Blog van hans

We waren bijna door de voorraad heen. En dat betekent dat nieuwe tassen gemaakt moeten worden.
Stof is er voldoende, de lappen zijn gescheurd, nu komt de naaimachine op tafel.
 

Er is voldoende stof om er acht tassen van te maken. Daar kom ik een hele tijd mee vooruit.

Na een bezoek op het adres waar het vloerkleed moet komen en nog wat suggesties,
is het nu definitief: we gaan aan het werk.
Het garen voor de ketting is gekocht, de ketting is geschoren en in de loop van het afgelopen weekend
op het getouw gezet.

.

Het aanbinden aan de doekboom volgt een dezer dagen. Dan een proeflap,
weer bekijken en bespreken en dan: "...ab geht die Post!"

Vanmorgen zag niet-Jantje weer eens pruimen hangen. En lang niet oh als eieren zo groot.
Maar er werd wel geplukt, zonder ladder, van de kouwe grond. Bij wijze van spreken dan..
Ik heb mirabellen geplukt, een kleine gele soort, stevig vlees, de pit laat gemakkelijk los.
We hebben ze meteen verwerkt. Buiten is het heel aangenaam, je kunt echt iets doen.

Met geleisuiker koken, in potjes vullen, omgekeerd laten afkoelen, klaar.

Eén van de fruitbomen, een pruimenboom, levert de spreekwoordelijke vruchten.
   
Jantje zag eens pruimen hangen, oh, als eieren zo groot!
Maar deze pruimen waren niet voor Janneman. Want hij luisterde naar zijn papa.
"'t Scheen dat Jantje wou gaan plukken, schoon zijn vader  het hem verbood."
Gelukkig, Hansje hoeft niet meer naar zijn papa te luisteren, met 76 jaar!

Hij plukte, waste, sneed open, en belegde een lekker deegje met de oogst.
In de oven......
 En dit is dan het resultaat.

Mijn betere helft kondigde al aan dat dit de lunch werd. "Mann gönnt sich ja sonst nichts!"

"Je zou warempel een vestje kunnen gebruiken!"
Het was maar 21.5 graden vanmorgen toen ik de deuren naar de tuin openzette. Dat zijn we niet meer gewend.
Nu, bijna twaalf uur, is het weer wat warmer. Bij de vijver koffie en thee gedronken, het wil nog wel eens waaien.
De morgen heb ik alleszins nuttig beteed.
Courgettes, in groen en geel, groeien ondanks de droogte, maar met wat natte hulp, gewoon verder.
Dagelijks de rijen langs om niet van die extreme formaten te moeten oogsten.
Dan staan er een paar rijen boontjes die niet te dik moeten worden.
Gelukkig kreeg ik hulp van mijn buurjongen. Met vijf kinderen, met zijn zevenen, kan daar wel wat afgeleverd worden.
 

De warmte.
De werkjes.
De reisjes.
Telefoontjes.
App-jes.
Mailtjes.
Zaterdag zaten we al om half zeven in de trein naar Amsterdam. Een paar exposities
in het Stedelijk en in het Rijksmuseum waren de moeite waard om zó vroeg op stap te gaan.
Om half tien vergaapten we ons al aan Vermeer's Melkmeisje, aan Rembrandt's Joodse Bruidje,
en een aantal andere juwelen in de eregalerij.
  
Extraatje: Het laatste oordeel van Lucas van Leyden, tijdelijk uitgeleend in verband met een 
grote verbouwing van de Lakenhal in Leiden. 

In het stedelijk loopt een expo van werken van studio DRIFT, installaties met veel beweging, licht en
wereldwijd aan het werk.
      

Een zaal vol ledlichtjes, één voor één handmatig ingepakt in de zaadjes van de paardenbloem. Monnikenwerk.

Na het ontbijt vanmorgen zijn we vertrokken om door te rijden naar Nationaal Monument Kamp Vught.
Indrukwekkend, ondanks het kleinschalige van het geheel. Vooral gefunctioneerd als doorgangslager.
Maar toch, de gruwelijkheden van het regime waren ook hier aan de orde van de dag.
Een momument voor 1300 kinderen die weggevoerd werden om plaats te maken voor nieuwe gevangenen.
   
Vóór de zuilen ligt speelgoed, in brons gegoten. Alle namen van de kinderen zijn in de platen uitgezaagd,
hier en daar een vlinder.
Op het voetstuk liggen stenen, Joods gebruik om van ergens, waar je aan iemand dacht, mee te brengen om op
het graf neer te leggen. 
Na het momument zijn we naar de fusilladeplaats gelopen. Ergens in de omringende bossen.
Het was een heel eind, de slachtoffers wisten dat dit hun laatste gang zou zijn....
  
Dit is het monument ter nagedachtenis aan de slachtoffers.
Op de platen in de muur zijn de namen gebeiteld van degenen die gefusilleerd werden op deze plek.
Niet te bevatten dat dit monument meerdere keren beklad werd.
De laatste keer met pek, nauwelijks schoon te maken.
Met veel moeite is toch een poging gedaan, de platen werden uit de muur gehaald,
ze staan nu in twee kratten op de binnenplaats van kamp Vught. De bekladde delen nog goed zichtbaar.
De tekst werd door "iemand" meteen na de bekladding geschreven. En is nu op een muur in het gebouw vastgelegd.

Indrukwekkend.

We zijn terug van een weekend naar Deurne. Geen speciale reden om net daar heen te gaan.
Hoogstens het feit dat we er nog niet eerder waren.
We namen onze intrek in Hotel Willibrordhaege, een voormalig missiehuis. Groot, op een ruim terrein gebouwd,
even buiten het dorp.
Dat speelt telkens door je hoofd, het tuinpad van mijn vader. Het is er nog steeds, met een plaquette om te memoriseren.
Deurne heeft duidelijk een streekfunctie, alle ketens zijn vertegenwoordigd. Het is ook een streek waar je kunt fietsen.
Vlak, rustig, de ebikes-generatie is ruim vertegenwoordigd. Ook in het hotel. Elke tweede auto zeult wel zo'n fietsdrager mee.
Beekman en Beekman, een tweeling uit het gelijknamige boek van Toon Kortooms, hebben hun naam gegeven aan een leuk café,
met een groot terras. Het was er goed toeven.
 
Een courgettesoep, drie kleine sandwiches met lekker beleg vormden een smakelijke lunch. We hadden toen zo'n 4 uur gelopen.
Deels door bos, deels door een zanderig, zonnig heel warm open gebied. Het was bijna 30 graden! Thuis waren we niet gaan wandelen.
De namiddag, vooravond, brachten we op bed door. En na een douche weer op het terras, nu van ons onderkomen.
Tot laat in de avond.
 Met een lekkere zachte Chardonay aan de lippen werd het stilaan bedtijd.
 

Gisteravond een stevige spinningsessie, daarna een TV-programma ter ere van Elton John, Sir Elton John,
het was bijna half twee voor we in bed lagen.
Toch weer vroeg wakker vanmorgen. Opstaan, de vaste rituelen, en na het ontbijt in de serre, bij open deuren,
de wei in.
Pruimen plukken. Je krijgt direct gezelschap van 11 schapen, die de wei kort houden. 
Een emmer heb je snel vol, de pruimen zijn dan wel niet als eieren zo groot, maar in grote getale aan de boom.
Samen hebben we ruim een kilo ontpit en door de maalmachine, de Fleischwolf, gedraaid.

Met een halve kilo geleersuiker in een grote pan aan de kook brengen en een minuut door laten koken.
Tenslotte in de omgespoelde potten schenken, deksel er op, omdraaien en laten rusten.
Dan terugdraaien en op het rek in de  garage bij de andere voorraad opslaan.

En dat betekent dat het onverminderd warm blijft.
Dinsdag maakten we een wandeling vanuit Mechelen, 14 km lang.
Helaas was de routebeschrijving niet echt duidelijk. Gebrekkig, geen markeringspunten.
De ene keer wel blauwe paaltjes, dan weer niet, een kleine klim, onduidelijk waar je naar rechts moest
en meer van die storende zaken.
De wandeling zou mooi zijn geweest zonder al die punten.
Maar het was wel heel warm, in het veld, in het bos was het wel aangenaam.
 Het graan is rijp om geoogst te worden.
Het slot van de wandeling was wel verrassend. Toen we probeerden te ontdekken hoe we terug naar Mechelen moesten,
vroeg Tiny aan drie dames die daar liepen of "dat" de goeie richting was.
"Ja, maar het is nog heel ver! Weet je wat, stap in de auto, dan breng ik jullie wel!" We waren al 4 uur onderweg.
Natuurlijk sputterden we tegen, maar er hielp geen lieve moeder aan, "instappen!"
Het was een buitengewone treffer, de resterende weg was asfalt, 5 km lang, niet echt aantrekkelijk.
Dat had nog een uurtje geduurd voor we terug bij vertrek waren. Een aangeboden koffie werd geweigerd.
Dank je wel!