Blog van hans

Vanmiddag, na de boterham, ben ik maar weer eens naar de zolder vertrokken. Aan het opruimen was ik nog niet verder toegekomen.
Een koker, vol met allerlei stokken, schachten, weeflatten, metalen staven, opgerold papier heb ik helemaal leeg gemaakt.
Om daarna rigoureus te sorteren en wég te gooien.
Wat blijven mag heb ik in kokers bij elkaar gezet, in de aanwezige buis.
Het ziet er heel wat opgeruimder uit.
Het doel van alle werk is twee schachten toevoegen aan de werkzame vier in het getouw.
Dat lukte nog wel, maar nu bleken talloze hevels in elkaar verstrikt te zijn.
Er zit niets anders op dan ze één voor één los te plukken en opnieuw op de schachtlat rijgen.
Monnikenwerk!
    

Om het uitzoeken en opnieuw rijgen iets gemakkelijker te maken, ben ik er bij gaan zitten.
Dat scheelt een hele hoop rugpijn.

Op vakantie in Kleinwalsertal bezoeken we ook een keer Oberstdorf.
Een wat grotere plaats, de meest zuidelijke "stad" van Duitsland.
En daar kocht ik in een kledingzaak een folklore-hemd in de bekende Beierse kleuren:
blauw-wit.
De verkoper vond dat bij zo'n hemd wél een Lederhose hoort! Nee dus.
Omdat het die dag heel warm was heb ik het meteen gedragen, in de winkel geruild voor de trui die ik droeg.
     
Deze foto appte (wat een Nederlands!) ik naar een vriend.
Commentaar: "Past good bie de blauw lôch!" Daar moet je het mee doen.
Na het dragen komt het wassen en strijken. Dat werd vanmorgen gedaan, ik kan weer een paar dagen vooruit!

De lap die geweven heb om er een stel linnen handdoeken van te maken, is van het getouw.
Ik maak van de gelegendheid gebruik om twee schachten bij te plaatsen.
Die zijn nodig voor het volgende werk: een 15-tal katoenen handdoekjes in 10 kleuren.
Zogezegd als relatiegeschenk gedacht.
Het ziet op zolder een beetje rommelig uit, het bijplaatsen was veel meer werk dan ik dacht.
De schachten had ik zorgvuldig opgeborgen, er kan niets mee gebeuren, maar het is als met 
kerstboomlampjes, volgend jaar zitten ze hopeloos in de war.

Overal, waar plaats is, staan en liggen onderdelen van het getouw.
En dan zul je net onverwacht bezoek krijgen om een opdracht te bespreken aan dit apparaat.

De lappen heb ik gisteren gewassen, "op de hand", in zo heet mogelijk water met veel wasmiddel.
Linnen moet "wreed" behandeld worden, deste mooier wordt het.
Strijk het zo heet mogelijk, het gaat steeds mooier glanzen.

Zigzaggen om rafelen te voorkomen. Twee keer in het hete sop. Na wassen, drogen en strijken.
Toen ik gisteravond terugkwam van een uur spinning, hingen de twee lappen gestreken over een stoelleuning. 
Mijn betere helft zorgde voor die verrassing!

Gisteren in de namiddag reden we de oprit van nummer 73 op.
"Oeioeioei,moet je eens kijken, wat is alles gegroeid, het zit helemaal dicht!"
Ja, dat was het eerste wat we zagen.
Maar wat wil je? Veertien dagen groeizaam weer zijn gang laten gaan, dan krijg je dit.
Veel belangrijker is dat alles er nog is. Onze buren letten goed op als we weg zijn.
Dat is een bedankje waard, ook al wordt het slechts onder protest geaccepteerd.

En nu kunnen we aan de slag. Distels en netels in de wei bewerken met een goed middel, her en der uitdunnen, 
opharken, we hoeven ons niet te vervelen!
Maar we hadden een heel fijne vakantie op het bekende adres. Heel veel, heel intensief gelopen, genoten van bloeiende almen,
het vee liep al bimbambeierend in de wei, goed weer, geen ongelukken of autopech, voor herhaling vatbaar.

Nou ja, zomer...
dit berichtje typ ik op een Oostenrijks toetsenbord.
Dat werkt weer eens heel anders dan dat waar ik gewoonlijk op werk.
Maar er moet toch eens geprobeerd worden zonder fouten te schrijven. 
Heel bewust zoeken naar waar de letters staan. En de plaatjes.
Maar een foto toevoegen lukt niet. Dat moet thuis gedaan worden.

 

Er zijn trouwens ook geen foto's gemaakt toen ik een schuiver maakte, niet ver van het bergstation Kanzelwand.
We wilden van hieruit naar Kuhgehrenplatte en -Kreuz, een bekende route, heel mooi, maar pittig.
Waar we geen rekening mee hielden was het feit dat er aan deze kant van de berg,de noordzijde, nogal wat oude sneeuw ligt.
Deels platgetreden, deels modderig en overal smal en glad.
En daar ging het mis.
Eén misstap en daar ging ik onderuit! Ik gleed wel een meter of vijtien omlaag, over gras en sneeuw tot ik tegen een graspol stootte 
en bleef liggen.
Ik merkte meteen dat er niets was blijven liggen onderweg, of dat ik iets gebroken, verstuikt had, of bloederig gewond was.
Nogal wat bezorgde blikken en vragen of het gaat. Ja, het gaat!
Ja, en dan opkrabbelen! Hakken in de sneeuw, stapje voor stapje omdraaien en dan zijwaarts naar boven klimmen.
Het kostte moeite, maar uiteindelijk was ik weer op het paadje, waar mijn betere helft bezorgd wachtte. 
 

Gisteren hebben we de definitieve uitgave van de dichtbundel in handen gehad.
Een handzaam boekje, bewust met "pocketkaft", het geeft iets vertrouwds aan de inhoud. 
Je neemt hem sneller weer eens ter hand dan een gebonden uitgave.
Guus is er heel blij en gelukkig mee.
Nieuwe exemplaren zijn besteld, ze zullen vandaag of morgen bezorgd worden.

Nogal symbolisch, maar dat past wel bij de inhoud.
Voor- en achterkant van de bundel. 
Helaas krijg ik de afbeelding niet duidelijker.
Ik ben heel benieuwd hoe het ontvangen wordt.

Overal stevige dozen. Her en der stapels boeken, in dit speciale geval kinderboeken. En het helpt...er zijn al vier, vijf planken leeg.
Helaas niet voor lang. Wat tot nu toe geen plaats vond, wordt weggezet in de lege vakken. En de kinderboeken gaan naar 
belangstellenden, ouders, grootouders, sociale instellingen om kinderen hopelijk blij te maken met deze boeken.  

We waren een dag naar Rotterdam. Het was heel lang geleden dat we er waren.
Toen was er heel veel "gesjravel" over bouwplaatsen nodig om in het centrum te komen.
Dat was nu allemaal klaar en heel mooi geworden.
Het eerste doel was de Kunsthal.
Na een stop in het café naar de expositie Hyperrealisme in beelden.
Het blijft een eigenzinnig gebouw met hellingbanen, trappen, ruimtes die aangepast worden aan wat nodig is voor de geldende expositie.
 

Enkele impressies van het geëxposeerde. Het meest beroemde beeld in Rotterdam, "Verwoeste stad", 
De kleurige overkapping van de foodmarket en weer naar huis in een praktisch lege treincoupé.

Woensdag hebben we het eerste exemplaar van de bundel gedichten gezien en gekeurd.
Er moest nog wat aangepast worden.
Elk gedicht moet op een eigen pagina, zonder buur.
Luc heeft dat snel gewijzigd, heeft nog wat toevoegingen gedaan en toen...
werd het weer teruggezonden naar de uitgever.

En nu is het afwachten...

Zaterdagavond hebben we eindelijk onze "schuld" afgelost.
In 2017 hebben Simone en Luc ons naar Aken gebracht en een week later ook weer opgehaald, na en voor de wintervakantie.
Toen beloofden we een keer te gaan eten, zij zouden kiezen waar.
En zaterdagavond was het dan zover. Alle agenda's getrokken, een beschikbare dag gezocht en gevonden.
Het was een heel gezellige avond. En heel lekker. 
Maar je moet er wel voor naar Aken. Luc reed, dat leverde geen probleem op.

Unaniem waren we van mening: dat moeten we nog eens doen!