Blog van hans

Ja, als we dat eens wisten.
Voorlopig niemand en zeker niet de bezorger van mijn pakket. Ik heb de leverancier bericht gestuurd, niets meer gehoord. Ze hebben het druk, ze zijn verhuisd, ik weet het, maar ik blijf vergeefs thuis om mijn pakket in ontvangst te nemen.
En in een of amd'ren hoek het spul gooien, liever niet, wat een klieder op de vloer!  Want het gaat wel over lekkers.
Vanmiddag klampte ik de bezorger aan die aan de overkant een bezorging deed. Hij zou het nakijken. Misschien was het pakket blijven liggen. Ik zou wat horen! Oh, wat zullen we dan heden blij zijn.

Het liep zo voortreffelijk, de planning, het berekenen van de hoeveelheid zijde en alpaca, 
het groene licht van de opdrachtgever, het getouw stond klaar, maar toen gooide de winkel
ongewild roet in het eten!
Wat is er aan de hand?
Noch zijde, noch alpaca is te krijgen.
 Wat overblijft is een ruwe versie van wat het had moeten worden. Van links naar rechts beginnen met 2 centimeter zwart, dan 1 centimeter wit, twee centimeter zwart, acht draden wit, twee centimeter zwart, zes centimeter wit en zo aflopend tot twee centimeter wit. De rest van de breedte is zwart.
Navraag bij andere garenleveranciers leverden niets op. Wel zijde, maar niet in zwart, of een dikte die ik niet kan verwerken. Alpaca is pas weer volgend jaar ergens in voorraad, maar dat schiet helemaal niet op. Nu zoek ik naar alternatieven, bijvoorbeeld linnen in dezelfde dikte als de zijde. Op mijn voorstel heeft mijn klant nog niet gereageerd. Ik kan dus niet verder. 

Nog meer helaas...
Ik bestelde bij een gerenommeerde firma een Sinterklaas- of Kerstgeschenk voor mijn betere  helft. Echt op tijd. De bekende stadia werden doorlopen, je pakket is gereed voor verzending, je pakket is afgeleverd bij de bezorger, je pakket is onderweg, de bezorger staat tussen nu en straks voor de deur, maar dan zijn we er niet! Ik geef een nieuw bezorgmoment op, de volgende dag blijf ik de hele dag thuis, niets wordt bezorgd, geen bericht, maar om 21.15 uur een appje dat het bezorgen niet gelukt is, je pakket is afgeleverd bij een parcelshopcenter bij jou in de buurt. De volgende dag gaan we naar een verdeel- en afhaalpunt, nog niet eerder zo'n bende in een winkel gezien, troep van de ergste soort. Maar geen pakket voor mij. Dat kan ook morgen of zo pas afgeleverd worden, maar telefoneren heeft geen zin, als er klanten zijn nemen we die niet op. Het kan ook verderop in de straat afgeleverd zijn. Naar het volgende afhaaladres, nog erger als dat zou kunnen. Je krijgt een mail als het afgeleverd wordt hier. Een illusie armer gaan we naar huis. En wachten, en wachten...
Tot nu toe nog niets gezien of gehoord. 
Helaas...

Het loopt op zijn einde, de lap die ik met veel moeite moest herzien en opnieuw moest bedenken en een andere binding moest geven.
Maar nu loopt het heel soepel, een grote diversiteit aan kleuren verdeeld in gelijke blokjes met telkens een andere binding en kleurschakeringen.
Tot nu toe heb ik het geweven deel niet losgemaakt om het resultaat te zien. Ik weet ook niet hoe lang de lap is geworden.
Na vandaag zal het antwoord te zien zijn.
  Meer weven gaat niet, de draden breken door de spanning die er op staat.

De volgende opdracht werpt zijn schaduw al ver vooruit.
Een shawl in zwarte zijde met een kleine toevoeging aan wit. En een inslag van baby-alpaca.
En het mag een royale doek worden.
Op dit moment ben ik bezig met het voorbereidend rekenwerk. Hoe lang maak ik de shawl en hoeveel meter garen is dan nodig. 
Hoe dicht wordt het weefsel, welke binding, wel of niet een patroon, er komt van alles lijken bij zo'n project.

Nóg een weefwerk.
Een jonge kunstemaker, zegt hij zelf, wil in Suriname, ergens in de jungle een kunstwerk realiseren.
Zijn idee is een "warme plek voor een steen", waarbij de warmte uitgevoerd gaat worden met een geweven lap.
Een weefsel dat gebruik maakt van de materialen die ter plekke voorhanden zijn.
Een klein probleem: weven, hoe moet dat?!
Oma verwees hem naar mij. En ondertussen hebben we al contact gehad.
Zijn plannen zijn aan de ene kant heel concreet, de andere kant, het-hoe-moet-dat-dan, is nog erg vaag.
Gelukkig heb ik al wat adviezen kunnen geven, hij is al bezig met proeflappen en vindt het weven "leuk en meditatief".

De dagen gaan voorbij in kortere of langere regenbuien, die niet veel ruimte geven om wat in de tuin te doen. Stormachtige wind jaagt de bladeren van de bomen. Laat je ze te lang liggen, dan verzamelt zich een pak dat nauwelijks op te ruimen is. De vuilnisbakken zijn in een mun van tijd vol. De walnotenoogst valt erg tegen dit jaar. Een platte doos vol was het resultaat van diverse keren door de perken en paden snuffelen. 
En ondertussen is de luistercursus weer van start gegaan. We zitten niet meer in het trefcentrum, teveel irritaties. Nu hebben we plaats bij Gitek, sportcentrum. Bekend terrein, we komen er al 24 jaar, twee keer per week om de "morschen Knochen" ietwat in stand te houden. De conditie op peil en de cardiotraining bij te houden.
En daarbij het sociaal-maatschappelijk element niet uit het oog verliezen. Menigeen komt vooral om mensen te treffen, voor een praatje, een klacht over een pijntje hier, een blauwe vlek daar, het laatste nieuws uit het dorp.

Eindelijjk, na drie, vier foute starts ben ik nu eindelijk op gang met de doek waar ik al zo veel uren aan besteed heb. En te vaak vergeefs, want de fouten stapelden zich op.
Uiteindelijk heb ik opnieuw een beslissing genomen, die alle vorige ideëen aan de kant zette. 
Blokweefsel met vier verschillende inslagen, patronen, verdeeld over vier groepen.
Het resultaat is heel bevredigend.

 Het heeft wel even geduurd, maar nu heb ik de tijd om bij het plaatje een praatje te maken. Appelmoos, van de appels uit eigen wei. Zorgvuldig geplukt, en voorzichtig in een open doos in de garage opgeslagen in afwachting van wat er van gemaakt zal worden. Een paar zullen geschild worden, in plakjes gesneden en in een deeg van beschuit en eieren, met bloem en melk in een koekenpan gerangschikt worden. Het beslag, beter dan deeg, bakken tot de bodem stevig is. Wat schuiven met de pan, zodat het baksel niet vast bakt op de bodem. Voorzichtig omkeren, en de bovenkant mooi bruin gaar bakken. Uit de pan op een bord schuiven en zo warm mogelijk opeten. Maar koud waren ze net zo lekker, wel wat vaster van structuur, maar allà, een kniesoor die daar op let.
De foto vertelt een ander verhaal. De appels die, als ze wat langer liggen, enigszins melig worden. Ze zijn heel geschikt om geschild en van het klokhuis verwijderd in een ruime pan met een bodempje water aan de kook gebracht te worden. Het spettert en blubbert, maar met een vork in de sttukken prikken geeft aan of ze wel of niet zacht genoeg zijn om door een passe-vite gedraaid te worden. Een mondvol voor een keukenapparaat dat vroeger niet in elk huishouden voorradig was. Kleuter die ik was, moest dat geval gaan vragen, twee huizen verder. Vaak was ik de naam dan al kwijt. En de vrouw des huizes begon meteen, als ik binnen kwam, te zingen:

"Hänschen klein, ging allein in die weite Welt hinein.
Stock und Hut, stehen ihm gut, er ist wohlgemut.
Aber Mamma weint so sehr, hat jetzt gar kein Hänschen mehr!
Still, mamma, ich bin da, ruft der Strolch, Hurraaaa!"

En dan kreeg ik de passe-vite overhandigd. De massa appels gingen in de draaimolen, door te draaien aan het mechaniek liep het gemalen vruchtvlees door een soort zeef in een pan of schaal. Na afkoeling werden dan weckglazen gevuld met het moes en ingemaakt. Zo werd de wintervoorraad aangevuld. De rekken in de kelder bogen bijna door onder het gewicht van de glazen inmaak. Het resultaat van de schilsessie op de foto gaat in dozen in de diepvries. We hebben geen kelder!

Niet stil gezeten! Talrijke foto's bijgeknipt, wat meer of minder licht toegevoegd, dat soort werk. Je ziet er weinig van, maar het vraagt veel tijd. 
Voeg daarbij dat ik een stevige verkoudheid, griep, heb opgelopen. Tocht, veel lopen, laat naar bed, druk programma, te veel voor een oude man!
Een heel speciale plek wil ik wel nog apart noemen. Der Zwergelgarten. Helemaal uit het zicht, terzijde van de Mirabellgarten, een trap naar een brug.
Op de brugposten, links en rechts twee dwergen, echt niet de knuffels van Sneeuwwitje,maar uitzonderlijk lelijke mannekes.
Als je dan over de brug loopt staan op de twee volgende posten weer twee kobolden. En dan kom je bij een grasveld dat omringd wordt door een aantal gelijkgestemden!
Hier staan ook vrouwtjes tussen.
Gelukkig is er een uitleg. Oorspronkelijk bedacht en laten uitvoeren door een Fürst, werden hier meer dan 30 figuren neergezet. In later tijd bij opbod verkocht en weer later is men begonnen met het terugkopen van de beelden. Een bizarre verzameling.
                    
En zo staan er nog meer figuren!

Een muziekreis naar deze Oostenrijkse stad is alweer verleden tijd.
Alles bij elkaar was het een heel mooie, afwisselende belevenis.
Een drietal concerten op bijzondere locaties, topmusici.
En overdag stralend blauwe lucht, 23 - 24 graden, ideaal om door de drukbezochte Mozartwoonplaats te slenteren.
Leuke. eigen winkels, geen warenhuizen, maar wel kleine speciale Geschäfte. Een knopenzaak, kruidenhuis, Heimweberei uit 1845 bijvoorbeeld.
Kaffeehäuser uit de tijd dat Wolfgang hier rondliep en zijn werken componeerde. Zijn geboortehuis, een van zijn woonhuizen.
We maakten regelmatig een stop, want alweer een aantrekkelijke lunchroom. Tomaselli bijv.
Heel spectaculair was de reis naar een zaal in de hohe Salzburg.
Eerst een stuk te voet, dan wat trappen omhoog, je komt bij een soort kabelbaan die evenwel langs rails omhoog loopt.
Vijftig personen tegelijkertijd. Met een rotvaart schiet je omhoog.
Vervolgens loop je door een deel van de berg naar een lift. 14 Personen worden enkele lagen hoger gebracht.
Uitgestapt krijg je het bemoedigende bericht dat je nog goeie 30 trappen hoger moet. Maar dan bereik je ook de "Musikhimmel"!
Een zaal voor, schat ik, 300 luisteraars.
Je hebt 550 meter overbrugd!!

 

Het heet nog steeds zo, dit jaar evenwel ging veel aandacht uit naar de prinsesjes.Het zijn er nu al twee die meegaan in de koetsenparade.
Achttien jaar en dat betekent meewerken voor de kost. Een schip dopen, een lint doorknippen en zwaaien naar "het volk"!
Ultieme moment voor de toegestroomde massa is de balkonscene. 
Een ander onderwerp was de koninklijke leesbril die de majesteit op zijn koninklijke neus droeg.
  

Het was heel druk. Al even voor twee uur waren we op sw begraafplaats. Voordat we een plaats zochtengingen we eerst naar "onze" soldaat, Anthony Caliguri.
Met een zelf samengesteld boeket, Tiny doet er steeds veel moeite voor, zij kiest de beste bloemen uit onze tuin. Daarmee persoonlijker groeten.
        

Een moment van bezinning bij deze jonge man die sneuvelde om ons te bevrijden.

 Daarna zochten we een plaats in de rijen voor het podium. Er was plaats in de eerste helft van de rijen die klaar stonden. Achter ons groeide het publiek onophoudelijk aan.
Het concert begon om drie uur. Wat moet ik er van zeggen?
De tendens is om het repertoire moderner te maken, "pop"piger, om zo ook de jongere generaties blijvend te interesseren voor wat oorlog betekent. 
De militaire kapel, Johan Willem Friso, speelde zeker heel kundig, maar voor ons had het klassieker mogen zijn. Het witte lijntje op de foto kan iedereen zijn, maar het was Emma Kok, 15 - 16 jaar, winnaar van een wedstrijd in de geest van Voice of Holland. Voor mij was er niet echt een klik met het gebodene. Maar het initiatief is lovenswaardig en moet zeker jaarlijks herhaald worden.
Om half vijf was het concert afgelopen, het duurde nog wel drie kwartier voordat we eindelijk van het terrein afreden.
Al met al, een zinvolle besteding van een zondagmiddag.