Overige onderwerpen

 De weverij kampt met averij, zoals beschreven in vorige blogs. 
Het is een stralende dag, we zitten buiten om wat zonnewarmte te vangen. Na een rondgang door de tuin, waar allerlei groen groeit en in bloei gaat, er wordt wat onkruid geplukt, zitten we dus met niets omhanden.
Gisteren maakte ik een aantal dozen open, waar, volgens etiket wol, zijde, linnen op klossen en strengen en bollen opgeslagen ligt. Ik heb geen idee wat ik van dit linnen garen ooit geweven heb. Frisse, zomerse kleuren in  een geweldige kwaliteit, linnen met het GOTS-label van Venne colcoton. Ik breng de doos met linnen naar beneden om er samen naar te kijken. Maar dat levert niets op. Mijn betere helft kan me niet helpen. 
"Het is een heel mooi garen om een serie poleerdoeken van te weven, niet in wit, maar kleurig." Dat wordt beaamd. Maar nu nog even niet.
We gaan naar binnen, de zon schijnt al behoorlijk warm.
De pedaalridders zwoegen over Luik - Bastenaken - Luik.

Gisteren zijn de hechtingen verwijderd. Dacht ik eerst dat het om krammetjes ging, was het toch vrij borduren met naald en draad. Gelukkig was ik zó gevallen dat de "Platzwunde" in de wenkbrauw zat. Daarmee zal de hechting mettertijd praktisch onzichtbaar zijn. Spaar ik een hele hoop kosmetische ingrepen uit. Er waren toch 8 hechtingen nodig. Daarbij kwamen er nog 2 bij op de neus. De korstjes laten stilaan los van de huid en zo ziet mijn gezicht alweer heel wat menselijker uit.
Vanmorgen ben ik daarom ook weer gaan sporten. Op advies van de assistente heb ik geen uiterste gewichten gehanteerd. Rustig aan, geen hoge tempo's, geen gehol van het een naar het andere toestel, tijd genomen om een praatje te maken met belangstellende medesporters. En het ging heel goed, ik was blij dat ik er weer was.
Ondertussen gaat het weven ook aardig vooruit. Ik heb bijna een meter klaar. Het resultaat is heel bevredigend, mijn opdrachtgever is al eens komen kijken, was enthousiast, maar "Ik snap er steeds minder van!"
Daarmee doelt ze op wat te zien is. Vooral de twee materialen en kleuren die te zien zijn. Tja, vals dubbel hè!

En zo lopen de dagen van maart stilaan naar het einde. We hebben weer een aantal fraaie lentedagen met veel zon, weinig wind en heerlijke temperaturen.

Het was weer een keer goed raak, of eigenlijk, goed mis. Met de "Luistervilla-club" waren we een aantal dagen in München. Daar bezochten we concerten met uitvoerende muzikanten en zangers die in het hoge segment van kunnen thuis zijn.
Daar komt dan nog bij dat München een fascinerende stad is. We hebben maar een klein gedeelte kunnen zien van deze metropool, maar dat smaakt naar meer.
We bezochten de Alte Pinakothek, een duizelingwekkende verzameling van kunstwerken, we zagen alleen schilderijen. Na een uur of twee waren we alledrie zo moe en verzadigd dat het genoeg was. Daarom zochten we
een mooie Konditorei op om ons zelf te tracteren op koffie, thee en gebak. Heerlijk.
   
Na deze onderbreking wilden we naar de Dom, niet zo ver verwijderd, heel goed te voet te doen. 
En toen ging het mis.
Ik struikelde bij het opstappen van de stoep, bleef haken en werd gelanceerd richting "Pflaster"! 
Een bijna exacte copie van de val van enige maanden geleden in de Nuther beemde. Helaas stond nu een betonnen bloembak in mijn baan, ontwijken was niet mogelijk. Met een stevige klap landde ik tegen de bak en rolde verder naar de grond. Meteen bloeden als een rund! Direct waren er twee jonge mensen die me hielpen met opstaan en me stevig steunden. "Sofort Ambulanz anrufen, Sie müssen ins Krankenhaus." Tiny en Cecile waren ondertussen teruggekomen, ze liepen wat vooruit. Met zakdoekjes en servetten probeerden ze het bloeden zoveel mogelijk te stelpen, maar bloedverdunners....
"Daar is de ambulance!", hoorde ik zeggen. En geen 3 minuten later lag ik al op de brancard in de wagen. De brancardier begon heel deskundig mijn gezicht schoon te maken en stelde vast dat hier opname nodig was.
Het ging allemaal zo vlug dat ik het maar liet gebeuren. Het hele vraag- en antwoordspel werd afgewerkt. Medicamenten, ik wist ze zo te noemen, het verzekeringspasje had ik onder handbereik, alle vragen kon ik beantwoorden en 
ik kon zelf dingen vragen.
"Wir bringen Sie ins Krankenhaus in Schwabing, da ist eine gute Chirurgie-abteilung. Die Wunden müssen unbedingt geheftet werden."
En dat bleek dan ook al gauw. Een jonge arts, Chirurg, ging meteen aan het werk. Vooral de spuiten in het voorhoofd, om te verdoven, deden behoorlijk pijn.
"Ja, ich weiss, das ist nicht angenehm, aber Sie sind nicht zimperlich." Nou, dankjewel!
Na de hechtactie werd ik naar de Roentgen- und CT SCAN Abteilung gebracht. Een eindeloze rit door ik weet niet hoeveel gangen, hoeken om, klapdeuren om gestald te worden op een lange gang waar al enige patiënten wachtten op behandeling. Twee uur verder(!) was ik eindelijk aan de beurt. Iets van een paar minuten. Weer een andere broeder bracht me terug naar de wachtkamer waar de rest van het kleine reisgezelschap nog steeds zat te wachten.
En we bleven wachten, anderhalf uur later kwam de uitslag van de scan. Geen wegdruppelend bloed in de schedel, geen barsten of scheuren. 
Maar, Deutsche Gründlichkeit!. In het onderhavige geval is het Protokoll zodanig dat een opname van 1 of 2 nachten/dagen normaal is.
Ik leg de dienstdoende arts uit dat dat wel een probleem zal zijn. Want de volgende morgen gaan we terug naar huis. Gezien mijn toestand en de manier hoe ik functioneer en spreek acht hij het verantwoord dat ik mee kan reizen, maar dan moet ik wel een verklaring tekenen dat ik zelf gekozen heb voor niet blijven en dat het Krankenhaus het wel heeft aangeboden. Dat doe ik zonder morren.
We laten een taxi komen, die ons naar een restaurant in de buurt van het hotel brengt, Café am Beethovenplatz.
We hebben alledrie honger en het bestelde smaakte heel goed. Het is een zelfs gezellige afsluiting van deze bewogen dag.
Terug in het hotel is de rest van ons gezelschap net terug van het  laatste concert, Camerata Salzburg, top-uitvoeringen, die we helaas misten.

's Anderendaags merk ik dat er geen symptomen van het vallen zijn, geen hoofdpijn, geen duizeligheid, geen braakneiging, we gaan on-the-road again.
Om 19.00 uur staan we op de parkeerplaats van Glanerbrook, Geleen.

Alweer twee dagen geleden vierden we mijn verjaardag. Het was een donderdag, een veelbezochte dag in de fitness. En daarom uitgegroeid tot de dag dat een verjaardag gevierd wordt. Mét een tractatie. De meesten gaan naar de bakker, kopen een paar vlaaien en bieden die aan bij het koffiedrinken na de "trainingen".
Ik heb meestal de moeite genomen om zelf te bakken. Dat vind ik gewoon leuk om te doen en het wordt hogelijk gewaardeerd. Daarbij is de Linzer Torte volgens recept van Mia Crombach, collega-onderwijzeres op de
St Bavojongensschool de hoogst geprezen aanbieding. Je bent wel een lange middag bezig, ook omdat er twee verschillende baksels gemaakt worden. "Linzetoeërt" heet deze in het Nuther dialect. En het was weer een succes. 
Ik had twee bakplaten vol gebakken, royaal gesneden, verdeeld in 54 stukken. Het tweede baksel was een cake met ingestoken kwarten appel. Die dan ook nog ingesneden worden. Na het bakken, nog warm, worden de appelkwarten bedekt met abrikozen- of sinasappeljam. Om het niet te stroperig te maken leng ik de jam aan met di Saronno originale! Alcohol verdampt, de amandelsmaak blijft in de appel hangen.
Juffrouw Crombach werd weer alle eer aangedaan. Eén van de sporters zat bij haar in de eerste klas, leerde van haar rekenen en lezen en schrijven. En daarom wilde hij graag het recept van de toeërt.

Ook al was ik jarig, in de middaguren heb ik toch aan het getouw gezeten. De nieuwggeschoren ketting hadden we al opgeboomd, een dag eerder. En nu heb ik alle afbinddraadjes losgemaakt, verwijderd en de ketting regelmatig gerangschikt. Het is bijna niets, maar je bent wel enkele uren bezig. Klaar om met het door de heveloogjes halen te beginnen, 720 keer!

   

Een week of wat geleden maakten we een kleine wandeling. Het was een stralende zonnige dag. We kozen voor de richting Nuther Kruis, het hoogste punt van de oude gemeente Nuth. Al menige keer "in the picture". Van af dit punt heb je een wijdse blik over het Limburgse land. Het kruis werd al menigmaal vernield, maar dan ook weer hersteld door Zef z.g. De laatste keer heeft hij het zodanig stevig in de beton gezet dat vernielen niet meer lukte. 
De weg richting kruis is sinds enkele jaren omzoomd met bomen.
 

Met het wisselen van het ene jaar naar het volgende komen er zo af en toe opmerkingen over " wat zou hij dit jaar bedacht hebben?"
Of:" Ik ben benieuwd wat hij dit jaar maakt."
En dan gaat het over de kaartjes die ik bedenk en maak voor een aantal vrienden, bekenden en anderszins de moeite waard zijnden.
Welnu, dit jaar is er een belangrijke verandering. Mijn betere helft heeft een groot deel van het werk op zich genomen en uitgevoerd.
Daar gaan we.
Men neme:

zoveel correspondentiekaarten als nodig zijn en passende enveloppen;
resten geweven stof;
strijkvlieseline;
vulpen en inkt;
PRITT stift middelgroot;

verder:
een goede stofschaar;
strijkijzer en -plank;
een droge doek om de lappen af te dekken tijdens het strijken;
postzegels, al of niet kerstzegels.

Werkwijze.
Uit de voorraad resten stof zoek je de meest voor de hand liggende lappen. Kies kleurige exemplaren. Strijk de lappen glad.
Neem vlieseline van een stevige kwaliteit. Leg het gestreken materiaal op de vlieseline. Leg verschillende lapjes tegen elkaar aan, zodat de vlieseline niet aan het strijkijzer plakt.
Strijk met een hete bout de lapjes en de vlieseline aan elkaar. 
Knip deze stukken per kleur los van elkaar en knip vervolgens strookjes stof van ± 4 cm lang en ± 3 - 4 mm breed. Sorteer ze op kleur.

Neem een blanco kaartje en schrijf met pen je gedachte of wens op het kaartje, leg het apart om te drogen. Schrijf zoveel exemplaren als je nodig hebt. 
Schrijf de adressen op de enveloppen, gebruik weer de vulpen.
Met de plakstift smeer je een dunne streep op het kaartje. 
Kies 5 strookjes stof en leg die iets uit elkaar op de plakstrook. Druk stevig aan, leg apart.
Neem een enveloppe, stop een kaartje erin en voeg nog 5 strookjes los toe.
Plak de enveloppe dicht en frankeer met een passende postzegel.
    
De laatste handeling is bedoeld voor de ontvanger van ons produkt. Met de los toegevoegde strookjes weef je een "kleurig lapje"!
En daarmee voltooi je onze wensen voor jou!

Het aandeel in het werk waar Tiny haar tijd aan besteedde was het strijken, plakstrijken, en knippen van de strookjes stof! 
10 reepjes per adres, in totaal 115 kaarten, reken maar uit.....!

We hebben de Feestdagen op een zinvolle wijze doorgebracht.

Het lijkt wel of deze wade-in-wording zich met hand en tand verzet tegen het verder weven. Aan het daadwerkelijke weven ben ik nog lang niet toegekomen. Het uit elkaar halen en in de goede baantjes leggen van de opeenvolgende strengen garen kost écht veel tijd. En dan meen ik dat het probleem nu opgelost is, vergeet het maar! Na nog een uur of zo geprutst en geklungeld te hebben ontdek ik waar het probleem zit.
Aan het eind van de ketting, waar de retourreis begint, was de ketting nog niet doorgeknipt! Wat je aan de ene kant dacht los te trekken leverde je aan de andere kant in. Met het gevolg dat de knopen nog vaster kwamen te zitten. Op zo'n punt aangekomen moet je rigoureus handelen. Schaar in het garen zetten en op goed geluk doorknippen. Dan heb je wel kortere en langere uiteinden, maar de knopen lossen wel op. De kortere verleng je met een extra eindje garen, je telt de draden per bundel, sorteert ze in de effenaar, rangschikt de benodigde hevels, en dan kun je dat pakketje doorhalen.
Duidelijker dan dit kan ik het niet formuleren.
Maar toen was het kerstavond.
Zonder goeie goed, zonder foute trui, maar wel met een pan "vieesj-vleisj-soep" en een halve liter caramelpudding, compleet met een casserole boeuf bourguignonne kunnen we morgen Kerst 2024 vieren.
Een mooie gelegenheid om nog verder te schrijven aan nieuwjaarswensen naar een handjevol vrienden, veel meer kennissen, en vaste adressen. 

Je zou er mistroostig van worden. Dag na dag grijze luchten, regenbuien, om half vier worden de lichten ontstoken, kaarsjes doen verwoede pogingen om in huis het kerstgevoel op te roepen. 
Dat kost heel wat moeite, geloof me. Zeker als je dan ook nog eens dacht dat de zware verkoudheid met hoestbuien, snotneuzen, tranende ogen eindelijk voorbij was.  Vergeet het maar, een dag of drie, vier verder begon de ellende weer opnieuw. Maar deze keer was ik niet alleen het slachtoffer. Mijn betere helft overtreft me in volume en slapeloosheid. Zij heeft het veel erger te pakken dan dat ik het had en heb.
Het fitnessprogramma staat in de pauzestand, al ruim een week zijn we niet meer geweest. We komen nauwelijks buiten, buurman wil wel wat boodschappen doen. Gelukkig is er voldoende voorraad.
Er is zelfs zó weinig licht dat ik het doorhalen van de dubbele ketting met veel moeite kan uitvoeren. In de middaguren is er wel wat te doen, het gaat tergend langzaam. 

Vanmiddag, zaterdag, ging het doorhalen plotseling heel voorspoedig. Binnen een half uur had ik vier strengen van 20 draden door 80 hevels gehald. Je zou bijna gaan fluiten van plezier. Of minstens een liedeke neuriën. 
Toen kwam de tegenvaller! Onverklaarbaar, de volgende twee strengen zaten binnen een mum van tijd volledig verknoopt en onontwarbaar door elkaar.
Uiteindelijk ben ik maar gestopt, een beker koffie doet dan wel goed.

We, Mijn andere helft gaat ook mee, hebben gereserveerd bij H. om een voorlichtingsmiddag te volgen. Het betreft hier een volledig nieuw hoorapparaat warmee je beter dan ooit gaat horen. Noem het en het apparaat levert het. Nogal vooringenomen ga ik zitten. Heel goed georganiseerd, we krijgen allemaal, zo'n 18 personen, een koptelefoon opgezet. Via een "centraal hoofd" gaan we het nieuwe horen beleven. De voorlichter, van Widex, start met de mededeling dat een hoorapparaat een hulpmiddel is. Dat op jouw persoonlijke situatie afgestemd moet worden. Dat het nooit het "eigen" horen kan vervangen.
En dan volgt een lofzang op dit nieuwe apparaat dat zó veel mogelijkheden biedt dat je werkelijkveel beter gaat horen.
Het zal wel.
Een echt pluspunt is dat je duidelijk kunt horen waar het geluid vandaan komt, van links of van rechts. Dat is al heel wat.
De kers op de taart: de prijs.
€ 4500,00.  Waar ik nu gebruik van maak kostte evenveel. Mijn behoeften aan heel goed verstaan en horen zijn duidelijk minder geweorden, voorlopig kan ik met deze best vooruit.
Daar blijft het bij.

In de middaguren van deze dag, 24-11-1970, zaten we met onze ouders, en getuigen bij de ambtenaar van de burgelijke stand in het toenmalige gemeentehuis van Nuth. Het gebouw staat nog steeds, maar heeft een andere functie.
Waarom zit je daar?
Omdat we na een vrijage van bijna zes jaar de stap wilden nemen om samen verder het leven te delen. We trouwden
"voor de wet".
Want zo hoorde dat in die afkalvende jaren waarin de kerk steeds meer terrein verloor. Samenleven zonder Kerkelijke bevestiging was in ons milieu niet denkbaar, aan beide kanten werd er streng op toegezien dat we geen scheve schaats reden. En volgzaam als we waren, deden we dat dan ook niet. Er werd wel al gebouwd aan ons onderkomen, een patiobungalow in een plan van meerdere gelijke woningen, op een kavel, even buiten het dorp. Hoe belangrijk van de wet trouwen was, bleek wel uit de opmerking van het hoofd der school. "Moet je daar een middag vrij voor hebben?" 
Na de ceremonie gingen we naar huize Driessen om te vieren. 
En daar bleef het bij.
In die tijd was van de wet trouwen nog lucratief. Belasting-technisch werd je dan belast alsof je het hele jaar getrouwd was. En dat leverde een behoorlijk bedrag aan teruggave op! In de aanloop naar het "echte" trouwen kon je dat heel goed besteden. Werken aan de uitzet, inrichten, meubels, de hele santekraam.
En daarom zijn we vandaag 54 jaar getrouwd. 
Als dat hele proces nu wel eens ter sprake komt, kijken de jonge gastjes je met grote ongelovige ogen aan. 
26 juni 1971 voltrokken we vervolgens de tweede stap: "voor het bed."

  Vorige maandag brak van mijn hoorapparaat het kabeltje af. Het is de levensader tussen wat in het oor zit en wat achter de schelp voor geluid zorgt. Om snel geholpen te worden koos ik voor de vestiging van S. in Hoensbroek om geholpen te worden. Er was al een klant aanwezig. Een oudere oudere. Geduldig wachten, want zonder afspraak ben je nergens. Uiteindelijk snapte de klant waar het over ging, hij was geholpen, de kosten waren: "Een glimlach!" Meevaller!
Ik deed mijn verhaal. "Om negen uur stonden al acht wachtenden bij de deur!", aldus de heer achter de balie," En allemaal zonder afspraak!" 
Nou. nou. Dat is voor mij ook een reden om voor S. Hoensbroek te kiezen en niet voor S. Heerlen. Hij neemt het apparaatje mee naar achter, komt wat later weer terug en ik ben geholpen.
"Misschien kunt u in het vervolg toch beter naar Heerlen gaan. Waarom komt u eigenlijk naar hier?"
"Nou, ik ben er sneller, parkeer gemakkelijk voor de deur  en ik word geholpen zonder afspraak."
"Bij S. Heerlen hebben ze een aantal dames zitten, die hebben smallere vingers dan ik. Die van mij zijn veel te dik voor dit werk!"
"Kan ik ook betalen met een glimlach?"
Een brede lach is het antwoord.\

Een paar dagen later zie ik dat het kabeltje aan de andere kant ook al een breuk vertoont. Te riskant om er mee op stap te gaan. 
Dan ga ik maar een afspraak maken bij S. Heerlen.
Dacht ik.
Na het eerste keuzemenu word ik doorgesluisd naar het volgende. Bij "kleine reparatie, kies 3" druk ik dat cijfer in. Tot mijn grote verbazing krijg ik nu de aanbeveling een www.adres te typen. Want daar vind ik antwoord op de meest gestelde vragen, bovendien vind ik  daar instructiefilmpjes om het probleem op te lossen. Een batterij verwisselen, bijvoorbeeld. Ik héb geen batterijen, ik word 's nachts opgeladen! Nog eens opnieuw. Met hetzelfde resultaat. Ik kan met geen mogelijkheid een levend mens aan de lijn krijgen.

In ons dorp is sinds kort een audicien neergestreken. Bij de markt in een leegstaand pand, is Hoorkliniek gevestigd. Mijn keuze is niet moeilijk. In een reclamekrantje vind ik het telefoonnummer van de zaak. Dat kies ik en warempel... een fysiek mens aan de lijn! Ik leg uit wat er aan de hand is, vraag of ik bij hen terecht kan ook al is het geen S. Dat kan, maar op dit moment is hij bezig met een klant. Rond twaalf uur is er ruimte. We zijn er op tijd. Kunnen eens rustig rondkijken, mooi ingericht, warm, ruim, het spreekt wel aan. Als ik aan de beurt ben maak ik kennis met de "baas" van de zaak. Komt sympathiek over, weliswaar geen Nederlander, maar spreekt heel correct onze taal. 
Ben ik nu grensoverschrijdend bezig, racistisch, druk ik een stempel? Niet de bedoeling, geenszins.
Terug naar het probleem. Ook naar een andere ruimte, ook weer terug naar de wachtenden, ook weer met twee stukken in de handen. 
"Ik kan dat repareren, maar dan heb ik dit onderdeel nodig, dat heb ik niet hier. Ik heb met S. contact gehad, zij hebben dat wel, maar willen het niet leveren! Nu ga ik het bestellen bij De producent van deze apparaten, en dan is dat zó hersteld. Is dat goed?"
"Hoe lang gaat dat duren? Ik kan moeilijk zonder."
"Tja, als ik nu bestel, heb ik het morgen in huis en dan kan dat vlug klaar zijn."
"Zal ik dan morgenmiddag komen?"
"Ik bel u op."
"Oké."
Vrijdag, geen telefoon.
Zaterdag, geen telefoon.
Maandag, de zaak is gesloten .
Dinsdag, na een vergeefse wachtbeurt bij de huisarts, ga ik naar de H.
"Ik kom eens voorzichtig informeren hoe ver het met de missende delen is?"
"Ja, ik weet, ik heb met Phonak contact gehad, maar ik heb het wel tien keer uitgelegd wat ik nodig heb, hij snapt het niet!"
"Oh. En nu?"
"Ik ga weer bellen, en dan bel ik u."
"Ik krijg dus een bericht van u?"
"Ik bel u!"
Het is nu woensdag 13.07 uur en ik heb niets meer gehoord.
----

We gaan, zonder afspraak naar S. in Heerlen!
Om het geheel wat feestelijker te maken gaan we eerst lunchen bij B, in Heerlen. En terwijl ik van een omelet geniet, gaat de telefoon. Na wat onduidelijk gedoe hoor ik dat het H. in Nuth is! De onderdeeltjes zijn er eindelijk. Als ik wil kan ik langskomen om de zaak in orde te maken. We maken een afspraak voor later in de middag.
Na een bezoekje aan de boekhandel op dezelfde verdieping gaan we naar H. in Nuth.
Vijf minuten later staan we weer buiten, goed geholpen.