tocht in zo'n gigant zonder mankeren, hij werd zelfs afgeleverd op het opgegeven adres. 
Wie gelooft wordt zalig, we wachten op een nieuwe paus.
Die zal zeker niet zó op het Pieterplein in Rome opgehoest worden.

Ondertussen zijn nieuwe schroeven met haak besteld, ze zouden snel geleverd worden. De  Vlaamse connectie is op vakantie en heeft niets meer kunnen vinden.
Ik hoop dat de levering inderdaad snel geschiedt, dan kan ik weer verder met de wade.
Mijn opdrachtgever was eergisteren op bezoek, heel nieuwsgierig naar wat ik weef. De reactie was helemaal geweldig. Het werd even STIL!
Zelf had ik het resultaat van mijn werk ook nog niet gezien, we hebben het weefsel afgerold van de doekboom om te kijken. 
En, ja, een mooie lap gaat dat worden.

 De weverij kampt met averij, zoals beschreven in vorige blogs. 
Het is een stralende dag, we zitten buiten om wat zonnewarmte te vangen. Na een rondgang door de tuin, waar allerlei groen groeit en in bloei gaat, er wordt wat onkruid geplukt, zitten we dus met niets omhanden.
Gisteren maakte ik een aantal dozen open, waar, volgens etiket wol, zijde, linnen op klossen en strengen en bollen opgeslagen ligt. Ik heb geen idee wat ik van dit linnen garen ooit geweven heb. Frisse, zomerse kleuren in  een geweldige kwaliteit, linnen met het GOTS-label van Venne colcoton. Ik breng de doos met linnen naar beneden om er samen naar te kijken. Maar dat levert niets op. Mijn betere helft kan me niet helpen. 
"Het is een heel mooi garen om een serie poleerdoeken van te weven, niet in wit, maar kleurig." Dat wordt beaamd. Maar nu nog even niet.
We gaan naar binnen, de zon schijnt al behoorlijk warm.
De pedaalridders zwoegen over Luik - Bastenaken - Luik.