Blog van hans

Toen ik de voorbereidingen maakte voor mijn wade had ik alle garen op klossen gedraaid.
Dat was in 2013. 21 Augustus 2013 heb ik foto geplaatst van het klossenrek met volle klossen.
Steeds combinaties van 3 verschillende materialen. In de praktijk was dat niet uitvoerbaar. Al binnen 10 minuten liep de hele boel vast  toen ik de ketting op het getouw wilde brengen.
Om het garen niet te verspillen heb ik toen uren zitten doorrijgen op een ondergrond van cottoline. Er bleef nog heel wat garen over.
Om geen verspilling te hebben, weefde ik al die garens op, en gebruikte daar een smalle ketting voor. Eventueel om er stoffen tassen van te maken, waar gekochte weefwerken in verpakt konden worden. 
Dat plan ging ook al de mist in.
Maar vandaag heb ik een gesteld doel bereikt. Het klossenrek is leeg.
Voordat ik onder het mes ga met een tunnel carpaal syndroom wilde ik dat garen opweven.
En dat is nu bereikt. Tweede doel was om dan de 3 meter grens te overschrijden.
En daar heb ik ook mijn doel gehaald.

Het ging over opruimen, een paar dagen geleden.
En over de ijverige ontvangster van allerlei garens en draden.
Om wat terug te doen werden we getrakteerd op een zak zelfgebakken wafels.
Niet nodig, maar wel lekker.
 
Het gescheurde papiertje hoort bij een Mozart Kugel. Vrienden waren in zijn stad en brachten
de genie-gebonden lekkernij mee. Dit is het laatste papiertje van de laatste Kugel.
Arme Amadeus! Hij had niet alleen een Zauberflöte, hij toverde ook nog met Kugel.
Naarmate je verder naar binnen knabbelde kwam je diverse smaken en kleuren tegen.

De opruimwoede heeft plaats gemaakt voor zorg om een lekkend syphon.
Met veel moeite heb ik de kap, die de afvoer van de wastafel beschermt,
los kunnen maken om vast te stellen dat het water op de vloer uit de overloop
druppelt.
Dat moet al lang aan de gang zijn, de opvang in de beschermkap was tot de rand vol water.
Nu is het wachten op de installateur, druk, druk, druk!
 

Er waait een opruimgeest door het huis.
Bekenden, buren zijn verhuisd naar kleinere woningen, met kleinere tuinen en dat drukt ons weer eens met de neus op de feiten, we kunnen niet eeuwig hier blijven wonen. We zeggen wel eens:"De tuin wordt ieder jaar groter!" Om maar niet te zeggen:"En wij ieder jaar ouder!" Ja, dan kijk je eens rond, schrikt bij de gedachte dat dit allemaal méé zou moeten of weg moet of achter moet blijven. Ik durf niet aan verhuizen te denken. Voor sommige voorwerpen heb ik al iemand, andere zaken wil ik niet kwijt. Maar vandaag heb ik toch weer wat spul over gedaan aan een enthousiaste knutselaar, die er heel blij mee is. En handboeken voor Windows 2000, windows XP, (wat is dat eigenlijk?) en nog wat van dat achtehaalde spul.
In sommige klossen garen zit duidelijk mot. Rigoureus wég ermee!

Al heel vroeg, misschien wel de eerste bezoeker van het open weekend, ontmoette ik de klant van de geboortedoeken.
Hij vertelde dat de beide doeken, ook die voor Afrika, heel enthousiast ontvangen waren.
De jonge ouders zijn er heel blij mee.
Dat is goed om te horen.

Zo mag je het wel noemen.
Het was een groot feest. Veel bezoekers, veel belangstelling, veel vragen, uitstekend weer,
de catering was royaal verzorgd, het was een groot succes.
De reden van dit alles was vooral het 35-jarig bestaan van het bedrijf, de verhuizing naar een groter pand, nieuw directielid.
En ook wel om eens naar buiten te treden om te tonen wat voor bedrijf het is.
Hoe het meegegroeid is met de tijd, de digitalisering, internet, automatisering en toch met een hart voor hoge kwaliteit.
Daar wordt niet aan getornd.
Verbazing, bewondering, verrassing. Heel veel positieve reacties. 
Mijn aandeel was maar klein, maar ik heb het met veel plezier gedaan.
Plantaardig verven, verdeeld over drie pannen, drie kwaliteiten, drie kookplaten.
Op een uitstekende plek, in de schaduw, lekker onder een breed afdak kon ik mijn gang gaan.
 

Overleg met de directeur.	Belangstelling van een bezoeker.	Kijken hoe diep de kleur is.
Resultaat van de eerste dag.	Mijn werkplek.	Tweede controle op kleur. Designscheuren!
Zorgen dat je alles bij elkaar hebt.	Het beitsen van de garens.	Het volledig resultaat na twee dagen.

Vanmorgen zoals gewoonlijk onze fitnessmorgen. Feestelijk moment was het aanbieden van het bij elkaar gebracht bedrag
voor Sina die jarig is geweest. "Ja, ik weet 't, 41!"
Daarvoor had ik gisteravond nog een doosje gevouwen, ik hou niet van envelopjes, een koordje gedraaid en een toespraak voorbereid.
Behalve het doosje was er een kei, een kaars, met het motto: Sina, je bent een kei!

Vanmiddag verder gegaan met strengen draaien. Etiketten maken, opplakken, sorteren.
Onze buurman zorgde voor walnoten, zelf hebben onze bomen geen enkele noot opgebracht.
Deze week zal voor een groot deel opgaan aan het verder gereedmaken van wat nodig is om te verven.
Vrijdag ben ik al bij Venne om alles in te richten, zodat ik zaterdag snel aan de slag kan.
Een hele organisatie, geloof het maar.

Niet de komende week wordt een drukke, met veel voorbereiding voor het open weekend bij VenneColcoton,
de afgelopen week en vooral het weekend was heel volgepland.
Gelukkig met leuke zaken.
Allereerst moest het garen om te verven op strengen gedraaid worden. Met klossen kan ik niets.
Dat gebeurt handmatig, ik ben niet zo gemotoriseerd. Je voelt het wel in je schouders en ellebogen.
  
Na 350 omwentelingen heb ik 50 gram wol op een streng gedraaid. En dat worden er veel meer.

Het weekend was heel enerverend. Zaterdagmorgen reisden we met trein en bus naar Utrecht. Daar loopt nog deze week
het festival van oude muziek. Op talrijke locaties in de stad zijn concerten geprogrammeerd. 
De hoofdmoot wordt gepresenteerd in Muziekcentrum Vredenburg. We waren er voor het eerst.
Een indrukwekkend gebouw, veel meer dan een concertzaal.
   
Dit is de grote zaal Hier hoorden we de Hohe Messe van Johan Sebastian Bach. Je kunt alleen maar luisteren, soms met de ogen gesloten.
Zaterdagmiddag namen we deel aan een klokkenwandeling. Geleid door leden van het klokkenluidersgilde wandelden we naar een aantal kerken,
waar dan de klokken geluid werden. Het meest indrukwekkend was natuurlijk het volledig gelui van de domklokken.
Zondag en maandag hadden we overdag nog drie kleine concerten gekozen, jonge musici die zo de kans krijgen op te treden op een groot festival.
Toen we maandagavond in de trein naar huis zaten, zoals ze zeggen, waren we: moe maar heel voldaan.

Gelukkig zijn er nog steeds ijverige lezertjes die me attent maken op een minder correcte manier van schrijven. Ik noemde een datum waarop ik de laatste keer iets over gobelin geschreven had. Maar... de laatste keer was twee dagen eerder dan dat bericht. Dan klopt dat dus niet. En daarom heb ik de tekst met die datum veranderd.

Het weer nodigt niet uit om in de tuin noodzakelijk onderhoud te plegen.
Regenbuien, afgewisseld met wat opklaringen, maken het werk buiten echt niet prettig.
Heb ik een goed excuus om binnen te blijven en daar aan de slag te gaan.
Met wat hulpgrepen heb ik foto's gemaakt van de voorkant van het werk.
 
Het is een gebrekkige afbeelding, ik weet het, maar het ziet toch weer anders uit dan de achterkant met alle lusjes
en loshangende draden.
Toen ik begon heb ik een aantal rechthoekjes geweven, in velerlei kleurcombinaties.
Die zijn ook te zien, aan de onderkant van de foto's.
Ze vormen de basis van het werk.