Weblog

Nou ja, zomer...
dit berichtje typ ik op een Oostenrijks toetsenbord.
Dat werkt weer eens heel anders dan dat waar ik gewoonlijk op werk.
Maar er moet toch eens geprobeerd worden zonder fouten te schrijven. 
Heel bewust zoeken naar waar de letters staan. En de plaatjes.
Maar een foto toevoegen lukt niet. Dat moet thuis gedaan worden.

 

Er zijn trouwens ook geen foto's gemaakt toen ik een schuiver maakte, niet ver van het bergstation Kanzelwand.
We wilden van hieruit naar Kuhgehrenplatte en -Kreuz, een bekende route, heel mooi, maar pittig.
Waar we geen rekening mee hielden was het feit dat er aan deze kant van de berg,de noordzijde, nogal wat oude sneeuw ligt.
Deels platgetreden, deels modderig en overal smal en glad.
En daar ging het mis.
Eén misstap en daar ging ik onderuit! Ik gleed wel een meter of vijtien omlaag, over gras en sneeuw tot ik tegen een graspol stootte 
en bleef liggen.
Ik merkte meteen dat er niets was blijven liggen onderweg, of dat ik iets gebroken, verstuikt had, of bloederig gewond was.
Nogal wat bezorgde blikken en vragen of het gaat. Ja, het gaat!
Ja, en dan opkrabbelen! Hakken in de sneeuw, stapje voor stapje omdraaien en dan zijwaarts naar boven klimmen.
Het kostte moeite, maar uiteindelijk was ik weer op het paadje, waar mijn betere helft bezorgd wachtte. 
 

Gisteren hebben we de definitieve uitgave van de dichtbundel in handen gehad.
Een handzaam boekje, bewust met "pocketkaft", het geeft iets vertrouwds aan de inhoud. 
Je neemt hem sneller weer eens ter hand dan een gebonden uitgave.
Guus is er heel blij en gelukkig mee.
Nieuwe exemplaren zijn besteld, ze zullen vandaag of morgen bezorgd worden.

Nogal symbolisch, maar dat past wel bij de inhoud.
Voor- en achterkant van de bundel. 
Helaas krijg ik de afbeelding niet duidelijker.
Ik ben heel benieuwd hoe het ontvangen wordt.

Overal stevige dozen. Her en der stapels boeken, in dit speciale geval kinderboeken. En het helpt...er zijn al vier, vijf planken leeg.
Helaas niet voor lang. Wat tot nu toe geen plaats vond, wordt weggezet in de lege vakken. En de kinderboeken gaan naar 
belangstellenden, ouders, grootouders, sociale instellingen om kinderen hopelijk blij te maken met deze boeken.  

We waren een dag naar Rotterdam. Het was heel lang geleden dat we er waren.
Toen was er heel veel "gesjravel" over bouwplaatsen nodig om in het centrum te komen.
Dat was nu allemaal klaar en heel mooi geworden.
Het eerste doel was de Kunsthal.
Na een stop in het café naar de expositie Hyperrealisme in beelden.
Het blijft een eigenzinnig gebouw met hellingbanen, trappen, ruimtes die aangepast worden aan wat nodig is voor de geldende expositie.
 

Enkele impressies van het geëxposeerde. Het meest beroemde beeld in Rotterdam, "Verwoeste stad", 
De kleurige overkapping van de foodmarket en weer naar huis in een praktisch lege treincoupé.

Woensdag hebben we het eerste exemplaar van de bundel gedichten gezien en gekeurd.
Er moest nog wat aangepast worden.
Elk gedicht moet op een eigen pagina, zonder buur.
Luc heeft dat snel gewijzigd, heeft nog wat toevoegingen gedaan en toen...
werd het weer teruggezonden naar de uitgever.

En nu is het afwachten...

Zaterdagavond hebben we eindelijk onze "schuld" afgelost.
In 2017 hebben Simone en Luc ons naar Aken gebracht en een week later ook weer opgehaald, na en voor de wintervakantie.
Toen beloofden we een keer te gaan eten, zij zouden kiezen waar.
En zaterdagavond was het dan zover. Alle agenda's getrokken, een beschikbare dag gezocht en gevonden.
Het was een heel gezellige avond. En heel lekker. 
Maar je moet er wel voor naar Aken. Luc reed, dat leverde geen probleem op.

Unaniem waren we van mening: dat moeten we nog eens doen!

Zo maar, wat foto's gemaakt bij een rondgang door de tuin, die met veel zorg bijgehouden wordt door mijn betere helft.
Dat mag wel weer eens benadrukt worden!

Na veel geharrewar en veel reparatie van draden, het steeds weer opnieuw opbomen van de resterende ketting, heb ik woensdagavond die ketting aangeknoopt en ben begonnen met weven.
Het lijkt allemaal te kloppen, het ziet er vertrouwd uit. Maar bij een eerste controle zie ik dat één draad blauw niet aangeknoopt is, en niet meegeweven werd. Dat vraagt om herstel!
 

Gistermiddag hebben we, als hulpjes van Luc, de laatste hand gelegd aan de gebundelde gedichten die Guus in de voorbije twee jaar schreef naar aanleiding van het overlijden van Ulla en het langzaam weer opkrabbelen daarna.
We hebben de bundel "bundel troost" genoemd.
Met de hoop en verwachting dat lezers in deze bundel gedichten troost vinden en herkenning lezen van hun eigen gevoelens toen een dierbare overleed.
Op de voorkant staat een foto van een half verwaaid pluizebolleke van de paardenbloem.

Zondagmiddag.
Op een heel ongebruikelijk tijdstip staat er een jonge man aan de deur.
Uit zijn verhaal begrijp ik dat hij op bezoek is bij opa en oma en dat ze wafels willen bakken!
Of ik misschien 4 eieren heb? En of ik straks een wafel wil proeven?
Op beide vragen is het antwoord bevestigend.

Niet veel later weer de bel. Weer die jonge man, nu met een bordje met daarop een hartenwafel, mooi gebakken.
Ik vraag hem even binnen omdat ik het bordje wil afwassen. 
Dan vertelt hij dat ze bij opa en oma zijn, jarig, en daarom kwamen ze allerlei klussen opknappen als cadeau.
Maar veel leuker vond ik wat hij nog mee bracht.
Een "schriftje" met verfrecepten van een atelier ergens in het noorden.
Mét grondstoffen om te verven. Een jaar of twee geleden heb ik bij opa en oma een kleed geverfd, met walnootblad.
Daarover heb ik bericht, destijds. En ook over het feest bij Vennecolcoton, 4 september 2017.
En nu was ik bezig met een verslag te schrijven voor het blad WEVEN.
Zij willen in augustus een nummer wijden aan verven met plantaardig materiaal.
Toeval of gewoon leuk, de moeite waard?