Weblog

Eigenlijk, ja, eigenlijk hadden we vandaag de eerste tocht van Mittelberg naar Leidtobelkapelle moeten lopen.
Dat is ondertussen een vaste traditie geworden. Na een veilige reis en behouden aankomst een kaarsje branden in de Mariakapel op de weg naar Riezlern.Dit jaar is alles anders, corona gooit alles overhoop, belet zaken, verbiedt tochten, laat bijeenkomsten niet doorgaan. 
We hebben vandaag wel een kaarsje gebrand, dichter bij huis, bij St.Rochus in de naar hem benoemde kapel bij Swier in het veld.
Onze wandeling vandaag duurde drie uur, weer door velden, holle wegen, een enkele drukkere weg, Kieesjbumkeswèèg, oversteken, verder door het veld. Het was druk, veel wandelaars, nog meer mountain bikers, soms wel groepen van zeven, acht mannen en vrouwen. Je hoort ze van ver al aankomen, er is er altijd wel eentje bij die boven alles en iedereen uit kwaakt. Gelukkig zijn er ook heel wat renners die zich bedanken als je aan de kant gaat, of die wat inhouden, of zelf de andere kant van de weg kiezen.
    
Herinnering aan voorgaande jaren....

En vandaag heb ik de laatste centimeters van de ketting geweven. Verder ging niet meer. De spanning op de garens is zó sterk dat de draden breken.
Dat is niet de bedoeling.
Losgeknipt en van het getouw gekomen is de omslagdoek precies wat ik in gedachten had: een transparante lap in veel kleuren, zonder schreeuwerig te zijn.
  
De middelste foto toont de grens tussen donker- en lichtblauwe inslag. Links het restant van de ketting, wollen inslag.

Het loopt nu snel af, de laatste centimeters staan onder spanning, in afwachting van het moment dat de inslagdraad hen zal verbinden.
Klinkt plechtig, ik weef door tot het bittere einde. Zoals al aangegeven, dit lapje wordt voorraad in de restendoos.
   
Mijn betere helft is meer van het ordenen dan dat ik dat ben. Dat kan soms wel wat heftig toegaan dan.
Zoals nu, de groene kist ging niet meer dicht, ik zei terloops dat ik nieuw moest inruimen, "als ik tijd heb".
En omdat ze even iets meer wilde dan lezen of tuinwerk heeft ze de box van Pandora opengetrokken!
Ongekende schatten komen te voorschijn, juwelen van weefkunst lichten op in het zonlicht, aankopen op 
exotische markten stralen al nooit tevoren.
De andere kant van deze ontdekkingsreis is "om moedeloos van te worden!". 
Van veel werk weet ik niet meer waar, waarvoor, waarom het ooit gekocht werd, of geweven.
Vaak voor een doel, ook even vaak voor de mooi. 
Maar soms kijkt ze verbaasd, sprakeloos als ik weet dat dit klompennageltje gebruikt is om de lus, die aan de extralade zit,
vast te timmeren, zodat je die lade gemakkelijker uit de kist kunt tillen.

Terwijl allerlei zaken langzaamaan weer in een voor-corona ritme komen, blijf ik regelmatig aan het getouw zitten. En met succes! Het deel van de ketting, bedoeld voor een omslagdoek voor koele avonden, is klaar. Nu werk ik verder met de rest van wat er nog op het getouw staat. En dat is weer een lapje, bestemd voor het maken van gelegenheidskaarten, verjaardag, rouwbeklag, jubileum, nieuwjaarswensen.
Het bezoek van de Iraanse was wel de moeite waard. Zij gaat op het getouw dat nu gebouwd wordt een tapijt weven, knopen, met oude en nieuwe Perzische motieven. Zij was heel blij met mijn toezegging hulp te bieden, als dat nodig is. 

Het schiet lekker op. De omslagdoek groeit gestaag. Nog zo'n 80 cm.
Ik had niet gedacht dat het toch nog zou lukken.

Morgen komt getouwbezoek, een nieuwe inwoner in Grijzegrubben is zeer geïnteresseerd in weven.
Zij is Iraanse, heeft tapijten geknoopt en wil nu zó graag komen kijken naar mijn gedoe.
Via een andere kennis, die hoog opgaf over wat ik wel niet weet over weven en getouwen, zijn we in contact gekomen.
We maakten kennis tijdens de jaarlijkse barbeque van de buurtvereniging, vorig jaar september.

Toen ik met dit doek, omslagdoek voor koelere zomeravonden, op de helft gekomen was,
hebben we overlegd hoe het nu verder gaat.
Dit is een eerste foto van de tweede helft.
Ik gebruik dezelfde kwaliteit zijde, maar dan in een andere, veel lichtere, kleur blauw.
De close up toont duidelijk hoe fijn het garen voor de inslag is.

Voor de volgers: de gisteren gespoten gewasbescherming heeft succes geboekt!

Vroeger kon je gewoon zeggen:"Ik haal wat onkruidverdelger bij de boerenbond.", en dan was je zonder probleem van allerlei wildgroei af. Nu doen we aan gewasbescherming en dat heeft heel wat meer voeten in aarde om hetzelfde resultaat te krijgen. Want je wil toch een wei zonder brandnetels, distels, kleefkruid, scherpe boterbloem en meer niet gewilde groeiers. Er is nog wel wat te verkrijgen, maar dan mag je wel de beurs trekken. Vanavond, na het eten heb ik een jerrycan mix gemaakt en heb de wei behandeld. Bij elke netel bood ik mijn excuses aan, voor iedere distel ging ik eerbiedig op de knieën, ik vroeg beleefd om vergeving bij bossen kleefkruid.
En gaf ze dan de volle laag. 
Morgen moet het resultaat al te zien zijn.

Vanmorgen waren we al vroeg op pad. In de krant van een paar weken geleden werd deze route beschreven.
10 Km rond Schinnen, Wolfhagen, Terborg, Mulderplas.
Een mooie route, holle wegen, verharde veldwegen, afwisselend door hellingbossen (Stammender Bos), open veld.
Onder een strak blauwe lucht, niet verstoord door AWACS en andere vliegtuigen, of wat dan ook.
Nou ja een kleine kudde jonge koeien, die net even anders wilden dan het meisje dat ze begeleidde, versperde speels de doorgang.
 
Tiny is niet zo gelukkig met de ontmoeting, zelfs zo klein zijn ze nog behoorlijk groot. En soms nieuwsgierig, en onwillig.
En terug ging niet, we moesten verder om de route af te maken. Het kwam allemaal goed.
 Soms kost het zoeken naar een zakdoek enige moeite.
Zó goed dat we tenslotte belandden op een terras! Op de dag dat die weer open gingen. Het was niet echt de bedoeling, we gingen om een likijsje,
maar het was lunchtijd, er waren tafels vrij, we desinfecteerden onze handen, kregen een tafeltje op een winderig terras, kozen een boerenbroodhap,
en genoten aan het einde toch ook nog van een ijs. Lekker!

Na enkele vloerkleden en een geboortedoek heb ik gisteren weer eens serieus aan het andere getouw gezeten en daar 20 cm verder geweven.
Er hangt een nieuwe opdracht in de lucht en die kan alleen op dit getouw. Maar er zit geen tijdsdwang achter.

Nu werk ik nog aan de omslagdoek van het garen dat plantaardig geverfd werd tijdens het jubileum van Venne Garens. 

Een tip van Ciao Tutti om het regenen van rozenblaadjes live te volgen vanuit het Pantheon liep uit op een jammerlijke teleurstelling. Alles volgens de aangegeven regels gedaan, maar niks. Wel doorgestuurd naar facebook, waar ik niet aan mee doe, geen rozenblaadjes. Wel een filmpje van ooit waar het festijn getoond wordt. Het zou toch al een heel speciaal Pinksterfeest zijn. Zonder "gelovigen", want Corona belet de toegang tot kerken en basilica, kathedralen en kapellen.
De rozenblaadjes symboliseren de vurige tongen die door de Geest op de eerste Pinksterdag over de apostelen geblazen werden om zo het H.Vuur te ontsteken en de boodschap van Christus uit te dragen in de wereld. 
De rest is geschiedenis....

   
Het vliegengordijn dat ik ooit knoopte, samen met mijn moeder, is overgenomen door een bevriend gezin in Heerlen.

Maar er waren een paar hiaten, die provisorisch waren opgelost. Dat heb ik deze week en in het weekend verbeterd.
Twee lange draden, 2x6x15 meter aangeknoopt, 
de knopen weggewerkt in een koker, omwonden met vissersgaren,
en toen twee vlechten in weitasknoop gemaakt. Daarmee is de leegte opgevuld.
Nu kan het gordijn weer zijn diensten bewijzen.