Blog van hans

Gisteravond weefde ik verder op de 24-schachter. Geen probleem, alles liep naar behoren, totdat...
"Wat is dat?" Een stevige trap, toen kon ik de volgende inslag maken. Dan gaat het drie keer goed, opnieuw!
$#%>>"§§!!

Weer een blokkade. 
Ik ga op onderzoek uit. Er is één schacht die niet beweegt. Ik kan het pas echt zien als ik de beschermkap weg pak.
Wat is er aan de hand? De vastgelopen schacht haakt met een plaatje onder de voorgaande. En werkt niet meer mee.
 Het lijkt wel of dit plaatje losgeraakt is van het metalen contra-gewicht van de schacht.
Maar zonder meer weghalen, dat is me te gewaagd. Niet lang forceren, het emailadres van Thomas van Theemsche uit Gent was kwijtgeraakt sinds de vernieuwing hier op het bureau. Google helpt als ik Pavan intoets. 
Mijn mail komt niet terug, ik heb goede hoop dat het adres nog in dienst is.

Vanmorgen.
Nauwelijks wakker controleer ik de mailbox! Jawel, antwoord van Thomas.
Hij vermoedt dat het kunststofplaatje is losgeraakt. Ik kan proberen met aceton het los te weken van het metaal.
Heeft geen nadelige gevolgen voor het weven, is alleen aangebracht om het schuren van metaal op metaal te voorkomen.
Met een oud broodmes, uit de uitzet van vóór onze trouw, 46 jaar geleden, kan ik gemakkelijk tussen metaal en plaatje komen.
Zonder moeite haal ik het obstakel van de plaat af. Om wat ruimte te houden volg ik de raad van mijn betere helft op.
Ik plak op het metaal een zelfklevend vierkantje vilt.

Het mes, de boosdoener, de schroeven en -draaier om de kap weer vast te zetten.
Alles wordt weer geïnstalleerd, een proefstukje wordt geweven, het werkt weer! 
Grote opluchting.
Een bedankje naar de hulpvaardige Gentenaar is helemaal op zijn plaats.
 

In Lumiere draaide al een paar weken de opgeknapte, digitaal geremasterde versie van
Howard's End. Opnieuw in roulatie in de filmhuizen omdat het 25 jaar geleden was dat deze film
uitkwam. Anthony Hopkins, Emma Thompson, Helena Bonham Parker spelen de hoofdrollen in
dit kostuumdrama.Destijds zagen we de film in den Haag en later nog een keer in Kerkrade.
En nog steeds de moeite waard.

Het was druk in Maastricht. Winkels open, én...Rieu was aan de serie Vrijthofconcerten bezig.
Je ziet het aan de bezoekers, chiquer gekleed dan andere middagen, allerlei talen, opgewekte gezichten.
We hebben ook wat door de stad geslenterd, in het park gezeten, langs en over de stadsmuren gelopen.

En hoe dat zo gaat in Mestreech... je landt altijd op een terras. In dit geval op het Onze Lieve Vrouweplein.
En daar hebben we een late lunch genoten.
Het was al met al een heel mooie dag.
 

Bijna een jaar geleden, zie het bericht van 30 juli en 1 augustus 2016, begon ik met het opzetten van een ketting om in drie lagen te weven. Weer een project om allerlei garens te verwerken in een alleszins complex weefsel. Daar ben ik nu mee aan de slag gegaan. Na de geboortedoeken, de lentesjaal voor Tiny, de weeflessen, allerlei tuinwerk heb ik het getouw geprogrammeerd voor een gelijkzijdige keper, waarbij alle schachten aan de beurt komen. Geen dubbel- of driedubbelweefsel, "gewoon" één lap.
De eerste resultaten zijn veelbelovend.
 

Een verrassend kleurig geheel, waar hier en daar een duidelijke keper te zien is.

We waren in den Bosch.
In het Noord Brabants Museum is een expositie van een Japanse kunstenaar. 
Chiharu Shiota.
Het werk beschrijven is moeilijk.
Daarom een paar afbeeldingen.

 
Rode, wollen draden worden vastgezet met nieten in de muur. Dan begint een ingewikkeld werk van vlechten, wikkelen, knopen
zodanig dat een hele zaal verdwijnt in een rode schemering. De bootvormen, van metaal, staan symbool voor de reis die we maken,
zonder te weten waar we uitkomen. 
Kleinere installaties pakken een voorwerp in, maar je blijft herkennen wat ingepakt is. Een jurk, sleutels.
Indrukwekkend!
 
Van boven af gezien hangt de hele installatie aan een constructie van staaldraad en een netwerk 
van garens dat dient als basis voor het vastknopen van het geheel.

Nauwelijks bekomen van de festiviteiten rond het naamfeest, vandaag staat het volgende feest op de rol.
We zijn vandaag 46 jaar getrouwd!.
Dat gaan we gepast vieren. 
Onstuimig, zoals we steeds alle feesten vieren.
Het zal wel weer een dolle boel worden, zo, met zijn tweeën. 

Twéé koekjes bij de thee en koffie!
 

Niet dat het veel voorstelt, maar vandaag was het de dag van mijn naamfeest. Genoemd naar de Doper,
die zijn hoofd verloor omdat hij niet wilde ingaan op de wensen van de echtgenote van Herodus.
Zij bedacht een list. Haar dochter, Salome, moest Herodus zo gek krijgen dat hij haar iedere wens zou in willigen.
Daarvoor danste zij haar zeven sluiers van het lijf.
Haar wens: het hoofd van Johannes, die in de gevangenis zat vanwege opruiende preken.
Aldus geschiedde.
Ik heb mijn bölles nog op de plek waar hij thuishoort: op mijn nek.

Mijn betere helft heeft de dag benut met het opruimen van de garage, althans een deel ervan.
Er kwam van alles te voorschijn.
Oude lappen, harde klei, een nooit afgemaakt beeld in was, voor de helft in een mal.
Stukjes inpakplastic, een kleine torso, een krat, het is zo'n hoek waar zich van alles verzamelt dat niet meer nodig is.
En een grote torso, die bedoeld was om als vijverbeeld te dienen.
Met gestrekte armen zou het zo'n 50 cm hoog worden.
  
De voorkant en de achterkant. Die achterkant is helemaal ingedrukt, er heeft allerlei zwaar spul op gelegen.
In het lijf vond ik nog twee kleine torso's, wel de moeite waard om af te werken.

Vandaag begint de zomer, zoals we dat vroeger leerden.
21 juni, punt.
Als we de weersomstandigheden bekijken, dan is die zomer al een aantal dagen in alle hevigheid bezig.
Tropische temperaturen, zonnestralingswaarschuwingen, watertekorten, brandgevaar in bos en op de heide,
smeren met factor 50, niet zonder hoofddeksel in de zon, veel drinken ( ook iets positiefs!), geen overdreven
inspanningen, lichte kost. 

Dit is het resultaat van 120.000 knopen leggen, met het materiaal
van het oude wandkleed. Het nooit gebruikte sieraad voor aan de muur,
ergens in het vernieuwde gebouw. De rest van het verhaal staat onder 14 juni 2017.

 
Mijn broer is overgrootvader geworden! Maikel, de oudste van Karen
is vader geworden van een zoon. Welkom Kyan, in deze onvoorspelbare wereld,
die vanaf 10 juni ook de jouwe is. 

En dan ben ik vanaf nu overoudoom! Het moet niet veel gekker worden.

Vanmiddag hebben we op mijn zolder, we hebben ook een ruimte die een beetje van mij is, allerlei mooie dozen, die ik misschien nog wel eens wilde gebruiken, opgeruimd. Ze stonden niet in de weg, maar hadden geen enkel doel dan wachten op een nieuw bestaan. En zoals dat dan gaat, je komt vanzelfsprekend ook andere zaken tegen die al jaren over de houdbaarheidsdatum zijn. Een klapper die ik maakte bij gelegenheid van een expositie in 2000 in wat toen nog Schinveld was, daarna Onderbanken heette en binnenkort als Beekdaelen verder gaat.
Samen met drie andere weefsters had ik toen een tentoonstelling van allerlei verschillend weefwerk, het was een mooie presentatie en een succes.
Daarbij kwamen foto's te voorschijn die ik nauwelijks nog kende.
 
Dit is één van de weinige foto's die gemaakt zijn van een wandkleed dat ik maakte voor de verbouwde gymzaal van de Bavoschool, die toen al Nuinhof heette. De foto is uit 1985. 
Ik weefde acht lappen van heel simpele linnenbinding in één kleur, via keper naar ingewikkelde dubbelweefsels met draden van acht kleuren.
Op die manier verbeeldde ik het schoolleven van een kind, van bijna blanke tafel naar een jonge puber voor wie het leven al aardig gecompliceerd kan zijn.
De maten zijn 4.80 x 2.00 meter. Al naargelang de kleur nodig was heb ik die geverfd met syntetische verfstof.
Dit kleed is verloren gegaan toen het oude gebouw afgebroken werd. Letterlijk voor de bulldozers uit heb ik het van de muur kunnen halen, opgerold, en thuis op mijn zolder gedeponeerd. Het was zo'n goede kwaliteit wol, zo'n stevige kleuren, ik kon dat niet zo maar verloren laten gaan. En het ging om een fiks bedrag, dat de school spendeerde.

In het nieuwe gebouw waar we kwamen was geen plaats om het opnieuw op te hangen. Toen kreeg ik het idee om een volledig ander werk te maken van de oude wol.
Ik heb de lappen uit elkaar gehaald, honderden meters vissersgaren zijn door mijn handen gegaan, alle wol op kleur gesorteerd, met een stofmasker voor vanwege de krijt- en stoflading die zich genesteld had in het weefsel en het hele pakket werd gewassen. De sprankelende kleuren kwamen terug!
Inmiddels had ik een nieuw plan om met deze wol iets nieuws te maken, weer voor school, het was de wol van school. Alle leerlingen gingen tekenen, gebruikmakend van vetkrijt in alleen de primaire en secundaire kleuren, rood geel blauw groen oranje paars wit en zwart.
Uit de tekeningen koos ik de meest geschikte, maakte er dia's van, vergrootte ze via projectie, bracht dat over op ruitjespapier op een formaat 200 x 150 cm.
Per cm werden twee rijen knopen gelegd, die werden vastgelegd met het oude vissersgaren, het knopen was een heel karwei, maar na 120.000 knopen was het karwei geklaard.
 Dit is de 120.00ste knoop!  

Het heeft nooit een plaats in het nieuwe gebouw gekregen!