Weblog

Het ene doek is nauwelijks van het getouw, ligt de nieuwe ketting te wachten om opgeboomd te worden.

Daar is hulp bij nodig, mijn betere helft is dan mijn steun en toeverlaat.
Na een uurtje ploeteren zit de ketting op de kettingboom. Hoe het kan weet ik niet,
er waren op diverse plaatsen lussen in de ketting die mee naar voren gehaald moesten.
Maar nu begint het doorhalen van iedere draad door de hevels.

Gistermorgen hebben we de graven van onze ouders een beurt gegeven.
Gewapend met warm water, schrobber, doeken, borstels poetsen we eens per jaar de kruisen en zerk.
Een werk dat we hebben overgenomen van mijn zus, toen die dat niet meer echt kon doen.
Het sluitstuk is het leggen van een bloemstuk op de schoon geschrobde steen, of tussen de kruisen van
de ouders van Tiny.
 
Als het een beetje mooi weer blijft kan zo'n bloemstuk wel een week of twee blijven liggen.
Daarna ruimen we het op, in de container, en dat was het dan.

Een ander ritueel is, toevallig ook 3 november, de "viering" van het naamfeest van Tiny. Hubertus,
patroon van de jacht, het is de heilige die verdwaalde in een woud en die daar een verschijning had van een hert
dat tussen de takken van het gewei een kruis droeg. Hubertus op de knieën, beloofde nooit meer te jagen.
Ik vertelde dat verhaal aan de kinderen, leerlingen, van groep vijf. Terwijl wij nog in devotie zwegen, vroeg Ronald:
"Hoe is-t-ie uit dat woud gekomen?"
Toen wist ik dat "the times they are a-changing."

Maar het naamfeest hebben we rustig gevierd. In Maastricht. Een kaars gebrand in de OLV kapel, een film bezocht,
Bohemian Rhapsody, over Freddy Mercury en Queen, en tenslotte gegeten bij Vino and Friends, een Italiaans getint restaurant,
dat deels gedreven wordt door een oud-leerling van Tiny. Druk, heel lekker en "gezellig". 

Rythm and Blues?
Vergeet het maar!
Redelijkheid en billijkheid.
Ik ben gestopt met tellen na de 34ste keer dat deze combinatie gebruikt werd door weer één van de raadsleden in ons dorp.
Gisteravond was een ingelaste raadsvergadering die alleen het agendapunt GITEK had.
Een hamerstuk zou je denken.
Niet dus.
Na ruim anderhalf uur gewauwel en gebreuzel over iets waarvan de uitslag toch al vast stond,
elke tweede zin gelardeerd werd met bovenstaande combinatie,
Europese aanbestedingswetten van stal gehaald werden,
de bemoeienis van ambtenaren ter discussie stond,
kwam de uiteindelijke stemming.
Op een enkel raadslid na stemden alle andere voor het voorstel van B&W om GITEK 
het fitnessdeel van het sportcomplex te verkopen.

Terwijl aan de voorkant van het getouw het doek voorspoedig groeit, krimpt aan de achterkant de voorraad aan ketting.
De laatste inslagen moeten een dag of zo wachten.
Ander werk gaat voor, en daar ben ik nu volop mee bezig.
Het getouw op zolder is nieuw opgeboomd, nog steeds met hulp van mijn andere helft.

Vanmiddag een mail van mijn "leerling". Het getouw met 12 schachten was helemaal ingeregen.
Wanneer we weer verder konden.
Dat wordt vrijdagmiddag.

Geen Nornen uit Der Ring des Nibelung, geen kledij voor halloween, geen decor voor dr. Faustus, niets van dat alles.
Wat dan wel?
Lakens!
Gewassen en te drogen gehangen, in afwachting van geverfd worden.
En na het verven scheuren in repen.
En dan worden die gescheurde repen verweven tot een vloerkleed!
Bij toeval hadden we het over het kleed dat nu klaar ligt. En prompt kwam het verzoek voor ook zo'n kleed! 
En deze tijd van het jaar leent zich ideaal voor dit werk.

Ik hou je op de hoogte!

Alweer meer dan een week verder. 
"Alsof je een emmer leeg gooit!", zei Wim Sonneveld ooit, bij de uitreiking van de Edison.
Hij doelde dan op het succes van de Zangeres Zonder Naam, die natuurlijk niet in aanmerking kwam voor de onderscheiding.
Die term kun je ook gebruiken als je wil aangeven hoe snel een week voorbij gaat.

Eergisteren heb ik het vloerkleed van het getouw gehaald. Een behoorlijk zwaar geval als je de afmeting ziet.
Ook heel kleurig. Het ontwerp is wel heel goed uitgevoerd, komt tot zijn recht.
Omdat het nog niet afgeleverd is, geen afbeelding!
En nu heb ik alle tijd om het werk op het 24-schachtsgetouw af te weven.

Herfst heeft kort en bondig een einde gemaakt aan de zomer.
Bomen rillen in hun dunne kledij,
een eindeloze striptease laat ze kaal achter.
En wij maar bladeren bij elkaar harken, bakken vol. 

Ja, dat kwam wel hard binnen.
Nietsvermoedend gingen we naar het gemeentehuis, nu nog in Nuth, om een nieuwe pas te bestellen.
We hadden nog wat charmante foto's liggen van vijf jaar geleden, we worden echt niet ouder...., maar,
helaas, ze werden niet goedgekeurd door de vriendelijke baliebloem.
"Het paspoort is nu 10 jaar geldig en met een foto die al 5 jaar oud is, is het moeilijk om dan nog enige gelijkenis te zien."
Dus door naar DIO.
Maar wat toen uit de machine rolde....oeioeioei, zonder bril, niet lachen, recht naar voren, dan is dit het resultaat.

Zelfs met een ludieke achtergrond, een beetje speels geschikt en wat schaduwhoekjes is hier niets van te maken.
Maar terug naar de balie werden ze wel goedgekeurd.
Toen nog vingerafdrukken. Dat was bij Tiny zó gefikst, bij mij lag dat weer wat moeilijker. Met het profiel dat ik op de duimen heb,
zou ik de APK niet halen. Uiteindelijk kregen we een acceptabele afdruk van de rechter middenvinger en de linker ringvinger!
 

Het zou zo maar de laatste warme herfstdag kunnen zijn, vandaag. In hemdsmouwen in de tuin dorre bladeren vegen.
Noten rapen, ze blijven vallen.
De ramen staan open, we leven met 24 graden en volop zon.

Maar de handjes moeten wapperen.
Daarom heb ik gisteren weer "les" gegeven aan mijn weefleerling. Zij heeft een 12-schachts getouw gekregen en wil daar resultaat op zien.
Voorlopig ketting scheren, opbomen en dan zien we wel verder.

Zoals gemeld hing het bestelde lont aan de deur, donderdag.
Vrijdag was mijn betere helft niet in huis, daar heb ik van geprofiteerd en heb een baan rose geweven.
En vanmorgen heb ik het begin gemaakt met de beige-wit combinatie, drie op een.
  

Toen we gisteren thuis kwamen van de fitness, hing aan de deurklink een draagtas.
"Noten?", was de eerste reactie. Maar we zijn royaal voorzien, na een aarzelend begin.
Het was heel wat anders. Het materiaal om verder te werken aan het vloerkleed!
Om de ontvangst te bevestigen heb ik meteen een app-je gestuurd.

En nu weer aan het werk.

De doek die ik weef op het 24-schachtsgetouw vordert met tussenpozen.
Het vloerkleed wacht op nieuwe aanvoer van materiaal.
Zaterdag geef ik "les" hoe te werken op een 12-schachts getouw.
Dat wordt een kennismaking met de vele mogelijkheden die je hebt met zo veel schachten.
Blokweefsels, pellenweefsel, boerendamast, patroontjes weven, verder met dubbelweven, satijnbinding.

Die laatste binding wordt heel vaak ten onrechte genoemd om aan te geven dat een lap een mooie glans heeft,
een zekere chique geeft aan een weefsel.
Heel vaak lees je over satijnen lakens, maar satijn is geen materiaal, het is een binding. En de glans ontstaat door de lange vlotters die je weeft. Je benut de maximale bindpunten,
daardoor voegt de draad zich mooi, de ketting is nauwelijks te zien, en het licht valt op de langere vlotter. Gebruik je dan ook nog glanskatoen of zijde, linnen kan ook, dan krijg je het uitzicht van satijn.
Deze stof valt heel soepel, een gevolg van de ver verwijderde bindpunten.