Blog van hans

En vanmorgen waren we dan bij de opticien-optometrist om met het verkregen recept voor nieuwe glazen en een nieuw montuur. Dankzij de operatie's kon ik op afstand heel goed zien wat er aan monturen aangeboden werd. Natuurlijk hoefde ik de keuze niet zelf te maken, ik werd van goede adviezen voorzien door mijn betere helft. "In de meest rechtse rij, de zevende van onder, dat lijkt me wel wat.", gaf ik te kennen. "Deze bedoel je?", is de wedervraag. "Ja!" Ja, een heel ander geval dan wat ik tot nu toe gedragen heb. Het gaat wel nog een week of zo duren voordat ik er mee kan pronken!

Misschien niet direct herkenbaar, maar bij een oogarts zijn dit combinaties die in aflopende grootte geprojecteerd worden. En die je dan lezen "mag". Nou, dat genoegen had ik vanmorgen, bij de controle na de tweede staaroperatie bij Eyescan. Zelfs de kleinste lettertjes kon ik lezen, zij het met iets meer moeite dan bij de eerste operatiecontrole. Maar " Het ziet er allemaal heel goed uit!", aldus de controlerend arts. Dat is goed om te horen. Nu woensdag nog naar de opticien voor een nieuwe bril en dan kan ik in dat opzicht weer voldoende functioneren. En over een half jaar de volgende glaucoomcontrole. De oogdruk was ruim binnen de marges.

Om de zondagsrust enigszins te doorbreken gingen we naar Valkenburg. Niet de ramptoerist spelen of de dagjesmens uithangen, gewoon wat lopen en eventueel voor een enkele boodschap bij de grootgrutter. We vonden een parkeerplaats aan de overkant van het spoor, vandaar ben je in 10 minuten helemaal in het centrum. En of je wil of niet, de nasleep van de overstroming van enkele weken geleden is nog op veel plaatsen zichtbaar. Heel veel restaurants, lunchrooms, gelateria's zijn gesloten. Zelfs het Museum is dicht. De gevolgen van het water. 
We vonden een plekje op een terras in een hoger gelegen straat. " 'n Tas koffie en e sjtök vla, pudding-gruuemele en 'n tas tiee, geweun zjwarte tiee.!"
Zelfs de toiletten oogden eningszins Italiaans!

Het rondje Centrum kreeg een vervolg richting Plenkert, de trappen op naar het park en Casino. Véél trappen, vergelijkenderwijs 10 verdiepingen! En dan weer omlaag naar het openluchttheater om vandaar langs de nieuwbouwappartementen naar het black label hotel te lopen. Ziet er indrukwekkend uit. Oude gebouwen zijn opgenomen in het nieuwe plan. Via een paar dwarsstraten liepen we richting station.
 Op het tegenovergelegen terras, horend bij hotel Tummers, dronken we nog een koffie en een thee. En daarbij heb je alle tijd om het gebouw goed te bekijken. Het zou zo in de Efteling terecht kunnen met de kantelen, de rondingen, de boogramen. Geopend in 1853 is het alleen technisch met de tijd meegegaan, het uitzien is onveranderd. En dat is op zich al een prestatie. Helaas stammen sprookjes uit een tijd dat treinen nog toekomstmuziek waren, een postkoets was al heel wat, dus Valkenburg zal zijn station bewaren en koesteren. Hoop ik.

De spinningles van donderdag viel mee, geen klachten daags erna. Dat moedigde aan om ook de volgende dag op het stalen ros te klimmen en mee te doen met de spinning van vrijdagavond. Niet echt gemakkelijk, maar wel heel leuk om mee te fietsen. Deze lessen zijn nooit saai, zijn steeds pittig, je stapt nooit af met het gevoel van:" Was dat het nu?" Je hebt wel wat geleverd. Thuis gekomen dronken we een glas voortreffelijke Chardonay uit de kelder van Therèse en Astrid. 
Onze tuinman is nog steeds herstellend van een gemene val, tijdens het werk. Dat was in juni, de berichten die we krijgen zijn hoopvol. Maar het vraagt wel veel eigen werk in de tuin. Vooral snoeien en stilaan het harken van de gevallen bladeren. Aan dat werk is zaterdag grotendeels opgegaan. Je hebt nauwelijks met de heggenschaar of met de snoeischaar wat in het rond gehapsnapt of de groenbakken puilen alweer uit.

Zondag waren we al voor tien uur onderweg om een wandeling te lopen in en rond Elsloo. Een tocht van 8 km, aangeboden door ANWB. Een wandeling uit een serie van 10 stuks.
Het was niet echt een top-wandeling.
Een lange aanloop door nieuwbouwwijken, dan rond een paar regenwaterbuffers, een heel stuk langs het kanaal, links, links, terug langs hetzelfde kanaal. Daarbij kwam dan nog dat je het water nauwelijks zag vanwege dichte begroeiing. 
    
Elsloo is het enige dorp in Nederland waar een deel van de bestrating uit kasseien bestaat, een marteling voor wielrenners en hobbyisten. Om deze dapperen te eren staat aan het bijna laagste punt een momunment gemaakt van cortènstaal. En, toeval of niet, een aantal fietsers zwoegden naar boven, waarbij enige e-hulp de taak wel vergemakkelijkte. Dit deel van de wandeling is verreweg het meest boeiend. Ze voert door het park van het kasteel, waar een paar mooie uitzichten te vinden zijn. En wood-carving kunst.
De zondag werd verder besteed aan een lunch in Schimmert, heel smakelijk, royaal en aangenaam op het terras.

Vanmorgen heb ik weer eens meegedaan met de spinningles op donderdag. Een oudgediende op dat vlak gaf de les.
En het ging weer als vanouds. Weliswaar weinig "musical feeling", maar wel speciale muziek die ons de berg op sleurde.
Wat ik vooral heel fijn vond, dat was het gemak waarmee ik kon meekomen met de rest.
Het was de eerste keer, na de staaroperatie,
dat ik weer bij Gitek was om een morgen te sporten. En dan meteen ook maar spinnen!

Los van het beladen karakter van deze dag, 9/11, toen alles even stil stond, niet alleen in New York, hebben we het gunstige weer benut om een wandeling te maken. Van huis uit, deels door holle wegen, deels over het plateau en deels door fruitplantages waar de oogst volop bezig is. In totaal hebben we twee uur gelopen, zonder pauze, zonder maïs te vertrappen, gewoon doorlopen.
  
"
Tiny zag eens peren hangen,
oh, als ganzeneieren zo groot!
"t Scheen dat Tiny wou gaan plukken,
schoon haar manlief het verbood. 
Hier is, sprak zij, noch mijn manlief,
noch de teler, die het ziet:
Aan een boom zo volgeladen,
mist men vijf, zes peren niet.
Maar ik wil gehoorzaam wezen,
en niet plukken: ik loop heen.
Zou ik, om een pet vol peren,
ongehoorzaam wezen? Neen."
                                              
 

De late ochtend en vroege middag is opgegaan aan tuinwerk. Diverse planten zijn uitgebloeid en staan nu te wachten tot de zaden rijp genoeg zijn om door wind en weer verstrooid te worden.
Weliswaar een nobel streven, maar als kogeldistels beginnen te verwaaien dan staat volgend jaar de hele voortuin vol met deze plant. En dat is niet de bedoeling. Dus je moet er op tijd bij zijn om dat te voorkomen. En dat betekent snoeien. Met vaste hand de bloemstengels afknippen, niet schudden, niet op de kop houden, wel boven de groencontainer in kleinere stukken knippen. Er staat een bloem die we niet bij naam kennen, tjokvol zaadjes die los in een soort bakje liggen. Voorzichtig afknippen, rechtop in de container in kleine stukken verdelen. Voor je het weet ben je een uur of zo verder. 

Sinds jaar en dag groeit een vijgenboom, ik vertelde al over de riante jamoogst. Een tak die vanuit de grond omhoog schiet heb ik helemaal weggehaald, enkele kleinere takken volgen.
Het blad van de daglelie is bijna aan het einde van zijn seizoen. Daar heb ik de heggeschaar in gezet en weggeknipt.
En zo ruimen we de tuin op. Het is nog vroeg in het jaar, maar het is al een beetje winterklaar maken.

De gekozen wandeling was een route die 10 jaar geleden beschreven stond in de Natuurgids. 
De start was mogelijk vanaf de parkeerplaats bij "Ons Krijtland", een Hotel, Restaurant, Café in Eperheide.
Bekend in de wijde omgeving door de vla van Oma Bessems. Een soort Linzer deegvlaai, royaal belegd met abrikozenmoes of kersen of kruisbessen.
En daar hoort dan een flinke krul slagroom op.
Een tegenvaller! Het gebouw staat er nog steeds, maar de naam is van de gevel verdwenen. Een kille letter op een rood vlak is de nieuwe gebruiker. 
Er zijn voldoende alternatieven in de omgeving.
We starten de wandeling van ongeveer 10 km vanaf deze parkeerplaats. Het wordt een mooie dag, veel zon, wat vage nevel in de verte.
Heel wonderlijk is dat de route nog helemaal klopt. Na tien jaar zijn de bomen natuurlijk gegroeid, de bosranden wat dichter, de holle wegen wat holler, ook meer uitgesleten door heel veel mountainbikers die door alles heen rijden. 
De route gaat deels door België, deels door Limburg.
  

In een vorige blog had ik het over moeder overste die de regie strak in eigen hand houdt. "Ik moet je druppelen!", merkt ze ergens op een bospad op. Het is de tijd voor de tweede beurt. Het pad loopt omhoog, dat maakt het proces wel wat makkelijker. Moet ik wel een minuut blijven staan om de druppel goed om het oog te verdelen.
   
En dan kunnen we zonder zorg verder. Bij een slagboom maken we een verkeerde keuze. Niet langs de boom, zoals het in de tekst staat, maar de slagboom passeren en dan meteen naar rechts. Dat kost zo'n 2 km extra, we hebben alle tijd. Hier en daar zijn op de route aanpassingen gedaan. Tourniquets zijn zodanig geplaatst dat je er met een fiets niet doorheen kunt, misschien om te voorkomen dat.... De "sjtieegel" is nog heel nieuw, strak in de verf, de verdere afscherming van het pad nog volledig intact. 
Terug, bijna op het eindpunt, krijgen we een tafel op het terras van Gerardushoeve. Met een royale lunch sluiten we de wandeling af, we zijn bijna 4 uur verder!
"Nu heb ik zin op een ijsje, een likijs, geen coup!", maakt mijn betere helft haar wens kenbaar, ik volg graag. 
In Mechelen weten we een ijssalon. Daar kopen we het dessert en nuttigen dat ter plekke.
We komen in Wittem. Zoals te doen gebruikelijk, steken we hier een kaars aan bij Gerardus. Verwijlen een moment in gedachten. In de boekhandel koop ik een mooi uitgevoerd boek over het kruiswegstaties van Aad de Haas, die ooit verguisd en beschimpt werden, nu algemeen bewonderd en gewaardeerd worden.
  

Al met al een zeer geslaagde dag, met als bekroning een uitgebreide douche!

Het blijft wachten op offertes van dakdekkers die ik heb aangeschreven. Er is één aanbieding tot nu toe gekomen. Maar vanaf gisteren zijn diverse bedrijven weer aan het werk, na de bouwvakvakantie. Afwachten dus.
Waar ik ook op wacht is een reactie van de Gentse vakman, die de reparatie aan het getouw zal uitvoeren, hoop ik. En zolang die reparatie niet gedaan is ga ik niet verder met een volgende klus. Op zolder kan ik elk moment van de dag verder, als ik dat zou willen.
Ik hoef me niet te vervelen.
Met de beperkingen die de staar-operatie me oplegt, moet ik wel geen gekke dingen doen. Geen extra inspanning, geen zware fitnesstraining, zwaar sjouwen, dat werk. Maar moeder 0verste waakt als een kloek over haar patiënt! En daar schik ik me zonder morren in.

Met mij gaat alles redelijk goed. Na de tweede staar-operatie, deze keer rechts, moet ik wat dagen rustig aan doen.
Gelukkig hadden we een paar dagen eerder stevige hulp in de tuin. Spontaan aangeboden, werden diverse hagen en struiken tot de orde geroepen.
Met electrische en handzagen, met snoeischaren van allerlei formaat gingen de hulpen aan de slag.
Zo veel als mogelijk hebben wij geholpen, vooral het opruimwerk.
En het resultaat is er naar. Je ziet dat er stevig gesnoeid is.